Η αιματοβαμμένη υποκρισία της FIFA συνεχίζεται

Το Μουντιάλ του Κατάρ είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση λαμπερίζοντος εγκλήματος.

Κάτω από τα υπερ­πο­λυ­τε­λή στά­δια με τα υπερ­σύγ­χρο­να συ­στή­μα­τα κλι­μα­τι­σμού και τις πλου­σιο­πά­ρο­χες σουί­τες είναι θαμ­μέ­νοι χι­λιά­δες με­τα­νά­στες ερ­γά­τες. Άλλοι τόσοι πα­ρα­μέ­νουν εξου­θε­νω­μέ­νοι και απλή­ρω­τοι χωρίς κα­νείς να νοιά­ζε­ται γι’ αυ­τούς. Την ίδια στιγ­μή οι γυ­ναί­κες και τα μέλη της ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ κοι­νό­τη­τας έρ­χο­νται αντι­μέ­τω­πα με τη βία ενός κα­θε­στώ­τος που τα θε­ω­ρεί πλά­σμα­τα ενός κα­τώ­τε­ρου θεού.

Νικόλας Κολυτάς

Ξε­γύ­μνω­μα FIFA

Για όλα τα πα­ρα­πά­νω εί­χα­με γρά­ψει εκτε­νώς και στο προη­γού­με­νο φύλλο. Όμως από τότε με­σο­λά­βη­σαν πολλά κιλά υπο­κρι­σί­ας. Λίγες ημέ­ρες πριν την έναρ­ξη του κο­ρυ­φαί­ου θε­σμού του πο­δο­σφαί­ρου σε πα­γκό­σμιο επί­πε­δο, ο πρό­ε­δρος της FIFA Τζιά­νι Ιν­φα­ντί­νο, προ­σπα­θώ­ντας να απα­ντή­σει στη διε­θνή κα­τα­κραυ­γή δή­λω­νε με πάθος: «Σή­με­ρα νιώθω Κα­τα­ρια­νός, νιώθω Άρα­βας. Σή­με­ρα νιώθω Αφρι­κα­νός. Σή­με­ρα νιώθω γκέι. Σή­με­ρα νιώθω άτομο με ανα­πη­ρία, νιώθω με­τα­νά­στης ερ­γά­της». Λίγες ημέ­ρες αρ­γό­τε­ρα η δική του FIFA απει­λού­σε με τι­μω­ρία με κί­τρι­νη κάρτα τους αρ­χη­γούς των εθνι­κών ομά­δων που είχαν απο­φα­σί­σει να φο­ρέ­σουν το πε­ρι­βρα­χιό­νιο αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ κοι­νό­τη­τα. Μάλ­λον δεν ένιω­θε και τόσο πολύ ο πρό­ε­δρος της FIFA.

Όλες οι «από τα πάνω» επι­κλή­σεις σε­βα­σμού στα δι­καιώ­μα­τα ξε­γυ­μνώ­θη­καν μπρο­στά στη δύ­να­μη του χρή­μα­τος και της εξου­σί­ας του. Καλά τα δι­καιώ­μα­τα, αλλά μέχρι εκεί που μας παίρ­νει. Από εκεί και πέρα μι­λούν τα πε­τρο­δό­λα­ρα, οι χο­ρη­γί­ες, οι εξα­γο­ρα­σμέ­νες συ­νει­δή­σεις των εκά­στο­τε CEOs. Κάπως έτσι οι δια­μαρ­τυ­ρί­ες του πο­δο­σφαι­ρι­κού κό­σμου για τα όσα συ­νέ­βη­σαν και συμ­βαί­νουν στο Κατάρ υπήρ­ξαν πε­ριο­ρι­σμέ­νες. Στην πρε­μιέ­ρα τους οι πο­δο­σφαι­ρι­στές της εθνι­κής Γερ­μα­νί­ας έκλει­σαν τα στό­μα­τά τους με το χέρι τους, θέ­λο­ντας να στεί­λουν ένα μή­νυ­μα ενά­ντια στη φί­μω­ση του λόγου που προ­ώ­θη­σε η FIFA. Την ίδια στιγ­μή η εθνι­κή ομάδα του Ιράν έμει­νε σιω­πη­λή κατά την ανά­κρου­ση του εθνι­κού της ύμνου, ενώ στο 50’ του αγώνα Πορ­το­γα­λία-Ου­ρου­γουάη, ένας ακτι­βι­στής μπού­κα­ρε στο γή­πε­δο κρα­τώ­ντας μια τη ση­μαία της ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ κοι­νό­τη­τας και φο­ρώ­ντας μία μπλού­ζα που μπρο­στά έγρα­φε «save Ukraine» και πίσω «respect for Iranian women».

