Δείτε τα προηγούμενα μέρη: Μέρος Ι/IV – Μέρος ΙΙ/VI
6. Διαϊστορική αντιγραφή
της εθνοσχηματιστικής διαδικασίας της Γερμανίας σε ευρωπαϊκή κλίμακα
Όσον αφορά το σχηματισμό του γερμανοκρατούμενου ευρωπαϊκού αυτοκρατορικού συστήματος, η μεθοδολογική προσέγγιση που χρησιμοποιεί ο αξιότιμος κ. καθηγητής απλώς συνίσταται στην αυτούσια μετάθεση στο επίπεδο της ΕΕ της ιστορικής διαδικασίας της γερμανικής ενοποίησης υπό τη Μπισμαρκική Πρωσία η οποία καταλήγει, όπως και εκείνη προηγουμένως, στην «Αυτοκρατορία» (εξυπακούεται «νέου τύπου»).
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
|red line
Το πρόβλημα, φυσικά, που παρουσιάζεται μ’ αυτή τη μεταφορά στο χρόνο βρίσκεται στο ότι ο Μπίσμαρκ είχε απέναντί του 25 ομόγλωσσα και στρατιωτικά ανυπεράσπιστα ημικρατίδια, κατάλοιπα μιας παρελθούσας εποχής, τα οποία, ωστόσο, είχαν ήδη αποδεχθεί την αρχή της τελωνειακής και φορολογικής ένωσής τους (Zollverein 1834 – 1919). Απεναντίας, η κα. Μέρκελ έχει απέναντί της ξενόγλωσσα κράτη εκ των οποίων ορισμένα έχουν στρατιωτική ισχύ ανώτερη από τη γερμανική. Αλλά ακόμα και σ’ αυτήν την εθνοσχηματιστική περίπτωση, ούτε ο Γουλιέλμος Ι, ούτε ο Χίτλερ μετά απ’ αυτόν, κατόρθωσαν να απορροφήσουν την Αυστρία, η οποία -παρά την προσωρινή προσάρτησή της στη χιτλερική Γερμανία- αποτελεί σήμερα ομόγλωσσο εταίρο -ή μήπως “αποικία γλώσσας”;- της κραταιάς Ομοσπονδιακής Γερμανίας.
Επίσης, ο αξιότιμος κ. καθηγητής παραλείπει να σημειώσει ότι αυτή η εθνοσχηματιστική ενοποίηση κατέστη δυνατή μόνο μετά από την στρατιωτική ήττα της Γαλλίας στο Γαλλο-πρωσικό πόλεμο του 1870-1 και ότι χρηματοδοτήθηκε από την πολεμική επανόρθωση που υποχρεώθηκε να καταβάλλει η ηττημένη Γαλλία στη νικήτρια Πρωσία. Τα 5,0 δις. χρυσά φράγκα που κατέβαλλε η Γαλλία εντός 3 ετών στην Αυτοκρατορική πια Γερμανία[i] επέτρεψαν στον νεοανακηρυχθέντα στις Βερσαλλίες (!;) Αυτοκράτορα της Γερμανίας Γουλιέλμο Ι της Πρωσίας να προσποριστεί (ιμπεριαλιστικά!) τo αναγκαίο χρυσό αποθεματικό για να εκδώσει νόμισμα μετατρέψιμο σε χρυσό ολοκληρώνοντας έτσι νομισματικά τη γερμανική αυτοκρατορική εθνική ενοποίηση της προϋπάρχουσας από το 1834 τελωνειακής και φορολογικής ένωσης (Zollverein).
