«Μια διαλεκτική κλιμάκωσης της καταπίεσης και της αντίστασης»

«Η Σιω­νι­στι­κή αποι­κιο­ποί­η­ση της Πα­λαι­στί­νης απο­τε­λεί μια εξαί­ρε­ση στη σύγ­χρο­νη αποι­κια­κή ιστο­ρία: Οι Εβραί­οι έποι­κοι και οι ιθα­γε­νείς Πα­λαι­στί­νιοι έφτα­σαν σε μια δη­μο­γρα­φι­κή ισορ­ρο­πία. Οι έποι­κοι δεν πα­ρέ­μει­ναν μια μικρή μειο­ψη­φία, όπως συ­νέ­βη στις Αφρι­κα­νι­κές αποι­κί­ες. Αλλά δεν μπό­ρε­σαν και να συ­ντρί­ψουν τους ιθα­γε­νείς, όπως έκα­ναν οι ομό­λο­γοί τους στην Αυ­στρα­λία και στη Βό­ρεια Αμε­ρι­κή. Ο Σιω­νι­σμός πέ­τυ­χε το μισό του στόχο: Να κυ­ριαρ­χή­σει και να επι­βά­λει την Εβραϊ­κή ανω­τε­ρό­τη­τα σε όλη την Πα­λαι­στί­νη. Αλ­λά­α­πέ­τυ­χε (ωςτώ­ρα) να­πε­τύ­χει­τον άλλο μισό: Να εγκα­θι­δρύ­σει μια στα­θε­ρή και εξα­σφα­λι­σμέ­νη Εβραϊ­κή πλειο­ψη­φία στα εδάφη που κυ­ριαρ­χεί. Αυ­τή­τη­στιγ­μή­στην Πα­λαι­στί­νη/Ισ­ρα­ήλ υπάρ­χει μια αριθ­μη­τι­κή ισό­τη­τα ανά­με­σα στις δύο εθνι­κές ομά­δες -αποι­κιο­κρά­τες και αποι­κιο­κρα­τού­με­νους. Οι Πα­λαι­στί­νιοι ητ­τή­θη­καν αλλά δεν υπο­τά­χθη­καν…

Πάνος Πέτρου

Η υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση είναι αστα­θής. Οι Πα­λαι­στί­νιοι δεν έχουν τη δύ­να­μη να στα­μα­τή­σουν την αποι­κιο­ποί­η­ση της γης τους, αλλά οι νέοι έποι­κοι και ο αυ­ξα­νό­με­νος αριθ­μός μα­χη­τι­κών υπο­στη­ρι­κτών τους θε­ω­ρούν την Πα­λαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση ως πρό­κλη­ση και αντι­δρούν κλι­μα­κώ­νο­ντας την επι­θε­τι­κό­τη­τά τους. Όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο, αυτή η βάρ­βα­ρη βία στη­ρί­ζε­ται και δι­καιο­λο­γεί­ται με μια μεσ­σια­νι­κή θρη­σκεία -μια ιδε­ο­λο­γία που αρ­μό­ζει σε αυτόν τον ρόλο… Αλλά με τη σειρά της η συ­νε­χι­ζό­με­νη κλοπή Πα­λαι­στι­νια­κής γης και οι άγριες επι­θέ­σεις των συμ­μο­ριών των εποί­κων σε συμ­μα­χία με τις Ισ­ραη­λι­νές ένο­πλες δυ­νά­μεις, προ­κα­λούν πε­ρισ­σό­τε­ρη αντί­στα­ση. Έτσι πα­ρα­κο­λου­θού­με μια δια­λε­κτι­κή κλι­μά­κω­σης της κα­τα­πί­ε­σης και της αντί­στα­σης».

