Δείτε το Μέρος Ι/VI ΕΔΩ
1. Οι χαρακτηριστικές κρατικές ιδιαιτερότητες της Γερμανίας
Είναι, κατ’ αρχάς, απορίας άξιο το πως ένας απόφοιτος γερμανικού Πανεπιστημίου (GiessenUniversität),όπως είναι ο αξιότιμος κ. καθηγητής, συγγράφει ένα έργο που “αποκαλύπτει” το νέο και προς το παρόν μυστικό δια-ευρωπαϊκό αποικιοκρατικό / αυτοκρατορικό σχέδιο της Γερμανίας χωρίς να αναλύσει τις κατά την γνώμη του θετικές και αρνητικές επιπτώσεις επί του σχεδίου αυτού τριών βασικών, για να μην πω προσδιοριστικών, χαρακτηριστικών ιδιαιτεροτήτων αυτού του κράτους:
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
· πρώτο, ότι η Γερμανία είναι Ομοσπονδιακή Δημοκρατία αποτελούμενη από 16 συνομόσπονδα κρατίδια (Bundesländer) με ότι αυτό συνεπάγεται για τη δημοκρατία και την κρατική λειτουργία σε εσωτερικό, διμερές και πολυμερές επίπεδο,
· δεύτερο, ότι οι ένοπλες δυνάμεις της Γερμανίας δεν διαθέτουν ούτε αεροπλανοφόρα (όπως το ΗΒ, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία), ούτε πυρηνικά όπλα (όπως το ΗΒ, η Γαλλία και … το Ισραήλ), ούτε ειδική στρατιωτική δύναμη ταχείας επέμβασης (όπως το ΗΒ και η Γαλλία) με ότι η έλλειψη αυτή συνεπάγεται για την κρατική ισχύ της στην Ευρώπη αλλά και τον κόσμο,
· τρίτο, ότι πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ είναι ανεπτυγμένα στην επικράτειά του γερμανικού κράτους. Οι δε στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στη Γερμανία ανέρχονται σε 36.Επίσης,ένοπλες δυνάμεις της Γαλλίας και του ΗΒ σταθμεύουν ακόμα στο έδαφος της[i].
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής αναφέρει τα δύο πρώτα χαρακτηριστικά κατ’ επανάληψη(Κοτζιάς 201304:60, 135, κ.α.). Δεν αξιολογεί, όμως, την επίπτωση που κατά τη γνώμη του έχουν πάνω στο γερμανικό αυτοκρατορική σχέδιοπου αποκαλύπτει.
Επαινεί τη συμβολή του πρώτου χαρακτηριστικού στη δημιουργία της περιφερειακής διάρθρωσης της ΕΟΚ/ΕΕ (Κοτζιάς 201304:140) και αναπληρώνει -έτσι απλά- την έλλειψη του δεύτερου με την «οικονομική ισχύ» (Κοτζιάς 201304:14, 135).
Τα 16 Ομόσπονδα Κρατίδια της Γερμανίας
Το δε τρίτο χαρακτηριστικό, ενός κράτους υπό αλλοδαπή προστασία και αλλοδαπή συμβολική στρατιωτική κατοχή, το αγνοεί παντελώς. Απλώς αναφέρει enpassage(Κοτζιάς 201304:377) ότι «Η Γερμανία του Ψυχρού πόλεμου ήταν ένα κράτος περιορισμένης κυριαρχίας. Σ’ αυτό τον περιορισμό οφείλεται ως ένα βαθμό ο φιλοευρωπαϊσμός των γερμανικών ελίτ.». Δυστυχώς ο αξιότιμος κ. καθηγητής μας λέει τι ήταν η Γερμανία στο παρελθόν και όχι -ως όφειλε- τι είναι σήμερα στο παρόν και ποιόν ακριβώς κίνδυνο αντιμετωπίζει ώστε να χρειάζεται την επιτόπιαστρατιωτική προστασία τρίτων.
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής παραλείπει, λοιπόν, έστω και να υποσημειώσει στοογκώδες σύγγραμμά του ότι ο μοναδικός δυνητικός εχθρός της Γερμανίας στην Ευρώπη είναι η Ρωσία. Επομένως, δεν συναξιολογεί τη “ρωσική επίπτωση” στον αυτοκρατορικό σχεδιασμό της αλλά και λογικά στον ενδεχόμενο αντιαποικιοκρατικό αγώνα των ευρωπαϊκών αποικιών της, νέου ή παλαιού τύπου, που, αργά ή γρήγορα, θα αφυπνίσεινομοτελειακά το «Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο». Πρέπει, βεβαίως, να υπενθυμιστεί ότι εκτός από τα πυρηνικά της, και προτού φτάσει σ’ αυτά, η Ρωσία διαθέτει και το «στρατηγικό όπλο» των ενεργειακών εξαγωγών της προς την ενεργειακά διαρκώς πεινασμένη Ευρώπη, και Γερμανία.