Το ότι η Γερμανία έχει τη μεγαλύτερη ιστορική εμπειρία στο ζήτημα της πολυμερούς οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης από τους υπόλοιπους εταίρους της, αυτό είναι αδιαμφησβήτητο ιστορικό γεγονός. Ας μην ξεχνάμε και την πρόσφατη εμπειρία της ενοποίησης της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας (και στην πραγματικότητα νομισματικής εξαγοράς / προσάρτησης της Ανατολικής από τη Δυτική Γερμανία) το 1990. Επομένως, εκ των πραγμάτων αναδύεται ένας ηγετικός ρόλος ο οποίος μπορεί να προσλαμβάνει κατά περίπτωση αυταρχική διάσταση όταν ένας εταίρος / συνομιλητής της Ομοσπονδιακής Γερμανίας αρνείται / αποφεύγει να εκκινήσει από τη βάση αυτού του γεγονότος και επιζητά (την τόσο προσφιλή σ’ εμάς) “ισότιμη συζήτηση από μηδενική βάση”, «ισηγορία» την αποκαλεί ο αξιότιμος κ. καθηγητής (Κοτζιάς 201304:301). Στην καθομιλουμένη γλώσσα υπάρχει η γνωστή σε όλους μας ιδιωματική έκφραση που κλείνει τέτοιου είδους οπισθοδρομικές συνομιλητικές αναζητήσεις : «Έλα, τελείωνε! …». Εάν κάποιος νομίζει ότι αυτή η έκφραση δεν χρησιμοποιείται επίσης και στην περίπτωση Υπουργών και Πρωθυπουργών, απλώς σφάλλει …
Αυτός, ωστόσο, ο κατά περίπτωση ή ακόμα και γενικός διαδικαστικός αυταρχισμός για να καταλήξει σε αυτοκρατορικό εκτροχιασμό χρειάζεται τη δόμηση της ανισομέρειας της συμβαλλόμενης εμπειρίας αλλά και των πόρων των συνομιλητών. Ο αξιότιμος κ. καθηγητής βαφτίζει ένα κράτος, το Ελληνικό, που δεν έχει ακόμα κατορθώσει να ορίσει με σαφήνεια τα δομικά όρια μεταξύ Κεντρικής Κυβέρνησης και Περιφερειακής / Τοπικής Αυτοδιοίκησης και χρωστάει σε όλους για όλα (και πως θα μπορούσε -υπό αυτές τις συνθήκες- να ήταν διαφορετικά;) «αποικία» και -ως δια μαγείας- δομεί την αναζητούμενη ανισότιμη διαφορετικότητα και “αποδεικνύει” το αληθές του ισχυρισμού του!
7. Συγκριτικός φορμαλισμός
Όσον αφορά την διαδικασία αποικιοποίησης των σχεδόν χρεοκοπημένων κρατών-μελών της ΕΕ/ΕΖ το σημαντικότερο ελάττωμα της μεθοδολογικής προσέγγισης που χρησιμοποιεί ο αξιότιμος κ. καθηγητής είναι ο ακραίος συγκριτικός φορμαλισμός της.
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής καταγράφει λεπτομερώς και απολύτως ορθώς τις θεσμικές, συνταγματικές και διοικητικές στρεβλώσεις που η διαχείριση του χρέους / χρηματοπιστωτικής κρίσης / μεταρρυθμίσεων έχει επιφέρει τόσο στα πρώην και νυν χρεοκοπημένα κράτη – μέλη της ΕΕ/ΕΖ όσο και στην ίδια την ΕΕ/ΕΖ εκ των οποίων μία είναι και η αναβάθμιση του λειτουργικού ρόλου, άρα και της ισχύος, της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανία στη λήψη και εφαρμογή των κατά περίπτωση κοινών αποφάσεων (που έχουν διαφορετικό κόστος αλλά και όφελος στα κράτη-μέλη).
Δυστυχώς, αυτή η φορμαλιστική συνταγματική προσέγγιση υπό Κανονικές Συνθήκες, της σύγκρισης πραγματικού – θεσμικά ιδεατού / νομοτύπου και της ποιοτικής αξιολόγησης των καταγραφομένων αποκλίσεών τους στην οποία επιδίδεται με αξιοθαύμαστη επιμέλεια ο αξιότιμος κ. καθηγητής απλώς στερείται νοήματος υπό Μη Κανονικές Συνθήκες όπως είναι αυτή της χρεοκοπίας ενός κράτους.
Το πολιτικό προσωπικό των πρώην και νυν σχεδόν χρεοκοπημένων κρατών-μελών της ΕΕ/ΕΖ, που σημειωτέον ήταν και είναι δημοκρατικά εκλεγμένο, έκρινε – σωστά η λανθασμένα∙ αυτό είναι μια άλλη συζήτηση- ότι η κατά γράμμα τήρηση της συνταγματικής τάξης θα είχε -στα αλήθεια ή στα ψέματα- χειρότερες επιπτώσεις απ’ ότι η μη τήρησή της. Τα Μνημόνια δεν επιβλήθηκαν με την ισχύ των κανονιοφόρων των εταίρων – δανειστών αλλά με το πειθαναγκασμό του οικονομικού συμφέροντος όπως το προσελάμβανε το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό που διοικούσε το κράτος και νομοθετούσε κατά πλειοψηφία. Εξυπακούεται, ότι ο «εκβιασμός» είναι δομικό στοιχείο πειθαναγκασμού.
Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που το πρόγραμμα εξυπηρέτησης του χρέους επιβαλλόταν αποκλειστικά και μόνο με την ισχύ των όπλων, ακόμα και στην περίπτωση αυτή -όπως θα διαπιστωθεί παρακάτω- η παραδομένη χώρα δεν μετασχηματίζεται υποχρεωτικά σε αποικία των νικητών και, επομένως, δανειστών (πολεμικές επανορθώσεις).