Αυτή η δια­λε­κτι­κή σχέση που πε­ρι­γρά­φει, πράγ­μα­τι απο­τυ­πώ­θη­κε γλα­φυ­ρά αυτό το φθι­νό­πω­ρο -με μια δεξιά με­τα­τό­πι­ση της ισ­ραη­λι­νής κοι­νω­νί­ας και πο­λι­τι­κής να συ­μπί­πτει με μια ανα­θέρ­μαν­ση της πα­λαι­στι­νια­κής αντί­στα­σης.

Ισ­ρα­ήλ: Η διαρ­κής δεξιά με­τα­τό­πι­ση της ισ­ραη­λι­νής κοι­νω­νί­ας

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα των εκλο­γών στο Ισ­ρα­ήλ απο­τύ­πω­σαν εμ­φα­τι­κά τη διαρ­κή αντι­δρα­στι­κή με­τα­τό­πι­ση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και της ισ­ραη­λι­νής κοι­νω­νί­ας, ακόμα και με τα ισ­ραη­λι­νά μέτρα, όπου η δια­κομ­μα­τι­κή συ­ναί­νε­ση γύρω από τον πυ­ρή­να του σιω­νι­στι­κού σχε­δί­ου έκανε τους όρους «Δεξιά» και «Αρι­στε­ρά» σχε­τι­κούς.

Αυτή η με­τα­τό­πι­ση είχε κα­τα­γρα­φεί στις δια­δο­χι­κές εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων, αλλά επι­σκια­ζό­ταν από την πό­λω­ση γύρω από το πρό­σω­πο του Νε­τα­νιά­χου. Αυτή διαι­ρού­σε τη Δεξιά (σε συμ­μά­χους και αντι­πά­λους του), και πα­ρου­σί­α­ζε ένα ιδιαί­τε­ρα αντι­δρα­στι­κό και πο­λε­μο­χα­ρές «κέ­ντρο» ως τάχα «προ­ο­δευ­τι­κό», λόγω της ενα­ντί­ω­σής του στον Νε­τα­νιά­χου. Στις εκλο­γές του Νο­έμ­βρη, η νίκη του Νε­τα­νιά­χου και των συμ­μά­χων του, που πε­ρι­λαμ­βά­νουν πλέον το Θρη­σκευ­τι­κό Σιω­νι­στι­κό Κόμμα το οποίο με 10,83% θε­ω­ρεί­ται ο με­γά­λος πο­λι­τι­κός νι­κη­τής αυτής της κάλ­πης, έκανε αυτό το τοπίο πολύ πιο κα­θα­ρό.

Το Θρη­σκευ­τι­κό Σιω­νι­στι­κό Κόμμα ενώ­νει στις γραμ­μές του τους πιο έξαλ­λους οπα­δούς της εβραϊ­κής ανω­τε­ρό­τη­τας, του αντια­ρα­βι­κού ρα­τσι­σμού και του πιο αντι­δρα­στι­κού θρη­σκευ­τι­κού φο­ντα­με­ντα­λι­σμού. Ο Μπεν Γκβιρ, ένα από τα ηγε­τι­κά του στε­λέ­χη, είναι οπα­δός του κα­χα­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος, ενός ακρο­δε­ξιού ρεύ­μα­τος τόσο ακραί­ου που ακόμα και οι ΗΠΑ είχαν χα­ρα­κτη­ρί­σει ως τρο­μο­κρα­τι­κή ορ­γά­νω­ση. Γύρω του συ­γκε­ντρώ­νο­νται οπα­δοί της προ­σάρ­τη­σης της Δυ­τι­κής Όχθης και του εκτο­πι­σμού των Πα­λαι­στι­νί­ων (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των πο­λι­τών του Ισ­ρα­ήλ που δεν δεί­χνουν «αφο­σί­ω­ση»). Δεν εκ­προ­σω­πούν απλά τα συμ­φέ­ρο­ντα των εποί­κων, αλλά πολλά στε­λέ­χη του είναι οι ίδιοι έποι­κοι.

