Μια πολύ επικίνδυνη κυβέρνηση

Ο Μητσοτάκης στο τέλος της κυβερνητικής διαδρομής

Όπως και να’ ναι μπαί­νου­με στο τε­λευ­ταίο κα­λο­καί­ρι της πα­ρού­σας κυ­βέρ­νη­σης. 

Ο Μη­τσο­τά­κης επι­στρέ­φο­ντας από τις ΗΠΑ, άρ­χι­σε τις «διαρ­ρο­ές» για επι­κεί­με­νο κυ­βερ­νη­τι­κό ανα­σχη­μα­τι­σμό ή και πρό­ω­ρη κα­τα­φυ­γή στις κάλ­πες μέσα στο ερ­χό­με­νο φθι­νό­πω­ρο, λίγες μόνο εβδο­μά­δες μετά τις πρω­θυ­πουρ­γι­κές δια­βε­βαιώ­σεις ότι οι εκλο­γές θα γί­νουν στο τέλος της κυ­βερ­νη­τι­κής θη­τεί­ας, δη­λα­δή την άνοι­ξη του 2023.

Μαρία Μπόλαρη

Για την ώρα καμιά από τις «διαρ­ρο­ές» δεν επι­βε­βαιώ­νε­ται, αλλά ούτε και δια­ψεύ­δε­ται πει­στι­κά. Στα κα­θε­στω­τι­κά επι­τε­λεία, η δι­χο­γνω­μία συ­νε­χί­ζε­ται: Αφε­νός, η συ­γκυ­ρία είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά εκρη­κτι­κή και κατά συ­νέ­πεια θα ήταν ανεύ­θυ­νη επι­λο­γή η συ­γκέ­ντρω­ση της προ­σο­χής των πο­λι­τι­κών ηγε­σιών στις εκλο­γές. Αφε­τέ­ρου, όλες οι προ­βλέ­ψεις είναι ότι η συ­γκυ­ρία θα επι­δει­νω­θεί με απο­τέ­λε­σμα η ανα­βο­λή των εκλο­γών να δη­μιουρ­γεί για τη ΝΔ τον κίν­δυ­νο ενός «πε­ρά­σμα­τος» από τις συν­θή­κες όπου η αυ­το­δυ­να­μία έχει γίνει από πολύ δύ­σκο­λη ως ανέ­φι­κτη, στις συν­θή­κες όπου δεν θα είναι πλέον δε­δο­μέ­νο ότι η ΝΔ θα ανα­δει­χθεί στις εκλο­γές ως πρώτο κόμμα. Η τα­κτι­κί­στι­κη αντι­με­τώ­πι­ση του διλ­λή­μα­τος είναι να ανα­ζη­τεί­ται «πα­ρά­θυ­ρο ευ­και­ρί­ας», μια μι­κρο-συ­γκυ­ρία βο­λι­κή για το αφή­γη­μα του Μη­τσο­τά­κη, που θα επέ­τρε­πε μια εκλο­γι­κή δια­δι­κα­σία-εξ­πρές. Όμως ούτε τέ­τοιο «πα­ρά­θυ­ρο» δια­φαί­νε­ται στις εξε­λί­ξεις, ούτε τα απο­τε­λέ­σμα­τα ενός εκλο­γι­κού «αιφ­νι­δια­σμού» είναι δε­δο­μέ­να. Ο Μη­τσο­τά­κης κιν­δυ­νεύ­ει να πάει για μαλλί -μια ανα­νέ­ω­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής αυ­το­δυ­να­μί­ας της Δε­ξιάς, με ηγέτη τον ίδιο- και να βγει κου­ρε­μέ­νος -με την κα­τα­γρα­φή εκλο­γι­κού απο­τε­λέ­σμα­τος αδιέ­ξο­δης πο­λι­τι­κής αστά­θειας.

