Η Ριζοσπαστική Αριστερά μετά τις ευρωεκλογές[i]

Η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ έχασε σχε­δόν 1.000.000 ψή­φους φτά­νο­ντας σε επί­πε­δα ψήφων κα­τώ­τε­ρα και από την επί­δο­ση του 2012, χρο­νιά κα­τάρ­ρευ­σης για τον παλιό δι­κομ­μα­τι­σμό, τόσο για τη ΝΔ όσο, και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, για το ΠΑΣΟΚ. Η προ­φα­νής απο­τυ­χία για το κυ­βερ­νη­τι­κό κόμμα που υπο­χρέ­ω­σε τον Μη­τσο­τά­κη στην πα­ρα­δο­χή πώς το 42% των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών δεν υπάρ­χει πια, και η ταυ­τό­χρο­νη άνο­δος της ακρο­δε­ξιάς, ενερ­γο­ποί­η­σε την εσω­κομ­μα­τι­κή κρι­τι­κή που εκ­δη­λώ­θη­κε ηχηρά στην από κοι­νού απαί­τη­ση Κα­ρα­μαν­λή και Σα­μα­ρά για (ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη και σα­φέ­στε­ρη) “στρο­φή δεξιά”. ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχα­σαν επί­σης εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες ψή­φους κα­τα­στρέ­φο­ντας το αφή­γη­μα αμ­φό­τε­ρων των κομ­μά­των για ηγε­μο­νία στο χώρο της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Ο δρό­μος για την συγ­χώ­νευ­σής τους σε κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό πόλο είναι αντι­κει­με­νι­κά υπο­χρε­ω­τι­κός (όσο και υπο­κει­με­νι­κά δύ­σκο­λος) και οι φωνές που ζη­τούν αυτή την εξέ­λι­ξη δυ­να­μώ­νουν. Τρο­φο­δο­τώ­ντας ταυ­τό­χρο­να εξε­λί­ξεις τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Φαί­νε­ται πως, ήδη, ο πρώην πρό­ε­δρος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Α. Τσί­πρας προ­α­λεί­φε­ται για σω­τή­ρας της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς μέσω των πρω­το­βου­λιών που παίρ­νει δια του ιν­στι­τού­του του. Η ακρο­δε­ξιά εμ­φα­νί­ζε­ται ενι­σχυ­μέ­νη, αθροι­στι­κά κοντά στο 20%, αν και πο­λυ­δια­σπα­σμέ­νη με κύριο νι­κη­τή την Ελ­λη­νι­κή Λύση. Στην Αρι­στε­ρά το ΚΚΕ πα­ρέ­μει­νε ου­σια­στι­κά στά­σι­μο ενώ τα μι­κρό­τε­ρα αρι­στε­ρά κόμ­μα­τα, ΜΕΡΑ 25, Νέα Αρι­στε­ρά δεν κα­τά­φε­ραν να φτά­σουν στο 3% και η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ πα­ρέ­μει­νε χα­μη­λά στο 0,5%.

Κρίση και απα­ξί­ω­ση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος

Η κύρια δια­πί­στω­ση από τα εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα με έμ­φα­ση στην αποχή, είναι η απα­ξί­ω­ση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και των πο­λι­τι­κών κομ­μά­των “εξου­σί­ας” από την κοι­νω­νι­κή/εκλο­γι­κή πλειο­ψη­φία. Επί­σης η άνο­δος της ακρο­δε­ξιάς τόσο στην Ελ­λά­δα όσο και στην Ευ­ρώ­πη με εμ­φα­τι­κά τα πα­ρα­δείγ­μα­τα στις «ατμο­μη­χα­νές» της ΕΕ Γερ­μα­νία και Γαλ­λία.

Η κρίση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος και η απώ­λεια της εμπι­στο­σύ­νης των πο­λι­τών στα κυ­ρί­αρ­χα για 10ε­τί­ες κυ­βερ­νη­τι­κά κόμ­μα­τα στην Ελ­λά­δα δεν εμ­φα­νί­ζε­ται σή­με­ρα για πρώτη φορά. Στην ουσία πρό­κει­ται για εξέ­λι­ξη και κλι­μά­κω­ση ενός φαι­νο­μέ­νου που πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε ηχηρά στα χρό­νια των μνη­μο­νί­ων και στις εκλο­γές του 2012. Επί­σης δεν πρό­κει­ται για «ελ­λη­νι­κό φαι­νό­με­νο» αλλά του­λά­χι­στον ευ­ρω­παϊ­κό, αν όχι διε­θνές.

Θε­ω­ρού­με ότι πρό­κει­ται για την πιο πρό­σφα­τη εξέ­λι­ξη σε μία μακρά δια­δι­κα­σία αστι­κής αντε­πί­θε­σης στις κα­τα­κτή­σεις του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος της πε­ριό­δου του «πα­γκό­σμιου Μάη» του ΄68 δια της οι­κο­νο­μι­κής και τα­ξι­κής στρα­τη­γι­κής του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού που επι­κρά­τη­σε ως «μο­νό­δρο­μος» διε­θνώς. Εκ­κί­νη­σε ως θριαμ­βευ­τι­κή λύση και «πα­γκό­σμιο σχέ­διο» πριν από μισό αιώνα πλην σή­με­ρα βυ­θί­ζε­ται στην κρίση και τα αδιέ­ξο­δα. Κρίση οι­κο­νο­μι­κή από 2008 και έκτο­τε. Κρίση της «πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης» με την έντα­ση και κλι­μά­κω­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, με τον πό­λε­μο στην Ου­κρα­νία, την έντα­ση του αντα­γω­νι­σμού της Δύσης με την Κίνα, την άνοδο των εθνι­κι­σμών, την άνευ προη­γου­μέ­νου σφαγή των Πα­λαι­στι­νί­ων από το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, την πλήρη απα­ξί­ω­ση των διε­θνών ορ­γα­νι­σμών και πρώτα απ’ όλους του ΟΗΕ. Κρίση ωστό­σο και στο ευ­ρω­παϊ­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα καθώς το ν/φ «ΤΙΝΑ», η απου­σία εναλ­λα­κτι­κής στα μάτια της κοι­νω­νί­ας, κα­τέ­στρε­ψε τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και μαζί την δυ­να­τό­τη­τα συ­γκρό­τη­σης κοι­νω­νι­κών/ πο­λι­τι­κών συ­ναι­νέ­σε­ων ταυ­τό­χρο­να με την διαρ­κή αύ­ξη­ση των κοι­νω­νι­κών / τα­ξι­κών ανι­σο­τή­των. Σή­με­ρα όλα τα κόμ­μα­τα εξου­σί­ας μοιά­ζουν, με κοινό πα­ρο­νο­μα­στή την επί­θε­ση στην ερ­γα­τι­κή τάξη και γε­νι­κό­τε­ρα στους «από κάτω».

