12. Η Ελλάδα ως «αποικία χρέους»
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής (Κοτζιάς 201304:302) διατείνεται ότι «Η Ελλάδα διοικείται από ένα σύστημα επιτροπείας, το οποίο αναλογικά δεν είναι μικρότερο από εκείνο με το οποίο διοικούσε η Μεγάλη Βρετανία την Ινδία ή η Αυτοκρατορική Γερμανία τις αποικίες της.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
Το σύστημα αυτό, στο πλαίσιο όλων όσων έχω πει προηγουμένως, μετατρέπει την Ελλάδα σε έναν νέο τύπο αποικίας την εποχή της παγκοσμιοποίησης και της κυριαρχίας του ευρωπαϊκού αυτοκρατορικού τριγώνου (ΕΑΤ) σε αποικία χρέους. Με μοχλό το χρέος η Ελλάδα υποβαθμίζεται. Περιορίζεται η κυριαρχία της δραστικά. Δυσλειτουργεί η δημοκρατία και οι θεσμοί της. Το γεγονός αυτό αλλοιώνει και τα χαρακτηριστικά της ΕΕ. … .».
Ο ίδιος μάλιστα ο αξιότιμος κ. καθηγητής (Κοτζιάς 201304:14) φαίνεται, επίσης, να είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένος -κι’ αυτό είναι απολύτως λογικό- από την διάδοση και αποδοχή που είχε η υποκείμενη κοινωνιολογική και οικονομική καινοτομία που επινόησε: «Τον όρο («αποικία χρέους» – ΚΛ) τον έχω εισαγάγει στην πολιτική συζήτηση πριν από έναν χρόνο (δηλαδή, το 2012 – ΚΛ) και έκτοτε γνώρισε μεγάλη διάδοση και ευρεία χρήση. Ο όρος αυτός είναι προϊόν μελέτης των συζητήσεων για την αυτοκρατορία και τον ιμπεριαλισμό στον 19ο αιώνα καθώς και στις αρχές του 20ου.».
Για να καταστεί δυνατή η ακριβής νοηματοδότηση τόσο της κρίσης του αξιότιμου κου. καθηγητής για την Ελλάδα ως αποικία χρέους όσο και του νεότευκτου όρου του αυτού καθ’ εαυτού πρέπει να οριστούν προκαταβολικά τα συστατικά στοιχεία που τους συναποτελούν, αμέσως και συνημμένως:
Σε πρώτο επίπεδο:
1) αμέσως: ο «Αποικιοκράτης», η «Ελλάδα», η «αποικία», το «χρέος».
2) συνημμένως: η «χρηματοδότηση του αποικιακού χρέους» εκ μέρους του Αποικιοκράτη, το «νόμισμα εξυπηρέτησης του χρέους»και η «διαχείριση του αποικιοκρατικού δανεισμού».
Σε δεύτερο επίπεδο πρέπει να οριστεί ο σύνθετος όρος «αποικία χρέους» ως ιστορική οικονομική διαδικασίασχηματισμού και σύγχρονης διαχρονικής αναπαραγωγής του και να ελεγχθεί η πραγματολογική υπόστασή του (δομική / λειτουργική σταθερότητα – διαχρονική διατηρησιμότητα / αναστρεψιμότητα).
Σε τρίτο επίπεδο, τέλος, πρέπει να προσδιοριστεί η επιστημολογική προέλευσητου σύνθετου όρου «αποικία χρέους» η οποία και τον ενθέτει συστημικά στο ή τον αποκλείει από το υφιστάμενο σώμα της σχετικής επιστημονικής γνώσης και να προσδιοριστούν οι επιστημολογικές ιδιότητές του (γενική / ειδική έννοια, μεταφορική / κυριολεκτική έννοια).Καταληκτικά, πρέπει να αναγνωριστούν από κοινού οι επιστημονικοί ή μη χαρακτήρες του όρου και της ταυτότητας που συμπληρωματικά ως προς αυτόν αποδίδεται από τον αξιότιμο κ. καθηγητή στον «Αποικιοκράτη».