8. Η εμπειρία της διεύρυνσης της ΕΕ προς Ανατολάς και Νότο
με αποικιοκρατικές μεθόδους
Πρέπει, επίσης, να υπενθυμιστεί στον αξιότιμο κ. καθηγητή η εμπειρία των κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης αλλά και της Βαλκανικής κατά τη μετακομμουνιστική καπιταλιστική προσαρμογή τους εντός του πλαισίου της διαδικασίας ένταξής τους στην ΕΕ(1990-2004/7). Την εμπειρία αυτή ο αξιότιμος κ. καθηγητής την αποσιωπά πλήρως παρά το γεγονός ότι η μετακομμουνιστική προσαρμογή στον καπιταλισμό και παράλληλα στην ΕΕ συντελέστηκαν -συμπεριλαμβανόμενης και της εθνοτικής διάλυσης της, επίσης, Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας- με μεθόδους εκ μέρους της ΕΕ και των κρατών-μελών της, συμπεριλαμβανόμενης και της ίδιας της Ελλάδας, που ο αξιότιμος κ. καθηγητής και όχι μόνο θα χαρακτήριζε ως «τυπικά αποικιοκρατικές».
Έγιναν τα κράτη αυτά αποικίες, νέου ή παλαιού τύπου, της Γερμανίας, της Σουηδίας, της Γαλλίας, του ΗΒ ή της ΕΕ ή -μήπως- η Γερμανία δεν είχε τότε διακρίνει την “αποικιοκρατική ευκαιρία” που παρουσιαζόταν απορροφημένη από τη διαδικασία της δικιάς της ενοποίησης και όλοι οι υπόλοιποι άργησαν να την πάρουν χαμπάρι;
Συγκεκριμένα: είναι οι προσκολλημένες -οικονομικά, πολιτισμικά και πολιτικά- στη Γερμανία: Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία, αποικίες της;
«Αποικίες χρέους» πάντως σίγουρα, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν είναι. Μήπως, όμως, είναι «αποικίες επενδύσεων»; Ή μήπως είναι -εναλλακτικά-«αποικίες βιομηχανικής συνεργασίας»; Ή μήπως είναι -τελικά- “απλοί” «σύμμαχοι» ή «συνοδοιπόροι» στο Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Σχέδιο της Γερμανίας;
Ο παρωχημένος τελωνειακός κρατισμός του αξιότιμου κ. καθηγητή τον παρεμποδίζει να κατανοήσει αυτό που ο ιστορικός μητροπολιτικός πολυεθνικός ιμπεριαλισμός έχει υποχρεωθεί να εμπεδώσει -από τα διδάγματα της ίδιας της παρελθούσας εμπειρίας του- και να εφαρμόσει στη πράξη του εδώ και μισό σχεδόν αιώνα ότι η διασυνοριακή εταιρική συνεργασία με όρους κοσμοπολίτικης πολυεθνικότηταςείναι αποτελεσματικότερη, αποδοτικότερη και επωφελέστερη γι’ αυτόν από την ανεφάρμοστηπλέον (και συγκεκριμένα μετά από τον πόλεμο του Βιετνάμ,1947-1973) θεμελιώδη αποικιοκρατική λογική «ο νικητής τα παίρνει όλα!». Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει καθόλου ότι έχουν διαγραφεί από τη μνήμη του οι νεανικές περιπέτειες των “αρπαχτών”, άμα λάχει…
9. Διαπιστωτισμός αμφιλεγόμενης χρησιμότητας και σκοπιμότητας
Ο συγκριτικός φορμαλισμός του συγγράμματος το εγκλωβίζει σε έναν στείρο διαπιστωτισμό: το συμπέρασμα «η Ελλάδα είναι αποικία χρέους» επαναλαμβάνεται μονότονα, ξανά και ξανά, στο τέλος σχεδόν κάθε τμήματος κεφαλαίου, στο τέλος κάθε κεφαλαίου. Πέραν αυτής της πιεστικής επανάληψης ουδέν.
Το ζήτημα, όμως, είναι αυτό ακριβώς που δεν τίθεται κ’ αν σαν ερώτημα: τι υπάρχει πέραν της «αποικίας χρέους»;
Κατά την τυπική λογική, μια «αποικία χρέους» μπορεί:
Α) να παραμείνει αποικία χρέους ή
Β) να γίνει:
Β1) αποικία μη χρέους,
Β2) μη αποικία χρέους,
Β3) μη αποικία μη χρέους,
Δεν χρειάζεται, φυσικά, ιδιαίτερη προσπάθεια για να αντιληφθεί κανείς αμέσως ότι η κάθε τυπική δυνατότητα αντιστοιχεί σε διαφορετικούς τύπους και εκδοχές κοινωνικο-οικονομικού συστήματος που με τη σειρά τους προκύπτουν τυπικά μέσω διαφορετικών πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών διαδικασιών, ταξικών στάσεων και διαταξικών συγκροτήσεων.