Η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία με­ταλ­λαγ­μέ­νη σε σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό έχασε τα ρε­φορ­μι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της και συχνά βρί­σκε­ται σε συ­γκυ­βέρ­νη­ση με τη Δεξιά σε μία δια­δι­κα­σία συγ­χώ­νευ­σης και ανά­δυ­σης του «ακραί­ου κέ­ντρου». Στην Γαλ­λία, «θερ­μό­με­τρο» της ευ­ρω­παϊ­κής τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής πάλης, το πρώην θριαμ­βεύ­ον «ακραίο κέ­ντρο» του Μα­κρόν που συ­νέ­τρι­ψε τον πα­ρα­δο­σια­κό γαλ­λι­κό δι­κομ­μα­τι­σμό σή­με­ρα έχει μπει σε βαθιά κρίση.

Η απου­σία «κα­ρό­του» (συ­ναι­νέ­σε­ων) κλι­μα­κώ­νει την χρήση του «μα­στι­γί­ου» (κα­τα­στο­λή). Κλι­μα­κώ­νει την συ­νε­χή διο­λί­σθη­ση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος προς τα δεξιά καθώς η παλιά μα­ζι­κή, κυ­βερ­νη­τι­κή Αρι­στε­ρά (σ/δ – κ/α) απέρ­χε­ται έως εξα­φα­νί­ζε­ται χωρίς ωστό­σο να προ­κύ­πτει, ακόμη, η κά­λυ­ψη του κενού απ’ τ’ αρι­στε­ρά. Η πρώτη από­πει­ρα των «πλα­τιών» κομ­μά­των της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς (αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα πο­λι­τι­κά μέ­τω­πα ρε­φορ­μι­στι­κών και επα­να­στα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων και κομ­μά­των) που εκ­δη­λώ­θη­κε στα χρό­νια του αντι­πα­γκο­σμιο­ποι­η­τι­κού κι­νή­μα­τος και έκτο­τε, σφρα­γί­στη­κε από την τρα­γι­κή κα­τά­λη­ξη του πιο προ­χω­ρη­μέ­νου υπο­δείγ­μα­τος πα­νευ­ρω­παϊ­κά, που έφτα­σε ως την κυ­βέρ­νη­ση, του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η Ακρο­δε­ξιά

Σή­με­ρα, στην εποχή του «θα­νά­του» της «ρε­φορ­μι­στι­κής Αρι­στε­ράς» (σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία/κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά) όσο και του στα­λι­νι­σμού, ανα­δύ­ε­ται ως αντι­πο­λί­τευ­ση στα κυ­ρί­αρ­χα κυ­βερ­νη­τι­κά σχή­μα­τα «ακραί­ου κέ­ντρου», η ακρο­δε­ξιά.

Πρό­κει­ται για μια «με­τα­μο­ντέρ­να» ακρο­δε­ξιά με δια­φο­ρές από τον φα­σι­σμό όπως τον γνω­ρί­σα­με ιστο­ρι­κά. Δεν οι­κο­δο­μεί λαϊκό κί­νη­μα και δεν απει­λεί τον κοι­νο­βου­λευ­τι­σμό. Παρά τις δια­φο­ρές με­τα­ξύ των ακρο­δε­ξιών κομ­μά­των που έχουν ξε­φυ­τρώ­σει σε όλη την Ευ­ρώ­πη (σε 5 χώρες πρώτη δύ­να­μη στις ευ­ρω­ε­κλο­γές και αύ­ξη­ση πο­σο­στών γε­νι­κώς, πο­λι­τι­κοί ρυθ­μι­στές και διεκ­δι­κη­τές της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας ή της συμ­με­το­χής σε αυτήν προ­κα­λώ­ντας πο­λι­τι­κή κρίση), όσο πλη­σιά­ζουν στην εξου­σία εναρ­μο­νί­ζο­νται και προ­σαρ­μό­ζο­νται στην κυ­ρί­αρ­χη ευ­ρω­παϊ­κή γραμ­μή τόσο οι­κο­νο­μι­κά όσο και γε­ω­πο­λι­τι­κά (ΝΑΤΟ, Ου­κρα­νία, Πα­λαι­στί­νη). Ωστό­σο δεν χωρά εφη­συ­χα­σμός καθώς η ουσία πα­ρα­μέ­νει. Πρό­κει­ται για κόμ­μα­τα αστι­κής στρα­τη­γι­κής, εκ­φρα­στές με­ρί­δων της άρ­χου­σας τάξης με κύριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό και στόχο την κλι­μά­κω­ση της επί­θε­σης στους «από κάτω», στο ερ­γα­τι­κό, συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, στα κι­νή­μα­τα για τα δι­καιώ­μα­τα, στην Αρι­στε­ρά, για πε­ρισ­σό­τε­ρη αστυ­νο­μο­κρα­τία και κα­τα­στο­λή, για τη διά­δο­ση των ρα­τσι­στι­κών, εθνι­κι­στι­κών και μι­λι­τα­ρι­στι­κών ιδεών και πρα­κτι­κών. Στο­χο­ποιώ­ντας πα­ντού και κατά προ­τε­ραιό­τη­τα τους με­τα­νά­στες και τους πρό­σφυ­γες ως «απο­διο­πο­μπαί­ους τρά­γους», όπως τους Εβραί­ους στο πα­ρελ­θόν. Ένας φα­σι­σμός με­ταμ­φιε­σμέ­νος.