13. Ο «Αποικιοκράτης»
Για να υπάρχει μια αποικία πρέπει -τουλάχιστον όχι μόνο κατά τον Λένιν αλλά και κατά την κοινή λογική επίσης- να υπάρχει συμπληρωματικά και ο Αποικιοκράτης της. Άνευ «Αποικιοκράτη», δεν υπάρχει «αποικία». Τόσο απλό.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο «Αποικιοκράτης» στην Ελληνική «αποικία χρέους»;
Η ιδέα του Κάουτσκι για τον «υπεριμπεριαλισμό» ή «πολυμερή ιμπεριαλισμό» ήταν εξαιρετικά απλή και ορθή: εάν ο ελεύθερος ανταγωνισμός κατευθύνει νομοτελειακά τον καπιταλισμό στα μονοπώλια (η περίφημη τάση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου) και τα μονοπώλια σχηματίζουν στη συνέχεια καρτέλ, δηλαδή μεταξύ τους συμπράξεις για τον έλεγχο των τιμών, καθορισμό ποσοτήτων και μοίρασμα των αγορών (ρύθμιση), τότε -κατ’ αναλογία- τα ίδια τα ιμπεριαλιστικά κράτη πρέπει να κατευθύνονται προς το σχηματισμό μιας κάποιας πολυμερούς διακρατικής και υπερεθνικής δομής που να αντικαθιστά τον μεταξύ τους ανταγωνισμό («πόλεμος») με τη διαπραγμάτευση και συνεννόηση («ρύθμιση») επί των αντιθέσεών τους.
Ο υπεριμπεριαλισμός του Κάουτσκι ήταν απλώς και μόνο ένα πολιτικό καρτέλ εθνικών κρατών στην Ευρώπη.
Εκ πρώτης όψεως, η ΕΟΚ όταν σχηματίστηκε το 1958 ήταν περίπου αυτό: ένα πολιτικό καρτέλ κρατών με μια ιδιαίτερη αλλά και ιδιάζουσα, όμως, ιμπεριαλιστική εξειδίκευση: την κοινή άμυνα ενάντια στο μεταπολεμικό σοβιετικό επεκτατισμό στη Δυτική Ευρώπη. Η ΕΟΚ/ΝΑΤΟ ήταν ο προμαχώνας του αντι-κομμουνισμού με μητρόπολη την Ουάσιγκτον.
Τρία ήταν τα στοιχεία που στο ιστορικό περιβάλλον την έκαναν σταδιακά κάτι πολύ περισσότερο απ’ την εικόνα που ο καημένος Κάουτσκι είχε στο μυαλό του στις αρχές του 20ου αιώνα:
Πρώτο: η επιβίωση της ΕΣΣΔ από τον ΠΠ ΙΙ και η μεταπολεμική κυματοειδής συγκρότηση κάτω από την άμεση και έμμεση επιρροή / εμπλοκή της ανάλογου χαρακτήρα σταλινικών εργατικών γραφειοκρατικών κρατών τόσο στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, με αποκορύφωμα την στρατιωτική κατοχή ενός τμήματος της Ανατολικής Γερμανίας, τα Βαλκάνια και κυρίως την Κίνα (1949) όσο και τον υπόλοιπο κόσμο που την ανέδειξαν σε πλανητική πυρηνική υπερδύναμη μέχρι και την κατάρρευσή της το 1989-90,
Δεύτερο: συνυφασμένα με την ισχυροποίηση της ΕΣΣΔ, η απο-αποικιοποίηση,
Τρίτο: η πολυ-εθνικοποίηση των επιχειρήσεων / μονοπωλίων.
