Θα πρέπει να είναι σπάνιο φαινόμενο. Οι τιμές στην αγορά έχουν ξεφύγει. Το απόρρητο των συνομιλιών ισχύει μόνο για εκείνους που δεν προκαλούν απέχθεια στον πρωθυπουργό. Οτιδήποτε φέρει το πρόθεμα «κοινωνικό» προκαλεί στην κυβερνητική πλειοψηφία δυσανεξία, που για να την αντιμετωπίσουν το ξεφορτώνονται. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις: Από την κοινωνική ασφάλιση; Από το δημόσιο Πανεπιστήμιο; Από το ΕΣΥ; Από…; Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα, δεν θυμάμαι κυβέρνηση να αντιμετωπιζόταν με τόσο προβληματισμό και καχυποψία όσο η σημερινή του κυρίου Μητσοτάκη, αλλά στις δημοσκοπήσεις να παρουσιάζει σταθερό προβάδισμα σε σχέση με την αξιωματική αντιπολίτευση. Στην αρχή οι ειδικοί απέδωσαν το φαινόμενο σε «μαγειρέματα». Στη συνέχεια όμως αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι άλλο συμβαίνει, το οποίο χρήζει διεξοδικής και εμβριθούς μελέτης.
Γιάννης Σιώτος*
Ισως η πιο εντυπωσιακή διαπίστωση των δημοσκοπήσεων είναι ότι ο κύριος Μητσοτάκης απολαμβάνει την υποστήριξη ανθρώπων που όχι απλώς δεν ευνοούνται αλλά πλήττονται από την πολιτική που εφαρμόζει. Από τον Ιούλιο 2019 μέχρι σήμερα, η πεμπτουσία της πολιτικής του, την οποία εφαρμόζει με αξιοθαύμαστη συνέπεια και μεθοδικότητα, είναι να επιδοτεί τον πλούτο με τα λεφτά των φτωχών. Οσο και να ψάξω δεν μπορώ να ανακαλύψω έστω και έναν τομέα της οικονομικής δραστηριότητας στον οποίο η κυβέρνηση ευνόησε τους πιο αδύναμους εφαρμόζοντας προοδευτικές οικονομικές πολιτικές. Και αυτή είναι μια πραγματικότητα την οποία δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να τη διαπιστώσει.
Τελικά τι συμβαίνει με τους ανθρώπους; Τους έχει μαγέψει ο κ. Μητσοτάκης και δεν βλέπουν την κλοπή που υφίστανται; Τους έχει ζαλίσει ο κ. Γεωργιάδης και δεν αντιλαμβάνονται ότι τους κοροϊδεύει με την ακρίβεια; Πώς είναι δυνατόν εκατομμύρια άνθρωποι να υποφέρουν από την ακρίβεια και την ανέχεια και παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση να διατηρεί ένα αξιόλογο δημοσκοπικό προβάδισμα; Τελικά ο Μητσοτάκης έχει ανακαλύψει τον τρόπο για να «μαγεύει» ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων ή μήπως η αντιπολίτευση βρίσκεται σε βέρτιγκο και πλέον δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει την κυβερνητική φθορά;
Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα. Τα στοιχεία που κυριαρχούν σήμερα στην ελληνική κοινωνία είναι ο σκεπτικισμός, η καχυποψία, η επιφυλακτικότητα και η έλλειψη εμπιστοσύνης των απλών ανθρώπων στις πολιτικές τους ηγεσίες. Στα μάτια και στη σκέψη των περισσότερων, οι εκπρόσωποι των κομμάτων αντιπροσωπεύουν «ξένα σώματα» που, αντί να είναι μέρος της λύσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, αντιπροσωπεύουν το ίδιο το πρόβλημα. Η Ιστορία προσφέρει πολλά παραδείγματα για το πώς αντιδρούν οι κοινωνίες που έχουν ξεμείνει από εμπιστοσύνη και ελπίδα για τις ηγεσίες τους. Φοβισμένες και ταλαιπωρημένες, αντί να αναζητήσουν καταφύγιο στην ελπίδα του καινούργιου, γαντζώνονται στα «οικεία δεινά» του γνωστού, δηλαδή του κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία, για να αποφύγουν τις αρνητικές εκπλήξεις. Υπό το πρίσμα αυτό, η δημοσκοπική καθήλωση των κομμάτων της αντιπολίτευσης αντανακλά τόσο την απογοήτευση όσο και τις οδυνηρές εμπειρίες του παρελθόντος.