Τι φρονεί ο αξιότιμος κ. καθηγητής ότι μπορεί να γίνει η χρεοαποικιακή Ελλάδα και τι αυτός προτείνει να γίνει;
Το σύγγραμμά του δεν μας παρέχει καμία απολύτως ένδειξη επ’ αυτού. Περιέχει μόνο μερικούς ασαφείς υπαινιγμούς που σε καμία απολύτως περίπτωση δεν ορίζουν επιδιώξεις και πολύ περισσότερο στόχους.
Κατ’ επέκταση, το σύγγραμμα δεν ορίζει ούτε επίσης τους αντίστοιχους τρόπους / διαδικασίες μετάβασης σε αυτά που τυπικά μπορεί να γίνει η «αποικία χρέους» και από τη δράση ποιων κοινωνικών τάξεων και ταξικών στρωμάτων.
Εν ολίγοις, το στοιχειώδες διάνυσμα ορισμού κάθε δράσης «τι; – πως; – ποιος;» βρίσκεται εντελώς εκτός της διαπιστωτικής λογικής του συγγράμματος.
Βεβαίως, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο διαπιστωτισμός που χαρακτηρίζει το σύγγραμμα του αξιότιμου κου. καθηγητή οφείλεται στον ακαδημαϊκό χαρακτήρα του: οι “επιστήμονες” διαπιστώνουν, οι “πολιτικοί” δίνουν λύσεις. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο…
Είναι ο αξιότιμος κ. καθηγητής και Πρόεδρος της Κίνησης ΠΡΑΤΤΩ και Υπουργός Εξωτερικών των συγκυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ένας τυπικός, διαπιστωτικός, ακαδημαϊκός ερευνητής;
Μετά απόλυτης βεβαιότητας, η απάντηση είναι αρνητική!
Σε τι λοιπόν χρησιμεύει πολιτικά ο ακαδημαϊκός διαπιστωτισμός του συγγράμματος;
Στο να παρακινήσει κάποιον να δράσει, να εξεγερθεί ενάντια στην αποικιοκρατία – βλέπε Γερμανία,παρέχοντάς του παράλληλα και ελευθερίαεπιλογής του στόχου της δράσης τουή -εναλλακτικά- να τον εγκλωβίσει στην απραξία, στην αδράνεια,αφού δε διακρίνει-επιστημονικά τεκμηριωμένη- εφικτήεναλλακτική λύση για να εξεγερθεί;
Ο “επιστημονικός”διαπιστωτισμός του ΚΚΕ, από το οποίο και προέρχεται ο αξιότιμος κ. καθηγητής, μας υπενθυμίζει ότι όσο οξύτερος είναι ο ταξικά αποκαλυπτικός και πολιτικά καταγγελτικός λόγος του, τόσο μεγαλύτερη είναι και η επί του προκειμένου απραξία του.
Και για να αποσαφηνιστεί πλήρως η υπόθεση του διαπιστωτισμού: απραξία σημαίνει αποδοχή, σιωπηλή ή φωνασκούσα, της υπάρχουσας κατάστασης των πραγμάτων.
10. Θεωρία εξειδικευμένη για την Ελλάδα χωρίς γενική ισχύ
Ο διαπιστωτισμός του αξιότιμου κου. καθηγητή είναι επίσης εθνοκεντρικός: αφορά και περιορίζεται στην Ελλάδα και την Κύπρο. Ο αξιότιμος κ. καθηγητής δεν συμπεριέλαβε στο σύγγραμμά τουκαι τις υπόλοιπες -κατά την περίοδο συγγραφής του- «ευρωπαϊκές αποικίες χρέους»: Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία.