Εντού­τοις η δια­φο­ρά της σύγ­χρο­νης ακρο­δε­ξιάς από τα κυ­ρί­αρ­χα κυ­βερ­νη­τι­κά σχή­μα­τα του «δη­μο­κρα­τι­κού τόξου» μοιά­ζει σή­με­ρα αδιό­ρα­τη. Αυτό οφεί­λε­ται στο γε­γο­νός ότι όχι μόνο η σύγ­χρο­νη ακρο­δε­ξιά προ­σαρ­μό­ζε­ται όσο ότι συ­νο­λι­κά το ν/φ κρά­τος παίρ­νει ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο ακρο­δε­ξιά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Για πα­ρά­δειγ­μα τί πα­ρα­πά­νω θα έκανε μια ακρο­δε­ξιά κυ­βέρ­νη­ση από το να πνί­γει στην θά­λασ­σα τους με­τα­νά­στες όπως ανα­δει­κνύ­ε­ται πλέον σε διε­θνή ΜΜΕ ότι κάνει το λι­με­νι­κό της κυ­βέρ­νη­σης του Μη­τσο­τά­κη;

Όμως η συ­νο­λι­κή δεξιά κα­τρα­κύ­λα του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος προ­κα­λεί και στρε­βλώ­σεις, θλι­βε­ρές και ανα­τρι­χια­στι­κές και σε τμή­μα­τα της Αρι­στε­ράς πέραν της σ/δ – κ/α. Το πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα είναι το κόμμα της Σάρας Βά­γκεν­χερτ, ηγε­τι­κού στε­λέ­χους του γερ­μα­νι­κού DieLinke, η οποία το διέ­σπα­σε για να φτιά­ξει και­νούρ­γιο (με τίτλο το ονο­μα­τε­πώ­νυ­μό της) το οποίο κρατά μια ορι­σμέ­νη σ/δ ατζέ­ντα στην οι­κο­νο­μία αλλά στρί­βει ακρο­δε­ξιά και ρα­τσι­στι­κά στο θέμα των δι­καιω­μά­των και των με­τα­να­στών. Τέ­τοιες από­ψεις και συ­μπά­θειες στην κί­νη­ση της Βά­γκεν­χερτ υπάρ­χουν και μέσα στην ελ­λη­νι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, ενί­ο­τε εκ­πε­φρα­σμέ­νες δη­μό­σια. Εξάλ­λου δεν μπο­ρού­με να απο­φύ­γου­με τους συ­νειρ­μούς με τη στάση του ΚΚΕ και όχι μόνο, για το ζή­τη­μα του γάμου των ομό­φυ­λων ζευ­γα­ριών.

Ο «ρε­α­λι­σμός» και η στρα­τη­γι­κή υπο­χώ­ρη­ση απέ­να­ντι στο πλαί­σιο της αγο­ράς και της γε­ω­πο­λι­τι­κής δη­λα­δή των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών, όχι μόνο κα­τέ­στρε­ψε τον κυ­βερ­νη­τι­κό “ρε­φορ­μι­σμό” της σ/δ – κ/α που εδώ και χρό­νια (συν)δια­χει­ρί­ζε­ται την κυ­ρί­αρ­χη ν/φ στρα­τη­γι­κή εντός ΕΕ και ΟΝΕ καθώς και τις επι­λο­γές του ΝΑΤΟ αλλά διεισ­δύ­ει και στον χώρο στα αρι­στε­ρά αυτής, με από­ψεις επί­σης υπο­ταγ­μέ­νες στο γε­νι­κό κα­πι­τα­λι­στι­κό/ ιμπε­ρια­λι­στι­κό πλαί­σιο είτε υπο­στη­ρί­ζο­ντας ανοι­χτά το ΝΑΤΟ στον πό­λε­μο στην Ου­κρα­νία (σε διά­φο­ρες δυ­τι­κο­ευ­ρω­παϊ­κές χώρες) είτε προ­τεί­νο­ντας άλλες επι­λο­γές για το εθνι­κό κε­φά­λαιο, δήθεν φι­λο­λαϊ­κές, εκτός ΕΕ και ΟΝΕ και αντί για το ΝΑΤΟ συμ­μα­χί­ες με Ρωσία και Κίνα. Πρό­κει­ται για εκ­δο­χές ενός απο­θνή­σκο­ντος, με­ταλ­λαγ­μέ­νου και δε­ξιού ρε­φορ­μι­σμού, σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού, μετά στα­λι­νι­κού ή ακόμη και ει­κό­να γε­νι­κής σύγ­χυ­σης και απο­τε­λούν εκ­φρά­σεις του ίδιου φαι­νο­μέ­νου: της κα­τάρ­ρευ­σης της μα­ζι­κής Αρι­στε­ράς στα μάτια της κοι­νω­νί­ας.

Η απου­σία της μα­ζι­κής Αρι­στε­ράς και οι με­τω­πι­κές απα­ντή­σεις

Σε αυτές τις συν­θή­κες, με το πο­λι­τι­κό κενό εκ­προ­σώ­πη­σης των «από κάτω» να χά­σκει και το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα να κα­τρα­κυ­λά προς τα δεξιά /ακρο­δε­ξιά η ανά­γκη για πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά που θα δώσει εναλ­λα­κτι­κή επι­λο­γή μα­ζι­κά, στην κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία είναι από­λυ­τα προ­φα­νής.

Μά­λι­στα η απου­σία της δη­μιουρ­γεί ιστο­ρι­κά πρω­το­φα­νείς αρ­νη­τι­κούς όρους για το ίδιο το κί­νη­μα. Μπο­ρεί τα επί­πε­δα κι­νή­μα­τος και πο­λι­τι­κής να έχουν σχε­τι­κές αυ­το­νο­μί­ες πλην στις τρέ­χου­σες συν­θή­κες θα είναι σο­βα­ρό λάθος να θε­ω­ρή­σου­με πως κά­ποια στιγ­μή «θα έρθει το κί­νη­μα να μας σώσει» ως πο­λι­τι­κή Αρι­στε­ρά. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο από τη θέση κάθε μι­κρής ορ­γά­νω­σης που ανα­μέ­νει και φι­λο­δο­ξεί να παί­ξει τον κρί­σι­μο, ηγε­τι­κό, επα­να­στα­τι­κό ρόλο όταν η Ιστο­ρία το επι­τρέ­ψει.

Αυτό το πρω­το­φα­νές πο­λι­τι­κό πλαί­σιο εδώ και πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες, η απου­σία μα­ζι­κής αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής έκ­φρα­σης των “από κάτω”, προ­κα­λεί επί­σης πρω­τό­γνω­ρα γε­γο­νό­τα τόσο στο πεδίο του κι­νή­μα­τος όσο και της πο­λι­τι­κής. Κι­νή­μα­τα που ξε­σπούν και φτά­νουν σε με­γά­λη έντα­ση, όπως στην πε­ρί­ο­δο 2010 – 2012 στην Ελ­λά­δα, ή στην Γαλ­λία, πρώτα με τα “κί­τρι­να γι­λέ­κα” και μετά με το κί­νη­μα ενά­ντια στο νόμο μα­κρόν για το συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό, δεν μπο­ρούν να νι­κή­σουν λόγω της ου­σια­στι­κής απου­σί­ας πο­λι­τι­κής στρα­τη­γι­κής και εκ­προ­σώ­πη­σης. Στην ίδια πε­ρί­ο­δο ανα­δύ­ο­νται πο­λι­τι­κά επει­σό­δια που φα­νε­ρώ­νουν πρω­τό­γνω­ρες δυ­να­τό­τη­τες για τη Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά όπως συ­νέ­βη στην Ελ­λά­δα με την κα­τά­κτη­ση της κυ­βέρ­νη­σης από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τον Γε­νά­ρη του 2015 (ανε­ξάρ­τη­τα από την τρα­γι­κή υπο­κει­με­νι­κή του αδυ­να­μία να ανα­γνω­ρί­σει και να δια­χει­ρι­στεί την πρό­κλη­ση μιας “κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς”). Όπως και σή­με­ρα με το γαλ­λι­κό Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο.

