Δεν είναι το «ποιός το σκέφτηκε»; Δεν είναι το «ποιος το έφτιαξε»; Δεν είναι που τα «τσέπωσαν» γι’ αυτό το κοινωφελές έργο. Δεν είναι ούτε που μου φράζουν το δρόμο εμένα του περιπατητή, εμένα του αναπήρου, εμένα του ανήμπορου γέρου, εμένα της μάνας με το μωρό στο καροτσάκι
- του Πάνου Ραυτογιάννη
Είναι που το βλέπουμε όλοι «εμείς» καθημερινά, κι αυτό και τα άλλα τους αυθαίρετα εκτρώματα, Απρίλης του 2017 σήμερα, και κάθε μέρα τα προσπερνάμε επιλέγοντας την πλάγια οδό και σφυρίζοντας αδιάφορα, αρκούμενοι μεταξύ τσίπουρου και αλμυρού συνοδευτικού, στο γνωστό αφορισμό εναντίον όλων εκείνων που σε προηγούμενη αλλά πλήρως «νηφάλια» κατάσταση εκλέξαμε.
Το ψάρι βρωμάει πάντα απ το κεφάλι, αλλά και η Δημοκρατία λειτουργεί πάντα απ’ τη βάση της.
Θα μου πεις: «Εδώ ο κόσμος καίγεται, εσένα οι… κάδοι σου φταίνε…»
Δεν μου φταίνε οι κάδοι. Μου φταίει αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα της Συνήθειας.Το Τέρας, το μέσα μας, που θέριεψε και έγινε ένα με το γύρω μας Τέρας. Αυτό που θέλαμε να πολεμήσουμε, αυτό που θέλαμε να αλλάξουμε. Όχι για την πάρτη μας, αλλά για τους απογόνους, για τα Παιδιά μας. Γιατί αυτός ο κόσμος μας δόθηκε δανεικός και τσιφλίκι μας δεν είναι.
,Και μέχρι να μπορέσουμε να «συνεννοηθούμε» για τα μικρά, τα ασήμαντα, που όλα μαζί όμως, κτίζουν την καθημερινότητα και μαζί μ’ αυτή «διαμορφώνουν» χαρακτήρες και Πολίτες.
Μέχρι να βρεθούμε, δηλαδή, όλοι μαζί κάπου, όπου θα σηκώσουμε το κεφαλάκι μας απ τις οθόνες του κινητού και τους ηλεκτρονικούς τοίχους, για να «παραμερίσουμε» τον «κάδο».
Μέχρι τότε λοιπόν, δεν έχω καμιά πρόθεση, να σηκώσω το όποιο «λάβαρο», της όποιας επαναστατικής, νεωτεριστικής η αναχρονιστικής ιδέας.
Ραντεβού στους «κάδους», λοιπόν…
Γιατί, άμα «συνεννοηθούμε» για τα μικρά, τότε και μόνο θα μπορέσουμε να απαιτήσουμε ένα Νοσοκομείο, που θα λειτουργεί, ένα Σχολείο που θα Εκπαιδεύει, ένα δρόμο που δεν θα Σκοτώνει τα Παιδιά και πάει λέγοντας.
Αυτά λοιπόν.
Σας ασπάζομαι σταυρωτά που λέγε κ ο παππούς μου και καλή συνέχεια στην «Όμορφη πόλη» (την όποια…)
Υ.Γ Αντιλαμβάνεστε ότι ο ”κάδος” ήταν η πρόφαση.
