Στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιούλη 3.558.450 συμπολίτες ψήφισαν «Όχι» και 2.245.537 συμπολίτες ψήφισαν «Ναι». Το «Όχι» υπερίσχυσε με το 61,3% των εγκύρων ψηφοδελτίων επί του «Ναι» το οποίο και απέσπασε –συμμετρικά- το 38,7%.
του Κώστα Λαμπρόπουλου | 
| red line
Σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του Γενάρη, τα παλαιο-ευρωμνημονιακά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ – Κίνημα και Ποτάμι), που υποστήριξαν με νύχια και δόντια το «Ναι», έχασαν συλλογικά υπέρ του «Όχι» 288.858 ψηφοφόρους ή το 11,4% της αθροιστικής εκλογικής δύναμής τους. Αυτή ήταν και η μοναδική αλλαγή που σημειώθηκε στη στάση του εκλογικού σώματος μεταξύ Ιούλη και Γενάρη. Ήταν σημαντική περισσότερο ως πολιτική τάση και στάση παρά ως μέγεθος αλλά μάλλον πολύ δύσκολα θα την χαρακτήριζε κανείς «μη αντιστρέψιμη». Χωρίς αυτή τη μετατόπιση, το «Όχι» θα είχε πάλι υπερισχύσει άνετα με ποσοστό 56,3% επί των εγκύρων ψηφοδελτίων. Η διαφορά μεταξύ 61,3% και 56,3% δεν είναι ποιοτικά εκθαμβωτική.
Η ψήφος υπέρ του «Όχι» περιείχε πανσπερμία σκοπών. Ορισμένοι αντιλαμβάνονταν το «Όχι» τους ως αίτημα παραμονής στο ευρώ δίχως, όμως, μνημόνιο. Άλλοι ως αίτημα εξόδου από την ευρωζώνη αλλά παραμονής στην ΕΕ δίχως, όμως, μνημόνιο. Ορισμένοι άλλοι ως αίτημα επιστροφής στη Δραχμή εκτός της ΕΕ και –άρα εξ’ ορισμού- δίχως μνημόνιο. Last but not least, κάποιοι άλλοι αντιλαμβάνονταν το «Όχι» τους ως αίτημα παραμονής στο ευρώ με μνημόνιο light ή λίγο βαρύτερο.
Εάν στις παραπάνω εναλλακτικές ψηφοδοτικές νοηματοδοτήσεις προσαρτηθεί και ο παράγοντας «προοδευτική κοινωνική αλλαγή» σε τρεις ποσοτικές διαβαθμίσεις light – medium – heavy, τότε προκύπτει το πλήρες ετερογενές συνάθροισμα του δημοψηφισματικού «Όχι». Συνολικά διαμορφώνονται 15 εναλλακτικές κοινωνικο-οικονομικές προτάσεις ακολουθητέας πολιτικής χωρίς να συνυπολογίσουμε τις όποιες τυχόν εξειδικεύσεις τους (π.χ. Δραχμή πλήρως μετατρέψιμη, μερικώς μετατρέψιμη ή μη μετατρέψιμη;). Το απόλυτο χάος!
Οι ψήφοι ΑΝΕΛ, ΧΑ, Ένωσης Κέντρου και ΛΑΟΣ υπέρ του «Όχι» αποτέλεσαν το 24,12% του συνόλου των ψήφων υπέρ του. Χωρίς αυτές, το «Όχι» θα συγκέντρωνε στην καλύτερη περίπτωση 2.702.114 ψήφους ή το 46,6% των εγκύρων ψηφοδελτίων. Πλειοψηφική εξουσιοδότηση «αριστερόμορφης συστημικής ρήξης» τυπικά δεν προκύπτει από τους αριθμούς.
Σε πείσμα, ωστόσο, της στοιχειώδους πολιτικής ανάλυσης και της κοινής λογικής των αριθμών, πάρα πολλοί στην Αριστερά της Αριστεράς, πολύ εύκολα και μάλλον “επαναστατικά” προκατειλημμένα, ανάγνωσαν το (πολιτικά ανομοιογενές αθροιστικό) αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος επί ενός –μη το ξεχνάμε αυτό, παραπλανητικού- ψευδοδιλλήματος ως πλειοψηφική πολιτική εξουσιοδότηση άμεσης ρήξης με το Ευρώ και την ΕΕ.