Η κα­τά­στα­ση είναι σαφώς ιστο­ρι­κά επεί­γου­σα και η ανα­ζή­τη­ση με­τώ­πων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς αυ­το­νό­η­τη. Στην Γαλ­λία συ­γκρο­τή­θη­κε μπρο­στά στον κίν­δυ­νο της Λεπέν το «Νέο Λαϊκό Μέ­τω­πο» που εκτεί­νε­ται από την σ/δ μέχρι το ΝΡΑ. Συ­να­ντά τη μα­ζι­κή υπο­στή­ρι­ξη, από τα συν­δι­κά­τα ως τους με­τα­νά­στες των προ­α­στί­ων και ήδη στον πρώτο γύρο βρέ­θη­κε μπρο­στά από το κόμμα του Μα­κρόν και πολύ κοντά στο κόμμα της Λε Πεν που ήρθε πρώτο. Ένα τέ­τοιο μέ­τω­πο, όσο κι αν συ­γκρο­τή­θη­κε σε “ει­δι­κές συν­θή­κες”, απο­τε­λεί “προ­γραμ­μα­τι­κό μείγ­μα” δυ­νά­με­ων του κυ­βερ­νη­τι­κού σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού που επι­κυ­ρώ­νει εμ­φα­τι­κά η πα­ρου­σία του Ολάντ, το γαλ­λι­κό ΚΚ έως το κόμμα του Με­λαν­σό και το ΝΡΑ, πα­ρα­βιά­ζο­ντας σαφώς τις κόκ­κι­νες γραμ­μές για τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά απέ­να­ντι στην κυ­βερ­νη­τι­κή, ν/φ κ/α. Ωστό­σο αντι­κει­με­νι­κά είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο η σ/δ που υπο­χρε­ώ­νε­ται σε “αρι­στε­ρό ελιγ­μό” και συ­νερ­γα­σία με τους αρι­στε­ρούς “εξ­τρε­μι­στές” καθώς με τη συ­γκε­κρι­μέ­νη επι­λο­γή συμ­βά­λει στην εμ­φά­νι­ση δια­φο­ρε­τι­κού και απ’ τ’ αρι­στε­ρά “αντί­πα­λου δέους” στην ακρο­δε­ξιά από τον κυ­ρί­αρ­χο ευ­ρω­παϊ­κά “ακρο­κε­ντρώο”πο­λι­τι­κό χώρο. Βέ­βαια φαί­νε­ται πως δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει καμία εξέ­λι­ξη μα­κράς πνοής σε ένα τέ­τοιο μέ­τω­πο “ει­δι­κών συν­θη­κών και προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων” και σί­γου­ρα όχι από την σκο­πιά της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, χωρίς να πα­ρα­δώ­σει την ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή της ταυ­τό­τη­τα. Ωστό­σο η εμ­φά­νι­ση αυτού του με­τώ­που, υπό τις συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες, ανα­δει­κνύ­ει την κοι­νω­νι­κή ζή­τη­ση και τον ρόλο της μα­ζι­κής Αρι­στε­ράς στο σύγ­χρο­νο πο­λι­τι­κό πλαί­σιο. Εμ­φα­νί­ζε­ται ως εναλ­λα­κτι­κή απ’ τ’ αρι­στε­ρά – “σφήνα” με­τα­ξύ Μα­κρόν και Λεπέν. Εκ­φρά­ζει μια εντε­λώς πραγ­μα­τι­κή αρι­στε­ρή, ρι­ζο­σπα­στι­κή κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή της οποί­ας η κα­τα­γρα­φή και ως εκ τού­του η εί­σο­δός της στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο, θα ήταν αδύ­να­τη χωρίς την ύπαρ­ξη του με­τω­πι­κού ψη­φο­δελ­τί­ου. Η συν­θή­κη που δια­μορ­φώ­νε­ται στην Γαλ­λία “ει­κο­νο­γρα­φεί” γε­νι­κά το ευ­ρω­παϊ­κό πο­λι­τι­κό πλαί­σιο και τις δια­κυ­βεύ­σεις της πε­ριό­δου και κυ­ρί­ως την επεί­γου­σα ανα­γκαιό­τη­τα της μα­ζι­κής αρι­στε­ρής εναλ­λα­κτι­κής.

