Η Γενική Απεργία της 6ης Απρίλη είναι ένας σημαντικός σταθμός

Ήρθε «φορτωμένη» οργή και παρακαταθήκες και θα επιστρέψει στους αγώνες κάθε χώρου

Η Γε­νι­κή Απερ­γία της 6ης Απρί­λη συ­γκέ­ντρω­σε πλή­θος κό­σμου στην Αθήνα (και στους 3 τό­πους όπου κα­λού­σαν σω­μα­τεία, στο Σύ­νταγ­μα, στην πλ. Κλαυθ­μώ­νος και στα Προ­πύ­λαια), αλλά και σε άλλες πό­λεις, δεν πέ­ρα­σε κα­θό­λου αδιά­φο­ρα και “μί­ζε­ρα” αυτή η απερ­γία. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τα τρία ση­μεία συ­γκε­ντρώ­σε­ων, παρά τις δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις στην αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σι­μης πε­ριό­δου που δια­νύ­ου­με και τις απαι­τή­σεις που υπάρ­χουν, ένω­σαν στο δρόμο κι έδει­ξαν μια μα­ζι­κή αγα­νά­κτη­ση του κό­σμου και δια­θε­σι­μό­τη­τα για αγώ­νες που θα βά­λουν στόχο νίκες και κα­τα­κτή­σεις.

Κατερίνα Γιαννούλια

Το κλίμα, πα­ρό­λο που θα μπο­ρού­σε (κι έπρε­πε) να είναι πιο “ανε­βα­σμέ­νο”, έδει­χνε τις τε­λευ­ταί­ες μέρες να κλι­μα­κώ­νε­ται προς πιο μα­ζι­κή συμ­με­το­χή, από τις πάρα πολ­λές απο­φά­σεις σω­μα­τεί­ων, ομο­σπον­διών, νο­μαρ­χια­κών τμη­μά­των της ΑΔΕΔΥ που κα­λού­σαν στην απερ­γία και στις διά­φο­ρες συ­γκε­ντρώ­σεις.

Στο δρόμο εμ­φα­νί­στη­καν πανό από με­γά­λες ομο­σπον­δί­ες (πχ ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΟΛΜΕ), πάρα πολλά σω­μα­τεία (ακόμα και νε­ο­σύ­στα­τα), αλλά και ερ­γα­τι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες/σχή­μα­τα που κά­λυ­ψαν το κενό της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας των χώρων τους.

Η συμ­με­το­χή στην απερ­γία, σε χώ­ρους που έδω­σαν επί­μο­νους αγώ­νες το προη­γού­με­νο διά­στη­μα κι υπήρ­ξαν ορ­γα­νω­μέ­να κα­λέ­σμα­τα και απεύ­θυν­ση στον κόσμο με συ­γκε­κρι­μέ­νες ανα­φο­ρές, φαί­νε­ται να ήταν πιο αυ­ξη­μέ­νη από άλλες φορές (πχ σε διά­φο­ρες ΕΛΜΕ & συλ­λό­γους δα­σκά­λων κ.ά.).

Το “μπλοκ των Προ­πυ­λαί­ων”, στο οποίο συμ­με­τεί­χα­με, ήταν εξαι­ρε­τι­κά μα­ζι­κό και ζω­ντα­νό, φα­νε­ρώ­νο­ντας ότι υπάρ­χει ένα ικανό τμήμα των τα­ξι­κών, αρι­στε­ρών και ρι­ζο­σπα­στι­κών δυ­νά­με­ων, που, συ­νερ­γα­ζό­με­νο και ξε­περ­νώ­ντας αδυ­να­μί­ες, έχει δυ­να­τό­τη­τες να παί­ξει σο­βα­ρό και ανα­ντι­κα­τά­στα­το ρόλο στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, αξιο­ποιώ­ντας δη­μιουρ­γι­κά τον χώρο ανά­με­σα στη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία και το ΠΑΜΕ.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, αυτή η απερ­γία έδει­ξε υπαρ­κτές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να επι­μεί­νου­με στη με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή τα­ξι­κή ενό­τη­τα και την προ­σπά­θεια ανα­συ­γκρό­τη­σης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Η Γε­νι­κή Απερ­γία στις 6 Απρί­λη δεν είναι απλά μία αγω­νι­στι­κή «στιγ­μή».