Ο ίδιος ο ΠΠ ΙΙ συνέτριψε τις αποικίες αφού κατέστρεψε τις μητροπόλεις τους. Οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ζήτησαν τη βοήθεια των αποικιών τους στον ευρωπαϊκό πόλεμό τους έναντι υποσχέσεων εθνικής αυτοδιάθεσης και απελευθέρωσης. Μετά τον πόλεμο, οι βαρύτατα τραυματισμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν διέθεταν τους αναγκαίους πόρους αλλά και την ιδεολογική υπεροχή που, επίσης, είχε θανάσιμα πληγεί από τα ίδια τα αντικατοχικά και αντιστασιακά κινήματα που είχαν αναπτυχθεί στο έδαφός τους για να συγκρατήσουν τις αποικίες τους υπό ιμπεριαλιστικό ζυγό. Οι γαλλικοί πόλεμοι στο Βιετνάμ (1946-1954) και την Αλγερία (1954-1962) ανέδειξαν ανάγλυφα την αδυναμία του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Ο δεύτερος πόλεμος του Βιετνάμ (1959-1975) θα ανεδείκνυε, επίσης, και την αδυναμία των ίδιων των ΗΠΑ να σταματήσουν το ορμητικό ποτάμι του αντιαποικιακού αγώνα που προσελάβανε αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά εμπνευσμένα από την ΕΣΣΔ, τη ΛΔΚ αλλά και τη ΣΔΒ.
Παράλληλα, ο Σοβιετικός Κόκκινος Στρατός ενσωμάτωσε την υπό την κατοχή του Κεντρική, Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη στη σφαίρα επιρροής της ΕΣΣΔ και εξόπλισε τον Κόκκινο Στρατό του Μάο Τσετούνγκ εξασφαλίζοντάς του τη νίκη στον εμφύλιο πόλεμο.
Μετά την ανακήρυξη της Κίνας σε Λαϊκή Δημοκρατία από τον Μάο Τσετούνγκ στις 10 Οκτωβρίου 1949, η ΕΣΣΔ στράφηκε στην αμέριστη υποστήριξη του εθνικοαπελευθερωτικού αντιαποικιοκρατικού κινήματος σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Ο καπιταλισμός στην Ευρώπη περιορίστηκε στο Δυτικό τμήμα της και σε δύο προκεχωρημένα φυλάκια στο Ανατολικό τμήμα της: τη Φιλανδία στο Βορρά και την Ελλάδα στο Νότο.
Στην Ελλάδα, ο καπιταλισμός διατηρήθηκε ύστερα από έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο (1944/1946-1949) ο οποίος τερματίστηκε μια εβδομάδα μετά την ανακήρυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Συγκεκριμένα στις 16 Οκτωβρίου 1949, το φάντασμα πλέον της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης ανακοίνωσε από το Ραδιοφωνικό Σταθμό της Ελεύθερης Ελλάδας στο Βουκουρέστι την (προσωρινή) διακοπή της ένοπλης πάλης κατάκτησης της εξουσίας «για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση».
Εν ολίγοις, μετά τον ΠΠ ΙΙ και χάριν αυτού στη θέση των πρώην αποικιών συγκροτήθηκαν ανεξάρτητα κράτη. Τα κράτη αυτά δεν ήταν πλέον η αυλή καμιάς πρώην αποικιοκρατικής δύναμης∙ ήταν ανοικτά προς όλους και για όλα. Βεβαίως, οι πρώην αποικιοκράτες τους είχαν -για πάρα πολλούς λόγους- πλεονεκτήματα έναντι των υπολοίπων. Τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα όμως αυτά ήταν ανταγωνιστικά όχι ιμπεριαλιστικά.
Στη βάση αυτή διαμορφώθηκε η νεοαποικιοκρατία, δηλαδή ο προνομιακός έλεγχος ανεξάρτητων κρατών με πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά μέσα εκ μέρους των πρώην μητροπόλεών τους. Εξυπακούεται, ότι στα «οικονομικά μέσα» περιλαμβάνεται πρώτος και καλύτερος ο δανεισμός τους ή -συμμετρικά- το χρέος τους.