Από την γερμανο-ρωσική σχέση,που λάμπει δια της απουσίας της στο σύγγραμμα του αξιότιμου κου. καθηγητή,προκύπτουν δύο συμμετρικά σημαντικά δυναμικά συμπεράσματα για τους δύο πόλους της σχέσης: η μεν Γερμανία θα υποβαθμιστεί οικονομικά για να αναβαθμιστεί στρατιωτικά και η Ρωσία θα υποβαθμιστεί στρατιωτικά για να αναβαθμιστεί οικονομικά …
Τέλος πάντων, ο αξιότιμος κ. καθηγητής φρονεί (Κοτζιάς 201304:135,378) ότι η Γερμανία είναι «μεγάλη»εντός της Ευρώπης αλλά «μικρή» σε παγκόσμια κλίμακα[ii]. Τώρα, το γιατί η Γερμανία είναι «μεγάλη» στην Ευρώπη και «μικρή» στον κόσμο, αυτό μένει νεφελώδες. Τελικά, καταλήγει (Κοτζιάς 201304:200) στο διαυγές συμπέρασμα ότι «η Γερμανία από τη σκοπιά του παγκόσμιου γίγνεσθαι, είναι μια μεσαία δύναμη.».
Μπορείτε ελεύθερα να βγάλετε όποιο συμπέρασμα θέλετε για το ποια είναι και τι είναι η «Γερμανία»του αξιότιμου κου. καθηγητή …
2. Η θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη
Βεβαίως, μια παρόμοια επιφανειακή διαπίστωση («μικρός», «μεσαίος», «μεγάλος») δεν αποτελείστέρεο πυλώνα για την ανέγερση του γερμανικού αυτοκρατορικού οικοδομήματος μέσα στην ΕΕ ούτε για την ίδια τη Γερμανία, εάν όντως κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, ούτε επίσης και για τον αξιότιμο κ. καθηγητή που την αναγνωρίζει εκ του ηλιόλουστου μακρόθεν.
Ας επισημανθεί, λοιπόν, απερίφραστα ότι μία από τις πολλές και βασικές ελλείψεις του συγγράμματός του αξιότιμου και γερμανοσπουδαγμένου κου. καθηγητή είναι η αμέλειά του να υπενθυμίσει στους αναγνώστες του ότι η Γερμανία περιστοιχίζεται από εθνοτικά και γλωσσικά συγγενείς πληθυσμούς σε περιοχές γειτονικών της κρατών αλλά και από αμιγώςγερμανόφωνα εθνικά κράτη: Ολλανδία, Φλάνδρα του Βελγίου, Λουξεμβούργο, γερμανόφωνη Κεντρική, Βόρεια και Ανατολική Ελβετία, Λιχτενστάιν, Αυστρία. Επίσης, συνορεύει με την Τσεχία η οποία και αποκαλείται, καλώς ή κακώς, «Σλαβική Γερμανία» και διατηρεί στενήιστορικά ολόπλευρη σχέση με την Ουγγαρία (πρώην συνιστώσα της Αυστρο-ουγγρικής Αυτοκρατορίας με όρους Διπλής Μοναρχίας). Με πολιτισμικές επιφυλάξεις και λόγω απουσίας συστημικού ανταγωνισμού συμπεριλαμβάνεται και η Σλοβακία. Απεναντίας, οι σχέσεις της Γερμανίας με την γειτονική της στα Ανατολικά Πολωνία ήταν πάντοτε από καχύποπτες μέχρι -και συνήθως-εχθρικές.Οι χώροι αυτοί καταλαμβάνουν αθροιστικά έκταση 746.987km2και εμπεριέχουν ένα συνολικό πληθυσμό που ανέρχεται σε 146,81 εκατ.To 2016 απέδωσαν ένα μέσο κατά κεφαλή ΑΕΠ αξίας 42.278,09 $ (PPP).
Το Βορειοδυτικό – Κεντροανατολικό τόξο διαπεριφερειακής οικονομικής ολοκλήρωσης στην Ευρώπη
Αυτή η διαπεριφερειακή ιδιαιτερότητα διευκόλυνε το σχηματισμό ενός σύνθετου δικτυακά δομημένου χώρουυψηλής οικονομικής ολοκλήρωσης και αλληλεξάρτησης ο οποίος γεωγραφικά εκτείνεται ως τόξο από την Ολλανδία στο Βορειοδυτικό άκρο μέχρι την Ουγγαρία στο Κεντροανατολικό τμήμα της Ευρώπης συμπεριλαμβάνοντας όχι μόνο γειτονικά κράτη αλλά επίσης και ολόκληρες περιοχές και τμήματα γειτονικών κρατών.
Η ίδια, όμως, η υψηλή ολοκλήρωση και αλληλεξάρτηση του Βορειοδυτικού – Κεντροανατολικού τόξου προήλθε από την ύπαρξη χαρακτηριστικώνοικονομικών συμπληρωματικοτήτων μεταξύ των συστατικών μερών του στη βάση, βεβαίως, της ιστορικής γερμανικής βιομηχανικής και τεχνολογικής υπεροχής:
Πρώτο, η Ολλανδία αποτελεί τη σημαντικότερη ναυτιλιακή πύλη εμπορευματικής εισόδου – εξόδου, τη σημαντικότερη αεροπορική πύλη εισόδου – εξόδου επιβατών και το σπουδαιότερο εμπορευματικό διαμετακομιστικό κέντρο της Ηπειρωτικής Ευρώπης.