Ήρθε «φορ­τω­μέ­νη» με αγώ­νες σε πολ­λούς χώ­ρους το προη­γού­με­νο διά­στη­μα και θα φύγει «φου­σκω­μέ­νη» με προσ­δο­κί­ες για ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρους, στην επό­με­νη φάση.

Είναι η απο­τύ­πω­ση της δί­και­ης τα­ξι­κής αγα­νά­κτη­σης που αι­σθά­νε­ται ο κό­σμος μας εδώ και πάρα πολύ καιρό, ζώ­ντας τη μία κρίση πίσω από την άλλη μην μπο­ρώ­ντας πλέον να αντέ­ξει τα δυ­σα­νά­λο­γα βάρη που του φορ­τώ­νει το κε­φά­λαιο με τα μνη­μό­νια, την παν­δη­μία και τώρα, τον πό­λε­μο.

Το σύ­στη­μα, οι κα­πι­τα­λι­στές και οι κυ­βερ­νή­σεις τους έχουν με­τα­τρέ­ψει τις τε­ρά­στιες κρί­σεις της τε­λευ­ταί­ας 12ε­τί­ας σε ευ­και­ρί­ες για δικά τους κέρδη, με εξό­ντω­ση των λαών.

Η συ­νε­χι­ζό­με­νη σύ­γκρου­ση με­τα­ξύ ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων στην Ου­κρα­νία επι­χει­ρεί­ται να αξιο­ποι­η­θεί ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο για να εμπε­δώ­σει η ερ­γα­τι­κή τάξη ότι «τί­πο­τα δεν απο­κλεί­ε­ται» για τη δική της τη ζωή, δεν είναι δε­δο­μέ­νο ούτε το ρεύμα, ούτε τα καύ­σι­μα, ούτε οι πιο στοι­χειώ­δεις δομές κοι­νω­νι­κής φρο­ντί­δας, ούτε η ίδια της η ζωή.

Η απερ­γία της 6ης Απρί­λη ήταν «ώριμη», εδώ και καιρό, αλλά κα­θό­λου δε­δο­μέ­νη, με τους συ­σχε­τι­σμούς και τις συν­δι­κα­λι­στές ηγε­σί­ες που υπάρ­χουν στις με­γα­λύ­τε­ρες συ­νο­μο­σπον­δί­ες και ομο­σπον­δί­ες της χώρας.

Σε μία σειρά από ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους, το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα, ξε­σπούν με­γά­λοι ή επί­μο­νοι αγώ­νες, που δεν είναι συ­ντε­χνια­κοί, αλλά απο­τε­λούν αντι­δρά­σεις και αντι­στά­σεις στην εξει­δι­κευ­μέ­νη επί­θε­ση του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού σε κάθε κλάδο ή χώρο. Μας είναι εύ­κο­λο να θυ­μη­θού­με την Cosco, την e-Food, τους ντε­λι­βε­ρά­δες της Θεσ­σα­λο­νί­κης, τη ΛΑΡΚΟ, τους εκ­παι­δευ­τι­κούς ενά­ντια στην «αξιο­λό­γη­ση» και τις ηλε­κτρο­νι­κές ψη­φο­φο­ρί­ες, τους υγειο­νο­μι­κούς, τις/τους ερ­γα­ζό­με­νες/ους στον ΕΦΚΑ μέσα στα Χρι­στού­γεν­να, αλ­λά­και σε δή­μους για τις σχέ­σεις και τις συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας, ακόμα και τους μι­κρο­με­σαί­ους αγρό­τες.