Νέα κυ­βέρ­νη­ση

Ο Μπεν Γκβιρ ζή­τη­σε και πήρε το υπουρ­γείο Δη­μό­σιας Ασφά­λειας, το οποίο με­το­νο­μά­ζε­ται σε υπουρ­γείο Εθνι­κής Ασφά­λειας και απο­κτά υπε­ρε­ξου­σί­ες συ­νο­λι­κό­τε­ρα αλλά και ει­δι­κό­τε­ρα την επο­πτεία της Δυ­τι­κής Όχθης. Ένας άλλος αρα­βο­φά­γος πήρε το υπουρ­γείο Ανά­πτυ­ξης της Νε­γκέβ και της Γα­λι­λαί­ας, με διευ­ρυ­μέ­νες αρ­μο­διό­τη­τες όσον αφορά τον εποι­κι­σμό της Δυ­τι­κής Όχθης. Ο φο­ντα­με­ντα­λι­στής, ρα­τσι­στής, ομο­φο­βι­κός Αβί Μαόζ ανα­λαμ­βά­νει μια νέα υπη­ρε­σία (που ιδρύ­θη­κε κατ’ απαί­τη­σή του) που θα είναι υπεύ­θυ­νη για την «εβραϊ­κή ταυ­τό­τη­τα». Μαζί με την πα­ρου­σία των πιο πα­ρα­δο­σια­κών εβραϊ­κών φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κών κομ­μά­των όπως το Σας, συ­γκρο­τεί­ται μια κυ­βέρ­νη­ση στην οποία το Λι­κούντ και ο Νε­τα­νιά­χου έχουν το ρόλο των… με­τριο­πα­θών!

Στην αντι­πο­λί­τευ­ση βρί­σκο­νται «κε­ντρώ­οι» και δε­ξιοί με κόμ­μα­τα των οποί­ων οι αφη­ρη­μέ­νοι τί­τλοι («Υπάρ­χει Μέλ­λον», «Εθνι­κή Ενό­τη­τα») αντα­να­κλούν την πλήρη απου­σία κά­ποιας δια­χω­ρι­στι­κής από την πο­λι­τι­κή Νε­τα­νιά­χου, όπως και ο ακρο­δε­ξιός (αλλά «κο­σμι­κός») Λί­μπερ­μαν. Το επί δε­κα­ε­τί­ες πα­νί­σχυ­ρο Ερ­γα­τι­κό Κόμ­μα­βυ­θί­στη­κε στο 3,7% και με 4 έδρες έγινε η μι­κρό­τε­ρη δύ­να­μη στην Κνε­σέτ. Το Με­ρέτζ, το τε­λευ­ταίο προ­πύρ­γιο του «αρι­στε­ρού σιω­νι­σμού» βρέ­θη­κε εκτός Βου­λής.

Σε ισ­ραη­λι­νά αλλά και αμε­ρι­κα­νι­κά φι­λε­λεύ­θε­ρα ΜΜΕ επι­κρα­τεί «σοκ» -κυ­ρί­ως για την άνοδο του Μπεν Γκβιρ και την έντα­ξή του στην κυ­βέρ­νη­ση. Ο ισ­ραη­λι­νός αντι­σιω­νι­στής δη­μο­σιο­γρά­φος Γκι­ντε­όν Λεβί έγρα­ψε την επο­μέ­νη των εκλο­γών ένα θυ­μω­μέ­νο άρθρο απά­ντη­σης σε αυτές τις αντι­δρά­σεις που πε­ρι­λαμ­βά­νει την ερ­μη­νεία για τη ση­με­ρι­νή εξέ­λι­ξη:

«Τι πε­ρί­με­νε η σιω­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά ότι θα συμ­βεί;»