Η ανεξαρτοποίηση των αποικιών είχε, επίσης, μια πολύ σημαντική επίπτωση στη φυσιογνωμία του μητροπολιτικού καπιταλισμού μέσω του ανοίγματος των οικονομιών και αγορών τους στον κάθε ένα ενδιαφερόμενο: κατέστρεψε τα «εθνικά ιδιωτικά ή κρατικά ή μικτά μονοπώλια και μονοψώνια» (το «κρατικο-μονοπωλιακό σύμπλεγμα» του Λένιν) και άνοιξε έτσι το δρόμο στην πολυεθνικοποίηση των μέχρι τότε κατά βάση εθνικών επιχειρήσεων.
Η πολυεθνικοποίηση των επιχειρήσεων σήμαινε ότι, ασχέτως του τόπου εγκατάστασης της έδρας τους, η μετοχική σύνθεσή τους γινόταν σταδιακά από εθνική πολυεθνική. Αυτή η μετάλλαξη (που άρχισε με την μετοχική κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων που πρώτος αντιλήφθηκε ο Bernstein(1899) – άλλος μεγάλος απών από την ογκώδη βιβλιογραφία του συγγράμματος) σήμαινε τη ρήξη της μέχρι τότε χαρακτηριστικής του ιμπεριαλισμού αμφιμονοσήμαντης σχέσης μεταξύ επιχείρησης και κράτους της έδρας της. Π.χ. η Microsoft μόνο κατ’ ευφημισμό είναι «αμερικανική» εταιρεία. Η ιδιοκτησία της είναι διάσπαρτη σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, από τον Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και για DeutscheBankκαι όλους του άλλους επιχειρηματικούς κολοσσούς με έδρα τους τη Γερμανία.
Το που είναι εγκατεστημένη η έδρα μιας πολυεθνικής είναι πολύ σημαντικό ζήτημα όχι όμως για τη στρατηγική της αλλά για τη χρηματιστηριακή κερδοσκοπία των μετόχων της (εγγύτητα στην πηγή της πληροφόρησης, πρόκτηση εσωτερικής πληροφόρησης, κ.λπ., κ.λπ.).
Η υποκριτική πρόταξη της ιστορικής «εθνικότητας» τους εκ μέρους των πολυεθνικών ενέχει διάφορες σκοπιμότητες: η πρώτη αφορά την παρακίνηση των καταναλωτών να προτιμούν τα δικά της προϊόντα έναντι των ανταγωνιστών της (π.χ. Renault: το γαλλικό αυτοκίνητο!) και όχι μόνο στις μητροπόλεις αλλά και στις πρώην αποικίες τους∙ η δεύτερη αφορά την κοινωνική δικαιολόγηση της δωρεάν χρήσης της αντίστοιχης κρατικής ισχύος για την προστασία των συμφερόντων της όπου αυτά απειλούνται.
Παράλληλα, η πολυεθνικοποίηση σήμαινε ότι η ίδια η εταιρεία δομούταν ως δίκτυο εθνικών εταιρειών με εθνικά πολυποίκιλες δραστηριότητες που δεν είχαν παντού και πάντοτε ομόρροπο συμφέρον. Επιπλέον, η κάθε εθνική ή περιφερειακή εταιρεία χτίζει το δικό της εξίσου πολυεθνικό δίκτυο θυγατρικών και συνεργαζόμενων εταιρειών. Στα επάλληλα αυτά δίκτυα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Η όποια σχέση με το κράτος εγκατάστασης του κέντρου των δικτύων καθίσταται εντελώς περιφερειακή. Για να το πούμε απλά: η Microsoftγράφει την κυβέρνηση της Ρωσίας ως τυπικό θεσμό στα παλαιότερα των υποδημάτων της όπως άλλωστε και το αμερικανικό πεντάγωνο αν και στην περίπτωση αυτή με την προσήκουσα μειλιχιότητα και σεβασμό. Φυσικά, να το συμπληρώσουμε κι’ αυτό, δεν συμβαίνει καθόλου το ίδιο με ορισμένα μέλη της ρωσικής κυβέρνησης ή με ορισμένους στρατηγούς του πενταγώνου …
Τέλος, με αναφορά στην παγκόσμια οικονομία, κάθε πολυεθνικό δίκτυο είναι ανταγωνιστής με τα υπόλοιπα. Στη βάση αυτή, διαπιστώνουμε ότι η πολυεθνική ρύθμιση της παγκόσμιας οικονομίας απέχει παρασάγγας από την αποτελεσματικότητα που είχε η εθνικο-κρατικο-μονοπωλιακή ρύθμιση. Συνεπώς, η παγκόσμια οικονομία λειτουργεί με όρους ελεύθερου ανταγωνισμού που με τη σειρά του αποδίδει μια ροπή κυκλικής διακύμανσης στην οικονομική διαδικασία (διαδοχή περιόδων επέκτασης και σμίκρυνσης της οικονομικής δραστηριότητας). Η «κρίση» που την είχε εξορκίσει η εθνικο-κρατικο-μονοπωλιακή ρύθμιση επανάκαμψε με σφοδρότητα.