Όλα τα πα­ρα­πά­νω όμως υστε­ρούν μπρο­στά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα του  αι­μα­το­βαμ­μέ­νου Μου­ντιάλ. Είναι θε­μι­τό ότι αρ­κε­τοί καλ­λι­τέ­χνες αρ­νή­θη­καν να συμ­με­τά­σχουν στην τε­λε­τή έναρ­ξης, ή ότι κά­ποιοι χο­ρη­γοί απο­σύρ­θη­καν λόγω των πιέ­σε­ων που δέ­χθη­καν για τα όσα συ­νέ­βη­σαν και συμ­βαί­νουν στο Κατάρ, όμως οι αντι­δρά­σεις αυτές είναι οι ελά­χι­στες  μπρο­στά στις εκα­τόμ­βες νε­κρών και εξου­θε­νω­μέ­νων με­τα­να­στών ερ­γα­τών. Χρεια­ζό­ταν μια μα­ζι­κή κα­μπά­νια, που θα ξε­κι­νού­σε έγκαι­ρα, για να απο­τρέ­ψει αυτή τη διορ­γά­νω­ση, για να στη­ρί­ξει τους με­τα­νά­στες ερ­γά­τες-σκλά­βους, για να απα­ντή­σει με «θό­ρυ­βο» σε μα­ζι­κή κλί­μα­κα στην από­πει­ρα «ξε­πλύ­μα­τος», συ­σπει­ρώ­νο­ντας όλο τον υγιή κόσμο του πο­δο­σφαί­ρου που αγα­πά­ει το άθλη­μα απέ­να­ντι σε αυ­τούς που το δια­φε­ντεύ­ουν. Κάτι τέ­τοιο όμως δεν έγινε.

Έτσι δό­θη­κε ο χώρος στους στην πιο αντι­δρα­στι­κή και ισχυ­ρή ελίτ του πα­γκό­σμιου πο­δο­σφαί­ρου να υπο­κλι­θεί στα πε­τρο­δό­λα­ρα των Κα­τα­ρια­νών με κάθε κό­στος και να απα­ντή­σει στις επι­κρί­σεις της διε­θνούς πο­δο­σφαι­ρι­κής κοι­νό­τη­τας με φθηνά κολ­πά­κια και απε­ριό­ρι­στη υπο­κρι­σία. Βο­ού­σαν τα συ­στη­μι­κά ΜΜΕ ότι για πρώτη φορά στο Μου­ντιάλ του Κατάρ, σφύ­ρι­ξε γυ­ναί­κα διαι­τη­τής. Αλή­θεια; Και είναι αυτό έν­δει­ξη ισό­τη­τας με­τα­ξύ των δύο φύλων; Κατά πρώ­τον, χρειά­στη­κε να συ­μπλη­ρω­θεί σχε­δόν ένας αιώ­νας διορ­γά­νω­σης του θε­σμού του πα­γκο­σμί­ου κυ­πέλ­λου για να διαι­τη­τεύ­σει γυ­ναί­κα. Κατά δεύ­τε­ρον η επι­λο­γή αυτή ήταν κα­θό­λα προ­σχη­μα­τι­κή και επι­κοι­νω­νια­κή για να ρίξει στά­χτη στα μάτια σε όσους διε­ρω­τώ­νται για την ισό­τη­τα των δύο φύλων στο Κατάρ. Κατά τρί­τον η ίδια FIFA φα­νε­ρώ­νει ακόμη πιο έντο­να την επι­λε­κτι­κή ευαι­σθη­σία της έχο­ντας συν­δρά­μει ελά­χι­στα στην ανά­δει­ξη του γυ­ναι­κεί­ου πο­δο­σφαί­ρου.

Μου­ντιάλ στην Ελ­λά­δα: Ούτε να το σκέ­φτε­στε!
Και ενώ όλος ο πλα­νή­της συ­ζη­τά για το Μου­ντιάλ της φί­μω­σης και του αί­μα­τος, η Ελ­λά­δα του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη έρ­χε­ται να υπο­βά­λει κοινή πρό­τα­ση διε­ξα­γω­γής του Μου­ντιάλ του 2030 με τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία και την Αί­γυ­πτο. Είναι λο­γι­κό μετά τα όσα συ­νέ­βη­σαν στο Κατάρ, να έχει ανοί­ξει η όρεξη σε όλα τα κο­ρά­κια της αγο­ράς, αλλά αυτό ξε­περ­νά­ει κάθε όριο.

