Επειδή για απαράδεκτο μεγάλο διάστημα δεχόμαστε ανελέητο σφυροκόπημα από τις κυβερνήσεις στο «δοξαπατρί» των αναγκών και δικαιωμάτων μας μέσα και έξω από τη δουλειά, στους μισθούς, στο χρόνο, στις συνθήκες εργασίας και στα δημόσια αγαθάΕπειδή τώρα και καιρό ο πόλεμος και η φρίκη της κλιμάκωσης του βρίσκεται στην καθημερινή πρακτική και ρητορική των νατοϊκών «συμμάχων» και της κυβέρνησης…
Επειδή στο ίδιο απαράδεκτα μεγάλο διάστημα τα αστικά κόμματα και οι μηχανισμοί των «επάνω» (ΝΑΤΟ, ΕΕ) – σε αντίθεση σε ό,τι συμβαίνει τελικά στη μαχόμενη Αριστερά – επεξεργάζονται και υλοποιούν μια πολιτική συγκέντρωσης δυνάμεων σε βάρος των λαών και της νεολαίας (δες επέκταση ΝΑΤΟ, συγκέντρωση ακροδεξιάς, συνεργασίες αστικών κομμάτων)…
Επειδή τυχόν απλή διαχείριση της σημερινής κατάστασης στην οποία έχει αυτοπεριοριστεί και περιπέσει η Αριστερά θα περιπλέξει περισσότερο τα πράγματα, θα σπείρει την απογοήτευση, θα αφήσει χώρο στην ακροδεξιά και στην απρόσκοπτη, στην ουσία, συνέχιση της νεοσυντηρητικής πολιτικής λαίλαπας που προωθούν οι ποικιλόχρωμες κυβερνήσεις των «επάνω».
Γι’ αυτό και μια σύγχρονη προγραμματική μετωπική πολιτική συγκέντρωσης λαϊκών κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, διακηρυγμένη και σαφής, ικανών να αναμετρούνται νικηφόρα με τη νεοσυντηρητική λαίλαπα δεν είναι υποκειμενική βούληση, είναι αντικειμενική ανάγκη των καιρών.
Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μόνο αν οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς προχωρήσουν σε ένα αναγκαίο θετικό άλμα, σε μια προς τα επάνω, προς τα εμπρός και προς τα αριστερά θετική υπέρβαση της σημερινής της πραγματικότητας.
Με αυτή τη συνολική οπτική προσεγγίζεται και το ΜΕΡΑ25.
Λοιπόν;
Tο ΜΕΡΑ25 αυτοχαρακτηρίζεται ως η «φωνή της μετριοπάθειας, αλλά και της ρήξης με την ολιγαρχία».
Ο ίδιος ο Βαρουφάκης δηλώνει πως «ο Καρλ Μαρξ ήταν υπεύθυνος για τη διαμόρφωση της άποψής μου για τον κόσμο… Δεν το αρνούμαι. Είμαι όμως, ένας ασταθής Μαρξιστής».
Ίσως εξ αιτίας αυτής της «αστάθειας» την εποχή που ο καπιταλισμός γίνεται άκρως επιθετικός, ως θεμέλιο της πολιτικής του προβάλλει την εκτίμηση πως «καταρρέει ο καπιταλισμός μεταλλασσόμενος σε κάτι ακόμα χειρότερο – σε μια τεχνοφεουδαρχία».
Τι είναι η τεχνοφεδουαρχία; Κανείς δεν ξέρει (πλην ίσως του επιτελείου του ΜΕΡΑ25).
Το ΜΕΡΑ25 είναι στην ουσία γέννημα των ανακατατάξεων που συντελέστηκαν στο πολιτικό σύστημα την τελευταία δεκαετία εξ αιτίας του βάθους, της διάρκειας, της έκτασης και της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης. Βασικό στοιχείο εκείνης της περιόδου αποτέλεσε η ευρεία ανασύνθεση του σοσιαλδημοκρατικού πόλου, καθώς η από καιρό οριστική μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ σε παραλλαγή του νεοφιλελευθερισμού και η δραστική του συρρίκνωση ώθησε στο προσκήνιο το ΣΥΡΙΖΑ ως βασική σοσιαλδημοκρατική δύναμη, τον μετατόπισε στην πορεία σε κλασική αστική διαχειριστική δύναμη με την ταυτόχρονη εξαφάνιση κομμάτων – διαττόντων αστέρων του αστικού πολιτικού στερεώματος (ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ, Ένωση Κεντρώων, ΔΗΜΑΡ).