Οι αγώ­νες αυτοί μπο­ρού­σαν και έπρε­πε να συ­νε­νω­θούν σε μία γε­νι­κή απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση, ωστό­σο η συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία, με τον κυ­βερ­νη­τι­κό και ερ­γο­δο­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό, ανέ­βα­λε επί μα­κρόν την προ­κή­ρυ­ξή της, έχο­ντας συ­νεί­δη­ση των συ­νε­πειών που θα δη­μιουρ­γού­νταν.

Όμως, η κοι­νω­νι­κή κα­τα­κραυ­γή, που, ευ­λό­γως, δεν απο­τυ­πώ­νε­ται στις δη­μο­σκο­πή­σεις για ψήφο στα κυ­ρί­αρ­χα συ­στη­μι­κά κόμ­μα­τα, είναι πα­ρού­σα και βοά τόσο, που ούτε η υπο­χω­ρη­τι­κή ηγε­σία της ΑΔΕΔΥ, ούτε η ξε­φτι­λι­σμέ­νη πε­ρί­πτω­ση του Πα­να­γό­που­λου της ΓΣΕΕ, δεν άντε­ξαν να την αγνο­ή­σουν πε­ραι­τέ­ρω.

Τα αι­τή­μα­τα της απερ­γί­ας μοιά­ζουν και είναι αυ­το­νό­η­τα για την κα­θε­μία και τον κα­θέ­να μας που ανή­κου­με στην ερ­γα­τι­κή τάξη.

Αι­τή­μα­τα για την αντι­με­τώ­πι­ση της ακρί­βειας και της άκρα­της κερ­δο­σκο­πί­ας, που η κυ­βέρ­νη­ση τις θε­ω­ρεί φυ­σι­κά κι «ανε­ξέ­λεγ­κτα» φαι­νό­με­να, τις τρο­φο­δο­τεί πο­λι­τι­κά και νο­μι­κά, τις επι­δο­τεί οι­κο­νο­μι­κά, ενι­σχύ­ο­ντας τους «φί­λους» της και φτω­χο­ποιώ­ντας ρα­γδαία τη με­γά­λη λαϊκή πλειο­ψη­φία.

Αι­τή­μα­τα ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο που διε­ξά­γε­ται στην Ου­κρα­νία και ήδη εμπλέ­κε­ται ενερ­γά το ελ­λη­νι­κό κρά­τος, προ­κα­λώ­ντας θύ­μα­τα στην ίδια την Ου­κρα­νία που υπο­τί­θε­ται ότι υπε­ρα­σπί­ζε­ται, στη ρω­σι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη, στην Ελ­λη­νι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη.

Αι­τή­μα­τα για την υπε­ρά­σπι­ση της Δη­μό­σιας Υγεί­ας, η οποία, εν μέσω παν­δη­μί­ας, δια­λύ­ει η κυ­βέρ­νη­ση (αξιο­ποιώ­ντας και το προη­γού­με­νο νο­μο­θε­τι­κό και πο­λι­τι­κό έργο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) για να την πα­ρα­δώ­σει στους κλι­νι­κάρ­χες του άγριου και ανάλ­γη­του ιδιω­τι­κού τομέα, οδη­γώ­ντας μας ολο­τα­χώς πολύ πριν από τη δη­μιουρ­γία του ΕΣΥ και του Γεν­νη­μα­τά.

Αι­τή­μα­τα για την υπε­ρά­σπι­ση της αξιο­πρε­πούς, και με δι­καιώ­μα­τα, ερ­γα­σί­ας, για Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις υπέρ των ερ­γα­ζο­μέ­νων και όχι των ερ­γο­δο­τών. Για μό­νι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά και όχι για ζωή-λά­στι­χο, που στρέ­φε­ται ενα­ντί­ον των πιο ευά­λω­των τμη­μά­των των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ενα­ντί­ον των γυ­ναι­κών ιδιαί­τε­ρα.