Μετά το δημοψήφισμα, η συντριπτική πλειονότητα της Αριστεράς της Αριστεράς πορεύτηκε έχοντας υπό μάλης το «Όχι μέχρι τέλους» ανάγνωσμα, δηλαδή την έξοδο από την ΕΕ και τη συνυφασμένη λαϊκοκυριαρχική Δραχμή, και κατέληξε –με απώλειες συμμετοχής και αποχής- στη ΛΑΕ.
Στις χθεσινές βουλευτικές εκλογές ο νεο-ευρωμνημονικός ΣΥΡΙΖΑ υπερψηφίστηκε περίπου από 1.921.337 συμπολίτες και η αντιπολιτευόμενη ΛΑΕ / αυθεντικός ΣΥΡΙΖΑ περίπου από 154.787. Αθροιστικά συγκέντρωσαν περίπου 2.076.124 ψήφους. Στις εκλογές του Γενάρη το ενιαίο άθροισμά τους είχαν υπερψηφίσει 2.246.064 συμπολίτες. Η συνολική απώλεια ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ ανέρχεται σε 14,4% ενώ η καθαρή απώλεια ψήφων στο 7,5%. Μάλλον τα μεγέθη αυτά είναι ασήμαντα σε σχέση με το μέγεθος της πολιτικής αναστροφής που εντωμεταξύ τέλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Απεναντίας, ο κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ, πλήρωσαν ακριβά τη μνημονιακή μεταστροφή τους: έχασαν το 1/3 της δύναμής τους (293.371 ψήφοι το Γενάρη – 199.838 ψήφοι το Σεπτέμβρη).
Αθροιστικά, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – κ.α. μεταξύ Γενάρη και Σεπτέμβρη απώλεσε 418.260 ψήφους ή το 16,5% των εντολέων της. Δεν είναι ασήμαντο αλλά ούτε και τερατώδες.
Παρά το γενικό χαμό, το ΚΚΕ δεν κατόρθωσε να επαναπατρίσει από το ΣΥΡΙΖΑ τους ψήφους που του είχε αποσπάσει στις εκλογές του Ιούνη 2012 (338.138 ψήφοι το Γενάρη – 300.606 ψήφοι το Σεπτέμβρη). Το Κόμμα παρέμεινε παγωμένο (για την αιωνιότητα ίσως;) στο πολιτικό περιθώριο. Ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνέχισε να στριφογυρίζει από το ένα πανεπιστημιακό άσυλο στο άλλο αδυνατώντας να βρει διέξοδο προς την πολιτική κοινωνία (39.455 ψήφοι το Γενάρη – 45.957 ψήφοι το Σεπτέμβρη).
Το ιστορικό επίτευγμα του νεο-ευρωμνημονικού ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι –με πολιτικό επίκουρο και ταξικό επόπτη ένα μικρό λαϊκίστικο κόμμα εθνικιστικού χαρακτήρα (!;)- εξανάγκασε το 85,6% ψηφοφόρων του να ψηφίσουν υπέρ της εφαρμογής του Μνημονίου 3, εξυπακούεται με έναν -κατ’ υπόσχεση- “ανθρωπινότερο” τρόπο.
Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ εξαναγκάστηκαν να αποδεχτούν και να νομιμοποιήσουν εκλογικά το “Μνημόνιο Κοινωνικής Ευαισθησίας” που τους επέβαλλε η κυρίαρχη ηγετική ομάδα του επειδή αυτή είχε προηγουμένως, κατά την εξάμηνη διακυβέρνησή της, μεθοδικά εξαλείψει –με τη συμπαράσταση, φυσικά, και των κομμάτων της αντιπολίτευσης- τους όρους και προϋποθέσεις κάθε δυνατής πρακτικής εναλλακτικής πολιτικής επιλογής.
Κάθε χάντρα του κομπολογιού είναι διαφορετική από την προηγούμενη˙ διατρέχοντάς τες διαδοχικά, όμως, όλες φθάνεις τελικά στην αρχική χάντρα, σ’ εκείνη απ’ την οποία ξεκίνησες, κ.ο.κ. Το μνημονιακό, όμως, κομπολόι δεν ήταν ένα απλό και αθώο παιχνίδι με χάντρες˙ διαδραματίστηκε ως μια κολοσσιαίας κλίμακας πολυεθνική επιχείρηση παραμετρικής προσαρμογής του εγχώριου εκλογικού σώματος στη συστημικά υπαγορευμένη πρώτα στάση και μετά άποψη.