Τα περισσότερα από τα κόμματα αυτά παρουσίαζαν, τεχνηέντως, θολές πολιτικές προσεγγίσεις, συγκεχυμένα και αντιφατικά στοιχεία στην πολιτική τους φυσιογνωμία, έντονο το προσωπικό στίγμα του επικεφαλής του κόμματος. Για να αποδειχθούν στο τέλος αυτό που ήταν: αχρείαστα κομμάτια της αστικής πολιτικής.
Το ΜΕΡΑ25 είναι γέννημα αυτής της περιόδου με έντονα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, καρπός της κινητικότητας στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.
Το ΜΕΡΑ25 διακηρύσσει «να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκης – ΑΕ».
Γι’ αυτό κάνει ανοιχτό κάλεσμα πρωτίστως στους τρεις, ΣΥΡΙΖΑ, (παρά την οξεία κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ για το 2015 και παρά την ανοιχτή φιλονατοϊκή στροφή του), ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ή ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ,ΚΚΕ (ανάλογα) για συμφωνία – δέσμευση προ των επερχόμενων εκλογών για το σχηματισμό, μετεκλογικά, κυβέρνησης συνεργασίας.
Προς αυτή την άμεση πολιτική σπρώχνουν ο Μ. Δρετάκης και άλλοι ΠΑΣΟΚογενείς κυρίως.
Προς δε σύμπασα την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά προτείνει εκλογική συνεργασία με τη συμμετοχή των υποψηφίων τους απλά στα ψηφοδέλτια(!) του ΜΕΡΑ25 (στην ουσία προσχώρηση κατά μόνας).
Βάση της προεκλογικής συμφωνίας για μετεκλογική συγκυβέρνηση είναι οι «7+1 Τομές»:
• κατάργηση του Χρηματιστήριου Ενέργειας, επανεθνικοποίηση της ΔΕΗ,
• μείωση ΦΠΑ και ΑΤΑ,
• μείωση φορολογικών συντελεστών για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και αύξηση στο 30% για μεγάλες, ίδρυση δημόσιου φορέα κόκκινων δανείων («Οδυσσέας»),
• Υγεία-Παιδεία-Ενημέρωση ούτε ιδιωτικές ούτε «κρατικές-κομματικές» αλλά ελεγχόμενες από «Συμβούλια Κληρωτών και Εκλεγμένων Πολιτών» (με ποια ιδιοκτησία;),
• ΑΑΔΕ-ΕΛΣΤΑΤ-Υπερταμείο-ΤΧΣ θα διοικούνται από τη νέα «Κοινωνική Επιτροπή Επιλογής Ανώτατου Προσωπικού».
• Οι τράπεζες θα συνεχίσουν να είναι ιδιωτικές αλλά το δανεισμό θα αναλάβει η «Αναπτυξιακή Αγροτική Τράπεζα», ενώ τα δημοσιονομικά θα αναλάβει έναΣύστημα Δημοσιονομικών Συναλλαγών, το «Δήμητρα», που ίσως εκδώσει και νόμισμα.
• Το ΜέΡΑ25 καταγράφει και περιγράφει επίσης την ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών, την κοινωνική ανισότητα, τους πολέμους και το προσφυγικό, την εργασιακή ανασφάλεια, τις οικογένειες των «ολιγαρχών», το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, αποσυνδέοντας τα όμως από τους νόμους κίνησης του κεφαλαίου, την χωρίς όρια άντληση υπεραξίας από την εργατική τάξη και τελικά από το σύγχρονο καπιταλισμό.(Λογικό.Αφού ο καπιταλισμός …καταρρέει).
Αλλά αντί μια πολιτική αντικατάστασης του «οριστικά καταρρέοντος» κόσμου του κεφαλαίου προτείνει ορισμένες ρήξεις: Ρήξη αλά Ανδρέα Παπανδρέου με την «εξάρτηση της χώρας», («μια έννοια που έφερε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ,την οποία επανέφερε ο Ανδρέας Παπανδρέου»). «Ρήξη με τον ολοκληρωτισμό» ως «βασικό εχθρό», «για να έρθει η τρίτη ρήξη, με την «κεφαλαιοκρατία». «Ρήξη με τις εξορύξεις» και «ρήξη βεβαίως με την πατριαρχία»..
Παραμονή στην ΕΕ, σεβασμός στο ΝΑΤΟ!