«Πε­νή­ντα χρό­νια τρο­μο­λα­γνεί­ας και υπο­κί­νη­σης μί­σους κατά των Πα­λαι­στι­νί­ων δεν μπο­ρούν να κα­τα­λή­ξουν σε μια κυ­βέρ­νη­ση ει­ρή­νης. Πε­νή­ντα χρό­νια σχε­δόν πα­ντα­χού πα­ρού­σας και αδιά­λει­πτης υπο­στή­ρι­ξης για την κα­το­χή, από τη Σιω­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά και Δεξιά, δεν θα μπο­ρού­σαν να κα­τα­λή­ξουν αλ­λιώς παρά με τον Μπεν-Γκ­βιρ ως λαϊκό ήρωα… Γιατί αν πρό­κει­ται να συ­νε­χί­σεις μια κα­το­χή, τότε πρέ­πει να αγκα­λιά­σεις την αυ­θε­ντι­κή της εκ­δο­χή, αυτή που δεν ντρέ­πε­ται κα­θό­λου για αυτήν –την εκ­δο­χή του Μπεν Γκβιρ.

Ήταν απλώς ανέ­φι­κτο να συ­νε­χι­στούν οι αυ­τα­πά­τες και όλο αυτό το κου­ρα­σμέ­νο ρε­περ­τό­ριο φρά­σε­ων –και εβραϊ­κό και δη­μο­κρα­τι­κό [κρά­τος], δια­φω­τι­σμέ­νη κα­το­χή, προ­σω­ρι­νή κα­το­χή… Χθες, το Ισ­ρα­ήλ ξύ­πνη­σε στην αυγή μιας νέας ημέ­ρας, όπου όλα τα μι­σό­λο­γα και οι ευ­φη­μι­σμοί ανή­κουν στο πα­ρελ­θόν. Από εδώ και στο εξής, η κα­το­χή είναι ακρι­βώς αυτό -κα­το­χή, και το ίδιο ισχύ­ει και για το κα­θε­στώς εβραϊ­κής ανω­τε­ρό­τη­τας στο Ισ­ρα­ήλ… Η κοι­νω­νία που δη­μιουρ­γή­θη­κε σε αυτή τη χώρα είναι σε ένα ση­μα­ντι­κό βαθμό θρη­σκευό­με­νη και σε πολύ με­γά­λο βαθμό ρα­τσι­στι­κή, με το μίσος ενά­ντια στους Άρα­βες να απο­τε­λεί το βα­σι­κό της καύ­σι­μο –και δεν υπήρ­ξε κα­νέ­νας που να αντι­στά­θη­κε σε αυτό.

[…]

Επί χρό­νια, οι Ισ­ραη­λι­νοί λέμε ότι εί­μα­στε ο Εκλε­κτός Λαός, ότι μετά το Ολο­καύ­τω­μα όλα μας επι­τρέ­πο­νται, ότι οι Άρα­βες θέ­λουν να μας πε­τά­ξουν στη θά­λασ­σα, ότι έχου­με δι­καί­ω­μα σε αυτή τη γη επει­δή το λένε οι ιστο­ρί­ες της Βί­βλου, ότι ο IDF είναι ο πιο ηθι­κός στρα­τός του πλα­νή­τη, ότι ο Δαυίδ πο­λε­μά τον Γο­λιάθ, ότι οι Άρα­βες του Ισ­ρα­ήλ είναι  πέμ­πτη φά­λαγ­γα, ότι όλος ο πλα­νή­της είναι ενα­ντί­ον μας και ότι όλοι όσοι μας κά­νουν κρι­τι­κή είναι αντι­ση­μί­τες. Τι νο­μί­ζα­με ότι θα προ­έ­κυ­πτε από όλα αυτά; Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ο Μπεν-Γκ­βιρ πήγε με το πάσο του. Θα μπο­ρού­σε να έχει κάνει τη με­γά­λη του επι­τυ­χία πολύ καιρό πριν. Αυτό συμ­βαί­νει όταν έχεις Μπολ­σο­νά­ρο αλλά όχι Λούλα απέ­να­ντί του. Αυτό συμ­βαί­νει όταν οι κραυ­γές “Θά­να­τος στους Άρα­βες”, που θα ακού­γο­νται πλέον το πρωί στα σχο­λεία, δεν απα­ντή­θη­καν από μια κραυ­γή “Λευ­τε­ριά στους Άρα­βες”. Από εκεί ξε­κί­νη­σαν όλα αυτά και εδώ κα­τέ­λη­ξαν».