Γρά­φα­με σε προη­γού­με­νο φύλλο της «Ε.Α.» ότι ο Μη­τσο­τά­κης βυ­θί­ζε­ται στην κι­νού­με­νη άμμο των πολ­λα­πλών ταυ­τό­χρο­νων συ­στη­μι­κών κρί­σε­ων. Αυτή η δια­πί­στω­ση όχι μόνο συ­νε­χί­ζει να ισχύ­ει, αλλά οι άτα­κτες και αντι­κρουό­με­νες «κι­νή­σεις» στο συ­στη­μι­κό υπό­βα­θρο όπου στη­ρί­ζε­ται ο Μη­τσο­τά­κης γί­νο­νται τα­χύ­τε­ρες, πιο αντι­φα­τι­κές και επι­κίν­δυ­νες.

Η κυ­βέρ­νη­ση επι­χει­ρού­σε να στη­ρί­ξει τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις της με τον ισχυ­ρι­σμό ότι «σε λίγο καιρό» θα απο­δει­χθεί ότι έτσι, με­γα­λώ­νο­ντας συ­νο­λι­κά η συ­στη­μι­κή πίτα, θα με­γα­λώ­σει και το «με­ρί­διο» του κα­θε­νός και κα­θε­μιάς από τους απλούς αν­θρώ­πους. Και φτά­νου­με σε πλη­θω­ρι­σμό με­γα­λύ­τε­ρο του 10%, με τις προ­βλέ­ψεις για «ανά­πτυ­ξη» να ανα­θε­ω­ρού­νται τα­χύ­τα­τα προς τα κάτω, ενώ πλη­θαί­νουν οι προει­δο­ποι­ή­σεις για επερ­χό­με­νη δρι­μύ­τε­ρη λι­τό­τη­τα.

Η αφρό­κρε­μα της ελίτ του διε­θνούς κα­πι­τα­λι­σμού που μα­ζεύ­τη­κε στο Οι­κο­νο­μι­κό Φό­ρουμ του Ντα­βός, προει­δο­ποί­η­σε τα νοι­κο­κυ­ριά στην ανα­πτυγ­μέ­νη Δύση (!) ότι θα χρεια­στεί «να ζή­σουν ως φτω­χό­τε­ρα».

Όπως άλ­λω­στε δή­λω­σε η Πρό­ε­δρος της Κο­μι­σιόν, Ούρ­σου­λα φον ντερ Λάιεν, στην πα­ρού­σα συ­γκυ­ρία οι υπερ­χρε­ω­μέ­νες χώρες (και πρώτα η Ιτα­λία και η Ελ­λά­δα) είναι πι­θα­νό να αντι­με­τω­πί­σουν «πρω­το­φα­νείς κιν­δύ­νους».

Η κυ­βέρ­νη­ση, λοι­πόν, θα συ­νε­χί­σει στα­θε­ρά την πο­λι­τι­κή της λι­τό­τη­τας και των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, κο­ροϊ­δεύ­ο­ντας ασύ­στο­λα τον κόσμο σχε­τι­κά με την ακρί­βεια (με μέτρα του τύπου «επι­δο­τή­σεις» προς λί­γους και φτω­χό­τε­ρους των φτω­χών…).

Αυτό έχει πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες. Ακόμα και σε «φι­λι­κές» δη­μο­σκο­πή­σεις (όπως αυτή στο Mega του Β. Μα­ρι­νά­κη) εμ­φα­νί­ζο­νται πο­σο­στά όπως το 63% που δη­λώ­νει αγω­νία για την ακρί­βεια ή το 73% (!) που δη­λώ­νει ότι δυ­σφο­ρεί με την κυ­βερ­νη­τι­κή «αντι­με­τώ­πι­ση» του πλη­θω­ρι­σμού. Με το πέ­ρα­σμα του χρό­νου αυτή η δυ­σφο­ρία μπο­ρεί να με­τα­τρα­πεί σε πο­λι­τι­κή απόρ­ρι­ψη.

Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εξη­γεί την κα­τα­φυ­γή του Μη­τσο­τά­κη στην κα­τα­σταλ­τι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα, όπως με αγριό­τη­τα εμ­φα­νί­ζε­ται στα Πα­νε­πι­στή­μια. Η κυ­βέρ­νη­ση δεν κάνει απο­σπα­σμα­τι­κά «υπερ-δε­ξιά» λάθη, αλλά προ­ε­τοι­μά­ζει συ­στη­μα­τι­κά, μια πο­λι­τι­κή πυγ­μής ενά­ντια στις μα­ζι­κές αντι­στά­σεις, γιατί γνω­ρί­ζει ότι θα χρεια­στεί τους μη­χα­νι­σμούς «πυγ­μής». Οι οπα­δοί του «λι­γό­τε­ρου κρά­τους» προ­σλαμ­βά­νουν κατά συρ­ροή αστυ­νο­μι­κούς για τα ΑΕΙ, ει­δι­κούς φρου­ρούς, συ­νο­ριο­φύ­λα­κες κ.ο.κ. Οι πα­ρά­νο­μες πα­ρα­κο­λου­θή­σεις των τη­λε­φώ­νων και της αλ­λη­λο­γρα­φί­ας των πο­λι­τών από τις κρα­τι­κής υπη­ρε­σί­ες έχουν αυ­ξη­θεί κατά 33% σε σχέση με το 2019 (και μόνο ως προς τα στοι­χεία που έχουν γίνει γνω­στά…).

Δυ­στυ­χώς, όμως, οι οπα­δοί του «λι­γό­τε­ρου κρά­τους» κά­νουν την επι­λο­γή της πυγ­μής και στον πιο επι­κίν­δυ­νο τομέα, αυτόν των εξο­πλι­σμών.

Ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά

Ο Μη­τσο­τά­κης γύ­ρι­σε από τις ΗΠΑ κου­βα­λώ­ντας το «δώρο» της έντα­ξης της Ελ­λά­δας στο πρό­γραμ­μα πα­ρα­γω­γής των αμε­ρι­κα­νι­κών F-35. Πρό­κει­ται για τα υπερ­σύγ­χρο­να αμε­ρι­κα­νι­κά πο­λε­μι­κά αε­ρο­σκά­φη 5ης γε­νιάς, με τε­ρά­στια ακτί­να δρά­σης, με­γά­λη ηλε­κτρο­νι­κή υπε­ρο­χή και τρο­με­ρή κα­τα­στρε­πτι­κή δύ­να­μη πυρός. Ακόμα και οι φι­λο­μι­λι­τα­ρι­στές «ει­δι­κοί» θε­ω­ρούν τα F-35 ως επι­θε­τι­κά όπλα, πα­ντε­λώς άσχε­τα με αμυ­ντι­κές δρά­σεις στις πε­ριο­ρι­σμέ­νες απο­στά­σεις του Αι­γαί­ου και της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου. Βε­βαί­ως αυτή η «πο­λυ­τέ­λεια», της έντα­ξης στους ευ­ρύ­τε­ρους να­τοϊ­κούς σχε­δια­σμούς, είναι πα­νά­κρι­βη: τα πρώτα F-35 ανα­μέ­νε­ται να έχουν πα­ρα­δο­θεί μέχρι το 2027, ενώ οι πλη­ρω­μές θα δε­σμεύ­ουν τη χώρα για μια νέα υπερ­δε­κα­ε­τή πε­ρί­ο­δο (αρ­χί­ζο­ντας από το 2023).

Την ίδια στιγ­μή στον Τύπο έπεσε μπα­ράζ δη­μο­σιευ­μά­των που χα­ρα­κτή­ρι­ζαν «ακραία πρό­κλη­ση» το αί­τη­μα του Ερ­ντο­γάν για να εντα­χθεί η Τουρ­κία στο πρό­γραμ­μα «εκ­συγ­χρο­νι­σμού» των F-16, όπως έγινε με τα ελ­λη­νι­κά F-16, αλλά 5 χρό­νια πριν, όταν ακόμα στο Υπ.Εθ.Α. ήταν ο Καμ­μέ­νος και στο Υπ.Εξ. ο Νίκος Κο­τζιάς…