Θα πρέπει ευθύς εξ αρχής να υπογραμμίσουμε πως σε ρεύματα τέτοιου είδους, ασταθούς και ασαφούς σοσιαλδημοκρατικής χροιάς, τα προγράμματα κατατίθενται πιο πολύ για να συσπειρώσουν κόσμο παρά ως σταθερή προγραμματική δέσμευση ( εξ ου και η αμφισημία). Γι’ αυτό και «όταν έρχεται η ώρα» (της ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών) τα πράγματα αντιστρέφονται. Αυτό συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ και το πληρώσαμε ακριβά.
Όταν λοιπόν οι θετικής αύρας διακηρύξεις από γενικές γίνονται συγκεκριμένες τότε… τα πράγματα αλλάζουν.
Έτσι βασικός στόχος του είναι η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ.
Η έξοδος από το ευρώ αποτελεί μια λύση απευκταία: «Η χώρα θα διατηρηθεί έτσι εντός της ευρωζώνης για όσο χρειάζεται έως ότου η «επίσημη» Ευρώπη επιλέξει μεταξύ: (α) του τεράστιου κόστους του Grexit ή (β) την αποδοχή των ΕΠΤΑ ΤΟΜΩΝ που θα μεγιστοποιήσουν την ικανότητα μας να ανακάμψουμε και, έτσι, να τους αποπληρώσουμε μεγαλύτερο ποσοστό του χρέους».
Αυτός ήταν και είναι και ο στόχος για το χρέος, η κατά το μεγαλύτερο ποσοστό πληρωμή του.
Προς επίρρωση θεωρεί πως η έξοδος από το ευρώ θα έχει μεγάλο κόστος και θα σημάνει «μια μεταμοντέρνα έκδοση της δεκαετίας του 1930».
Προτείνει, έτσι, τη λύση της βελτίωσης του ευρώ και της ευρωζώνης, τη «θεραπευτική βελτίωση της ευρωζώνης «από Σιδερένιο Κλουβί Λιτότητας σε περιοχή κοινής ευημερίας».
Ομοίως «βελτιωτική» πρόταση ισχυρίζεται ότι καταθέτει για την Ευρώπη και την ΕΕ, αυτοαποκαλούμενο το «γνήσια ευρωπαϊκό και διεθνιστικό» κίνημα που επιδιώκει τη μεταρρύθμιση της ΕΕ σε κοινό χώρο ανάπτυξης, συμφιλίωσης και ευημερίας». (Αλλού διακηρύσσει πως «αυτή η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται» με τονισμό στο αυτή και αναφορά καπάκι στην ανάγκη μιας άλλης φιλολαϊκής ΕΕ).
Η πρόταση του ΜΕΡΑ25 για την ελληνική καπιταλιστική οικονομία έχει ως κεντρικό άξονα τη λεγόμενη «πράσινη μετάβαση». Υποστηρίζει ότι «τα συμφέροντα στη βάση των οποίων θα πρέπει να χτίσουμε συμμαχίες» περιστρέφονται γύρω από το λεγόμενο «Πράσινο New Deal», το πράσινο κοινωνικό συμβόλαιο. Στην ουσία υιοθετεί την πολιτική του «πράσινοι καπιταλισμού» που βρίσκεται από χρόνια στο επίκεντρο της συζήτησης στα αστικά επιτελεία.
Το ΜΕΡΑ25 προτείνει μάλιστα τη χρηματοδότηση αυτού του πράσινου κοινωνικού συμβολαίου με την έκδοση ομολόγων αξίας 500 δισ. ευρώ κάθε χρόνο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και την εγγύηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τη χρηματοδότηση ενός κοινοτικού οργανισμού που θα αναλάβει την υλοποίηση των «πράσινων επενδύσεων» σε επίπεδο ΕΕ.
Εγγυητής δηλαδή της «πράσινης μετακαπιταλιστικής ανάπτυξης»- «ο αρχηγός μας» –θα είναι η Λαγκάρντ.
Στο ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής και των διεθνών σχέσεων το ΜΕΡΑ25 υπόσχεται μια «πολυπολική εξωτερική πολιτική».
Στην πράξη φυσικά, όπως εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ,στο όνομα αυτής της πολυπολικής – πολυδιάστατης πολιτικής παραλληλίζεται πλήρως με το Νατοϊκό και ευρωενωσιακό άξονα.