(Ολό­κλη­ρο εδώ: https://​rproject.​gr/​article/​meta-​apo-​pano-​apo-​50-​hronia-​ypostirixis-​tis-…)

Πα­λαι­στί­νη: Η Δυ­τι­κή Όχθη αντι­στέ­κε­ται

Μετά από πολλά χρό­νια, η Δυ­τι­κή Όχθη έχει γίνει το επί­κε­ντρο της πα­λαι­στι­νια­κής αντί­στα­σης -και των ισ­ραη­λι­νών επι­θέ­σε­ων.Η βα­θύ­τε­ρη αιτία είναι προ­φα­νής: Συ­μπλη­ρώ­νο­νται σχε­δόν 30 χρό­νια λει­τουρ­γί­ας της Πα­λαι­στι­νια­κής Αρχής, ένα σώμα που υπο­τί­θε­ται θα λει­τουρ­γού­σε βρα­χυ­πρό­θε­σμα και με­τα­βα­τι­κά προς τη δη­μιουρ­γία Πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους και το οποίο κα­τέ­λη­ξε να «επο­πτεύ­ει» την αδιά­κο­πη συ­νέ­χεια της κα­το­χής και του εποι­κι­σμού. Με το Όσλο να θε­ω­ρεί­ται πλέον χρε­ο­κο­πη­μέ­νο και από όσους/όσες πί­στε­ψαν σε αυτή τη δια­δι­κα­σία και την επί­ση­μη ηγε­σία της Π.Α. πα­ρα­λυ­μέ­νη με­τα­ξύ ανύ­παρ­κτων «δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων» και συ­νερ­γα­σί­ας με τον Ισ­ραη­λι­νό στρα­τό, ήταν θέμα χρό­νου να εκ­φρα­στεί η οργή.

Ασφα­λώς, όπως σε κάθε πε­ρί­πτω­ση αδι­κί­ας και κα­τα­πί­ε­σης, οι «μό­νι­μες» αι­τί­ες δεν πα­ρά­γουν «διαρ­κώς» απο­τε­λέ­σμα­τα -απαι­τού­νται και συ­γκε­κρι­μέ­νες αντι­κει­με­νι­κές και υπο­κει­με­νι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Στην πε­ρί­πτω­ση της Δυ­τι­κής Όχθης, η απά­ντη­ση στο «γιατί τώρα;» αφορά την εμ­φά­νι­ση μιας νέας γε­νιάς. Σή­με­ρα στη Δυ­τι­κή Όχθη, είναι σε ηλι­κία δρά­σης άν­θρω­ποι που γεν­νή­θη­καν μετά το 2000. Παι­διά που με­γά­λω­σαν με τη μνήμη της «Μάχης της Τζε­νίν» και τις ει­κό­νες των μαρ­τύ­ρων της, αλλά που δεν βί­ω­σαν ως δική τους ήττα την κα­τά­λη­ξη αυτής της μάχης και της Δεύ­τε­ρης Ιντι­φά­ντα.

Αυτά εκ­φρά­στη­καν εκ­κω­φα­ντι­κά στο μα­ζι­κό λαϊκό ξέ­σπα­σμα της πα­λαι­στι­νια­κής αντί­στα­σης τον Μάη του 2021. Όταν η «μάχη της Ιε­ρου­σα­λήμ» (για την υπε­ρά­σπι­ση του Τε­μέ­νους Αλ Άκσα και της συ­νοι­κί­ας Σεΐχ Τζα­ράχ από εποί­κους) απλώ­θη­κε στη Δυ­τι­κή Όχθη, στη Γάζα, στους Πα­λαι­στι­νί­ους του Ισ­ρα­ήλ, με τη Γε­νι­κή Απερ­γία και τις δια­δη­λώ­σεις που ονο­μά­στη­καν «Ιντι­φά­ντα της Ενό­τη­τας».

