Η εξαγγελία για τα μη κρατικά ή κατ’ άλλους ιδιωτικά πανεπιστήμια, σε συνδυασμό με την υπεράσπιση είτε την κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, επαναφέρει στο προσκήνιο το ζήτημα της ανώτατης -και στην ουσία της σύνολης- εκπαίδευσης.
Σε μια χώρα με τους πιο χαμηλούς μισθούς και συντάξεις της ευρωζώνης δηλώνεται μάλιστα ότι αυτό πρέπει να γίνει για να γυρίσουν οι νέοι που σπουδάζουν στο εξωτερικό στον τόπο τους, αφαιρώντας από τη συζήτηση το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι ήδη σπουδαγμένοι και υπερπροσοντούχοι νέοι αναγκάζονται να φύγουν γιατί δεν βρίσκουν δουλειά σε αυτόν. Οι αντιπαραθέσεις στο θέμα είναι οξείες και έχουν έντονη ιδεολογική χροιά. Επαναλαμβάνοντας έμμεσα ένα σκηνικό που ανέκυψε πριν από τις εκλογές σχετικά με το ζήτημα της ασφάλειας στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και την κυβερνητική επιλογή να λυθεί αυτό με αστυνομικά μέτρα.
Οσοι τότε συμφωνούσαν με την επιλογή της κυβέρνησης παρουσίαζαν τα ΑΕΙ συλλήβδην ως άντρα επικίνδυνης παραβατικότητας που έπρεπε να αντιμετωπιστεί όχι από τα ίδια τα ιδρύματα, αλλά εκ των έξω. Οσοι εναντιώθηκαν, διακήρυσσαν αντιθέτως ότι ζήτημα παραβατικότητας δεν υπήρχε.
Στην παρούσα αντιπαράθεση επαναλαμβάνεται το ίδιο φαινόμενο. Στην ανταλλαγή επιχειρημάτων πλεονάζουν τα στερεότυπα, οι γενικεύσεις και η άγνοια είτε η απόκρυψη στοιχείων. Και είναι εντυπωσιακό ότι όροι που από μόνοι τους δεν σημαίνουν πολλά, όπως ανάπτυξη, εξέλιξη, πρόοδος, εκσυγχρονισμός, περιλαμβάνονται στο οπλοστάσιο και των δύο πλευρών.
Οι υπέρμαχοι της «υπέρβασης» του άρθρου 16 (του οποίου η κατάργηση ήταν επί χρόνια στόχος διαφορετικών κυβερνήσεων) διευκρινίζουν ότι τα «μη κρατικά και μη κερδοσκοπικά» πανεπιστήμια διαφέρουν σαφώς από τα ιδιωτικά και προς εντυπωσιασμό ανεμίζουν διάσημα ονόματα ξένων θεσμών που θα ευδοκήσουν αν καταδεχτούν να τα ιδρύσουν. Δεν αναρωτιούνται βέβαια για το αν οι κρατούσες -όχι μόνο στην Ελλάδα- συνθήκες επιτρέπουν τη δημιουργία μη ωμά κερδοσκοπικών ιδρυμάτων. Οταν μάλιστα ο νεοφιλελευθερισμός με τα ιδεολογικά παρακλάδια του έχει εισβάλει σε ελληνικά και άλλα ευρωπαϊκά ιδρύματα μετά τη νικηφόρα πορεία του στον αγγλοσαξονικό κυρίως χώρο, όπου καταργούνται γιατί δεν συμφέρουν κυρίως ανθρωπιστικά τμήματα.
Στην αντίπερα όχθη, αυτή των υπερασπιστών του δημόσιου πανεπιστημίου, είναι αδιέξοδο να υποστηρίζεται ότι τα πράγματα είναι ρόδινα και κυρίως δημοκρατικά. Πρέπει αντιθέτως να αναδειχτούν τα όντως θετικά του στοιχεία και αντί να αποκλείονται, όπως συχνά συμβαίνει, να ενισχυθούν με κάθε τρόπο τα πρόσωπα και οι ιδέες που θα τα κάνουν καλύτερα. Το βασικό ζητούμενο είναι ένα ποιοτικό και πραγματικά δημοκρατικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Αυτή είναι η κεντρική προτεραιότητα για τη χώρα μας. Επένδυση κοινωνική, οικονομική και ψυχική.
https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/416681_ta-aei-ta-prosopa-kai-ta-pragmata