Το αποτέλεσμα που τελικά επιτεύχθηκε θα το ζήλευε η κάθε καπιταλιστική αντεπανάσταση που έχει σημειωθεί στην ιστορία μέχρι και την 20η Σεπτέμβρη 2015. Ρουθούνι δεν άνοιξε. Δεν χύθηκε σταγόνα αίματος. Ουδείς αγνοούμενος. Κανείς αποστάτης. Πρόκειται για την πρώτη μετα-μοντέρνα αντεπανάσταση στην ιστορία.
Το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν επιβάλλεται από τις ερπύστριες των τανκς, τα τάγματα εφόδου, τα ανακτορικά πραξικοπήματα ή τις κοινοβουλευτικές αποστασίες αλλά προκύπτει παραμετρικά μέσω της διαχρονικής σταδιακής εξάλειψης του ενός μετά τον άλλον των πολιτικών όρων και προϋποθέσεων των εκάστοτε διαθέσιμων εναλλακτικών πολιτικών επιλογών του όποιου ταραχοποιού τμήματος του εκλογικού σώματος, εν προκειμένω ενός σημαντικού τμήματος των μελών, οπαδών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι περισσότεροι από αυτούς πλήρωσαν με την επακόλουθη καταληκτική οικειοθελή μνημονιακή υποταγή τους την παγιωθείσα κατά τη μεταπολίτευση δικομματική πεποίθησή τους για “απελευθέρωση ήσσονος υποκειμενικής προσπάθειας μέσω τρίτου” και τη συστηματικά καλλιεργηθείσα την προηγούμενη περίοδο απορρέουσα μεσσιανική πίστη στο νέο, σύγχρονο και δυναμικό κ. Αλέξανδρο Βοναπάρτη, έντιμο ευπατρίδη εμφορούμενο από αριστερά φρονήματα και διαπνεόμενο από φιλολαϊκά συναισθήματα.
Η «πολιτική ανάθεση» υπερίσχυσε ευθύς εξαρχής της «ταξικής αυτενέργειας» και όλα τα επακόλουθα του αποτελέσματος αυτής της πρωταρχικής αναμέτρησης πρώτα κατέστησαν εφικτά και μετά επιτεύχθηκαν σταδιακά: ο καπιταλισμός φόρτωσε μέσω του ΣΥΡΙΖΑ την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής του στα ίδια τα θύματα αυτής της πολιτικής! Συμμετρικά: η ΝΔ, το κατ’ εξοχήν αστικό κόμμα στην Ελλάδα, θα είναι κριτικά αντιπολιτευόμενη στη διαδικασία εφαρμογής του Μνημονίου 3 από τη νέα φιλολαϊκή κυβέρνηση!
Οι αντι-ηγεσίες στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανες ακόμα και να παρακολουθήσουν, πολύ περισσότερο να υπερβούν, την εξελιχθείσα πολιτική-ιδεολογική-κοινωνική αλληλουχία σταδιακού εγκλωβισμού της κοινωνίας των πολιτών στο ευρω-καπιταλιστικό παρόν της.
Το ιστορικό επίτευγμα των ηγεσιών, πραγματικών και επίδοξων, της «Αριστεράς», «αριστερής», «δεξιάς» και «κεντρώας», είναι –συνεπώς- η αυτο-εξάλειψή τους. Η «Αριστερά» τερμάτισε το βίο της με τη «δημοκρατική» αυτοθυσία της. Ευρω-μνημονιακή ζωή σε λόγου μας…
Και τώρα;
Τη χηρεύουσα θέση της «Αριστεράς» στο πολιτικό εποικοδόμημα την καταλαμβάνει δικαιωματικά το προλεταριάτο. Η ταξική / επαναστατική / σοσιαλιστική πράξη μόλις άρχισε με πρώτο πυλώνα την οικονομική αυτο-οργάνωση της εργατικής τάξης, εργαζόμενης, άνεργης και συνταξιούχου!
