Σε έφερε η μοίρα σου έμαθα Δήμαρχε, μαζί και με τους άλλους δημάρχους της χώρας, στην Αλεξανδρούπολη. Πήγατε, λέει, ψάχνοντας «Μοντέλα Διαχείρισης Αστικών Στερεών Αποβλήτων». Βρήκατε τίποτα ή τζάμπα κόπος. Είδα και την παραπάνω φωτογραφία, και «φορτώθηκα» με ένα σωρό μνήμες και αναπάντητα ερωτήματα.
- του Λευτέρη Τηλιγάδα |
| red line
Κάθε άνθρωπος στη ζωή του Δήμαρχε, κουβαλάει τα ζόρια της παιδικής του ηλικίας και προσπαθεί με την πάροδο των χρόνων, αλλά και με την σημαντική βοήθεια της επιστήμης να τα ξεπεράσει. Αυτό όμως με τις σακούλες κάτω από τα πόδια σου, έφερε ξανά μπροστά στα μάτια μου έναν παιδικό εφιάλτη, που νόμιζα, αφελώς, ότι με είχε εγκαταλείψει μετά από κάμποσες πολύ αγχωτικές συνεδρίες.
Κάθε φορά που ταξίδευα με την γιαγιά μου για την Αθήνα, αν και με γοήτευε εξαιρετικά ο προορισμός, οι «δυο σακούλες της γιαγιάς μου» με γέμιζαν με ευθύνη και άγχος, μετατρέποντας το ταξίδι σε άσκηση ευθύνης. Στη μία σακούλα η ηλικιωμένη έβαζε πάντα δυο τρεις αγαπημένες ρόμπες και μερικές αλλαξιές εσώρουχα, ενώ στην άλλη, ανάμεσα σε χαρτιά και αφρολέξ, κάμποσα ζευγάρια αυγά χωριάτικα (κάθε φορά τόσα, όσες και οι μέρες της παραμονής μας στην πρωτεύουσα). Το ‘χε συνήθεια, βλέπεις, κάθε πρωί να τρώει ένα βραστό αυγό από τις κότες της.
Με το που ανεβαίναμε στο λεωφορείο, αντί να τις κρατήσουμε σαν άνθρωποι στα χέρια μας, τις έβαζε κάτω από το κάθισμα ανάμεσα στα πόδια μου και τα πόδια της, με την εντολή να τις κρατήσουμε σταθερές για όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, επειδή με τα χέρια μας «έπρεπε να κρατάμε τις χειρολαβές που βρισκόταν κολλημένες στις πλάτες των μπροστινών καθισμάτων. Έτσι είχε αποφασίσει η γιαγιά, έτσι έπρεπε να γίνει. Το… άγχος.
Είδα, όπως αντιλαμβάνεσαι, τη φωτογραφία και η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο. Ξύπνησαν μέσα μου τα δήθεν ξεπερασμένα όλα. Ώρες ολόκληρες εσωτερικής αναζήτησης και ψυχανάλυσης έκαναν ένα μεγάλο «μπαμ» και χάθηκαν… Τρία ντεπόν πήρα για να συνέλθω.
Για να αντιμετωπίσω γρήγορα το πρόβλημα, και για να ξεγελάσω κάπως το μυαλό μου, σκέφτηκα, να ψάξω και να βρω, τι μπορεί να περιείχαν εκείνες οι δύο άσπρες σακούλες στα πόδια σου.
Απέκλεισα και τα αυγά, και τα πουκάμισα, και τα εσώρουχα. Άλλα χρόνια τα σημερινά, κι άλλα της γιαγιάς μου. Κυρίως άλλα τα ήθη και τα έθιμα του ταξιδιού στις μέρες μας.
Μετά από δέκα λεπτά περίπου αφελούς προβληματισμού ψιλοχαλάρωσα και… σα να ψιλοκοιμήθηκα…
Κάπου εκεί εμφανίστηκε μπροστά μου ο γνωστός και διάσημος «μετά Χριστόν» προφήτης. «Μη την ψάχνεις», μου είπε. «Τα πράγματα είναι απλά… Στη μια σακούλα ο Δήμαρχος έχει ένα δείγμα από τα σκουπίδια του Πύργου και στην άλλη ένα δείγμα από τα σκουπίδια του Αγρινίου, για να ζητήσει από τον Καπετάνιο[1] να χωρέσει το περιεχόμενο τους σε μια άδεια σακούλα από γαριδάκια που έχει στην τσέπη του».
Αυτά ήταν τα λόγια του προφήτη, αυτά λέω κι εγώ. Και μη μου πεις Δήμαρχε ότι οι σακούλες περιείχαν υλικό του συνεδρίου, γιατί μόνο εσένα βλέπω με σακούλες. Άντε… κι άλλον ένα κάπου στο βάθος. Οι άλλοι τι τις έκαναν; Τις φάγανε;
Πάντως, Δήμαρχε… Ντροπή! Μεγάλη ντροπή! Δεν είναι πράγματα αυτά. Οι σακούλες με τα σκουπίδια κάτω από την καρέκλα, πάνω σ’ αυτή την πανάκριβη μοκέτα. Να τρέξουν δηλαδή τα ζουμιά, να τα δει ο Πατούλης, να ‘χουμε άλλα ντράβαλα. Δε του φτάνει του αυτοδιοικητικού ηγέτη ο Κανάκης, που του κολλάει για την Πατούλενα… Είναι πρέπον να του βάζουμε και ‘μεις προβλήματα; Ντροπή! Αν το μάθει ο κόσμος τι θα πει.
Άσε που αισθητικά… είναι κάπως. Δώστα στο οδηγό να τα φυλάξει κάπου έξω απ’ το σαλόνι να μην έχουνε κι αυτοί να λένε…
======================================
[1] Καπετάνιος Ευάγγελος, Γενικός Γραμματέας Συντονισμού Διαχείρισης Αποβλήτων ΥΠ.ΕΣ.Δ.Α.