Τότε ση­μειώ­να­με ότι «μια νέα γενιά Πα­λαι­στι­νί­ων αγω­νι­στών γεν­νή­θη­κε» και πα­ρα­θέ­τα­με τα λόγια ακτι­βι­στή από την Ανα­το­λι­κή Ιε­ρου­σα­λήμ που έγρα­φε πως «δεν θυ­μά­μαι εδώ και πολλά χρό­νια, τους Πα­λαι­στί­νιους από κάθε υπό­βα­θρο και πο­λι­τι­κή πτέ­ρυ­γα, μου­σουλ­μά­νους, χρι­στια­νούς, άθε­ους, να είναι ενω­μέ­νοι για ένα στόχο». Την ίδια χρο­νι­κή πε­ρί­ο­δο, η ηγε­σία Αμπάς υπό τον φόβο της ανα­τρο­πής της, ανέ­στει­λε επ’ αό­ρι­στον τις εκλο­γές (για το πα­λαι­στι­νια­κό «κοι­νο­βού­λιο» αλλά και για τα όρ­γα­να της PLO), φρά­ζο­ντας αυτόν το δρόμο έκ­φρα­σης απο­δο­κι­μα­σί­ας της υπάρ­χου­σας πα­λαι­στι­νια­κής ηγε­σί­ας και της πρα­κτι­κής της.

Νέες ορ­γα­νώ­σεις

Όλα αυτά τα στοι­χεία απο­κρυ­σταλ­λώ­νο­νται στην εμ­φά­νι­ση νέων ορ­γα­νώ­σε­ων στις πό­λεις και στα προ­σφυ­γι­κά στρα­τό­πε­δα της Δυ­τι­κής Όχθης που έχουν κά­ποια κοινά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: Τα μέλη τους είναι νε­α­ρής ηλι­κί­ας (με­τα­ξύ 18 και 25 ετών), ανα­λαμ­βά­νουν την ένο­πλη αντί­στα­ση στον Ισ­ραη­λι­νό στρα­τό, υλο­ποιούν μια από τα κάτω ενό­τη­τα στη δράση μελών ή υπο­στη­ρι­κτών δια­φο­ρε­τι­κών πα­λαι­στι­νια­κών κομ­μά­των και έχουν ορ­γα­νι­κές ρίζες και με­γά­λο λαϊκό έρει­σμα στις συ­νοι­κί­ες όπου δρουν («σαν το ψάρι στο νερό»…). Είναι δη­λα­δή όλα όσα δεν είναι η Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή (γε­ρα­σμέ­νη, απού­σα από την αντί­στα­ση, βου­τηγ­μέ­νη στις αντι­πα­ρα­θέ­σεις με­τα­ξύ Φα­τάχ-Χα­μάς, απο­κομ­μέ­νη από τα λαϊκά στρώ­μα­τα) και εκ­φρά­ζουν έμπρα­κτα τις δια­θέ­σεις της «βάσης» που μέχρι πρό­τι­νος εμ­φα­νί­ζο­νταν μόνο ως δη­μο­σκο­πι­κά ευ­ρή­μα­τα (ανά­γκη ενό­τη­τας, ανά­γκη αντί­στα­σης, ανά­γκη ανα­νέ­ω­σης ηγε­σί­ας).

