Για το ρίγος του λόγου, ο λόγος [της ποίησης]

Με έπεισε ο γιος μου να μπω στο διαδίκτυο. Είδα εκεί τους ποιητές να αλληλοσυγχαίρονται, να γράφουν στίχους που νομίζουν ότι θα αλλάξουν τον ρουν της ιστορίας και της ποίησης -δεκάδες αναγνώστες να τους χειροκροτούν και να τους μεθάνε με τα εύσημα που τους αποδίδουν, αναγνώστες με ποιότητα ασφαλώς, διότι πώς αλλιώς θα συνέβαινε η συνείδηση να επικρατεί των παθών;

Γιώργος Σταματόπουλος

Μα δεν υπάρχουν πάθη στους στίχους των ποιητών, μήτε αλήθειες· ξεχνάμε δε το χιούμορ και τον σαρκασμό, την ειρωνεία και τον υπαινιγμό, τις αλληγορίες και τον θαυμαστό κόσμο του μύθου. Απουσιάζει η ματιά των ποιητών απέναντι στα μεγάλα ζητήματα της κοινωνίας και της ζωής. Δεν σκάπτουν ένδον, αρνούνται να αντιμετωπίσουν το άλλο τους εγώ, εκείνο του δημιουργού. Καλά κάνουν βέβαια οι δημιουργοί -πώς να τανυστούν, πώς να κολυμπήσουν στους μυχούς, όταν είναι τόσο φτωχός ο κόσμος [τους]; Εχει βαλτώσει η ποίηση ή έτσι φαίνεται επειδή την έχουμε παραμελήσει; Αναρωτήθηκε κανείς για μια εμφάνιση της κριτικής; Μήπως και αναμοχλευθούν οι ρίμες και τα ανομοιοκατάληκτα και περισωθεί το ρίγος ή το φως αυτού του ρίγους; Ελάτε, για το ρίγος του λόγου ο λόγος.

Ενα ξόρκι είναι η ποίηση· τίποτα άλλο. Ούτε πολέμους αποτρέπει ούτε στον καπιταλισμό μπορεί να αντισταθεί -για δες! Οργισμένη, καταγγελτική ποίηση -μα, πόσο καλόβολη, πόσο αμέριμνη απέναντι στον πόνο και τον οργασμό. Τι λάθος κάνουν οι ποιητές; Τι λάθος κάνουμε κι εμείς οι υπόλοιποι; Λένε ότι δεν παρέρχεται -ποτέ!- η κατάσταση που ανοίγει τον δρόμο στο θαύμα να εμφανιστεί. Πού, λοιπόν, είναι το θαύμα; Η κατάσταση είναι πάντα εδώ, μένει όμως να συναντηθεί και με την εποχή, μάλλον με αυτούς που θέλουν να μιλήσουν [για] την εποχή, τους ποιητές παρακαλώ. Δεν μπορείς να πετύχεις πολλά όταν μιλάς εκ των υστέρων -διότι, τι άλλο είναι η αφήγηση από νοσταλγία και εμπειρία και αναστοχασμό; Παρελθόν είναι η ποίηση, διότι δεν μπορεί να είναι παρόν, ενώ το μέλλον είναι για τους ηλίθιους [προφήτες και άλλους].

Νέους Καλλίμαχους φαίνεται να χρειάζεται η εποχή και όχι Αρχίλοχους και Ιππώνακτες [μακάρι βέβαια οι δύο παλιοί λυρικοί να γίνονταν παράδειγμα, έστω προσωρινό]· εννοείται νέους κριτικούς του λόγου και της ροής του στα σπλάχνα της γλώσσας. Δεν ενδιαφέρει τη ζωή και την τέχνη [τον πολιτισμό] να εκφραστεί ο ποιητής -σιγά τον πολυέλαιο-, θα έδειχνε όμως προσοχή εάν αυτός [ο ποιητής] θα έδινε το είναι του για να εκφράσει τι, απλώς, συμβαίνει ή τι ήταν δυνατόν να συμβεί, εάν και λοιπά.

Τα δυνατά και αδύνατα να κληροδοτήσουν σε όσους βρίσκονται -έρχονται από- πίσω. Φαίνεται ότι η ποίηση, ανάγκη πάσα, οφείλει να βρει τον νέο της δρόμο, εάν θέλει φυσικά να υπάρχει σε τούτον τον ντουνιά, χωρίς να υπάρχει ανάγκη να γράφονται κείμενα για να την «εξηγούν». Δεν ξεχνώ (;) ότι, όταν άρχισαν να επικοινωνούν οι άνθρωποι διά της ομιλίας, με ποιητικό τρόπο το έπραξαν -ο προφορικός λόγος είναι ποίηση, εάν όμως είναι έτσι, τι ρόλο βαράει ο γραπτός; Εντάξει, όλα ποίηση είναι -εκτός διαδικτύου όμως.

efsyn.gr