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής όχι μόνο αγνοεί παντελώς τον σύγχρονο παγκόσμιο καπιταλισμό ακόμα και στη Βορειοδυτική – Κεντροανατολική χωρική εξειδίκευσή του που κυρίως τον ενδιαφέρει αλλά επίσης -κατά την προσφιλή αντιεπιστημονική εγωκεντρική παράδοση της φυλής- δεν θέλει να συνεχίσει από εκεί απ’ όπου σταμάτησαν, καλώς ή κακώς, οι προηγούμενοι (πάντοτε υπάρχουν προηγούμενοι κι’ αν εμείς τους ξεχνάμε ή δεν τους ξέρουμε, μην ανησυχείτε, μας θυμούνται ποικιλοτρόπως εκείνοι) αλλά θέλει να θεωρητικοποιήσει από «μηδενική βάση». Δυστυχώς, γι’ αυτό και -τελικά- λαμβάνει «μηδενικά αποτελέσματα».
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής ισχυρίζεται, λοιπόν, ότι η ΕΕ είναι μια αυτοκρατορία η οποία έχει ως ιθύνοντα νου το -ακραία νεοφιλελεύθερο- Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο.
Το δε Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο (Κοτζιάς 201304:143) -το οποίο ως προς την Ελληνική Κυβέρνηση εκδηλώνεται ως «Τρόικα»- αποτελείται από:
α) τη Γερμανία στη (διευθύνουσα) κορυφή του τριγώνου [η οποία και αποκαλείται «Νέα Ρώμη» αφού «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Βερολίνο» (Κοτζιάς 201304:198)],
β) την ΕΕ/ΕΚΤ στη μία βάση του, και
γ) το ΔΝΤ/αγορές στην άλλη βάση του.
Βεβαίως, το «τρίγωνο» του αξιότιμου κύριου καθηγητή προκύπτει με έναν μεθοδολογικά απαράδεκτο και άρα αυθαίρετο τρόπο, με την συνάρθρωσης ανομοιογενών μεταξύ τους στοιχείων.
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής προσκολλά την ΕΚΤ στην ΕΕ όταν η πρώτη είναι μη κρατική οντότητα ενώ η δεύτερη είναι κρατική. Επίσης, προσκολλά τις αγορές στο ΔΝΤ όταν οι πρώτες είναι «απρόσωπες» και το δεύτερο είναι πολυκρατικός διεθνής οργανισμός που έχει ορισμένα κρατικά χαρακτηριστικά (ασυλία, κ.λπ.). Πρακτικά, ο αξιότιμος κ. καθηγητής προσθέτει πορτοκάλια και μήλα, πράξη που τουλάχιστον στα μαθηματικά, είναι ανεπίτρεπτη.
