Είναι η ώρα της υπεράσπισης και της διεκδίκησης

Σε επανειλημμένους αγώνες αντίστασης έχει βρεθεί ο κόσμος του Δημοσίου, ιδιαίτερα στα μνημονιακά χρόνια, που χρησιμοποιήθηκαν ως ευκαιρία από τους υπέρμαχους της ζούγκλας των αγορών και των ιδιωτικοποιήσεων των πάντων! Και μέχρι πρότινος, οι αγώνες είχαν ένα θετικό αποτέλεσμα, όχι το θετικότερο βέβαια, αλλά κατάφεραν να επιβραδύνουν τις επιπτώσεις σε εργαζόμενες-ους και στην κοινωνία.

Κατερίνα Γιαννούλια

Επι­θέ­σεις

Από τις επι­θέ­σεις με τις εφε­δρεί­ες και δια­θε­σι­μό­τη­τες, ως τις δια­φό­ρων ειδών «αξιο­λο­γή­σεις», που συ­νει­δη­τά σκο­πεύ­ουν να ρί­ξουν τις ευ­θύ­νες της διά­λυ­σης του δη­μο­σί­ου στους/στις ερ­γα­ζό­με­νους/ερ­γα­ζό­με­νές του, φορ­τώ­νο­ντάς τους, πα­ράλ­λη­λα, τα κα­θή­κο­ντα όσων απο­χω­ρούν ενώ δεν προ­σλαμ­βά­νο­νται και­νούρ­γιοι υπάλ­λη­λοι. Από την κα­τα­συ­κο­φά­ντη­ση του δη­μό­σιου τομέα για τον αριθ­μό των ερ­γα­ζο­μέ­νων του, έως τον κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό, με τον χα­ρα­κτη­ρι­σμό τους ως βο­λε­μέ­νους και άχρη­στους για την κοι­νω­νία, ει­δι­κά και στο­χευ­μέ­να, συ­γκρί­νο­ντάς τους με τον ιδιω­τι­κό τομέα. Από την κυ­βερ­νη­τι­κή μανία της κα­τα­στρο­φής και ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης του ΕΣΥ, εν τω μέσω μά­λι­στα της παν­δη­μί­ας όπου απέ­δει­ξε τη συμ­βο­λή του στη σω­τη­ρία των φτω­χών αν­θρώ­πων (σε πλήρη αντί­θε­ση με τα πε­πραγ­μέ­να των κλι­νι­καρ­χών), έως την τε­ρά­στια επι­μο­νή για τη διά­λυ­ση της δη­μό­σιας Παι­δεί­ας -από τα νη­πια­γω­γεία μέχρι την τρι­το­βάθ­μια- και την αντι­κα­τά­στα­σή της από την πιο άδικη και τα­ξι­κή εκ­παί­δευ­ση, πρι­μο­δο­τώ­ντας σκαν­δα­λω­δώς τα ιδιω­τι­κά κολ­λέ­για και σχο­λές. Σε όλα αυτά τα μέ­τω­πα, ο κό­σμος του Δη­μο­σί­ου δίνει τις μάχες του.

Σκλη­ρές μάχες, αθέ­α­τες στη συ­ντρι­πτι­κή τους πλειο­ψη­φία, με την αγα­στή συ­νερ­γα­σία κυ­βερ­νή­σε­ων και ΜΜΕ, πα­ρά­νο­μες και κα­τα­χρη­στι­κές, με την αγα­στή συ­νερ­γα­σία κυ­βερ­νή­σε­ων και «Δι­καιο­σύ­νης».

Σκλη­ρές μάχες που, όλες ανε­ξαι­ρέ­τως οι κυ­βερ­νή­σεις, έβα­λαν το νο­μο­θε­τι­κό λι­θα­ρά­κι τους για να δυ­σκο­λέ­ψουν ακόμα και την προ­κή­ρυ­ξή τους (βλέπε νόμο Αχτσιό­γλου για την υπο­χρέ­ω­ση του 51% για απερ­για­κές απο­φά­σεις από τις γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις, νόμο Χα­τζη­δά­κη για τον ασφυ­κτι­κό κρα­τι­κό έλεγ­χο στα σω­μα­τεία, νο­μο­σχέ­διο Βο­ρί­δη για την ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τό­τη­τα των υπουρ­γών να προ­σφεύ­γουν στα δι­κα­στή­ρια ενα­ντί­ον των απερ­γιών κλπ).

