13ο Συνέδριο ΚΝΕ: Αυτοσυγκρότηση µπροστά «…στους σεισµούς που µέλλονται να ’ρθουν»

Με τον τίτλο «είµαστε η σπίθα που θα κάνει τα σκοτάδια φως» και υπότιτλο ΚΝΕ δυνατή παντού, διοργανώνεται το 13ο συνέδριο της ΚΝΕ στις 10-12 Φλεβάρη.

Η ΚΝΕ επι­λέ­γει πάντα τα­κτι­κά αλλά και σε επί­πε­δο συν­θη­µά­των την ενί­σχυ­ση της ορ­γά­νω­σής της (ει­δι­κά ενό­ψει συ­νε­δρί­ων), αλλά έχει µε­γα­λύ­τε­ρη ση­µα­σία ότι επι­λέ­γει να το κάνει έπει­τα από όσα µε­σο­λά­βη­σαν τα τε­λευ­ταία 4 χρό­νια από το τε­λευ­ταίο της συ­νέ­δριο. Στις θέ­σεις του ΚΣ που κυ­κλο­φο­ρούν από τον Οκτώ­βριο δια­κρί­νε­ται σε όλα τα µέ­τω­πα δου­λειάς, ο στό­χος για την αυ­το­συ­γκρό­τη­ση της ΚΝΕ και του ΚΚΕ ως µόνη δυ­να­τή απά­ντη­ση στη διε­θνή και εγ­χώ­ρια κρίση του κα­πι­τα­λι­σµού. Αυτό που είναι πιο αντι­φα­τι­κό όµως, είναι ότι από τη µία «…ο 21ος αιώ­νας θα είναι αιώ­νας ανό­δου του επα­να­στα­τι­κού κι­νή­µα­τος» και από την άλλη η στρο­φή στις εσω­τε­ρι­κές διερ­γα­σί­ες για την οµό­κε­ντρη ανά­πτυ­ξη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.

Θωμάς Λεριάς

Ως γε­νι­κό σχό­λιο, οι θέ­σεις της ΚΝΕ στην ανά­λυ­ση των ση­µε­ρι­νών συν­θη­κών, τη φάση του κα­πι­τα­λι­σµού, το ρόλο των κυ­βερ­νή­σε­ων, του αντι­πά­λου κλπ. είναι στη σωστή κα­τεύ­θυν­ση και µά­λι­στα κά­νο­ντας προ­χω­ρή­µα­τα σε διά­φο­ρα ζη­τή­µα­τα όπως η έµφυ­λη κα­τα­πί­ε­ση («διά­χυ­ση του γυ­ναι­κεί­ου ζη­τή­µα­τος σε όλα τα κι­νή­µα­τα»), ο ελ­λη­νο­τουρ­κι­κός αντα­γω­νι­σµός, η πιο «ανοι­χτή» πα­ρέ­µβα­ση σε γει­το­νιές, στέ­κια και η προ­σπά­θεια να έρθει σε επαφή µε πρω­το­πο­ρί­ες πέρα από τον συ­νη­θι­σµέ­νο τρόπο. Όµως την ίδια στι­γµή, δεν κάνει καµία προ­σπά­θεια στην κα­τεύ­θυν­ση ανοί­γµα­τος στο κί­νη­µα, προ­σπά­θειες αντί­στοι­χες µε το «Σπόρ­τινγκ» που γρή­γο­ρα πήρε πίσω. Η ανα­φο­ρά σε όλο το κεί­µε­νο στην υπό­λοι­πη αρι­στε­ρά ως οπορ­του­νί­στι­κες δυ­νά­µεις, απο­τε­λεί προ­σπά­θεια δια­χω­ρι­σµού της, χωρίς όµως να απα­ντά­ει ου­σια­στι­κά στην κρι­τι­κή που της γί­νε­ται.

Έχο­ντας δια­νύ­σει µία πε­ρί­ο­δο υγειο­νο­µι­κής κρί­σης, την όξυν­ση των ιµπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σµών, κι­νή­µα­τα που εµφα­νί­στη­καν και έχο­ντας µπρο­στά µας µία δύ­σκο­λη εκλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο να ανα­µε­τρη­θού­µε, η στό­χευ­ση των θέ­σε­ων του 13ου συ­νε­δρί­ου είναι ανα­ντί­στοι­χη της πε­ριό­δου, δεν απα­ντά­ει στο µε ποιες πρω­το­βου­λί­ες και µε ποιους συ­µµά­χους θα µπο­ρέ­σει να αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά το τοπίο.