Δεύτερο, η Ολλανδία αποτελεί την αρχαιότερη στον καπιταλισμό παγκόσμια χρηματοπιστωτικήκαι επενδυτικήτοποθεσία.
Τρίτο, το Λουξεμβούργο, το Λιχτενστάιν και η Ελβετία αποτελούν χρηματοπιστωτικές πύλες εισόδου και εξόδου κεφαλαίων.Το δε Λουξεμβούργο και Λιχτενστάιν αποτελούν επίσης προνομιακούς τόπους εγκατάστασης των εδρών πολυεθνικών, πολυευρωπαϊκών και μονοευρωπαϊκών, ακόμα και επιχειρήσεων αποκλειστικά ελληνικών συμφερόντων. Απλώς υπενθυμίζεται ότι το μεν Λουξεμβούργο είναι Μεγάλο Δουκάτο (Groussherzogtum Lëtzebuerg), το δε Λιχτενστάιν είναι -ακόμα χειρότερα- Ηγεμονία (Fürstentum Liechtenstein).Αυτό σημαίνει ότι οι δημόσιοι εποπτικοί μηχανισμοί των εγκατεστημένων εταιρειών είναι απλώς συμβολικοί, άρα οι ίδιες οι εταιρείες είναι ανεξέλεγκτες. Πρόκειται περί των επίγειων παράδεισων του πολυεθνικού καπιταλισμού στην καρδιά της Ευρώπης. Η Ελβετία είναι -συγκριτικά- απείρως πιο “καθώς πρέπει” …
Τέταρτο: το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Γερμανίας είναι προσανατολισμένο κυρίως προς τη δανειακή χρηματοδότηση της βιομηχανίαςενώ στο κατώτερο τοπικό επίπεδό του οι περιφερειακές τράπεζες στα ομόσπονδα κρατίδια και οι αποταμιευτικοί και πιστωτικοί συνεταιρισμοί δεν είναι επαρκώς κεφαλαιοποιημένοι. Ο αξιότιμος κ. καθηγητής (Κοτζιάς 201304:226-230 χαρακτηρίζει τις γερμανικές τράπεζες επιγραμματικά και ορθά ως «αδύνατες» και συμπληρώνει (:232) επίσης ορθά ότι «Η αχίλλειος πτέρνα της (γερμανικής πρωτοκαθεδρίας) είναι το τραπεζικό της σύστημα, ιδιαίτερα μάλιστα οι μικρομεσαίες τράπεζες των κρατιδίων, και όχι το TargetII.».
Πέμπτο, ένα ευέλικτο σύστημα βιομηχανικών εργολαβιών και υπεργολαβιών στην Τσεχία, Ουγγαρία και Σλοβακία προσδίδει στα σύνθετα βιομηχανικά προϊόντα του τόξου την επιζητούμενη κάθε φορά ανταγωνιστικότητα τιμής αλλά και ποιότητας.
Σημειώσεις:
ECI: Economic Complexity Index – Δείκτης Οικονομικής Πολυπλοκότητας.
ECR: Economic Complexity Ranking –Σχετική Θέση Οικονομικής Πολυπλοκότητας.
**: ο συνολικός δείκτης προκύπτει μέσω του σταθμισμένου με τον πληθυσμό αθροίσματος των ατομικών δεικτών.
Πηγές:
E: https://tradingeconomics.com/ j /gdp-per-capita-ppp
ΣΤ: http://atlas.media.mit.edu/en/rankings/country/
Ζ: http://atlas.media.mit.edu/en/rankings/country/
*: United Nations, Economic Commission for Europe, 2016, http://w3.unece.org/PXWeb/QuickStatistics/Countries_In_Figures/liechtenstein.pdf
Η δομή και λειτουργία, ο δυναμισμός και επεκτασιμότητα, του Βορειοδυτικού – Κεντροανατολικού τόξουδιαπεριφερειακής οικονομικής ολοκλήρωσης στην Ευρώπη-που το σύγγραμμα του αξιότιμου κ. καθηγητήεπιδεικτικά αγνοεί πλήρως-μας υποχρεώνει να σκεφτόμαστε όχι με όρους κρατισμού -όπως κάνει εξ αυτού ο αξιότιμος κ. καθηγητής- αλλά με όρους επάλληλων και παράλληλων δικτύων οικονομικών και πολιτισμικώναλληλεξαρτήσεων που διαπερνούν μερικώς ή και καλύπτουν πλήρως τα κράτη αναφοράς [επειδή υπάρχουν και άλλα παρόμοια δίκτυα στην Ευρώπη όπως είναι π.χ. το γαλλόφωνο (Βαλλωνία Βελγίου, Δυτική Ελβετία, Μονακό)].
Ότι το τόξο αυτό δίνει ένα ομόρροπο πλεονέκτημα (και θετικές ή ουδέτερες ψήφους) εντός της ΕΕ/ΕΖ στα κράτη-μέλη που κατά βάση το συναποτελούν, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο, όχι όμως με όρους «ηγεμονίας» ή «πρωτοκαθεδρίας» ενός εξ’ αυτών, εν προκειμένω της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, όπως νομίζει ο αξιότιμος κ. καθηγητής αλλά με όρους εταιρικής συνεργασίας κοινού συμφέροντος αλλά και ανταγωνισμού στην κατανομή των κινδύνων και τη διανομή του οφέλους υπό adhocδιεύθυνση έργου κάθε φορά.