Αι­τή­μα­τα για την ελευ­θε­ρία και την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της συν­δι­κα­λι­στι­κής ορ­γά­νω­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης, χωρίς την πα­ρέμ­βα­ση του κρά­τους και των ερ­γο­δο­τών όπως επι­χει­ρεί­ται μέσα από το νόμο Χα­τζη­δά­κη, χωρίς τη δια­στρέ­βλω­ση των ηλε­κτρο­νι­κών δια­δι­κα­σιών και ψη­φο­φο­ριών, χωρίς τα νο­μι­κά και ανυ­πέρ­βλη­τα εμπό­δια της ποι­νι­κο­ποί­η­σης των απερ­για­κών δρά­σε­ων.

Αι­τή­μα­τα ενά­ντια στις άμε­σες και έμ­με­σες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις (ΣΔΙΤ, πα­ρα­χω­ρή­σεις, άμε­σες ανα­θέ­σεις κλπ) ακόμα και βα­σι­κών αγα­θών, όπως το ρεύμα και το νερό, όπως οι ελεύ­θε­ροι χώροι και το πε­ρι­βάλ­λον.

Αι­τή­μα­τα για προ­σλή­ψεις και ενί­σχυ­ση του Δη­μο­σί­ου, για να διευ­κο­λύ­νε­ται η ζωή των ερ­γα­ζο­μέ­νων με πα­ρο­χή καλής ποιό­τη­τας και δω­ρε­άν κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών.

Αι­τή­μα­τα για τη φο­ρο­λό­γη­ση των κερ­δών των πλου­σί­ων και ελά­φρυν­ση των φόρων που τσα­κί­ζουν τα λαϊκά και ήδη ρη­μαγ­μέ­να λαϊκά ει­σο­δή­μα­τα.

Αι­τή­μα­τα για αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις, για αξιο­πρε­πή επι­δό­μα­τα ανερ­γί­ας χωρίς ποι­νές και εξα­να­γκα­σμούς για δου­λειά στον κάθε τυ­χο­διώ­κτη ερ­γο­δό­τη.

Τα αι­τή­μα­τα της απερ­γί­ας μοιά­ζουν και είναι αδια­νό­η­τα για την αστι­κή τάξη, τα κόμ­μα­τα εξου­σί­ας και όλες τις δυ­νά­μεις που στη­ρί­ζουν το σύ­στη­μα. Γιατί τα κέρδη τους για να εξα­σφα­λί­ζο­νται απαι­τούν όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο ιδρώ­τα, όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο αίμα των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε όλο τον πλα­νή­τη.

Για αυτό και η σύ­γκρου­ση θα είναι διαρ­κής και σφο­δρή και, μετά τη με­γά­λη εμ­φά­νι­ση στους απερ­για­κούς δρό­μους της 6ης Απρί­λη, θα επι­στρέ­ψει σε κάθε χώρο και κάθε κλάδο δου­λειάς και θα συ­ντη­ρεί­ται από τις βάρ­βα­ρες αντερ­γα­τι­κές επι­θέ­σεις από την πλευ­ρά του συ­στή­μα­τος, αλλά και από τις ερ­γα­τι­κές αντι­στά­σεις, αντι­δρά­σεις και διεκ­δι­κή­σεις.

Από την πλευ­ρά μας κά­νου­με και θα κά­νου­με ό,τι περ­νά­ει από το χέρι μας, ώστε οι συ­γκρού­σεις με το κε­φά­λαιο και την κυ­βέρ­νη­ση να γί­νουν με τη με­γα­λύ­τε­ρη εν­δο­τα­ξι­κή ενό­τη­τα και απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα, για να προ­ά­γουν την τα­ξι­κή συ­σπεί­ρω­ση χωρίς να απο­προ­σα­να­το­λί­ζο­νται και να «μπερ­δεύ­ο­νται» τα συμ­φέ­ρο­ντα των «από πάνω» με των «από κάτω» για να μην είναι συμ­βο­λι­κοί, για να υπάρ­ξουν νίκες και κα­τα­κτή­σεις, για να απο­τε­λούν σκα­λο­πά­τι για τους επό­με­νους σταθ­μούς.