Αντι­στά­σεις

Οι με­γά­λοι, επί­μο­νοι και εν εξε­λί­ξει αγώ­νες των καλ­λι­τε­χνών για την κα­το­χύ­ρω­ση των σπου­δών τους, ο αγώ­νας των εκ­παι­δευ­τι­κών ενά­ντια σε ακόμα μία «αξιο­λό­γη­ση» που κα­τη­γο­ριο­ποιεί και υπο­βαθ­μί­ζει πε­ραι­τέ­ρω τα δη­μό­σια σχο­λεία, αλλά και επι­μέ­ρους αγώ­νες σε διά­φο­ρους κλά­δους του Δη­μο­σί­ου (πχ απαι­τώ­ντας την ανα­προ­σαρ­μο­γή των οδοι­πο­ρι­κών εξό­δων των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων που χρη­μα­το­δο­τούν το κρά­τος για να εξα­σφα­λί­σουν τους ελέγ­χους σε με­γά­λα τε­χνι­κά έργα, στην αγορά, στην αγρο­τι­κή πα­ρα­γω­γή και τα τρό­φι­μα), έχουν κρα­τή­σει το επί­πε­δο πάλης στη χώρα μας, σε υψηλό βαθμό.

Οι υπάλ­λη­λοι της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης κατ’ επα­νά­λη­ψη έχουν κι­νη­το­ποι­η­θεί ζη­τώ­ντας μέσα προ­στα­σί­ας, έχο­ντας θρη­νή­σει και αυτοί πολ­λούς και πολ­λές ερ­γα­ζό­με­νους/ες σε τρα­γι­κά δυ­στυ­χή­μα­τα εν ώρα ερ­γα­σί­ας.

Οι ερ­γα­ζό­με­νες-οι στον ΕΦΚΑ και τα Τα­μεία έχουν κάνει επα­νει­λημ­μέ­να απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και κα­τα­λή­ψεις για την υπε­ρά­σπι­ση της δου­λειάς τους, αλλά και των ασφα­λι­σμέ­νων.

Οι ερ­γα­ζό­με­νες-οι στο «Βο­ή­θεια στο σπίτι» έχουν βρε­θεί πολ­λές φορές στο δρόμο του αγώνα για την εξα­σφά­λι­ση της δου­λειάς τους, που και αυτή φα­νέ­ρω­σε ιδιαί­τε­ρα την αξία της στα χρό­νια του εγκλει­σμού και του κό­βιντ.

Οι μη­χα­νι­κοί, οι γε­ω­τε­χνι­κοί, οι υπάλ­λη­λοι των Πε­ρι­φε­ρειών και της απο­κε­ντρω­μέ­νης διοί­κη­σης, έχουν συ­νερ­γα­στεί για την από­κρου­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων στους χώ­ρους τους, χώροι κρί­σι­μοι για την ασφά­λεια του πε­ρι­βάλ­λο­ντος, των κα­τοι­κιών, των δρό­μων, των τρο­φί­μων, του νερού, των δασών κλπ.

Οι με­γά­λοι και μι­κροί αγώ­νες που δό­θη­καν και δί­νο­νται από τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες στο Δη­μό­σιο έχουν συμ­βάλ­λει στη διαρ­κή ανά­δει­ξη των κοι­νω­νι­κών και ερ­γα­σια­κών προ­βλη­μά­των που δη­μιουρ­γούν οι κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές, υλο­ποιώ­ντας τις απαι­τή­σεις του κε­φα­λαί­ου. Και μά­λι­στα  οι αγώ­νες αυτοί προ­κύ­πτουν με σκλη­ρή και επί­μο­νη δου­λειά της μειο­ψη­φι­κής συν­δι­κα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς, στο δυ­σμε­νές πε­ρι­βάλ­λον της κα­τα­συ­κο­φά­ντη­σης και από­κρυ­ψης των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, αλλά και με την ανά­γκη να ξε­περ­νιού­νται, πάρα πολ­λές φορές, οι συν­δι­κα­λι­στι­κές γρα­φειο­κρα­τι­κές ηγε­σί­ες που συν­δέ­ο­νται με τα κόμ­μα­τα εξου­σί­ας.

Εν τω με­τα­ξύ, τα σω­μα­τεία και οι απερ­γί­ες κα­τα­συ­κο­φα­ντή­θη­καν (χωρίς να πα­ρα­γνω­ρί­ζου­με ότι ο συν­δι­κα­λι­σμός τύπου ΠΑ­ΣΚΕ- ΔΑΚΕ έβαλε το… με­γά­λο λι­θα­ρά­κι του στην υπό­θε­ση) και έγινε συ­νει­δη­τή και συ­ντε­ταγ­μέ­νη προ­σπά­θεια κυ­βερ­νή­σε­ων, συ­στη­μι­κών ΜΜΕ και «Δι­καιο­σύ­νης» να τα εξα­φα­νί­σουν από προ­σώ­που γης.

Ακόμα και σε πε­ριό­δους Γε­νι­κών Απερ­γιών ή εξαι­ρε­τι­κά μα­ζι­κών αγω­νι­στι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων με­γά­λων και κοι­νω­νι­κά χρή­σι­μων κλά­δων, οι συν­δι­κα­λι­στές  δεν είχαν την πα­ρα­μι­κρή πα­ρου­σία και θέση σε τη­λε­ό­ρα­ση, ρα­διό­φω­νο και συ­στη­μι­κές εφη­με­ρί­δες. Ούτε τα αι­τή­μα­τα των απερ­γών είχαν την πα­ρα­μι­κρή προ­βο­λή, ενώ αντί­θε­τα, υπουρ­γοί και πο­λι­τι­κοί των λε­γό­με­νων κομ­μά­των εξου­σί­ας, κα­λού­νταν να μι­λή­σουν για απερ­γί­ες και κι­νη­το­ποι­ή­σεις, προσ­δί­δο­ντάς τους αρ­νη­τι­κό πρό­ση­μο.