Για τα ιστορικά ευρωπαϊκά δεδομένα σε εποχή ειρήνης πρόκειται για μια κολοσσιαίας κλίμακας διαπεριφερειακής πολυεθνικής αλυσίδας αξίας που περιλαμβάνει όλους τους κρίκους της αλυσίδας της διευρυμένης αναπαραγωγής με όρους τεχνολογικής προόδου: έρευνα και ανάπτυξη, καινοτομία, συγκέντρωση κεφαλαίων, χρηματοδότηση, σχεδιασμός και παραγωγή της βιομηχανικής τεχνολογίας, συνδυαστική βιομηχανική παραγωγή, αποθήκευση, μεταφορά, πώληση, εξυπηρέτηση μετά την πώληση, διόρθωση αστοχιών, έρευνα και ανάπτυξη, κ.ο.κ.
Στην κλίμακα αυτή και με την ολότητα αυτής προηγούνται παγκοσμίως μόνο η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ. Η δε Σουηδία με Δείκτη Οικονομικής Περιπλοκότητας (ECI) 1,85 καταλαμβάνει παγκοσμίως την 4η θέση και η Νότια Κορέα με Δείκτη 1,82 την 6η.
Επομένως, η Ομοσπονδιακή Γερμανία εξ’ ορισμού βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα προνομιούχο κατάσταση στην Ευρώπη που απαντάται μόνο σε ελάχιστα από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ΕΕ/ΕΖ και σε κανένα απ’ αυτά σε παρόμοια έκταση και ανάλογο ανταγωνιστικό βιομηχανικό βάθος.
Ωστόσο, ουδέν καλόν αμιγές κακού ή αντιστρόφως: η υψηλή ομοιογένεια και πολιτισμική ολοκλήρωση του τόξου, καθιστούν την περαιτέρω επεκτασιμότητά του δυσχερή!
Πρώτο: από την είσοδό του σε άλλο μη οικείο του πολιτισμικό περιβάλλον,
Δεύτερο: από τις κατώτερες παραγωγικές δομές που συναντά πλέον στο δρόμο του που υποβαθμίζουν σταθμικά -τουλάχιστον σε πρώτη φάση- την ολική ποιότητα, άρα και τη γενική δυναμική του,
Τρίτο: από την οικονομική δυσπραγία στον Ευρωπαϊκό Νότο που αποδυναμώνει -με την μείωση της ζήτησης που επιφέρει- την εξωγενή αναπτυξιακή δυναμική του τόξου,
και
Τέταρτο: από τον ανταγωνισμό άλλων πολυεθνικών αλυσίδων αξίας που, επίσης, δραστηριοποιούνται / επεκτείνονται στον ίδιο χώρο μ’ αυτό.
Ο συστημικός περιοριστικός ανταγωνισμός πηγάζει από τη Σουηδία και Πολωνία στο Βορρά και την Ιταλία και … Ελλάδα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη …
Αν οι «ιταλικές» επιχειρήσεις έχουν κατ’ αρχήν επαρκείς ίδιους πόρους να διαθέσουν για την εμπέδωση της οικονομικής παρουσίας τουςστο χώρο, ο σημαντικότερος πόρος των «ελληνικών» επιχειρήσεων είναι η δυνατότητά τους να κινητοποιήσουν -συνεταιρικά- πόρους τρίτων. Στους τρίτους αυτούς εκτός -αυτονόητα- από τη Ρωσία, την Κίνα και τα κράτη του Αραβικού Κόλπου συμπεριλαμβάνονται επίσης -εδώ το παιχνίδι χοντραίνει υπερβολικά- και το Ισραήλ, βλέπε ΗΠΑ.
Αυτό είναι -δόξα το Θεό!- το ενδογενές οικονομικό / επιχειρηματικό πολλαπλασιαστικό πλεονέκτημα, ή μήπως προνόμιο, της «μικρότητας» και «ασημαντότητας» τον κατάλληλο χρόνο στον κατάλληλο τόπο και με τους κατάλληλους ανθρώπους!
3. Η γερμανική κατάκτηση της Ευρώπης: το Εκστρατευτικό Σώμα 3Α
Ο αξιότιμος και γερμανοσπουδαγμένος κ. καθηγητής αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς τους αναπτυξιακούς περιορισμούς που αντιμετωπίζει -δομικά και λειτουργικά- τοΒορειοδυτικό – Κεντροανατολικό Ευρωπαϊκό τόξο, ιδιαίτερα μετά την κρίση του 2008-9 και εξ’ αιτίας των προσαρμογών που αυτή επέφερε.