Στον από­η­χο της «Ιντι­φά­ντα της Ενό­τη­τας», ο Ισ­ραη­λι­νός Στρα­τός ξε­κί­νη­σε με­γά­λες στρα­τιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις στη Δυ­τι­κή Όχθη, ει­σβάλ­λο­ντας στα στρα­τό­πε­δα προ­σφύ­γων για να εντο­πί­σει φε­ρό­με­νους ως δρά­στες με­μο­νω­μέ­νων επι­θέ­σε­ων μέσα στο Ισ­ρα­ήλ. Το Σε­πτέμ­βρη του 2021, 6 Πα­λαι­στί­νιοι αιχ­μά­λω­τοι δρα­πέ­τευ­σαν και επέ­στρε­ψαν στην Τζε­νίν. Η «Τα­ξιαρ­χία της Τζε­νίν» πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε τότε, ως μια ντε φάκτο πο­λι­το­φυ­λα­κή για την προ­στα­σία των δρα­πε­τών. Τους επό­με­νους μήνες, οι έφο­δοι του Ισ­ραη­λι­νού στρα­τού άρ­χι­σαν να αντι­με­τω­πί­ζουν και σφαί­ρες εκτός από πέ­τρες. Κι ένα από­γευ­μα, νε­α­ροί μα­χη­τές της Τζε­νίν  ανα­κοί­νω­σαν επί­ση­μα την ίδρυ­ση της «Σφη­κο­φω­λιάς» -έτσι απο­κα­λού­σε το προ­σφυ­γι­κό στρα­τό­πε­δο της πόλης η ισ­ραη­λι­νή ηγε­σία κατά την πο­λιορ­κία του 2002 και αυτόν τον τίτλο επέ­λε­ξαν ως «τι­μη­τι­κό» οι νέοι πο­λι­το­φύ­λα­κες.

Τον Μάη του 2022, ανα­κοι­νώ­θη­κε η δη­μιουρ­γία της Τα­ξιαρ­χί­ας της Να­μπλούς και τον Ιούνη της Τα­ξιαρ­χί­ας της Του­μπάς. Στην ομάδα της Να­μπλούς δρού­σε ο 19χρο­νος Ιμπρα­ήμ Αλ Να­μπουλ­σί, που έγινε αγα­πη­τός και σε­βα­στός γιατί πα­ρό­τι απο­τε­λού­σε στόχο των Ισ­ραη­λι­νών Αρχών, εμ­φα­νι­ζό­ταν δη­μό­σια στις δια­δη­λώ­σεις-κη­δεί­ες των συ­μπο­λε­μι­στών του. Γνω­στός και ως «λιο­ντά­ρι της Να­μπλούς», δο­λο­φο­νή­θη­κε στις 9 Αυ­γού­στου από τον Ισ­ραη­λι­νό Στρα­τό -και οι νε­α­ροί πο­λι­το­φύ­λα­κες ανα­κοί­νω­σαν επί­ση­μα την ίδρυ­ση του «Άντρου των Λιο­ντα­ριών».

Το Ισ­ρα­ήλ έχει απα­ντή­σει με έντα­ση των επι­δρο­μών. Σύμ­φω­να με τον ΟΗΕ, το 2022 ήταν η χρο­νιά με τις με­γα­λύ­τε­ρες Πα­λαι­στι­νια­κές απώ­λειες στη Δυ­τι­κή Όχθη εδώ και 16 χρό­νια. Η Να­μπλούς βρέ­θη­κε επί βδο­μά­δες σε κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας «α λα Γάζα» από τον ισ­ραη­λι­νό στρα­τό, προ­κα­λώ­ντας μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις και απερ­γί­ες.

Κύμα

Όχι τυ­χαία, ο πό­λε­μος που έχει εξα­πο­λύ­σει το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ στην κα­τε­χό­με­νη Δυ­τι­κή Όχθη ονο­μά­ζε­ται «Επι­χεί­ρη­ση Συ­ντρι­βή του Κύ­μα­τος». Η σιω­νι­στι­κή ηγε­σία κα­τα­λα­βαί­νει ότι πα­σχί­ζει με την κα­τα­στο­λή να απο­τρέ­ψει ένα «κύμα».