Έτσι για μεν την ΕΕ ξεκαθαρίζει με σαφήνεια:
«Θυμίζω, σημειώνει στην κεντρική πολιτική ομιλία ο Γ. Βαρουφάκης στο 1ο Διαβουλευτικό Συνέδριο του ΜέΡΑ25, ότι, σε κάθε περίπτωση, είτε με είτε χωρίς ευρώ, η Ελλάδα θα παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς, αντίθετα από την ευρωζώνη απ’ όπου η τρόικα μπορεί να σε αποβάλει έμμεσα, κλείνοντας τις τράπεζες σου, από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει κανένας τρόπος να διώξουν κράτος-μέλος.Ας φύγει η Γερμανία! Εμείς δεν πάμε πουθενά.
Μαζί με τους συνοδοιπόρους μας του DiEM25 σε όλη την Ευρώπη θα μείνουμε να τους χαλάμε τα σχέδια λεηλασίας των λαών μας».
Στο πλαίσιο αυτά προτείνει «ορισμένες πολιτικές ανυπακοής» κυρίως σε ό,τι αφορά το τραπεζικό σύστημα στο ίδιο απαράλλακτο πνεύμα της πολιτικής που εφάρμοσε ως υπουργός των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ!..
Ειδικά με το ΝΑΤΟ το πολιτικό σχέδιο του ΜΕΡΑ 25 είναι ευρωενωσιακά …καινοτόμο.
Υποστηρίζει αναφανδόν την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας (ΚΠΑΑ) της ΕΕ ώστε μέσω μιας προσεκτικής πορείας αυτή να καταστήσει αχρείαστο και να υποκαταστήσει το ΝΑΤΟ:
«Η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας (ΚΠΑΑ) της ΕΕ, αναφέρεται στα 7+1 σημεία,προβλέπει ότι οι χώρες της ΕΕ πρέπει να θέτουν τις πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες τους στην υπηρεσία της ΕΕ για την εφαρμογή της ΚΠΑΑ. Η ΚΠΑΑ περιλαμβάνει την προοδευτική χάραξη μιας κοινής ευρωπαϊκής αμυντικής πολιτικής, η οποία θα οδηγήσει σε κοινή άμυνα μετά από ομόφωνη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Η πολιτική της ΕΕ δεν θίγει τον ειδικό χαρακτήρα της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας κάποιων χωρών της ΕΕ και σέβεται τις υποχρεώσεις κάποιων χωρών της ΕΕ απέναντι στο NATO(!). Στο πλαίσιο της Συνθήκης της Λισαβόνας(!), δημιουργήθηκε ρήτρα αμοιβαίας άμυνας, η οποία αποτελεί το βασικό πυλώνα της ΚΠΑΑ».
Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ δεν έχει πρόβλημα να προτείνει ακόμη και τη διάλυση του ΝΑΤΟ ή την έξοδο της Ελλάδας από αυτό.
Ωστόσο στο θέμα του πολέμου στην Ουκρανία (αφού υποβαθμίζει απαράδεκτα το ρόλο του ΝΑΤΟ) με επιστολή του προτείνει την κοινή δράση με ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ – ο οποίος εντωμεταξύ υποστηρίζει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με Σουηδία, Φιλανδία– με δύο στόχους:
● Άμεσος τερματισμός του πολέμου και απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων στο πλαίσιο διεθνούς συμφωνίας που θα επιτρέψει στον λαό της χώρας να ζει ελεύθερος σε μια ανεξάρτητη, ουδέτερη, δημοκρατική Ουκρανία.
● Απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων από την Ελλάδα, οι οποίες καθιστούν τη χώρα και τον λαό μας στόχο ξένων δυνάμεων, χωρίς να συνεισφέρουν τίποτα στην άμυνα της χώρας από πραγματικές εξωτερικές απειλές.
Κοινή δράση σε 6 σημεία
Το ΜΕΡΑ25 έχει ενδιαφέρουσες πολιτικές θέσεις σε ορισμένα σοβαρά ζητήματα πάνω στις οποίες επιβάλλεται η ενότητα δράσης μαζί του στο κίνημα.
Πρώτο είναι «η Καθιέρωση ικανοποιητικού κατώτατου μισθού με πλήρη επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και ικανοποιητικού επιπέδου ασφαλιστικών παροχών.
Δεύτερο είναι το δημοκρατικό ζήτημα. Προτείνει την κατάργηση των αντιτρομοκρατικών νόμων, την κατάργηση ειδικών σωμάτων της αστυνομίας (ΜΑΤ, ομάδες Δέλτα, Ζήτα, Δίας κλπ.), τον αφοπλισμό των αστυνομικών που μετέχουν σε καθημερινές περιπολίες και τον κοινωνικό έλεγχο της εκπαίδευσης και του έργου της αστυνομίας.