Αυτή η αί­σθη­ση ότι μόνο «εμείς» δι­καιού­μα­στε συμ­με­το­χής στους εγκλη­μα­τι­κούς να­τοϊ­κούς υπε­ρε­ξο­πλι­σμούς, ήταν τμήμα μιας γε­νι­κό­τε­ρης στρα­τη­γι­κής. Από την εποχή του Σα­μα­ρά (και αμε­ρι­κα­νο­τρα­φών «συμ­βού­λων» όπως ο Χρ. Λα­ζα­ρί­δης), η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τία ταυ­τι­ζό­με­νη απο­λύ­τως με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ επι­χεί­ρη­σε να αξιο­ποι­ή­σει τις ρωγ­μές στις σχέ­σεις Ερ­ντο­γάν-Δύ­σης, επι­διώ­κο­ντας την απο­μό­νω­ση της Τουρ­κί­ας στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Ήταν η στρα­τη­γι­κή του East Med και των συμ­μα­χι­κών «αξό­νων» με το Ισ­ρα­ήλ, την Αί­γυ­πτο και τις μο­ναρ­χί­ες του Κόλ­που, που με­τέ­τρε­ψε τον ελ­λη­νι­κό γε­ω­γρα­φι­κό χώρο σε ανε­ξέ­λεγ­κτο Να­τοϊ­κό ερ­γο­τά­ξιο.

Αυτή η στρα­τη­γι­κή κα­τέρ­ρευ­σε στις συν­θή­κες μετά τη ρω­σι­κή ει­σβο­λή στην Ου­κρα­νία. Η Τουρ­κία με τις εκτε­τα­μέ­νες ακτές στη Μαύρη Θά­λασ­σα και το με­γά­λο πλη­θυ­σμό (και στρα­τό) σε εγ­γύ­τη­τα με τη Ρωσία, γί­νε­ται χώρα «απα­ραί­τη­τη» για το ΝΑΤΟ. Η επα­να­σύ­στα­ση της νο­τιο­α­να­το­λι­κής πτέ­ρυ­γας του ΝΑΤΟ έχει ήδη γίνει στα­θε­ρά της ευ­ρω­α­τλα­ντι­κής πο­λι­τι­κής. Και αυτό πιέ­ζει ήδη και θα πιέ­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο στο άμεσο μέλ­λον τους Μη­τσο­τά­κη και Ερ­ντο­γάν για δρό­μους «συ­νεν­νό­η­σης».

Στα χα­ρού­με­να χρό­νια του East Med, η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τία χρη­σι­μο­ποί­η­σε κατά κόρον το ιδε­ο­λό­γη­μα περί Διε­θνούς Δι­καί­ου, που -τά­χα- νο­μι­μο­ποιού­σε όλα τα «δικά μας» αι­τή­μα­τα. Σή­με­ρα αυτό μπο­ρεί να απο­δει­χθεί δί­κο­πο μα­χαί­ρι.

Είναι γνω­στό ότι οι με­γά­λες Συν­θή­κες (κυ­ρί­ως της Λο­ζά­νης, αλλά και του Πα­ρι­σιού), που όρι­σαν το «δί­καιο» κυ­ριαρ­χί­ας στην πε­ριο­χή, δεν ήταν κεί­με­να του κα­τη­χη­τι­κού. Γρά­φτη­καν από ιμπε­ρια­λι­στές, νι­κη­τές πο­λέ­μων, με πρώτο κρι­τή­ριο τα συμ­φέ­ρο­ντα των Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων. Η Λο­ζά­νη δίνει στην Ελ­λά­δα και στην Τουρ­κία «εθνι­κά ύδατα» εύ­ρους 3 ναυ­τι­κών μι­λί­ων, λύνει το πρό­βλη­μα εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας στα νησιά του Αι­γαί­ου που ανα­φέ­ρει ονο­μα­στι­κά, απα­γο­ρεύ­ει τη στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­σή τους επι­τρέ­πο­ντας σε αυτά μόνο δυ­νά­μεις χω­ρο­φυ­λα­κής (!) και κα­το­χυ­ρώ­νει κα­θε­στώς ελεύ­θε­ρης ναυ­σι­πλο­ΐ­ας στο Αι­γαίο και στα Στενά.