Κατά την εξιστόρηση της εξέλιξης της ελληνικής υπόθεσης το 2010-2012 ο αξιότιμος κ. καθηγητής απαριθμεί ξανά και ξανά τα “μπρος – πίσω” του Βερολίνου, τα “ήξεις – αφίξεις” του, τη συγχυσμένη πολυγλωσσία του γερμανικού τύπου, την αντικατάσταση της πειθούς από την επίδειξη δύναμης και τον εκβιασμό, τις άνευ λόγου και αιτίας αναβολές στη λήψη αποφάσεων, κ.λπ., η λίστα των πράξεων και παραλείψεων που συνθέτει την αντανακλαστική εικόνα του αναπτυξιακού αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει το τόξο είναι ατελείωτη. Αντί, όμως, να βγάλει τα δέοντα δικτυακά και εταιρικά συμπεράσματα κατευθύνει τον επιστημολογικά παρωχημένο κρατισμό του στο λογικό άκρο του, αυτό της διακρατικής συμμαχίας υπό την ηγεσία του ισχυρότερου κράτους: δημιουργεί ένανφανταστικό στρατό, το Εκστρατευτικό Σώμα των 3Α, μέσω του οποίου φαντάζεται ότι η Γερμανία σκοπεύει αλλά και μπορεί να καταχτήσει και θα καταχτήσει την ΕΕ/ΕΖ ξεκινώντας από την χρεοκοπημένη Ελλάδα εάν δεν παρεμποδιστεί πρώτα και κύρια από τους ίδιους τους Έλληνες Πατριώτες, κατά προτίμηση Αριστερούς.
Το Εκστρατευτικό Σώμα των 3Α αποτελείται από εκείνα τα κράτη-μέλη της ΕΕ/ΕΖ η πιστοληπτική ικανότητα των οποίων χαρακτηρίζεται από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης ως «άριστη», δηλαδή «ΑΑΑ», ήτοι «3Α».
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής (Κοτζιάς 201304:209) φρονεί ότι «Η Γερμανία, σε αναλογία με το ιστορικό παράδειγμα που ανέφερα, επιθυμεί να μετατρέψει τους ισχυρούς στην ΕΕ και τις χώρες με «ΑΑΑ» στη δανειοληπτική τους ικανότητα σε ένα είδος “ιερής συμμαχίας”, ενώ οι ΗΠΑ θα παίζουν το ρόλο της παγκόσμιας ηγεμονίας, που, όμως, δε θα κινείται ανάλογα ισχυρά και ηγεμονικά στην ηπειρωτική Ευρώπη όπως παλιότερα το ΗΒ ή τις τελευταίες δεκαετίες οι ΗΠΑ.».
Την εποχή της συγγραφής του συγγράμματος του αξιότιμου κύριου καθηγητήαυτά τα κράτη-μέλη ήταν τα ακόλουθα (Κοτζιάς 201304:54): «η Γερμανία, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, η Αυστρία, η Φιλανδία». Σήμερα, κατά την StandardandPoor’s[iii], έχουν απομείνει μόνο τα εξής τρία: Γερμανία, Ολλανδία και Λουξεμβούργο.
Είναι πραγματικά απίστευτο αλλά δυστυχώς αληθινό! Επειδή το σύγγραμμα του αξιότιμου κου. καθηγητή οικοδομήθηκε στον αέρα, δηλαδή χωρίς καμία απολύτως βάση στην πραγματικότητα του Βορειοδυτικού – Κεντροανατολικού τόξου διαπεριφερειακής οικονομικής ολοκλήρωσης που μόλις περιγράφτηκε συνοπτικά πιο πάνω, ο ίδιος δεν διαθέτει κανέναν απολύτως λόγο σύστασης φιλογερμανικών διακρατικών συμμαχιών και, επομένως, επινοεί ως κριτήριο υπαγωγής κρατών στην ίδια ομάδα τη βαθμίδα της πιστοληπτικής ικανότητάς τους στην οποία τακατατάσσουν οι νεκροθάφτες των κρατών, οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης, λες και ότι η σύμπτωση δύο κρατών στην ίδια βαθμίδα τα κάνει εξ’ αυτού κολλητάρια, δηλαδή συμμάχους, άρα συμπολεμιστές!
Απ’ ότι, όμως, θυμάμαι, στο Γυμνάσιο, οι άριστοι μαθητές (ΑΑΑ) δεν ήταν ποτέ φίλοι μεταξύ τους, ήταν ανταγωνιστές και, επομένως εχθροί,ορκισμένοι!Βεβαίως, τα κράτη μπορεί να είναι ανεύθυνα (π.χ. Ελλάδα) αλλά δεν είναι και σχολιαρόπαιδα … λέει!
Τέλος πάντων, προς το παρόν, το φοβερό και τρομερό Εκστρατευτικό Σώμα των 3Ατου αξιότιμου κου. καθηγητή αποσυντίθεται προτού κ’ αν ακόμα αναλάβει ενεργό δράση …
4. Διακρατικές συμμαχίες ή πολυμερή δίκτυα επιχειρήσεων και πολιτισμικών κοινοτήτων;
Πως, λοιπόν, συγκροτήθηκε αυτή η διαπεριφερειακή πολυεθνική και πολυκρατική αλυσίδα αξίας; Από κυβερνητικές διακρατικές συμφωνίες ή από τη δράση και τη συνεργασία των επιχειρήσεων, μικρών, μεσαίων, μεγάλων, διεθνών και πολυεθνικών στο πλαίσιο ομόγλωσσων ή γλωσσικά συγγενών ή πολιτισμικά συναφών κοινοτήτων και ομάδων;
Η απάντηση είναι, φυσικά, ότι συγκροτήθηκε από τις επιχειρήσεις που σύνηψαν μεταξύ τους αλυσίδες αξίας και πολυμορφικές συνεργασίες πολυποίκιλων τύπων και στηρίχτηκαν από τις ενδιαφερόμενες κοινότητες δίχως προβλήματα στη μεταξύ τους επικοινωνία.