Ιµπε­ρια­λι­σµός-ελ­λη­νο­τουρ­κι­κός αντα­γω­νι­σµός

Πα­ρό­τι το κεί­µε­νο των θέ­σε­ων για το συ­νέ­δριο δεν µπαί­νουν στο «ζουµί» των εν­δοϊ­µπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων, οι γε­νι­κές θέ­σεις -όπως και του ΚΚΕ- είναι σω­στές. Αντί­στοι­χα, όσο αφορά τον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σµό, ξε­κι­νά­ει από σωστή θέση αρχής ότι «ο αντα­γω­νι­σµός ανά­µε­σα στις αστι­κές τά­ξεις της Ελ­λά­δας και της Τουρ­κί­ας, αφορά το ποια θα έχει πιο ανα­βα­θµι­σµέ­νο ρόλο στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου και των Βαλ­κα­νί­ων, πε­ριο­χές που λόγω της γε­ω­στρα­τη­γι­κής τους ση­µα­σί­ας (ενερ­γεια­κά κοι­τά­σµα­τα, διέ­λευ­ση αγω­γών ενέρ­γειας, άλλων µε­τα­φο­ρι­κών οδών) βρί­σκο­νται στο «µάτι του κυ­κλώ­να».». Αµέ­σως µετά βέ­βαια, ανα­λύ­ει τις στο­χεύ­σεις και το ρόλο µόνο της τούρ­κι­κης αστι­κής τάξης κα­τη­γο­ρώ­ντας τους «συ­µµά­χους» της ελ­λη­νι­κής αστι­κής τάξης ότι θυ­σιά­ζουν τα κυ­ριαρ­χι­κά δι­καιώ­µα­τα της Ελ­λά­δας ευ­νο­ώ­ντας τις προ­κλή­σεις του τουρ­κι­κού κρά­τους. Τις πα­ρα­πά­νω θέ­σεις τις γνω­ρί­ζου­µε και έχου­µε ανα­φερ­θεί σε αυτές µε διά­φο­ρες αφο­ρµές. Απο­τε­λούν αντί­φα­ση και κα­τα­λή­γουν σε λαν­θα­σµέ­να συ­γκε­κρι­µέ­να κα­θή­κο­ντα για τη νε­ο­λαία και το κί­νη­µα, απο­φεύ­γο­ντας την ανα­µέ­τρη­ση µε τις επι­λο­γές της δικής µας αστι­κής τάξης.

Σχο­λές

Σχε­τι­κά µε την πα­ρέ­µβα­ση στις σχο­λές, το κεί­µε­νο ανα­φέ­ρε­ται στις πρω­το­βου­λί­ες που πήρε η ΚΝΕ όπως το «Φοι­τη­τές ξανά» την πε­ρί­ο­δο της παν­δη­µί­ας και την πρω­τιά στις φοι­τη­τι­κές εκλο­γές ως δύο πα­ρα­δεί­γµα­τα επι­βε­βαί­ω­σης της γρα­µµής της. Το έχου­µε ανα­φέ­ρει και σε πα­λαιό­τε­ρη αρ­θρο­γρα­φία, ότι οι πρω­το­βου­λί­ες της ΚΝΕ ήταν προς τη σωστή κα­τεύ­θυν­ση, απευ­θυ­νό­µε­νη πιο πλα­τιά στους φοι­τη­τές-τριες-ει­δι­κά την πε­ρί­ο­δο της παν­δη­µί­ας, το άνοι­γµα των σχο­λών, την πα­νε­πι­στη­µια­κή αστυ­νο­µία κ.α., κι­νού­νταν όµως στα στενά όρια των πρω­το­βου­λιών της χωρίς να κα­τορ­θώ­νει να συ­σπει­ρώ­νει δυ­νά­µεις των συλ­λό­γων έξω από αυτήν. Ει­δι­κά την πε­ρί­ο­δο µετά τις φοι­τη­τι­κές εκλο­γές υπάρ­χουν πα­ρα­δεί­γµα­τα σχο­λών όπου έχουν νε­κρώ­σει οι δια­δι­κα­σί­ες µέσα στους φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους. Είναι στοί­χη­µα, το πως θα µπο­ρέ­σει το απο­τέ­λε­σµα των φοι­τη­τι­κών εκλο­γών µε τη συ­νο­λι­κό­τε­ρη άνοδο της φοι­τη­τι­κής αρι­στε­ράς, να απο­τε­λέ­σει πρα­γµα­τι­κή αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σµών εντός των σχο­λών. Ήταν και είναι στοί­χη­µα το αν θα µπο­ρέ­σει να απο­τυ­πω­θεί η εκλο­γι­κή νίκη σε πρα­γµα­τι­κή δύ­να­µη εντός των σχο­λών, ανα­συ­γκρο­τώ­ντας τους συλ­λό­γους και τις συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες. Μά­λι­στα, στις θέ­σεις χρη­σι­µο­ποιεί­ται η πα­ρα­κά­τω κα­τα­κλεί­δα: «Είναι µο­νό­δρο­µος για να συ­νε­χι­στεί η πο­ρεία αλ­λα­γής του συ­σχε­τι­σµού, που θα έχει κα­µπές, µπρος-πί­σω, και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση θα εξαρ­τη­θεί από τη συ­νο­λι­κή πο­ρεία ανά­πτυ­ξης του ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού και φοι­τη­τι­κού κι­νή­µα­τος, από την ισχυ­ρο­ποί­η­ση της ΚΝΕ στα Πα­νε­πι­στή­µια…».