Και η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια της διακυβέρνησης του τόπου από το κόμμα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, το μείγμα της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε δεν είχε καμία σχέση με την Αριστερά. Ο κ. Τσακαλώτος όχι μόνο διευκόλυνε τους πλειστηριασμούς -ακόμα και της πρώτης κατοικίας- αλλά και προώθησε νομοθετικές ρυθμίσεις με τις οποίες καταργήθηκε κάθε δικλίδα ασφαλείας στις τιμές εκκίνησης. Εκχώρησε τις τιμές των ακινήτων που εκπλειστηριάζονται στους τραπεζίτες και στα κοράκια και διαμόρφωσε ένα περιβάλλον που παραπέμπει στην παροιμία «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει».
Τα ίδια και με τη δράση της Επιτροπής Ανταγωνισμού την περίοδο 2015-2019. Οι παρεμβάσεις της πολιτείας για να διασφαλιστούν συνθήκες που να ευνοούν τον υγιή ανταγωνισμό, ανύπαρκτες. Οι μεγάλοι παίκτες της αγοράς επέβαλλαν και η μαρίδα πλήρωνε. Από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, θα περίμενε κανείς ελέγχους που αφορούν τριγωνικές συναλλαγές, υπεράκτιες εταιρείες, υπερτιμολογήσεις, υποτιμολογήσεις… Δυστυχώς δεν έγινε τίποτα από αυτά.
Ο μέσος Ελληνας έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να πιστεύει με τα αυτιά. Μετά από απογοητεύσεις και εκπλήξεις, συνειδητοποίησε ότι όλα κρίνονται στο… ταμείο. Φυσικά, ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι να καταγγέλλει τις πολιτικές της κυβέρνησης και να πιέζει ώστε να την αναγκάσει να στραφεί σε φιλολαϊκές επιλογές. Αλλά τι γίνεται όταν ο απλός άνθρωπος διαισθάνεται ότι οι προθέσεις της αντιπολίτευσης εξαντλούνται στα λόγια καθώς δεν είναι διατεθειμένη να αξιοποιήσει όλα τα προσφερόμενα από το Σύνταγμα μέσα για να αναγκάσει τους πραγματικούς υπεύθυνους της ακρίβειας και της αυθαιρεσίας να λογοδοτήσουν;
Με τον χρόνο μέχρι τις εκλογές να μετρά αντίστροφα, η αντιπολίτευση έχει μια τελευταία ευκαιρία να αποδείξει ότι πραγματικά ενδιαφέρεται να στηρίξει, να υποστηρίξει και να ενισχύσει όλους αυτούς που δεν έχουν φωνή. Αντί να αναλίσκεται σε γενικόλογους και ανούσιους αφορισμούς εναντίον των κορακιών και των τραπεζιτών, γιατί δεν αποκαλύπτει με ονόματα, διευθύνσεις και τηλέφωνα αυτούς που έχουν τα «κόκκινα» δάνεια και βγάζουν στο σφυρί τα σπίτια του κοσμάκη; Αντί να αναλίσκεται σε γενικόλογες αναφορές εναντίον των εισπρακτικών, γιατί δεν δίνει αναλυτικά στοιχεία για το ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες τους; Αντί να καταγγέλλει με αοριστίες τους παρόχους του ηλεκτρικού ρεύματος, τους σουπερμαρκετάδες, τους τραπεζίτες, τους ολιγάρχες της ενέργειας, γιατί δεν τους αναφέρει με το όνομά τους; Αντί να προσπαθεί να προσπεράσει τις ευθύνες, γιατί δεν τις παραδέχεται για να προσφέρει στους πολλούς μια ελπίδα;
Φυσικά, η αντιπολίτευση μπορεί να μην κάνει τίποτα από όλα αυτά και να εξακολουθήσει να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά στα σημάδια που έρχονται από παντού και προειδοποιούν για το επερχόμενο αδιέξοδο. Και το πραγματικό στοίχημα στις εκλογές που έρχονται δεν είναι το κόμμα που θα επικρατήσει, αλλά να παραμείνει ζωντανή η ελπίδα στην πολιτική.
*Δημοσιογράφος, συγγραφέας
efsyn.gr