Τα κράτη -σημαντικότατη υπηρεσία- αρκέστηκαν να ομογενοποιήσουν τον οικονομικό χώρο δράσης τους μέσω της ΕΟΚ/ΕΕ/ΕΖ και να τον συμπυκνώσουν μέσω της εκτέλεσης των μεγάλων πανευρωπαϊκής κλίμακας έργων υλικής δικτύωσης.
Τώρα, ο αξιότιμος κ. καθηγητής, με αφορμή τη χρεοκοπία ενός εξ’ αυτών, του Ελληνικού, διαπιστώνει το ξύπνημα των κοιμισμένων άεργων γιγάντων που αποφάσισαν να πάρουν όπλα και παλάσκες προκειμένου εκείνοι που ξύπνησαν νωρίς να πιάσουν στον ύπνο τους υπόλοιπους και να τους κατακτήσουν.
Και πώς;
Οικονομικά, δηλαδή μέσω των “δικών” τους επιχειρήσεων όταν οι “δικές” τους επιχειρήσεις (σ’ αυτές περιλαμβάνονται -φυσικά- και οι τράπεζες) -που δεν είναι και τόσο “δικές” τους καθότι οι περισσότερες και οι μεγαλύτερες εξ’ αυτών είναι εταιρείες πολυμετοχικής και πολυεθνικής και πολυταξικής σύνθεσης, επομένως και των “άλλων” κατά τι, άρα και αυτών που θα “καταχτηθούν”- είναι ήδη «εκεί», στην χώρα που ο αξιότιμος κ. καθηγητής διέταξε να κατακτήσουν!
Αναρωτιέμαι αν ο κ. Χριστοφοράκος (της SiemensAG) ανταποκρίθηκε ή όχι στην γενική επιστράτευση που σάλπισε ο αξιότιμος κ. καθηγητής πριν από τέσσερα χρόνια …
Βεβαίως,ο ισχυρισμός ότι «η Γερμανία αποπειράται να κατακτήσει την Ευρώπη» είναι πασιφανώς ανούσιος και προφανώς ψευδής.
Για το λόγο αυτό, ο αξιότιμος κ. καθηγητής κρύβει τη Γερμανία πίσω από μια διακρατική συμμαχία με διευθύντρια την ίδια (για να σεβαστούμε και τη λεπτολόγο εννοιολογική ανάλυση του αξιότιμου κου. καθηγητή για το τι επακριβώς είναι η Γερμανία (ηγέτιδα, ηγεμονεύουσα, εκείνη που κάθεται πρώτη στο τραπέζι (πρωτοκαθεδρεύουσα), προεδρεύουσα, κ.ο.κ.) και επιβεβαιώνειτην ύπαρξη και λειτουργία της διακρατικής συμμαχίας απλώς με αναφορές σε μια δήλωση και μια πρόταση από ένα άρθρο πολιτικών από την Τσεχία και τη Σλοβακία, δηλαδή -απ’ ότι ήδη σημειώθηκε-από τους αποκαλούμενους χαϊδευτικά «Γερμανούς Σλάβους».
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής παραθέτει, λοιπόν, τη δήλωση του 2ου Προέδρου της Δημοκρατίας της Τσεχίας (2003-2013) και προηγουμένως δύο φορές Πρωθυπουργού (1992-3, 1993-8) κου. VáclavKlaus[iv]που την έκανε το 2012 ότι «η Τσεχική δημοκρατία ανήκει, λίγο ή πολύ, στον γερμανικό οικονομικό χώρο». Παραθέτει, επίσης, και την πρότασητου πρώην Προέδρου του Κοινοβουλίου της Σλοβακίας (2010-11) αμφιλεγόμενου[v] κου. Richard Sulík που περιλαμβάνεται σε ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε επίσης το 2012 ότι «Μας είναι αδιάφορο τι επιλέγει να κάνει η Γερμανία, εμείς την ακολουθούμε.».
Παρά τον τσεχο-σλοβακικό πραγματισμό του κου. Klausκαι την επιδεικνυόμενη εμπιστοσύνη στο κοινό μέλλον του Βορειοδυτικού – Κεντροανατολικού τόξου του κου. Sulík, το ισοζύγιο ισχύος πάλι δεν βγαίνει θετικό για τη Γερμανική Συμμαχία. Ο αξιότιμος, λοιπόν, κ. καθηγητής θυμάται τις ρωσικές μπαμπούσκες της επαναστατικής νεότητάς του και κρύβει τη Γερμανική Συμμαχία στην οποία έχει κρύψει τη Γερμανία στο εσωτερικό της ΕΕ/ΕΖ…Και εγένετο η Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία υπό γερμανική πρωτοκαθεδρία με πρώτο (αθώο) θύμα της την (ήδη χρεοκοπημένη) Ελλάδα!