Το κεί­µε­νο των θέ­σε­ων του 13ου συ­νε­δρί­ου, κι­νεί­ται στα στενά όρια της θε­τι­κής ανα­σκό­πη­σης της πε­ρα­σµέ­νης τε­τρα­ε­τί­ας ανα­φέ­ρο­ντας µε το γάντι τις σχε­τι­κές αδυ­να­µί­ες της ΚΝΕ. Εν­δει­κτι­κά η µη συ­στη­µι­κή κα­θο­δή­γη­ση των µε­τώ­πων, η ασυ­νέ­χεια στις Σχο­λές και τα µα­θή­µα­τα, η πα­ρέ­µβα­ση στις επαγ­γε­λµα­τι­κές σχο­λές και µε­ρι­κά ακόµη, κρυ­µµέ­να στο γε­νι­κό­τε­ρο ύφος των θε­τι­κών απο­τε­λε­σµά­των σε όλα τα µέ­τω­πα. Είναι επί­σης σαφές ότι η ΚΝΕ όντας πρα­γµα­τι­κή και υπο­λο­γί­σι­µη δύ­να­µη στη νε­ο­λαία, αντι­µε­τω­πί­ζει τις δυ­σκο­λί­ες του ατο­µι­κού δρό­µου, της έλ­λει­ψης δια­βά­σµα­τος εντύ­πων τα οποία είναι απόρ­ροια των γε­νι­κών συν­θη­κών, της έλ­λει­ψης µα­ζι­κών πα­ρα­στά­σε­ων, τις κοι­νω­νι­κές και ατο­µι­κές δυ­σκο­λί­ες που βιώ­νου­µε όλοι. Στις θέ­σεις, είναι ξε­κά­θα­ρο ότι την απά­ντη­ση του ΚΣ απο­τε­λεί η ορ­γα­νω­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή συ­γκρό­τη­ση των ορ­γα­νώ­σε­ων της ΚΝΕ, χτί­ζο­ντας δια­χω­ρι­στι­κές µε όλες τις υπό­λοι­πες «οπορ­του­νί­στι­κες» δυ­νά­µεις του κι­νή­µα­τος.

Δυ­στυ­χώς, οι πα­ρα­πά­νω θέ­σεις, χωρίς τον ει­λι­κρι­νή απο­λο­γι­σµό της προη­γού­µε­νης πε­ριό­δου, στην πράξη πε­ριο­ρί­ζο­νται στην έκ­κλη­ση για µια «ΚΝΕ ισχυ­ρή». Στις συ­γκε­κρι­µέ­νες συν­θή­κες αυτή η έκ­κλη­ση είναι κα­τώ­τε­ρης ευ­θύ­νης απ’ ό,τι αντι­στοι­χεί στις δυ­νά­µεις του ΚΚΕ-ΚΝΕ. Και µια τέ­τοια επι­λο­γή απο­φυ­γής της συ­µπό­ρευ­σης µε το κί­νη­µα έξω από την ΚΝΕ, δεν θα είναι θε­τι­κή εξέ­λι­ξη για µια καµιά δύ­να­µη που πα­λεύ­ει ει­λι­κρι­νά για τη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση των ερ­γα­ζο­µέ­νων λαϊ­κών µαζών, απο­φεύ­γο­ντας να πάρει πρω­το­βου­λί­ες που µπο­ρούν µα­ζι­κά, ενω­τι­κά και ρι­ζο­σπα­στι­κά να πε­τύ­χουν ση­µα­ντι­κές νίκες στο σή­µε­ρα.

rproject.gr