Παρά τις προ­α­να­φερ­θεί­σες δυ­σκο­λί­ες, που έμοια­ζαν ανυ­πέρ­βλη­τες, πα­γιω­μέ­νες και εξου­θε­νω­τι­κές για όσες και όσους επέ­λε­γαν να επι­μεί­νουν στο συλ­λο­γι­κό και ορ­γα­νω­μέ­νο δρόμο αντί­στα­σης και διεκ­δί­κη­σης του κό­σμου της δου­λειάς, κρα­τή­θη­κε ένα μί­νι­μουμ επί­πε­δο υπε­ρά­σπι­σης της συλ­λο­γι­κής δρά­σης, που απο­δεί­χτη­κε χρή­σι­μο στους ερ­γα­ζό­με­νους, τις ερ­γα­ζό­με­νες και την κοι­νω­νία.

Μετά το έγκλη­μα στα Τέμπη

Με τρα­γι­κό και μα­κά­βριο τρόπο, στο σι­δη­ρο­δρο­μι­κό έγκλη­μα που συ­ντε­λέ­στη­κε στα Τέμπη, οι δύο βα­σι­κοί θε­σμοί που δέ­χτη­καν αλύ­πη­τα, συ­νε­χό­με­να και συ­νει­δη­τά πλήγ­μα­τα από όλες τις προη­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις του κε­φα­λαί­ου, δη­λα­δή το Δη­μό­σιο και τα Σω­μα­τεία, φά­νη­κε ότι ακόμα και στην πιο υπο­βαθ­μι­σμέ­νη και προ­βλη­μα­τι­κή κα­τά­στα­σή τους, είναι τα μόνα χρή­σι­μα και σω­τή­ρια στην ερ­γα­ζό­με­νη κοι­νω­νία, τα μόνα που μπο­ρούν να εξα­σφα­λί­σουν ακόμα και την ίδια τη ζωή της.

Γι’ αυτό, η σι­δη­ρο­δρο­μι­κή τρα­γω­δία στα Τέμπη απο­κρυ­σταλ­λώ­νει αυτήν τη στιγ­μή μία μα­ζι­κή συ­νει­δη­το­ποί­η­ση των εγκλη­μα­τι­κών επι­πτώ­σε­ων των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, αλλά και μία μα­ζι­κή ανά­γκη να μπει ένα τέλος στις πο­λι­τι­κές που πολ­λα­πλα­σιά­ζουν τα κέρδη και δο­λο­φο­νούν τον λαό.

Έτσι, η Γε­νι­κή Απερ­γία, από μειο­ψη­φι­κή πρό­τα­ση της συν­δι­κα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς, με­τα­τρά­πη­κε σε πάν­δη­μο αί­τη­μα, που ακόμα και οι πιο συμ­βι­βα­σμέ­νες συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες δεν μπό­ρε­σαν να απο­φύ­γουν.

Η τρο­πο­ποί­η­ση της στά­σης ερ­γα­σί­ας, από ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ, στις 8 Μάρτη, πα­γκό­σμια ημέρα των αγώ­νων των γυ­ναι­κών, σε Γε­νι­κή Απερ­γία ενά­ντια στις λαϊ­κές θυ­σί­ες για τα κέρδη των λίγων, φά­νη­κε ως φυ­σιο­λο­γι­κή εξέ­λι­ξη και μά­λι­στα, εν τω μέσω της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου, που αλ­λιώς την υπο­λό­γι­ζαν και την ορ­γά­νω­ναν όλα τα κόμ­μα­τα του συ­στή­μα­τος (ΝΔ, ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΚΙ­ΝΑΛ-ΠΑ­ΣΟΚ).

Αυτή η Γε­νι­κή Απερ­γία, απο­τε­λεί συ­νέ­χεια των προη­γού­με­νων αγώ­νων, αλ­λά­ζει την ατζέ­ντα των κομ­μά­των της «ερ­γα­σια­κής ει­ρή­νης» κι επα­να­φέ­ρει τις διεκ­δι­κή­σεις της ερ­γα­τι­κής τάξης στο κέ­ντρο του πο­λι­τι­κού κλί­μα­τος, ενώ μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει αφε­τη­ρία για την ανα­ζω­ο­γό­νη­ση και την επα­να­το­πο­θέ­τη­ση των Σω­μα­τεί­ων στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη της ζωής των ερ­γα­ζο­μέ­νων και μπο­ρεί και πρέ­πει να βάλει το αί­τη­μα ΔΗ­ΜΟ­ΣΙΟ ΙΣΧΥ­ΡΟ-ΣΤΗ­ΡΙΓ­ΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ!

/rproject.gr