Το γερμανικό αποικιοκρατικό διακρατικό projectπου διακρίνει ο αξιότιμος κ. καθηγητής στερείται στοιχειώδους αιτιώδους σκοπιμότητας («γιατί;» – «επειδή») και, επομένως, γίνεται το πρώτο -ομολογουμένως επιτυχημένο- ελληνικό serial επιστημονικής φαντασίας.
5. Η προλεταριακή προβληματική για την πολυεθνικότητα, κρατικότητα και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης
Στο πλαίσιο αυτής της επιστημολογικής προσέγγισης ερμηνεύεται πλήρως μια καθ’ όλα δυσάρεστηδιαπίστωση: πως ένας κατά δήλωση και κατά τεκμήριο αριστερών πεποιθήσεων απόφοιτος γερμανικού πανεπιστημίου, όπως είναι ο αξιότιμος κ. καθηγητής, συγγράφει ένα έργο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση και τη θέση και το ρόλο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας σ’ αυτή δίχως όχι απλώς να συμβουλευτεί αλλά να μελετήσει εμβριθώς τους πρωτοπόρους για την εποχή τους πολιτικούς ηγέτες και θεωρητικούς του γερμανόφωνου προλεταριάτου Renner (1899), Bauer (1906), Kautsky (1907/8, 19140911) και Korsch (1919) που έχουν ιστορικά συμβάλλει στη διαμόρφωση της ίδιας της έννοιας της «πολυεθνικότητας» και της ανάλυσης της διαλεκτικής σχέσης της με την «κρατικότητα» στην αναζήτηση της «σοσιαλιστικής δημοκρατίας» (με παραδειγματική αναφορά στην αυστρο-ουγγρική πραγματικότητα της Διπλής Μοναρχίας) αλλά και τη διατύπωση του προλεταριακού πολιτικού αιτήματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης ως προλεταριακού ταξικού αντίμετρου στους επαναλαμβανόμενους πολέμους των ιμπεριαλιστικών κρατών στο έδαφος της Ευρωπαϊκής Ηπείρου και όχι μόνο.
Ούτε, επίσης ο αξιότιμος κ. καθηγητής δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον για τη συζήτηση στις γραμμές της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, Αριστερής και Δεξιάς, και της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης από την έναρξη του 1ου ΠΠ μέχρι και την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία στη Γερμανία (π.χ. Lenin 19150823, Trotsky (19230630), Trotsky (19291004), κ.α.).
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής (191304:241) περιορίζει το κολοσσιαίο αυτό κεφάλαιο της ευρωπαϊκής, γερμανικής, αυστριακής, κρατικής, εθνικής και προλεταριακής ιστορίας στην Ευρώπη σε λίγες γραμμές (τελικά, μάλλον αμφίβολης ποιότητας): «Συνολικά τί θέλει η Γερμανία από την ΕΕ; Υπό προϋποθέσεις θα έλεγα, την πολιτική της ένωση. Αυτό κάθε άλλο παρά είναι το πρόβλημα σήμερα. Το ζητούμενο και κρινόμενο είναι το πως το θέλει και με ποιο τρόπο θέλει να το επιβάλλει. Το πρόβλημα ξεκινά από την πεποίθησή της ότι η πολιτική ένωση θα πρέπει να έχει τις δομές της Ομοσπονδιακής Γερμανίας. Δηλαδή, να γίνει αποδεκτό ότι η Γερμανία είναι το πρότυπο και δικαιούται να αυξήσει τη δομική ισχύ , κ.λπ., κ.λπ.».
Για να ξεκαθαριστεί η υπόθεση: Βλέπει ο αξιότιμος κ. καθηγητής άλλο τρόπο πολιτικής ένωσης της Ευρώπης εκτός από την Ομοσπονδία; Εάν δεν βλέπει, τότε συμμερίζεται ότι η γερμανική πεποίθηση ότι «η πολιτική ένωση θα πρέπει να έχει τις δομές της Ομοσπονδιακής Γερμανίας» είναι ορθή. Η επεξηγηματική συνέχεια του συλλογισμού του αξιότιμου κου. καθηγητή είναι, όμως, προβληματική. Από που προκύπτει ότι επειδή η γερμανική πεποίθηση είναι ορθή η Γερμανία διεκδικεί «να γίνει αποδεκτό ότι η Γερμανία είναι το πρότυπο» όταν στην Ευρώπη εκτός από τη Γερμανία ομοσπονδιακά κράτη είναι επίσης και η γερμανόφωνη Αυστρία, το δίγλωσσο Βέλγιο και η τρίγλωσση Ελβετία; Από πουθενά, πάντως σίγουρα όχι από την ορθότητα αυτή καθ’ εαυτή της γερμανικής ομοσπονδιακής πεποίθησης. Πάρα πέρα, από που προκύπτει ότι εάν γίνει αποδεκτό ότι η ομοσπονδία της Γερμανίας είναι το «πρότυπο της ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης» αυτό παρέχει το δικαίωμα στη Γερμανία να «αυξήσει τη δομική ισχύ» της; Από πουθενά!
Με δυο λόγια: η κύρια πρόταση είναι ορθή, οι λογικές συνεπαγωγές της («άρα»), μεταμφιεσμένες σε επεξηγήσεις της («δηλαδή»), είναι ψευδείς.