Το πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς ανα­δύ­ε­ται, στις σύγ­χρο­νες συν­θή­κες, ως ο μόνος εν­δε­χό­με­νος δρό­μος συ­γκέ­ντρω­σης της αρι­στε­ρής κοι­νω­νι­κής δύ­να­μης και δυ­να­μι­κής παρά τις εμπει­ρί­ες των ηττών του πα­ρελ­θό­ντος (που πα­ρά­γουν ωστό­σο συ­μπε­ρά­σμα­τα). Το πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο εξα­σφα­λί­ζει την ορα­τό­τη­τα της συ­γκε­ντρω­μέ­νης δύ­να­μης και της αρι­στε­ρής εναλ­λα­κτι­κής ως επι­λο­γή μα­ζι­κής κλί­μα­κας. Δεν εξα­σφα­λί­ζει κα­νέ­να συ­νε­κτι­κό και μα­κράς πνοής αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο/ αρι­στε­ρό/ σο­σια­λι­στι­κό σχέ­διο όσο κι αν ένα τέ­τοιο, έστω στοι­χειώ­δες, αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό σχέ­διο απο­τε­λεί προ­ϋ­πό­θε­ση για την εκ­κί­νη­σή του. Το ου­σια­στι­κό πο­λι­τι­κό σχέ­διο, η συ­γκρό­τη­ση του προ­γράμ­μα­τος και κυ­ρί­ως η εξέ­λι­ξη του ίδιου του με­τώ­που προ­κύ­πτουν ως απο­τέ­λε­σμα της πάλης στο εσω­τε­ρι­κό του πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου και εμ­φα­νί­ζο­νται ως απο­τέ­λε­σμα “μείγ­μα­τος” και συμ­βι­βα­σμών που πε­ρι­γρά­φουν τον εσω­τε­ρι­κό συ­σχε­τι­σμό, στο πρό­γραμ­μα μα και στην γε­νι­κό­τε­ρη φυ­σιο­γνω­μία όπως την αντι­λαμ­βά­νε­ται το κοι­νω­νι­κό ακρο­α­τή­ριο. (Εξάλ­λου το ίδιο ισχύ­ει για κάθε πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο, μέ­τω­πο ή κόμμα, που επι­χει­ρεί να διεκ­δι­κή­σει την μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο στο βαθμό που κα­τα­φέρ­νει να γίνει ορατό και να απο­κτή­σει ου­σια­στι­κές σχέ­σεις με το μα­ζι­κό κί­νη­μα και ευ­ρύ­τε­ρα με το κοι­νω­νι­κό ακρο­α­τή­ριο. Η εσω­κομ­μα­τι­κή πάλη, η συ­ζή­τη­ση και η αντι­πα­ρά­θε­ση, απο­τε­λούν την άλλη “πλευ­ρά του νο­μί­σμα­τος” της μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής. Η προ­στα­σία της “αυ­θε­ντί­ας της ηγε­σί­ας” από την εσω­κομ­μα­τι­κή πάλη μέσω ορ­γα­νω­τι­κών μέ­τρων οδη­γεί σε πε­ριο­ρι­σμό των δυ­να­το­τή­των και της αποί­χι­σης τις ορ­γα­νώ­σεις και τρο­φο­δο­τεί δια­σπά­σεις).

Η ζη­τού­με­νη ελά­χι­στη προ­γραμ­μα­τι­κή βάση προ­κύ­πτει από τον συ­σχε­τι­σμό που δια­μορ­φώ­νουν οι συμ­βαλ­λό­με­νες δυ­νά­μεις. Στο πα­ρελ­θόν δια­τυ­πώ­θη­κε ως “3 + 1”, ενά­ντια στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, τον ρα­τσι­σμό και τον πό­λε­μο και επι­πλέ­ον έξω από κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές, σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρες κυ­βερ­νή­σεις. Η εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που έφτα­σε ως την κυ­βέρ­νη­ση χωρίς να είναι μειο­ψη­φι­κός εταί­ρος σε κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή, σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση αλλά με­τα­μορ­φώ­θη­κε ο ίδιος σε σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά (και πλέον ακόμη δε­ξιό­τε­ρα), πα­ρά­γει ση­μα­ντι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα. Αφε­νός για το βάθος των δυ­να­το­τή­των που προ­σφέ­ρει η πε­ρί­ο­δος, μέσα από τις αντι­φά­σεις του συ­στή­μα­τος και υπό όρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις, στην μα­ζι­κή Αρι­στε­ρά. Σή­με­ρα βιώ­νου­με στην Ελ­λά­δα (και ευ­ρύ­τε­ρα) τα “από­νε­ρα” της πο­λι­τι­κής ήττας σε συν­θή­κες ωστό­σο κλι­μά­κω­σης της κρί­σης και των αδιε­ξό­δων του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος. Το “γαλ­λι­κό επει­σό­διο” απο­τε­λεί επι­βε­βαί­ω­ση. Αφε­τέ­ρου για την ανά­γκη εξα­γω­γής συ­μπε­ρα­σμά­των από τη ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Οι με­ταλ­λά­ξεις των πο­λι­τι­κών υπο­κει­μέ­νων και η διαρ­κής αδυ­να­μία τους να εκ­φρά­σουν μα­ζι­κά κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα, εν προ­κει­μέ­νω της μα­ζι­κής, ρε­φορ­μι­στι­κής, κυ­βερ­νη­τι­κής Αρι­στε­ράς, έχουν συ­νέ­πειες τόσο στο κί­νη­μα όσο και ευ­ρύ­τε­ρα στα γε­νι­κά πο­λι­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του ακρο­α­τη­ρί­ου. Οι αγω­νι­στι­κές και πο­λι­τι­κές“πρω­το­πο­ρί­ες” είναι λι­γό­τε­ρο ευ­διά­κρι­τες και πε­ρισ­σό­τε­ρο ανο­μοιο­γε­νείς εντός γε­νι­κού πλαι­σί­ου πο­λι­τι­κής και ιδε­ο­λο­γι­κής “απο­στοί­χι­σης”. Οι μα­ζι­κές επι­λο­γές είναι επι­βε­βλη­μέ­νες ταυ­τό­χρο­να με την  ανα­ζή­τη­ση επάρ­κειας για τέ­τοιες (ακο­λου­θού­με­νη από τις σχε­τι­κές συ­νέ­πειες). Η με­τω­πι­κή συ­γκέ­ντρω­ση της πο­λι­τι­κής δύ­να­μης της Αρι­στε­ράς  μοιά­ζει σή­με­ρα “μο­νό­δρο­μος”. Ακόμη όμως κι αν ένα μόνο κόμμα, π.χ. το ΚΚΕ, ήθελε, μπο­ρού­σε και επι­χει­ρού­σε να ανα­λά­βει την ηγε­τι­κή ευ­θύ­νη μα­ζι­κής αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής, θα δη­μιουρ­γού­σε εξ αντι­κει­μέ­νου ευ­ρύ­τα­το μέ­τω­πο κοι­νω­νι­κό, κι­νη­μα­τι­κό και πο­λι­τι­κό.

Η εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έδει­ξε τί συμ­βαί­νει σ’ ένα, κα­ταρ­χάς αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μέ­τω­πο, όταν η πλα­τιά, ρι­ζο­σπα­στι­κή, ρε­φορ­μι­στι­κή πο­λι­τι­κή δεν έχει στρα­τη­γι­κό βάθος και απέ­να­ντι στις αυ­το­νό­η­τες και ανα­πό­φευ­κτες συ­στη­μι­κές, “ρε­α­λι­στι­κές” πιέ­σεις δεν υπάρ­χει αντα­γω­νι­στι­κός αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός πόλος με ισχυ­ρό, συ­νε­κτι­κό με­τα­βα­τι­κό σχέ­διο και πο­λι­τι­κή.

