Το να ζεις στον κάμπο του Αγρινίου, τρία μόλις χιλιόμετρα από την κεντρική πλατεία της «λαμπρής» και «φωταγωγημένης» μας πόλης, κ. Παπαναστασίου, χωρίς το γεγονός αυτό να το επιβάλλει η δύσκολη οικονομική συγκυρία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι γενικότερα τη ζωή, είναι μια πολύ σπουδαία και αξιοζήλευτη επιλογή. Μια επιλογή, που εδράζεται πάνω στην αντίληψη εκείνη, που θέλει τη ζωή «πανταχόθεν» ελεύθερη, μακριά και έξω από τη μονοτονία της «εγκιβωτισμένης ιδιωτείας» των διαμερισμάτων και των οικοδομικών τετραγώνων, με τον ήλιο και τον άνεμο, το φεγγάρι και τη βροχή να «περιτριγυρίζουν» και να «γεμίζουν» ανεμπόδιστα τις αισθήσεις και τη ζωή σου.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Από την οργανωμένη πολιτεία, ιδιαίτερα την σημερινή, δεν περιμένεις και πολλά πράγματα: Φως, νερό, υγεία, παιδεία, εύκολη πρόσβαση και επικοινωνίες. Οι παραπάνω υπηρεσίες, αν και στα χαρτιά είναι ακόμα πολιτογραφημένες ως δημόσια αγαθά, εντούτοις, όσες ακόμα δεν έχουν παραδοθεί στην ασύδοτη κερδοφορία του ιδιωτικού κεφαλαίου, παραμένουν εγκλωβισμένες στις αρμοδιότητες μια ξεχαρβαλωμένης τοπικής αυτοδιοίκησης, η οποία εδώ και χρόνια έχει στρέψει τις ανοιχτές της παλάμες στις Βρυξέλλες ζητιανεύοντας σχεδιασμούς και «πακέτα» για να υλοποιηθούν έργα και δράσεις πολυτελείας, όταν οι τοπικές κοινωνίες στερούνται ακόμα και των στοιχειωδών έργων διευθέτησης των βασικών και αναγκαίων για την ύπαρξη και διατήρηση της ζωής.
Έχω μια φίλη, κ. Παπαναστασίου, η οποία έχει επιλέξει να ζει, με τον τρόπο που περιγράφει η πρώτη παράγραφος αυτού του κειμένου, σε εξαιρετικά μικρή απόσταση από την πόλη του Αγρινίου και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ίδια, καθώς και οι γείτονές της, προκαλούν οργή και αγανάκτηση, αν αναλογιστεί κανείς το επίπεδο του πολιτισμού που διαθέτουμε, τα χρήματα που είναι υποχρεωμένη να καταβάλει με την μορφή δημοτικών τελών για φως, νερό, καθαριότητα και πρόσβαση στο σπίτι της. Να μην αναφερθώ στο «κυνηγητό», που αναγκάζεται να «παίζει» κάθε λίγο και λιγάκι με τις τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου, για να μπορεί να απολαμβάνει ατάκτως και διακεκομμένα, ό,τι πληρώνει τακτικά και ανελλιπώς στον εισπρακτικό μηχανισμό του Δήμου.
Πότε οι σωλήνες της ύδρευσης, που σπάνε και πλημμυρίζουν τα χέρσα χωράφια με νερό και οι βρύσες με φυσητό αέρα, πότε τα ρέματα, που αποτελούν διαρκή και συνεχή εστία μόλυνσης, πότε η αποχέτευση, πότε οι λακκούβες του δρόμου που χάσκουν ανοικτές για να «ξεπατώσουν» ημιαξόνια και άλλα σύνεργα μεταφοράς, πότε οι κάδοι, που ξεχειλίζουν τα ακριβοπληρωμένα περιτυλίγματα ενός πολιτισμού, ο οποίος σαπίζει μαζί με τις «φίρμες» πεντακόσια μέτρα βάθος στα κύτταρα ενός ΧΥΤΑ, που «έμαθε» να αφήνει τα ζουμιά του, λίγα μέτρα μακριά από τον υδροφόρο ορίζοντα της μεγάλης τεχνητής δεξαμενής καθίζησης της υδροδότησης της πόλης του Αγρινίου και που οι χάρτες αναφέρουν ως τεχνητή λίμνη Καστρακίου, πότε… ένα σωρό «πότε», τα οποία γεμίζουν με άγχος την αδιανόητη καθημερινότητα των «παροικούντων» και μη «την Ιερουσαλήμ».
Και δεν είναι μόνο το άγχος και η ταλαιπωρία, που χτυπάει στα νεύρα. Είναι και η δικαιολογία της υπηρεσίας που έρχεται να σε «βγάλει απ’ τα ρούχα σου», ανήμερα του χιονιά.
Εδώ και κάμποσες μέρες, ο αγροτικός δρόμος που οδηγεί στο σπίτι αυτής της φίλης, έχει μείνει χωρίς δημόσιο φωτισμό. Μην σκεφτείτε τίποτα τρελές φωταψίες. Τρεις λάμπες είναι όλες κι όλες. Τρείς λάμπες καμμένες εδώ και μέρες, τις οποίες η τεχνική υπηρεσία δεν μπορεί να τις αλλάξει γιατί «προέχει το ξεστόλισμα» της πόλης του Αγρινίου από τον πλούσιο χριστουγεννιάτικο διάκοσμο, ο οποίος φώτισε το «παραμύθι από ζάχαρη», που πέρασε και δεν κόλλησε από τις οδούς και τας ρύμας του «επικλεινούς άστεως».
Και δεν είναι μόνο το χιόνι, κ. Παπαναστασίου, που δεν λέει να το στρώσει, για να δει λίγο από «άσπρη μέρα» και το μάτι μας. Είναι και οι γούρνες με το λασπόνερο, που μέσα στη νύχτα και χωρίς λάμπες παραμένουν εκεί για να θυμίζουν στους λιγοστούς κατοίκους της περιοχής, ότι οι δρόμοι που οδηγούν στον πολιτισμό μόνο με βουτιά «θεοφανιώτικη» βγαίνουν πέρα. Βουτιά «θεοφανιώτικη» της οποίας ο σταυρός πιάνεται με τα δόντια και παραδίδεται ως βρισιά, σ’ όποιον υπεύθυνο και δημόσιο «αρχιερέα» βρει μπροστά του.
Τι να πεις! Αν αυτά συμβαίνουν στην περιοχή ανάμεσα από το Ζαπάντι και το Δημοτικό αθλητικό κέντρο του Αγρινίου, φαντάσου τι συμβαίνει στις πλαγιές και τα ρουμάνια ανάμεσα Επισκοπή και Ψηλόβραχο;