Το (ελάχιστο) συμπέρασμα είναι προφανές: εάν η Γερμανία ξέρει τι θέλει από την Ευρώπη, ο αξιότιμος κ. καθηγητής μάλλον δεν ξέρει.
Στην Ιδρυτική Διακήρυξη (20121127) της Κίνησης Ιδεών και Δράσης ΠΡΑΤΤΩ στην οποία προεδρεύει ο αξιότιμος κ. καθηγητής και δημοσιεύτηκε πριν από την έκδοση του συγγράμματός του διαβάζουμε ότι «Δεν δεχόμαστε τη σημερινή Ε.Ε. Παλεύουμε αξιοποιώντας όλα τα θεσμικά εργαλεία που μας δίνουν οι συνθήκες ίδρυσης και λειτουργίας της. Έχουμε σχέδιο για μια διαφορετική Ευρώπη των λαών. Μια Ευρώπη των εργαζομένων με επίκεντρο τον άνθρωπο, που στοχεύει στην κάλυψη των αναγκών του. Στηριζόμαστε στο διεθνισμό μας.».
Ποια είναι αυτή, η «άλλη» Ευρώπη;
Δυστυχώς, ο αξιότιμος κ. καθηγητής αποφεύγει να μας διαφωτίσει έστω και κατ’ ελάχιστο.
Συνεπαγωγικά, προκύπτει ότι θα είναι εκείνη που δεν θα μετατρέπει τα λιγότερα ισχυρά κράτη-μέλη της σε αποικίες χρέους των περισσότερο ισχυρών.
Προς το παρόν, ας αρκεστούμε σ’ αυτήν την ταυτολογία.
Ελπίζω και προσδοκώ ότι στην Ιδρυτική Διακήρυξη του επόμενου συλλόγου ιδεών και δράσης που θα συστήσει ο αξιότιμος κ. καθηγητής μετά τον τερματισμό (ή μήπως πριν;) της τρέχουσας διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην οποία εξακολουθεί ακόμα να συμμετέχει ως Υπουργός Εξωτερικών θα πληροφορηθούμε «το σχέδιο για μια διαφορετική Ευρώπη των λαών» που -προφανώς- ακόμα επεξεργάζεται μαζί με τους συνεργάτες του.
Συνεχίζεται…
Σημειώσεις
[i] Οι ένοπλες δυνάμεις του ΗΒ θα αποχωρήσουν -σύμφωνα με τη σχετική διμερή συμφωνία του 2010- μέχρι το τέλος του 2020. [iiι]Κοτζιάς 201304:135: «Η Γερμανία είναι μεγάλη για την ΕΕ, μικρή για τον κόσμο.»,Κοτζιάς 201304:378: «Πρώτον, η Γερμανία είναι μικρή για το παγκόσμιο γίγνεσθαι αλλά μεγάλη σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ. Δεύτερον, η Γερμανία είναι με απόσταση η ισχυρότερη οικονομία στην ΕΕ αλλά και στην Ευρώπη συνολικά. Η οικονομία της όμως δεν επαρκεί για την αντιμετώπιση της κρίσης.».
[iii]https://tradingeconomics.com/country-list/rating [iv] η πατρική καταγωγή του κου. Klaus είναι προφανώς γερμανική. [v]Auer (2013).Βιβλιογραφία
Auer (2013) S., RichardSulík: AprovincialoraEuropeanSlovakpolitician? HumanitarianResearch, Vol. XIX, No 1,
http://press-files.anu.edu.au/downloads/press/p224201/pdf/Part8.pdf
Bauer (1906) O., The Question of Nationalities and Social Democracy, Ephraim J. Nimni, editor, Translated by Joseph O’Donnell, Foreword by Heinz Fischer, Minnesota University Press, 2007.
Kautsky (1907/8) K., Nationality and internationality, Critique, vol. 37, #3, 2009.
Kautsky (19140911) K., Ultra-imperialism, Die Neue Zeit, 1914, 2, 19140911:921.
Κοτζιάς (201304) Ν., Ελλάδααποικία χρέους, ευρωπαϊκή αυτοκρατορία & γερμανική πρωτοκαθεδρία, 4η Έκδοση, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 201503.
Korsch (1919) K., What is socialization? A program of practical socialism, 1919, New German Critique # 6, 1975.
Lang(20101002) Ο., Why has Germany taken so long to pay off its WWI debt?BBC News, http://www.bbc.com/news/world-europe-11442892
Lenin (19150823) V.I., On the slogan for a United States of Europe, Sotsial-Demokrat No.44 https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1915/aug/23.htm
Nimni (2005) E. ed., National Autonomy, Routledge.
ΠΡΑΤΤΩ (20121127), Ιδρυτική Διακήρυξη, https://pratto.gr/%CE%B9%CE%B4%CF%81%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%81%CF%85%CE%BE%CE%B7/
Renner (1899)Κ., State and nation:Nimni 2005:13-41.
Trotsky (19230630) L., “The United States of Europe?”, Pravda, Moscow, https://www.marxists.org/archive/trotsky/1923/06/europe.htm
Trotsky (19291004) L., Disarmament and the United State of Europe, Bulletin of the Russian Opposition, No.6, https://www.marxists.org/archive/trotsky/1929/10/disarm.htm