Είναι κοινό μυ­στι­κό ότι η ει­ρή­νη στην πε­ριο­χή στη­ρί­χτη­κε στο γε­γο­νός ότι η Τουρ­κία και η Ελ­λά­δα ανέ­χθη­καν επί δε­κα­ε­τί­ες μια «ελα­στι­κή» ανά­γνω­ση της Λο­ζά­νης. Σή­με­ρα η Τουρ­κία, μετά την κα­τάρ­ρευ­ση του μα­ξι­μα­λι­στι­κού σχε­δί­ου East Med, απει­λεί να στρέ­ψει το «όπλο» του Διε­θνούς Δι­καί­ου και των Συν­θη­κών κατά των ελ­λη­νι­κών επι­διώ­ξε­ων, κα­τη­γο­ρώ­ντας την Αθήνα για «ανα­θε­ω­ρη­τι­σμό» της Λο­ζά­νης, ει­δι­κά στην ανά­πτυ­ξη επι­θε­τι­κών όπλων στα νησιά καις την αξί­ω­ση για «εθνι­κό ενα­έ­ριο χώρο» 10 ν. μι­λί­ων, πάνω από «εθνι­κά ύδατα» 6 ν. μι­λί­ων. Και βέ­βαια αυτή η «δια­πραγ­μά­τευ­ση» δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται σε ευ­γε­νή ανταλ­λα­γή νο­μι­κών επι­χει­ρη­μά­των, αλλά συ­νο­δεύ­ε­ται με το επι­κίν­δυ­νο παι­χνί­δι των υπερ­πτή­σε­ων-ανα­χαι­τί­σε­ων εξο­πλι­σμέ­νων αε­ρο­σκα­φών.

Το πώς θα αντι­δρά­σει η Αθήνα σε αυτή τη νέα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι κρί­σι­μο ερώ­τη­μα. Προς το παρόν ακού­γο­νται και οι «δύο φωνές». Οι ψύ­χραι­μοι, που εκτι­μούν ότι το διε­θνές πλαί­σιο, μετά την Ου­κρα­νία, είναι απα­γο­ρευ­τι­κό για ανεύ­θυ­νες κλι­μα­κώ­σεις, αλλά και οι θερ­μο­κέ­φα­λοι που αδια­φο­ρούν για τις συ­νέ­πειες: το mainstream «συ­στη­μι­κό» Βήμα, στο editorial της 29/5, ζητά να «συ­να­ντή­σει [η Τουρ­κία] απρο­σπέ­λα­στο τεί­χος φω­τιάς και σι­δή­ρου» (!!). Και μόνο να ακού­γο­νται τέ­τοιες φωνές, από «φί­λους» του κυ­βερ­νη­τι­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος, είναι εξαι­ρε­τι­κά ανη­συ­χη­τι­κό.

Τόσο ο Μη­τσο­τά­κης όσο και ο Ερ­ντο­γάν μπαί­νουν σε πα­ρα­τε­τα­μέ­νη και αμ­φίρ­ρο­πη προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο. Οι κα­θε­στω­τι­κές πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες, όταν πα­λεύ­ουν για την ανα­πα­ρα­γω­γή τους, συχνά έχουν απο­δει­χθεί ανεύ­θυ­να και τυ­χάρ­πα­στα τυ­χο­διω­κτι­κές. Η κα­θυ­στέ­ρη­ση να ανα­τρέ­ψου­με την αντι­δρα­στι­κή, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη, φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση της Δε­ξιάς μπο­ρεί να πλη­ρω­θεί ακρι­βά, σε όλα τα πεδία που αφο­ρούν τη ζωή των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

rproject.gr