Η εμπει­ρία της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ έδει­ξε τί συμ­βαί­νει σ’ ένα αμι­γώς αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό μέ­τω­πο που δεν μπο­ρεί να έχει μα­ζι­κή απεύ­θυν­ση. Φά­νη­κε τόσο στην άνοδο όσο και στην πτώση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μέχρι και τη ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­σή της.

Η υπο­χώ­ρη­ση και δεξιά με­τάλ­λα­ξη του μα­ζι­κού πο­λι­τι­κού ρε­φορ­μι­σμού, ο πο­λυ­κερ­μα­τι­σμός και η αμη­χα­νία των ρε­φορ­μι­στι­κών θραυ­σμά­των που προ­σπα­θούν (ή και όχι τόσο) να αντι­στα­θούν στη ν/φ με­τάλ­λα­ξη και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο η απου­σία τους, με­τα­φέ­ρουν ακόμη με­γα­λύ­τε­ρες πιέ­σεις στον χώρο της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Τα μο­ντέ­λα των ορ­γα­νώ­σε­ων που γεν­νή­θη­καν μέσα στις εμπει­ρί­ες του “πα­γκό­σμιου Μάη” και έκτο­τε χτί­στη­καν σε πε­ριό­δους όπου (με­τα­ξύ πολ­λών άλλων) η ηγε­μο­νία του ρε­φορ­μι­σμού ήταν δε­δο­μέ­νη στο κί­νη­μα και στην κοι­νω­νία ευ­ρύ­τε­ρα όσο και στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό πεδίο και βέ­βαια “έλυνε” και το ζή­τη­μα της κυ­βέρ­νη­σης, αντι­με­τω­πί­ζουν σή­με­ρα προ­φα­νείς δυ­σκο­λί­ες πα­ρά­γο­ντας συχνά δια­φο­ρε­τι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα και απο­κλί­νο­ντας ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο από τις λο­γι­κές των πο­λι­τι­κών με­τώ­πων.

Στην ση­με­ρι­νή Ελ­λά­δα, στο τοπίο που δια­μόρ­φω­σαν τα απο­τε­λέ­σμα­τα των ευ­ρω­ε­κλο­γών, τα κόμ­μα­τα που εξέ­φρα­σαν εκλο­γι­κά το κοι­νω­νι­κό ακρο­α­τή­ριο που αντι­κει­με­νι­κά απο­τε­λεί στόχο ενός εν­δε­χό­με­νου πο­λι­τι­κού με­τώ­που της Αρι­στε­ράς (μαζί με το με­γά­λο μέρος κό­σμου της Αρι­στε­ράς που επέ­λε­ξε την αποχή) δεν πλη­ρούν (συχνά ούτε τις ελά­χι­στες) προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την συ­γκρό­τη­σή του. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ένας “ρε­φορ­μι­σμός σε απο­δρο­μή” και πλήρη με­τάλ­λα­ξη, δια­δι­κα­σία που ξε­κί­νη­σε επί Τσί­πρα και σή­με­ρα επι­τα­χύ­νε­ται από τον Κασ­σε­λά­κη. Διεκ­δι­κεί πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στην ανα­γέν­νη­ση της σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς και του ελ­λη­νι­κού “ακραί­ου κέ­ντρου” η οποία ωστό­σο περνά αντι­κει­με­νι­κά από τη σύ­γκλι­ση με το ΠΑΣΟΚ και ταυ­τό­χρο­να με σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα ταυ­τό­τη­τας καθώς ούτως ή άλλως είναι δυσ­διά­κρι­τη η δια­φο­ρο­ποί­η­σή της από την “ακρο­κε­ντρώα” ταυ­τό­τη­τα που επι­χει­ρεί να οι­κο­δο­μή­σει η ίδιος ο Μη­τσο­τά­κης και η ΝΔ . Το “γαλ­λι­κό υπό­δειγ­μα” δεν έχει καμία εφαρ­μο­γή και χρη­σι­μό­τη­τα σε μια τέ­τοια δια­δι­κα­σία.

Το ΚΚΕ, αν και ηγε­μο­νι­κό στο χώρο αρι­στε­ρά της κ/α δεν δια­τί­θε­ται, του­λά­χι­στον επί του πα­ρό­ντος, για την ανά­λη­ψη μα­ζι­κών πο­λι­τι­κών ευ­θυ­νών και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο αρι­στε­ρών με­τώ­πων. Αν και απο­τε­λεί πόλο συ­σπεί­ρω­σης αρι­στε­ρού κό­σμου και αυ­ξά­νει την επιρ­ροή και τα πο­σο­στά του, τόσο συν­δι­κα­λι­στι­κά όσο και κοι­νο­βου­λευ­τι­κά, δεν επι­λέ­γει την διεκ­δί­κη­ση εναλ­λα­κτι­κής με άμεση χρη­σι­μό­τη­τα τόσο στο κί­νη­μα όσο και στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό, για τους “από κάτω” και ευ­ρύ­τε­ρα για την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εμ­φα­νί­ζει στοι­χεία “φυ­σιο­γνω­μι­κής αμ­φι­θυ­μί­ας” και πο­λι­τι­κής αμη­χα­νί­ας που αντι­κα­το­πτρί­ζει έναν ορι­σμέ­νο εσω­κομ­μα­τι­κό “προ­βλη­μα­τι­σμό” και πάλη συ­μπε­ρα­σμά­των, ιστο­ρι­κών και σύγ­χρο­νων. Η “διττή” φυ­σιο­γνω­μία του ωστό­σο, απο­τε­λεί έκ­φρα­ση και εκ­δή­λω­ση δύ­να­μης, αντι­κει­με­νι­κά, εντός του γε­νι­κού ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κού συ­σχε­τι­σμού στην κοι­νω­νία και ταυ­τό­χρο­να, υπο­κει­με­νι­κά, ου­σια­στι­κή αδυ­να­μία στην αντι­με­τώ­πι­ση των σύγ­χρο­νων ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κών προ­κλή­σε­ων. Οι προ­κλή­σεις και οι ευ­θύ­νες για την Αρι­στε­ρά που γέν­νη­σε η πε­ρί­ο­δος 2010 – 2015 και τις οποί­ες απέ­φυ­γε συ­στη­μα­τι­κά επα­νέρ­χο­νται δρι­μύ­τε­ρες και “συ­στη­μέ­νες”  προς το ΚΚΕ και επί του πα­ρό­ντος η αντα­πό­κρι­σή του είναι του­λά­χι­στον φτωχή.