Σε συ­νέ­ντευ­ξή του ο υπουρ­γός Του­ρι­σμού της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας Αχ­μέντ Αλ Χα­τίμπ τό­νι­σε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: «Σί­γου­ρα οι τρεις χώρες θα επεν­δύ­σουν πολλά σε υπο­δο­μές και θα είναι από­λυ­τα έτοι­μες. Και ξέρω ότι μέχρι τότε η Σα­ου­δι­κή Αρα­βία θα έχει χτί­σει στά­δια και fanzones τε­λευ­ταί­ας τε­χνο­λο­γί­ας». Το Βα­σί­λειο των Σα­ούντ, όπου επι­κρα­τεί το ίδιο ερ­γα­σια­κό μο­ντέ­λο σύγ­χρο­νης σκλα­βιάς με αυτό που κό­στι­σε χι­λιά­δες ζωές στο Κατάρ και όπου η κα­τά­στα­ση των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των κάνει την Κα­τα­ρια­νή μο­ναρ­χία να μοιά­ζει… «πε­φω­τι­σμέ­νη», βλέ­πει κι αυτή ένα νέο πεδίο προ­βο­λής και ξε­πλύ­μα­τος. Από κοντά του και η αδί­στα­κτη χού­ντα της Αι­γύ­πτου, των χι­λιά­δων πο­λι­τι­κών κρα­του­μέ­νων, αλλά και ο πάντα πρό­θυ­μος Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης, που θέλει να επι­ση­μο­ποι­ή­σει και να πάει σε νέα ύψη τη «στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χία» με τα πιο αντι­δρα­στι­κά κράτη της πε­ριο­χής.

Πρό­κει­ται για μια πρό­τα­ση σκάν­δα­λο που αν μη τι άλλο προ­κα­λεί την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία στην Ελ­λά­δα. Οι Ολυ­μπια­κοί Αγώ­νες του 2004 κό­στι­σαν δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια κι έγι­ναν εφι­κτοί χάρη στην ακραία εκ­με­τάλ­λευ­ση στα  ερ­γο­τά­ξια. Και όλα αυτά στις «χρυ­σές επο­χές» του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Σή­με­ρα, τη στιγ­μή που το βιο­τι­κό επί­πε­δο στην Ελ­λά­δα πέ­φτει διαρ­κώς, που οι τιμές ανε­βαί­νουν με ιλιγ­γιώ­δεις τα­χύ­τη­τες και που η ερ­γα­τι­κή αγο­ρα­στι­κή δύ­να­μη μειώ­νε­ται αστα­μά­τη­τα, που οι κυ­βερ­νή­σεις ακο­λου­θούν «σφι­χτή» δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή όταν αφορά τις ζω­τι­κές ανά­γκες των αν­θρώ­πων, η πρό­κλη­ση είναι εξορ­γι­στι­κή. Ονει­ρεύ­ο­νται θη­ριώ­δεις κρα­τι­κές δα­πά­νες για τη διορ­γά­νω­ση ενός τέ­τοιου εύ­ρους θε­σμού, χο­ρη­γί­ες, μι­σθούς πεί­νας και  ανα­λώ­σι­μους ερ­γά­τες –κι όλα αυτά για να στα­θεί η ελ­λη­νι­κή ηγε­σία  ακόμα πιο ανοι­χτά και πε­ρή­φα­να πλάι στον στρα­τη­γό Σίσι, τον «Αι­γύ­πτιο Πι­νο­σέτ», και τον Μο­χά­μεντ Μπιν Σαλ­μάν, τον σκο­τει­νό Πρί­γκη­πα τον οποίο πολ­λοί διε­θνείς ηγέ­τες απο­φεύ­γουν να συ­να­ντή­σουν δη­μό­σια για να απο­φύ­γουν την κα­τα­κραυ­γή.

Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά, πρέ­πει να έχουν τα μάτια τους ανοι­χτά μπρο­στά σε τέ­τοια σκλη­ρά εν­δε­χό­με­να. Πρέ­πει από τώρα να οι­κο­δο­μη­θούν οι κα­τάλ­λη­λες αντι­στά­σεις απέ­να­ντι σε προ­τά­σεις εκτρώ­μα­τα που θα τσα­κί­σουν την ερ­γα­τι­κή τάξη και το πο­δό­σφαι­ρο συ­νο­λι­κό­τε­ρα, χα­ρί­ζο­ντας λάμψη και δη­μο­σιό­τη­τα στους κα­πι­τα­λι­στές και το πο­λι­τι­κό τους προ­σω­πι­κό.

://rproject.gr