Βεβαίως, το πράγμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο καθότι στη διαδικασία διαχείρισης της Ελληνικής Αποικίας στα πολιτικά όργανα της ΕΕ, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (EuropeanCommission) και του άτυπου συμβουλίου των Υπουργών Οικονομικών της ΕΖ (Eurogroup), ο αξιότιμος κ. καθηγητής προσκολλά μόλις είδαμε και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – ΕΚΤ η οποία -κατά τις επιταγές του κυρίαρχου νεοφιλευθερισμού- είναι ανεξάρτητη από τα κράτη-μέλη της ΕΖ, άρα και από την Ομοσπονδιακή Γερμανία!
Επομένως: είτε η Ομοσπονδιακή Γερμανία “ελέγχει” (πως; μέσω του στρατού των 3Α;) την ΕΚΤ, οπότε η ΕΖ δεν είναι αρχιτεκτονικά νεοφιλελεύθερη ή ΕΖ είναι νεοφιλελεύθερη, οπότε η Ομοσπονδιακή Γερμανία δεν “ελέγχει” την ΕΚΤ… Ψιλά πράγματα θα μου πείτε…
Αυτή η ανερμάτιστη ταυτοτική κατάσταση του Αποικιοκράτη καθίσταται εντελώςρευστή από τη συμπερίληψη του ΔΝΤ και μάλιστα ως εκφραστή των παγκόσμιων αγορών (!;) και όχι των ΗΠΑ (!;) και των υπόλοιπων κρατών-μελών του (πρωτίστως των πυρηνικών Ρωσίας και Κίνας) εκ των οποίων η συντριπτική πλειονότητά τους είναι πρώην αποικίες. Το ΔΝΤ αποτελεί – μας πληροφορεί το σύγγραμμα- την επίγεια υποστασιοποίηση της “απόλυτης ιδέας” του νεοφιλελευθερισμού των παγκόσμιων αγορών που συμμερίζονται επίσης οι ΗΠΑ μαζί με την Κίνα, τη Ρωσία και όλα τα άλλα κράτη-μέλη του.
Επομένως:
Πρώτο: το «Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο» δεν είναι «τρίγωνο» αλλά πεντάγωνο και ορθότερα εξάγωνο.
Τα συστατικά στοιχεία του σχήματος του αξιότιμου κου. καθηγητή δεν είναι τρία αλλά πέντε (Γερμανία, ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, αγορές).
Επίσης, ο κ. καθηγητής παραλείπει να ενθέσει στο σχήμα του τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας – ΕΜΣ / EuropeanStabilityMechanism – ESMπου ιδρύθηκε τον Οκτώβριο 2012 ως καθολικός διάδοχος του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας -ΕΤΧΣ / EuropeanFinancialStabilityFacility–EFSF που είχε ιδρυθεί τον Μάιο 2010 παρά το γεγονός ότι τον περιλαμβάνει στο ογκώδες σύγγραμμά του (Κοτζιάς 201304:247).
Συνεπώς, τα συναποτελούντα του σχήματος στοιχεία είναι έξη. Άρα, δεν πρόκειται περί τριγώνου αλλά περί εξαγώνου.
Θα συμβούλευα τον αξιότιμο κ. καθηγητή στον διορθωτικό επανασχεδιασμό του σχήματός του να απέφευγε να το κάνει συμμετρικό διότι τότε το προκύπτον εξάγωνο είναι επίσης γνωστό και ως «Άστρο του Δαβίδ». Αυτό, ίσως γεννούσε ανεπιθύμητους θρησκευτικούς, φυλετικούς και πολιτικούς συνειρμούς …
Βεβαίως, η αιτιολόγηση της όποιας ασσυμετρίας στο εξάγωνο σχήμα θέλει πολλή, μα πάρα πολλή δουλίτσα!
Δεύτερο: το «Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο» δεν είναι «Ευρωπαϊκό».