Η Νέα Αρι­στε­ρά δεν έχει κα­τα­φέ­ρει να συ­γκρο­τή­σει ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή ταυ­τό­τη­τα και η εντύ­πω­ση που αφή­νει ως τώρα από διά­φο­ρες δη­μό­σιες το­πο­θε­τή­σεις είναι πως μάλ­λον ανα­ζη­τά τη θέση και τον ρόλο της στην ανα­γέν­νη­ση της κ/α. Μια τέ­τοια εξέ­λι­ξη θα είναι αναμ­φι­σβή­τη­τα αρ­νη­τι­κή πρω­τί­στως για τον αρι­στε­ρό κόσμο που συ­ντάσ­σε­ται σή­με­ρα μαζί της μα και για το “κόμμα” το ίδιο καθώς τέ­τοια στό­χευ­ση, όπως και να την πε­ρι­γρά­φει κα­νείς, είναι απο­λύ­τως αδιέ­ξο­δη. Η “ανα­σύν­θε­ση” της κ/α περνά από το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η ανα­ζή­τη­ση εντού­τοις εναλ­λα­κτι­κής ταυ­τό­τη­τας υπο­χρε­ω­τι­κά ξε­κι­νά από την εγκα­τά­λει­ψη της υπε­ρά­σπι­σης της κυ­βέρ­νη­σης 2015 – 2019 και του ίδιου του Τσί­πρα. Από την εγκα­τά­λει­ψη της ιδέας “πα­ράλ­λη­λου  προ­γράμ­μα­τος”, δη­λα­δή “αρι­στε­ρής” πο­λι­τι­κής μέσα σε νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πλαί­σιο καθώς όπως εξάλ­λου έχει απο­δει­χθεί κάτι τέ­τοιο είναι αδύ­να­το και ταυ­τό­χρο­να αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κό.

Η “Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας” ψα­ρεύ­ει στα “θολά νερά” του “ούτε δεξιά ούτε αρι­στε­ρά” και ότι συ­νε­πά­γε­ται.

Μόνο η συμ­μα­χία που συ­γκρο­τή­θη­κε στο ψη­φο­δέλ­τιο του ΜΕΡΑ 25/ ΛΑΕ αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια να κα­τα­νοη­θεί ως (σχε­τι­κά και κυ­ρί­ως συμ­βο­λι­κά) πλα­τύς χώρος συ­νύ­παρ­ξης ρευ­μά­των καθώς πέρα από την πρω­τα­γω­νι­στι­κή προ­σω­πι­κό­τη­τα του Γ. Βα­ρου­φά­κη, τόσο στην ορα­τό­τη­τα του σχή­μα­τος όσο και στην προ­βο­λή των ιδιαί­τε­ρων “μετά” – από­ψε­ών του, στο σχήμα συ­σπει­ρώ­θη­κε ένα με­γά­λο μέρος στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που δια­φώ­νη­σε με το μνη­μό­νιο και απο­χώ­ρη­σε το 2015, από δια­φο­ρε­τι­κές δια­δρο­μές καθώς και ση­μα­ντι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή συ­σπεί­ρω­ση προ­ερ­χό­με­νη από την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και ορι­σμέ­να “ανέ­ντα­χτα” στε­λέ­χη. Βέ­βαια μένει να απο­δει­χθεί τί συ­μπε­ρά­σμα­τα απο­κό­μι­σαν οι συμ­βαλ­λό­με­νοι μετά από δύο εκλο­γι­κές συ­νερ­γα­σί­ες που δεν εξα­σφά­λι­σαν εκλο­γή και κατά πόσο θα μπο­ρέ­σει να συμ­βάλ­λει στην ανά­πτυ­ξη και συ­γκέ­ντρω­ση δύ­να­μης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Ο αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός πόλος

Ο ση­μα­ντι­κό­τε­ρος πα­ρά­γο­ντας  που μπο­ρεί να επι­τρέ­ψει και ακόμη να εξα­σφα­λί­σει τη ρι­ζο­σπα­στι­κή φυ­σιο­γνω­μία και πο­ρεία του με­τώ­που δεν είναι ο πε­ριο­ρι­σμός της “έκτα­σης” του με­τώ­που όσο η εξα­σφά­λι­ση του στρα­τη­γι­κού “βά­θους”. Η δυ­να­τό­τη­τα κα­θο­ρι­σμού του προ­γράμ­μα­τος και των πο­λι­τι­κών επι­λο­γών από με­τα­βα­τι­κή οπτι­κή και με ανε­ξαρ­τη­σία ένα­ντι των κρα­τι­κών και κυ­βερ­νη­τι­κών ορίων. Ο αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός πα­ρά­γο­ντας είναι ο πιο κρί­σι­μος. Ωστό­σο, επί­σης υπό­κει­ται στον “κα­νό­να της ορα­τό­τη­τας”. Υπό­κει­ται στην υπο­χρέ­ω­ση ου­σια­στι­κής συ­γκέ­ντρω­σης δύ­να­μης στην κοι­νω­νι­κή πα­ρέμ­βα­ση, στο κί­νη­μα και στην υπο­χρέ­ω­ση ξε­κά­θα­ρης αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ταυ­τό­τη­τας. Από αυτή την άποψη καμία με­μο­νω­μέ­νη ορ­γά­νω­ση της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, σή­με­ρα στην Ελ­λά­δα, δεν δι­καιού­ται να θε­ω­ρεί τον εαυτό της επαρ­κή για το συ­γκε­κρι­μέ­νο κα­θή­κον. Χρειά­ζε­ται να συ­γκρο­τη­θεί αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κός “πόλος”, συ­νε­κτι­κός τόσο στις πα­ρεμ­βά­σεις όσο και στις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές.

Το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα ωστό­σο, από το οποίο ξε­κι­νά κάθε προ­σπά­θεια αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής συ­γκέ­ντρω­σης δύ­να­μης αφορά στην πε­ρι­γρα­φή του στρα­τη­γι­κού στό­χου, του ορά­μα­τος. Σε μια εποχή όπου τα ιστο­ρι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα σο­σια­λι­στι­κών επα­να­στά­σε­ων έχουν αδυ­να­τί­σει στην κοι­νω­νι­κή μνήμη και συχνά συγ­χέ­ο­νται με τα κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στι­κά κα­θε­στώ­τα που ανα­δύ­θη­καν ή/και επι­βλή­θη­καν μετά την ήττα των επα­να­στά­σε­ων.