Ή μήπως η Ισπανία, πρώην μεγάλο αποικιοκρατικό κράτος, η Πορτογαλία, πρώην μικρό αποικιοκρατικό κράτος, και η Ιρλανδία, πρώην αποικία του ΗΒ (που ακόμα και σήμερα δεν έχει πλήρως απελευθερωθεί από την αποικιοκρατία του – Βόρεια Ιρλανδία), δεν συμπεριλαμβάνονται στις «ευρωπαϊκές αποικίες χρέους»;
Επομένως, η μη συμπερίληψη στην ανάλυση αυτών των κρατών-μελών πλήττει ανεπανόρθωτα τη γενικότητα της χρεοαποικιακής θέσης που διατυπώνει ο αξιότιμος κ. καθηγητής. Προφανώς και είναι μάλλον κομμάτι δύσκολο να ισχυριστεί κανείς -χωρίς να πυροδοτήσειδιεθνή κατακραυγή- ότι η Ισπανία είναι αποικία χρέους της Γερμανίας ή ότι η Ιρλανδία δε βρίσκεται κάτω από βρετανική επιρροή αλλά από γερμανική ή ότι οι πανάρχαιες προνομιακές σχέσεις ΗΒ και Πορτογαλίας που ο Λένιν έχει επισημάνει εδώ και 100 περίπου χρόνια έχουν αντικατασταθεί τα τελευταία 2-3 χρονάκια από τις χρεοαποικιακές γερμανο-πορτογαλικές σχέσεις.Αλλά ακόμα κι’ αυτά τα κράτη-μέλη δεν είχαν ακόμα τότε, τον Απρίλιο του 2013 που εκδόθηκε το σύγγραμμα του αξιότιμου κου. καθηγητή, μετατραπεί σε αποικίες χρέους αλλά απλώς «τείνουν να μετατραπούν σε “αποικίες χρέους”» (Κοτζιάς 201304:19). Τελικά, αξιότιμε κ. καθηγητά, σήμερα -τέσσερα χρόνια μετά από την έκδοση του συγγράμματός σας- μετατράπηκαν σε «αποικίες χρέους» ή ακόμη μετατρέπονται;
Εάν, λοιπόν, η χρεοαποικιακή θέση αφορά αποκλειστικά και μόνο την Ελλάδα (με τις μοναδικές μεταπολεμικές ιστορικές ιδιαιτερότητές της, εσωτερικές και περιφερειακές), η οποία συμπαρέσυρε στη χρεοκοπία και την Κύπρο, τότε δεν χρειάζεται καμία απολύτως “καινοτόμα” αυτοκρατορική θεωρία για να ”ερμηνεύσει” το μνημονιακό χάλι Ελλάδας και Κύπρου∙ αρκεί μια ιστορική αυτοαναφορά και ο ελληνικός “γρίφος” είναι πλήρως διαλευκαμένος από κάθε άποψηκαι άπαξ δια παντός.
Εάν δε, για τον οποιοδήποτε -προφανώς- πολιτικό λόγο,ο αξιότιμος κ. καθηγητής επιθυμούσε μια πιο “σκληρή” θεωρία, τότε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η ΕΕ/ΕΖ ή η πλειοψηφία της ανέθεσε παρατύπως, παρασκηνιακώς και αντιθεσμικώς στη Γερμανία να “μαζέψει” την Ελλάδα, δηλαδή τους κοκορόμυαλους πολιτικούς της που κάθε φορά την κυβερνούν, “με τον τρόπο που εκείνη ξέρει καλύτερα από τον κάθε άλλο”. Η απλοϊκή αυτή ερμηνεία παράγει όλες εκείνες της εκδηλώσεις / συμπτώματα που περιγράφετε στο σύγγραμμά σας και που προσπαθείτε κοπιωδώς να συναρθρώσετε συνεκτικά με τη διπλή θεωρία της (σύγχρονης) «Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας – Εθνοκρατικής Αποικίας με γερμανικό ρόλο κλειδί στη συνάρθρωσή τους». Επομένως, είναι ισομορφικά ισοδύναμη ως προς τα αποτελέσματα με τη δικιά σας και, άρα είναι προτιμητέα, επειδή είναι απείρως απλούστερηκαι ανυπερβλήτως συντομότερη!
Αλλά η θέση σε χρεοαποικιακή θεωρητική καραντίνα αυτών των κρατών-μελών που επίσης βίωσαν σαν την Ελλάδα και την Κύπρο την παραβίαση των τριών θεμελιακών αρχών της ισότητας, δημοκρατίας και προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων(Κοτζιάς 201304:25) υπονομεύει πλήρως την αναλυτική ισχύ της χρεοαποικιακής θέσης αυτής καθ’ εαυτής.
Για να δικαιολογήσει την εξαίρεσή τους από την ανάλυση του συγγράμματός του ο αξιότιμος κ. καθηγητής υποχρεώνεται να προσθέσει στο χρέος και έναν επιπρόσθετο τελεστή χρεοαποικιοποίησης ενός κράτους-μέλους της ΕΕ: να «βρίσκεται στο κάτω μέρος της αλυσίδας κρίκων της ΕΕ» (Κοτζιάς 201304:15).