Το «ΔΝΤ» είναι διεθνής οργανισμός στον οποίο συμμετέχουν πρακτικά όλα τα κράτη του κόσμου (εξαιρουμένων, φυσικά, της Βενεζουέλας και της Β. Κορέας) και οι «αγορές» είναι παγκόσμιες. Άρα το σχήμα που τις περιλαμβάνει ως στοιχεία του δεν είναι «ευρωπαϊκό».
Τρίτο: το «Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο» δεν είναι «Αυτοκρατορικό».
Η «Αυτοκρατορία» είναι μορφή κρατικότητας. Η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και οι αγορές δεν είναι κρατικές οντότητες. Άρα το σχήμα που τις περιλαμβάνει ως στοιχεία του δεν είναι καταληκτικά «αυτοκρατορικό».
Τελικά, τι απομένει από τον τρομερό και φοβερό αποικιοκρατικό ιθύνοντα νου της ΕΕ;
Ότι η Γερμανία είναι μικρή για να κατακτήσει την Ευρώπη μόνη της, δηλαδή να επεκτείνει αποικιοκρατικά (!;) προς πάσα κατεύθυνση το Βορειοδυτικό – Κεντροανατολικό τόξο και, επομένως, αποπειράται να το πράξει δια μέσου της ΕΕ.
Στην επιχείρηση αυτή η Γερμανίασυνεπικουρείται, κατά τον αξιότιμο κ. καθηγητή, από τον πιστό της στρατό των κρατών-μελών της ΕΕ που έχουν πιστοληπτική αξιολόγηση «ΑΑΑ» (Κοτζιάς 201304:209). Αλλά, δυστυχώς, ούτε κι’ αυτά έχουν στρατό αντάξιο του αυτοκρατορικού σχεδίου. Επιπλέον, τα μόνα κράτη-μέλη που έχουν σήμερα[i] κατά την S&Pπιστοληπτική αξιολόγηση «ΑΑΑ» εκτός της ίδιας της Γερμανίας, είναι το Λουξεμβούργο (με 450 επαγγελματίες στρατιωτικούς)και η Ολλανδία (με τρεις μηχανοκίνητες ταξιαρχίες, δίχως άρματα μάχης, με 132 αεροσκάφη μάχης και 6 φρεγάτες και 4 υποβρύχια). Το Εκστρατευτικό Σώμα των 3Α των Γερμανών μάλλον φέρνει συνειρμικά στη μνήμη τους Γενναίους του Μπρανκαλεόνε …
Καταληκτικά, το «Τριγωνικό Αυτοκρατορικό» σχήμα του αξιότιμου κ. καθηγητή -που προφανώς κατασκευάστηκε επί τούτου για να αντιστοιχεί αμφιμονοσημάντως στην καθ’ ημάς πασίγνωστη ακόμα και στις πέτρες «Τρόικα»)-εκφυλίζεται στο (πολυσυζητημένο εδώ και δεκαετίες) “προβληματικό” ζεύγος ΕΕ-Γερμανία. Οπότε, μετά αυτό το θαυμαστό ταξίδι στο χώρο της γεωμετρίας και της αριθμητικής, ξαναεπιστρέφουμε στη σχέση της Γερμανίας με την ΕΕ, δηλαδή με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της.
Στις μετρικές αναλύσεις του αξιότιμου κου. καθηγητή για το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο μέγεθος της Γερμανίας («μικρή», «μεσαία», «μεγάλη») που ήδη επισημάνθηκαν προηγουμένως ο αξιότιμος κ. καθηγητής συγκρίνει τη Γερμανία με τη Γαλλία για να βγάλει το όποιο (ασαφές) συμπέρασμα είδαμε προηγουμένως ότι βγάζει.
Ειδικότερα εκτιμά ότι η Γερμανία είναι οικονομικά ισχυρότερη της Γαλλίας (Κοτζιάς 201304:53) αλλά ασθενέστερη στρατιωτικά και πολιτικά (Κοτζιάς 201304:200) και καταλήγει στην ταλαντευόμενη μεταξύ υποταγής και εναντίωσης Γαλλία (Κοτζιάς 201304:273-4) που δεν ξέρει πως ακριβώς να αντιμετωπίσει το γερμανικό επεκτατισμό μετά την υποβάθμισή της σε κατώτερο από τη Γερμανία κρίκο της αλυσίδας της ΕΕ (Κοτζιάς 201304:53).