Η δια­κή­ρυ­ξη της επι­και­ρό­τη­τας της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ανα­τρο­πής και του Σο­σια­λι­σμού βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρο της σύγ­χρο­νης αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής ταυ­τό­τη­τας. Επι­και­ρό­τη­τα του Σο­σια­λι­σμού ση­μαί­νει πως δεν τί­θε­ται ιστο­ρι­κά κα­νέ­να ζή­τη­μα “εν­διά­με­σων” κοι­νω­νι­κών σχη­μα­τι­σμών ή “στα­δί­ων” δήθεν εθνι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης, πα­ρα­γω­γι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης, φι­λο­λαϊ­κού και φι­λει­ρη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού χωρίς συμ­με­το­χή στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό πλαί­σιο κ.λ.π.

Αντί­θε­τα απαι­τεί­ται η διεκ­δί­κη­ση εκ νέου του στό­χου και του ορά­μα­τος της ελευ­θε­ρί­ας. Από την ιδιο­κτη­σία στα μέσα πα­ρα­γω­γής και ευ­ρύ­τε­ρα. Από το κρά­τος, της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας αλλά και το κρά­τος-κόμ­μα-ηγέ­της. Ο ση­μα­ντι­κό­τε­ρος όρος για την ανα­τρο­πή και υπέρ­βα­ση του κρά­τους είναι η εμ­φά­νι­ση και οι­κο­δό­μη­ση μορ­φών αντιε­ξου­σί­ας και αυ­το­διοί­κη­σης “απ΄τα κάτω”, μέσα στην κοι­νω­νία, στους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους και ευ­ρύ­τε­ρα. Απε­λευ­θέ­ρω­ση από τον εθνι­κι­σμό, τον μι­λι­τα­ρι­σμό και τον πό­λε­μο. Σο­σια­λι­σμός σε μία μόνο χώρα δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει. Απε­λευ­θέ­ρω­ση από τον σε­ξι­σμό. Από τον ρα­τσι­σμό και τον φα­σι­σμό. Από τον κα­τα­στρο­φι­κό κα­πι­τα­λι­στι­κό πα­ρα­γω­γι­σμό και την απο­θέ­ω­ση της “ανά­πτυ­ξης”, για μια οι­κο­σο­σια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή. Για τη σύ­γκλι­ση αι­τη­μά­των και κι­νη­μά­των απε­λευ­θέ­ρω­σης σε κοινή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή στον πα­ρό­ντα ιστο­ρι­κό χρόνο. Για την ανά­πτυ­ξη των ελευ­θε­ριών και της ελευ­θε­ρί­ας.

Παρά τις προ­φα­νείς δυ­σκο­λί­ες οφεί­λου­με να επι­μεί­νου­με στις γε­νι­κές δια­πι­στώ­σεις ανα­ζη­τώ­ντας τα βή­μα­τα και τις πρω­το­βου­λί­ες που μπο­ρούν να οι­κο­δο­μούν προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την ανα­γκαία συ­γκέ­ντρω­ση της πο­λι­τι­κής δύ­να­μης της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Οι αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις που συ­γκλί­νουν στα γε­νι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα οφεί­λουν να κι­νη­θούν πιο απο­φα­σι­στι­κά στην κα­τεύ­θυν­ση της οι­κο­δό­μη­σης αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού πόλου και ταυ­τό­χρο­να στην ανα­ζή­τη­ση πλα­τύ­τε­ρων με­τω­πι­κών συ­γκε­ντρώ­σε­ων. Η εμπει­ρί­ες της κοι­νής πάλης στο πεδίο του κι­νή­μα­τος πρέ­πει να τρο­φο­δο­τή­σουν μια νέα ποιό­τη­τα ενό­τη­τας και τη συ­γκρό­τη­ση του πο­λι­τι­κού ισο­δύ­να­μου. Όσο κι αν, αναμ­φι­σβή­τη­τα, οι εκλο­γές δεν αλ­λά­ζουν τον κόσμο, απο­τε­λούν ωστό­σο πεδίο κα­τα­γρα­φής των πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών με ση­μα­ντι­κές συ­νέ­πειες στο ίδιο το κί­νη­μα, στο κοι­νω­νι­κό, τα­ξι­κό και πο­λι­τι­κό ακρο­α­τή­ριο της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Οι πρό­σφα­τες ευ­ρω­ε­κλο­γές απέ­δω­σαν μια ει­κό­να απο­γοη­τευ­τι­κή για την Αρι­στε­ρά. Εντού­τοις το σύ­στη­μα εξου­σί­ας υπο­φέ­ρει από βα­θιές αντι­φά­σεις και η κοι­νω­νι­κή ζή­τη­ση για αρι­στε­ρές απα­ντή­σεις με άμεση αξία αλλά και προ­ο­πτι­κή εμ­φα­νί­ζε­ται όποτε δοθεί η ευ­και­ρία. Η ενί­σχυ­ση του κι­νή­μα­τος και η ενό­τη­τα στην δράση είναι δε­δο­μέ­νες υπο­χρε­ώ­σεις. Η συ­γκέ­ντρω­ση της πο­λι­τι­κής δύ­να­μης είναι το ζη­τού­με­νο. Οι ερ­χό­με­νες βου­λευ­τι­κές δεν είναι απα­ραί­τη­το να επι­κυ­ρώ­σουν την ίδια ει­κό­να με τις ευ­ρω­ε­κλο­γές για τη Ρι­ζο­σπα­στι­κή και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά.

 

[i]Βα­σι­σμέ­νο στις πα­ρεμ­βά­σεις της ΑΠΟ στις εκ­δη­λώ­σεις α) “Το πο­λι­τι­κό τοπίο μετά τις εκλο­γές και τα κα­θή­κο­ντα για την Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά” που ορ­γα­νώ­θη­κε από την ΔΕΑ (19/8, Αθήνα). Συμ­με­τεί­χαν στην συ­ζή­τη­ση: ΔΕΑ, Δί­κτυο για τα Πο­λι­τι­κά και Κοι­νω­νι­κά Δι­καιώ­μα­τα, Με­τά­βα­ση, Ξε­κί­νη­μα, ΑΠΟ, Ανα­μέ­τρη­ση, ΛΑΕ και β) “Στις νέες προ­κλή­σεις για την ανα­τρε­πτι­κή και κομ­μου­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά, δια­λέ­γου­με δρό­μους ενό­τη­τας, ρήξης και νέας προ­ο­πτι­κής” που ορ­γα­νώ­θη­κε από την Με­τά­βα­ση (1/7, Αθήνα). Συμ­με­τεί­χαν στην συ­ζή­τη­ση: Με­τά­βα­ση, Ανα­μέ­τρη­ση, ΔΕΑ, ΚΕΜΑ, ΑΠΟ, Ξε­κί­νη­μα, ΛΑΕ.