Προφανώς, το εάν ένα κράτος-μέλος βρίσκεται ή ο πας εις το τοποθετεί, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, «στο κάτω μέρος της αλυσίδας κρίκων της ΕΕ», αυτό δεν το καθορίζει το μόνο το χρέος του αλλά και άλλοι παράγοντες όπως είναι το μέγεθος και το επίπεδο της οικονομίας και του πληθυσμού, η επιχειρηματική παράδοση, οι επαγγελματικές δεξιότητες του πολιτικού προσωπικού, η ηλικία, η ειδίκευση και η ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού, κ.ο.κ., κ.ο.κ.
Το συμπέρασμα, όμως, που προκύπτει απ’ αυτή την αμυντικού χαρακτήρα διορθωτική εμπειρική προσαρμογή της χρεοαποικιακής θέσης στην πραγματικότητα έχει διαφύγει της προσοχής του αξιότιμου κου. καθηγητή: εμμέσως ισχυρίζεται ότι το χρέος είναι αναγκαία αλλά όχι επαρκής συνθήκη μετατροπής ενός κράτους-μέλους σε «αποικία χρέους»! Συνεπώς, η «αποικία χρέους» οφείλεται μεν στο χρέος αλλά και σε κάτι άλλα δε προϋπάρχοντα “ψιλά” που παραμένουν αναλυτικά αδιευκρίνιστα…
11. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ως προγενέστερη «αποικία χρέους»
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής επεκτείνειτην άρνησή του να μετακινηθεί στο χώρο και στην κίνησή του,επίσης,στο χρόνο. Δεν αναζήτησε άλλα ιστορικά προηγούμενα «αποικιών χρέους». Κι’, όμως, υπάρχουν αρκετά, με πρώτα και καλύτερα, φυσικά, τιςΓερμανία και Αυστρία μετά τον ΠΠ Ι.
Η Δημοκρατία της Βαϊμάρηςτου είναι γνωστή (αφού ο ίδιος είναι γερμανοσπουδαγμένος και το σύγγραμμά του αναφέρεται σ’ αυτή τρεις φορές: Κοτζιάς 201304:253-5, 259-260, 347-348). Απεναντίας, για την αυστριακή περίπτωση δεν αναφέρει απολύτως τίποτε.
Για το λόγο αυτό το παρόν κείμενο θα περιοριστεί στη γερμανική μόνο περίπτωση. Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να εμβαθύνειστην αυστριακή περίπτωση στους Marcus (2012), Gross – ChaseGummer (2013) και Warnock (2015).
Τι συμπέρασμα βγάζει, λοιπόν,ο αξιότιμος κ. καθηγητής στις αναφορές του στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης; Ότι «Αυτό που έχει κοινό η σημερινή Ελλάδα με τη Βαϊμάρη δεν είναι τόσο η αστάθεια, που υπερτονίζεται στην ελληνική συζήτηση, όσο η αποδιοργάνωση και η σήψη της δημοκρατίας, με την αποδιοργάνωση των δημοκρατικών θεσμών και τη σήψη των διαδικασιών τους, όχι μόνο της Βουλής αλλά και των ΟΤΑ» (Κοτζιάς 201304:348).
Ναι!, ναι, καλά διαβάσατε: η από προ αμνημονεύτων χρόνων διαδικαστική σήψη των ΟΤΑ αποτελεί κορυφαίο συντελεστή αποικιοποίησης της χώρας …
Βεβαίως, ο αξιότιμος κ. καθηγητής έχει προηγουμένως διαπιστώσει ότι «Η εξαρχής υπονομευμένη Δημοκρατία της Βαϊμάρης» (Κοτζιάς 201304:259) εφάρμοσε υπό την καγκελαρία του Κεντρώου Brüning «το 1932-2, πολιτική αυστηρής λιτότητας, με ένα πρόγραμμα πανομοιότυπο των σημερινών μνημονίων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα. Όπως και σήμερα με την τρικομματική κυβέρνηση στην Ελλάδα, έτσι και στη Βαϊμάρη παρουσιάστηκε η πολιτική σοκ ως “μονόδρομος”. Το τότε κυβερνόν κόμμα του Κέντρου (το αντίστοιχο των σημερινών Χριστιανοδημοκρατών (!;)) επέβαλε πολλαπλές φορολογικές αυξήσεις, μείωση των πραγματικών μισθών, συρρίκνωση των εισοδημάτων στους μικρομεσαίους. Το συνολικό εισόδημα της εποχής συρρικνώθηκε κατά 40% και η βιομηχανική παραγωγή κατά 50%, Το αποτέλεσμα ήταν να βυθιστεί η Γερμανία στην ύφεση περισσότερο από κάθε άλλο ευρωπαϊκό κράτος, με τις γνωστές συνέπειες.