Τρίτο είναι η σχέση κράτους – εκκλησίας όπου προτείνει μια καθυστερημένη αστική μεταρρύθμιση (διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, πλήρη νομική αναγνώριση, ισότιμη της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας, όλων των θρησκευτικών μειονοτήτων της Ελλάδας, κατάργηση του εκκλησιασμού και της πρωινής προσευχής. αποκαθήλωση των θρησκευτικών εικόνων από τις δημόσιες υπηρεσίες ).
Τέταρτο είναι η πρόταση για τη χρήση μόνο της απλής αναλογικής στις εκλογές και η κατάργηση των ΣΔΙΤ.
Πέμπτο, έχει θετικές θέσεις για πρόσφυγες – μετανάστες – μειονότητες με ειδική αναφορά στους Ρομά.
Έκτο είναι ενδιαφέρουσες οι θέσεις του για τις νέες τεχνολογίες και το διαδίκτυο.
Στα έξι αυτά ζητήματα και σε συνδυασμούς τους μπορεί και είναι αναγκαίο να υπάρξει ενότητα δράσης στο γενικότερο λαϊκό κίνημα.
Γενικότερης φύσης τακτική έστω συμφωνία δεν μπορεί να υπάρξει.
Για μας, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι, όπως στα τέλη της δεκαετίας του ’60 το πολιτικό ένστικτο των εργαζομένων και της νεολαίας έβλεπε τα συμπτώματα της επερχόμενης οικονομικής κρίσης, σήμερα είναι το οικονομικό και πολιτικό ένστικτο της αστικής τάξης που διακρίνει πιο έγκαιρα τις επερχόμενες μεγάλες και βαθιές οικονομικές και πολιτικές αναστατώσεις.
Γι’ αυτό και οι υπεραντιδραστικές προχωρεί στις αλλαγές στο εθνικό και διεθνικό πολιτικό σύστημα του ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης.
Περισσότερο μάλιστα που τώρα η βία των οξυμένων κοινωνικών ανισοτήτων και της φτώχειας συνυπάρχουν με τον πρωτοφανή πλούτο και τις πρωτόφαντες τεχνικές και επιστημονικές δυνατότητες και πλεονεκτήματα.
Σ’ αυτό το πλαίσιο και προκειμένου οι κυρίαρχοι κύκλοι να αντιμετωπίσουν τους εν δυνάμει κινδύνους ενός ριζικού κλονισμού μιας φαινομενικά αδιαμφισβήτητης ταξικής εξουσίας είναι αναγκασμένοι όχι μόνο να ανέχονται αλλά και να χρειάζονται μια διατιμημένη επίσημη Αριστερά, που να μπορεί να παίζει τον ανασχετικό ρόλο της. Μια Αριστερά, που να διατηρεί σχέσεις πιο αυθεντικής επικοινωνίας με τις «επικίνδυνες» κοινωνικοπολιτικές περιοχές, με την προϋπόθεση της «νομιμοφροσύνης» της όσον αφορά τον κυρίαρχο χαρακτήρα και προσανατολισμό της.
Η σε εξέλιξη μεταβατική περίοδος αποτελεί την αφετηρία ακόμα μεγαλύτερων κοινωνικών και ιδιαίτερα πολιτικών και ιδεολογικών αναπροσαρμογών, καθόλου απλής δοκιμασίας, ποιοτικά συγκρίσιμη με τη δίνη του ‘2010 – 2015. Δοκιμασία που θα εξελίσσεται κάτω από τα συνεχή πυρά ενός αδιάπτωτου πολιτικού εκβιασμού, μιας πλατιάς γκάμας από νουθεσίες, έκτακτες προσφορές και πολιτικό εκφοβισμό.
Για όλα αυτά ακριβώς πρέπει να παρουσιαστούμε αυτοτελώς με στέρεες συμφωνίες, συμφωνίες με παρόν και μέλλον, το παρόν και το μέλλον ενός σύγχρονου, πολιτικού ρωμαλέου λαϊκού κινήματος, αυτού του γεννήτορα των φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων, των πολιτικών αλλαγών και των μεγάλων αναμετρήσεων.
Τίποτα λιγότερο και τίποτα παραπάνω.
kommon.gr