Οι νέες ορ­γα­νώ­σεις χτυ­πά­νε ισ­ραη­λι­νούς στρα­τιώ­τες, στο­χεύ­ουν τα φυ­λά­κια στα μι­ση­τά «ση­μεία ελέγ­χου» και υπε­ρα­σπί­ζο­νται τις γει­το­νιές και τους γεί­το­νές τους από τις εφό­δους του Ισ­ραη­λι­νού Στρα­τού. Για όσους ανα­ρω­τιού­νται «μα να μην υπάρ­χει ένας Πα­λαι­στί­νιος Γκά­ντι;», να θυ­μί­σου­με ότι επί ένα χρόνο, στην «Πο­ρεία της Επι­στρο­φής», δε­κά­δες χι­λιά­δες «Πα­λαι­στί­νιοι Γκά­ντι» επι­χει­ρού­σαν να πο­ρευ­τούν ει­ρη­νι­κά από τη Γάζα στον ισ­ραη­λι­νό φρά­χτη για να ασκή­σουν πίεση -και αντι­με­τώ­πι­σαν σφαί­ρες.

Αλλά όπως ση­μειώ­νει ένας πιο «στρα­τη­γι­κά σκε­πτό­με­νος» αρ­θρο­γρά­φος στην ισ­ραη­λι­νή Jerusalem Post, «Η ση­μα­σία [των νέων ομά­δων] δεν βρί­σκε­ται στη στρα­τιω­τι­κή τους δύ­να­μη -η ση­μα­σία τους βρί­σκε­ται στο γιατί κερ­δί­ζουν δη­μο­φι­λία». Πράγ­μα­τι, όταν ο ισ­ραη­λι­νός στρα­τός εμ­φα­νί­στη­κε σε προ­σφυ­γι­κό στρα­τό­πε­δο κοντά στην Ανα­το­λι­κή Ιε­ρου­σα­λήμ ανα­ζη­τώ­ντας τον Ου­ντάι Αλ Τα­μί­μι (που πριν μαρ­τυ­ρή­σει στη διάρ­κεια επι­χεί­ρη­σης, είχε γίνει το­πι­κός θρύ­λος για την επι­μο­νή του να προ­χω­ρά σε νέες επι­θέ­σεις πα­ρό­τι κα­τα­ζη­τού­με­νος) με βα­σι­κό στοι­χείο ότι είναι φα­λα­κρός, συ­νά­ντη­σε ένα θέαμα βγαλ­μέ­νο από την ται­νία «Σπάρ­τα­κος»: Δε­κά­δες Πα­λαι­στί­νιους με φρε­σκο­ξυ­ρι­σμέ­να κε­φά­λια.

Oι ανα­κοι­νώ­σεις των ορ­γα­νώ­σε­ων, οι δη­λώ­σεις των μελών τους, οι «δια­θή­κες»των μαρ­τύ­ρων συ­γκλί­νουν στην επί­γνω­ση ότι «αργά ή γρή­γο­ρα θα γί­νου­με μάρ­τυ­ρες», δη­λώ­νουν ότι «δεν θα απε­λευ­θε­ρώ­σου­με έτσι την Πα­λαι­στί­νη, αφή­νου­με πα­ρα­κα­τα­θή­κη σε επό­με­νη γενιά», πε­ρι­γρά­φουν τις δρά­σεις τους ως «στα­γό­νες στη θυ­ελ­λώ­δη θά­λασ­σα του αγώνα», επι­μέ­νουν ότι «δεν θα ανε­χτού­με όμως σιω­πη­λά την αδι­κία και την κα­τα­πί­ε­ση». Αυτό μπο­ρεί να κάνει και αυτό κάνει η Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση -η πρό­κλη­ση είναι στους διε­θνείς συμ­μά­χους της, στον αρα­βι­κό κόσμο και στις κοι­νω­νί­ες των κρα­τών-συμ­μά­χων του Ισ­ρα­ήλ, να την συν­δρά­μουν για να μπο­ρέ­σει μια μέρα να νι­κή­σει η δι­καιο­σύ­νη. Μέχρι τότε, δεν θα υπάρ­ξει ει­ρή­νη…

rproject.gr/