Η τότε κεντρική τράπεζα της Γερμανίας αρνήθηκε να τυπώσει χρήμα ή να αυξήσει τις δανειοδοτήσεις . Επιβλήθηκαν οριζόντια κουρέματα και στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, ενώ το χρέος αυξανόταν συνεχώς ως ποσοστό του ΑΕΠ. Δυστυχώς για την Ελλάδα, η κυβέρνηση Μέρκελ επέβαλε στη χώρα, και οι εγχώριοι Τροϊκανοί τις αποδέχτηκαν, μνημονιακές πολιτικές που δεν διαφέρουν σε τίποτε από εκείνες τις αποτυχημένες του «μονόδρομου» του 1930-2. Πολιτικές που ήταν και είναι γνωστέςστο Βερολίνο ως αποτυχημένες.» (Κοτζιάς 201304:253).
Εκτός από το ότι ο αξιότιμος κ. καθηγητής μας προειδοποιεί ευθέως ότι τα μνημόνια φέρνουν τον εθνικοσοσιαλισμό, δεν εξηγεί για ποιο λόγο ο Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν «εξαρχής υπονομευμένη».
Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν, λοιπόν, «εξαρχής υπονομευμένη» επειδή ήταν -δια μέσου του πρίσματος της χρεοαποικιακής θεωρίας του αξιότιμου κου. καθηγητή- μια «αποικία χρέους» των Συμμάχων, νικητών του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Με τη Συνθήκη Ειρήνης των Βερσαλλιών οι νικήτριες δυνάμεις στον 1ο ΠΠ επέβαλλαν το 1919 στις ηττημένες Γερμανία και Αυστροουγγαρία (που διαμελίστηκε / διαχωρίστηκε στη συνέχεια σε Αυστρία και Ουγγαρία) να αναγνωρίσουν την αποκλειστική ευθύνη για τον πόλεμο και, συνεπώς, να καταβάλλουνπολεμικές επανορθώσεις στους αντιπάλους τους για τις βλάβες που τους προκάλεσαν.
Συγκεκριμένα, οι πολεμικές επανορθώσεις που οι νικητές χρέωσαν το 1921 στη Γερμανία ανήλθαν στο αστρονομικό ποσό των 132 δις. χρυσών μάρκων ή 33 δις. χρυσών δολαρίων ΗΠΑ. Το ποσό αυτό ισοδυναμούσε -στη βάση του χρυσού περιεχομένου του μάρκου (358mg)- σε 55.760,34 τόνους χρυσού, δηλαδή στην τρέχουσα τιμή του χρυσού σε € σε 1.895.655.284.000,00 ευρώ – 1,9 τρις. ευρώ! Το ποσό αυτό αποτελεί το ενδεκαπλάσιο περίπου του ΑΕΠ της Ελλάδας το 2016 και το εξαπλάσιο του ακαθάριστου δημόσιου χρέους της.
Το 1930 με το Σχέδιο σταθεροποίησης της γερμανικής οικονομίας που εκπόνησε το 1929 Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων υπό τον Αμερικανό επιχειρηματία και δικηγόρο OwenYoung(1874-1962) το χρέος της Γερμανίας μειώθηκε στα 112 δις. χρυσά μάρκα, ήτοι στους 47.311,8 τόνους χρυσού ή σε 1.608.434.663.000,00 ευρώ – 1,6 τρις ευρώ – το εννεαπλάσιο περίπου του ΑΕΠ της Ελλάδα το 2016 και πενταπλάσιο του ακαθάριστου δημόσιου χρέους της.
Το χρέος αυτό (28 δις. χρυσά δολάρια ΗΠΑ) θα εξοφλούταν σε 59 ετήσιες δόσεις εκ ποσού 473 εκατ. δολαρίων ΗΠΑ εκάστη.
Τελικά, η τελευταία και εξοφλητική πληρωμή του χρέους της Γερμανίας από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο εκ ποσού €70,0 εκατ. έγινε στην 20η επέτειο της γερμανικής επανενοποίησης, στις 3 Οκτωβρίου 2010, δηλαδή ύστερα από 89 χρόνια (Lang 20101002).