Σε αυτή τη Γε­νι­κή Απερ­γία επι­λέ­ξα­με τη συμ­με­το­χή μας στη συ­γκέ­ντρω­ση στα Προ­πύ­λαια μαζί με δε­κά­δες σω­μα­τεία, πα­ρα­τά­ξεις, συλ­λό­γους και χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νους και αγω­νι­στές-στριες, για να βρι­σκό­μα­στε ανά­με­σα στις απερ­για­κές συ­γκε­ντρώ­σεις και να απο­τε­λού­με κομ­μά­τι τους, σε επαφή με τις ερ­γα­ζό­με­νες και τους ερ­γα­ζό­με­νους που επέ­λε­ξαν να βρε­θούν στο Σύ­νταγ­μα ή την Κλαυθ­μώ­νος. Απο­φα­σί­σα­με με βάση την άποψη ότι δεν νο­μι­μο­ποιού­με τη στάση των ΓΣΕΕ-ΕΚΑ- ΑΔΕΔΥ, δια της συμ­με­το­χής μας στη συ­γκέ­ντρω­ση της πλ. Κλαυθ­μώ­νος, οι οποί­ες, αφε­νός δια της αφω­νί­ας και της διο­λι­σθή­σε­ως έχουν αφή­σει να υλο­ποιεί­ται ο νόμος Χα­τζη­δά­κη από σω­μα­τεία και ομο­σπον­δί­ες των οποί­ων οι ηγε­σί­ες θέ­λουν να τον εφαρ­μό­σουν, αφε­τέ­ρου, η στάση τους στον πό­λε­μο της Ου­κρα­νί­ας αφή­νει εκτε­θει­μέ­νη την ερ­γα­τι­κή τάξη στην Ελ­λά­δα και συ­ντάσ­σε­ται στην ουσία με την εμπλο­κή της Ελ­λη­νι­κής πο­λε­μι­κής μη­χα­νής στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο. Επι­λέ­ξα­με να μη βρε­θού­με στο Σύ­νταγ­μα, στη συ­γκέ­ντρω­ση του ΠΑΜΕ, καθώς, παρά τα ελ­πι­δο­φό­ρα «ανοίγ­μα­τα» του προη­γού­με­νου Σε­πτέμ­βρη με το τότε ΣΠΟΡ­ΤΙΓΚ, δεν ακο­λου­θή­θη­κε μία με­τω­πι­κή τα­κτι­κή για τα με­γά­λα ζη­τή­μα­τα που εί­χα­με και έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με ως ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και κυ­ρί­ως για το νόμο Χα­τζη­δά­κη. Μία με­τω­πι­κή τα­κτι­κή που θα μπο­ρού­σε να συ­σπει­ρώ­σει με­γά­λες ερ­γα­τι­κές δυ­νά­μεις ικα­νές να ανα­τρέ­ψουν το νόμο Χα­τζη­δά­κη και κάθε επι­θε­τι­κή αντερ­γα­τι­κή πο­λι­τι­κή και να αλ­λά­ξουν την υλική πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εκα­τομ­μυ­ρί­ων ερ­γα­ζο­μέ­νων, αλλά αντί για αυτή υλο­ποι­ή­θη­κε μία με­τριο­πα­θής και αυ­το­πε­ριο­ρι­ζό­με­νη πο­λι­τι­κή.

Ωστό­σο, θα συ­νε­χί­σου­με τις «επι­θέ­σεις» τα­ξι­κής ενό­τη­τας και συ­νερ­γα­σιών, με στόχο την αντε­πί­θε­ση και την αλ­λα­γή του πο­λι­τι­κού σκη­νι­κού, τόσο σε κάθε χώρο δου­λειάς, όσο και σε ευ­ρύ­τε­ρο συν­δι­κα­λι­στι­κό πε­ρι­βάλ­λον.

Με τη νίκη!

rproject.gr/