Ήταν η Δημοκρατία της Βαϊμάρης «αποικία χρέους» των Συμμάχων;
Απ’ όσο γνωρίζω, παγκοσμίως, μόνο δια μέσου της χρεοαποικιακής θεωρίας του αξιότιμου κ. καθηγητή προκύπτει αυτό το συμπέρασμα: μη βιώσιμο, αυθαίρετο, επαχθές και επονείδιστο χρέος, επιτόπια μόνιμη επιτήρηση από τους δανειστές, εξοντωτικόχρονοδιάγραμμα αποπληρωμής του χρέους, τοκογλυφικά επιτόκια ενσωματωμένα υποκριτικά στο κεφάλαιο, μη σεβασμός του γερμανικού συντάγματος και του διεθνούς δικαίου, δραματικός περιορισμός των ένοπλων δυνάμεων και απαγόρευση κατοχής υποβρυχίων και αεροπλάνων, εθνική ταπείνωση, συνεργασία του δημοκρατικού πολιτικού προσωπικού με τους δανειστές, Κεντρική Τράπεζα υποταγμένη στον ακραίο αντιπληθωριστικό μονεταρισμό, κ.λπ., κ.λπ.
Άρα: sansvoir, Αποικία Χρέους!
Απλώς, ο αξιότιμος κ. καθηγητής -ενώ παραλληλίζει ευθέως τη μνημονιακή Ελλάδα με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης (στα τελευταία της)-αποφεύγει να εκφέρει καιτο συμπέρασμαπου προκύπτει από την ίδια του την ανάλυση!Προφανώς, ο μηχανισμός αυτοπροστασίας (έναντι βέβαιης διεθνούς κατακραυγής) που ενεργοποιήθηκε είναι ο ίδιος με εκείνον που λειτούργησε και στην περίπτωση των μη ευθέως κατονομαζόμενων υπόλοιπων ευρωπαϊκών «αποικιών χρέους», δηλαδή τηςΙρλανδίας, Πορτογαλίας και Ισπανίας.
Η επόμενη, όμως, λογική συνεπαγωγή είναι ακόμα περισσότερο συγκλονιστική από την προηγούμενη: εάν η Δημοκρατία της Βαϊμάρης ήταν αποικία χρέους, τότε ο χιτλερικός εθνικοσοσιαλισμός που την ανέτρεψε ήταν -αντικειμενικά- εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που απελευθέρωσε το λαό από το ζυγό των (εβραίων επίσης) δανειστών και των ντόπιων (δήθεν δημοκρατών) πολιτικών συνεργατών τους (αφού διέκοψε την εξυπηρέτηση του χρέους, κατέταξε τους άνεργους στην πολεμική βιομηχανία και τα συμπληρωματικά της δημόσια έργα και -τελικά- ανέταξε τις ένοπλες δυνάμεις, τον πυλώνα και προμαχώνα της εθνικής ανεξαρτησίας)!
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής μας έχει ήδη προειδοποιήσει ότι ο εθνικοσοσιαλισμός έπεται των μνημονίων (βλ. παραπάνω)∙ δεν μας είχε, όμως, παράλληλα διευκρινίσει ότι είναι και εθνικοαπελευθερωτικός (ίσως περισσότερο απ’ ότι χρειαζόταν;)!
Είναι πραγματικά απορίας άξιον πως με κείνα, με τούτα και με τ’ άλλα, η Πατριωτική Αριστερά καταλήγει πάντοτε στη γειτνίαση με τον εθνικοσοσιαλισμό από τον οποίο προσπαθεί απεγνωσμένα να διαχωριστεί με το διάτρητο από τηνπανθομολογούμενη σήψη φράχτη της (αστικής;) «δημοκρατίας» …
Τώρα, αν θυμίσουμε στους Αριστερούς Πατριώτες τη γραμμούλα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου πως οιπρολετάριοι δεν έχουν πατρίδα, μάλλον θα είμαστε εντελώς εκτός κλίματος εθνικής συνεννόησης, ακόμη και της μικρής …
Συνεχίζεται…
[i] Ο πρωσικός στρατός αποχώρησε από τη Γαλλία μετά την πλήρη είσπραξη της πολεμικής επανόρθωσης, δηλαδή το 1873.
Βιβλιογραφία
Gross S. G., Chase Gummer S., (2013) Ghosts of the Habsburg Empire: Collapsing Currency Unions and Lessons for the Eurozone, East European Politics and Societies and Cultures Volume XX Number X Month XXXX xx-xx, SAGE Publications.
Κοτζιάς (201304) Ν., Ελλάδα αποικία χρέους, ευρωπαϊκή αυτοκρατορία & γερμανική πρωτοκαθεδρία, 4η Έκδοση, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 201503.
Lang(20101002) Ο., Why has Germany taken so long to pay off its WWI debt?BBC News, http://www.bbc.com/news/world-europe-11442892
Marcus (2012) N., Credibility, Confidence and Capital: Austrian reconstruction and the collapse of global finance, 1921-1931.” Unpublished PhD Dissertation. New York University.
Warnock (2015) B. S., The First Bailout – The Financial Reconstruction of Austria 1922 – 1926, Thesis submitted for the degree of Ph.D., Birkbeck College University of London.