Πώς, λοιπόν, ο ασθενέστερος αντιμετωπίζει τον ισχυρότερο; Η απάντηση είναι προφανής και εντελώς κλασσική εντός του λειτουργικού πλαισίου της ΕΕ: με συμμαχίες.
Εάν η Γερμανία είναι οικονομικά ισχυρότερη της Γαλλίας και όντως είναι ως έναν κάποιο βαθμό, σίγουρα δεν είναι έναντι της Γαλλίας + Ισπανίας + Ιταλίας. Τα πληθυσμιακό άθροισμά τους κάνει 174,06 εκατ. έναντι 146,81 εκατ του Βορειοδυτικού – Κεντροανατολικού τόξου. Ή για να το θέσω εκ του διαμετρικά αντιθέτου, τα κράτη αυτά μπορούν από κοινού να ζήσουν και να αναπτυχθούν και να επεκταθούν μια χαρά και δίχως την τεχνολογική υπεροχή των γερμανικών εργαλειομηχανών και βιομηχανικών συστημάτων (την οποία, και μπορούν, φυσικά, να συνεχίσουν να αγοράζουν όπως άλλωστε κάνουν και σήμερα).
Επομένως, η Λατινική Συμμαχία ή Συμμαχία του Νότου ή Μεσογειακή Συμμαχία (την οποία άλλωστε εμμέσως πλην σαφώς υποστηρίζει στο σύγγραμμά του και ο ίδιος ο αξιότιμος κ. καθηγητής!) περιορίζει / αναστέλλει / ακυρώνει[ii]την όποια γερμανική απόπειρα επιβολής της πρωτοκαθεδρίας της (με τον τρόπο που την εννοεί ο αξιότιμος κ. καθηγητής).
Ας δούμε τώρα συνοπτικά τη θεσμική ένθεση της Λατινικής Συμμαχίας ως αντίβαρο στο Βορειοδυτικό – Κεντροανατολικό τόξο στο σύστημα της ΕΕ.
Στην ΕΚΤ τα μέλη του 6μελούς Εκτελεστικού Συμβουλίου της επιλέγονται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο με ενισχυμένη πλειοψηφία. Σήμερα στο Εκτελεστικό Συμβούλιο της ΕΚΤ συμμετέχουν 1 Γερμανός και 1 Γερμανίδα, 1 Λουξεμβουργιανός, 1 Γάλλος, 1 Ιταλός και 1 Πορτογάλος. Συνεπώς: το Βορειοδυτικό – Κεντροανατολικό τόξο συγκεντρώνει 3 ψήφους (50%) και η Λατινική Συμμαχία επίσης 3 (50%).
Στον ΕΜΣ το αθροιστικό μετοχικό μερίδιο των Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία ανέρχεται στο 49,8615% του συνολικού μετοχικού κεφαλαίου της εταιρείας. Μαζί με την Ελλάδα το άθροισμα της Λατινικής Συμμαχίας ανεβαίνει στο 52,659%, ήτοι πλειοψηφία, άρα τέλος στο γερμανικό επεκτατισμό με όργανο, επίσης, τον ΕΜΣ.
Διαπιστώνεται, λοιπόν, ότι στους κορυφαίους οικονομικούς μηχανισμούς της ΕΕ/ΕΖ ως προς το ζήτημα του ελληνικού χρέους, δηλαδή στην ΕΚΤ και τον ΕΜΣ, η ισχύουσα αρχή λήψης αποφάσεων είναι κατ’ αρχήν αυτή της ομοφωνίας ή -αντιθέτως- της μη λήψης καμίας απόφασης[οι «καθυστερήσεις» που ο αξιότιμος κ. καθηγητής (Κοτζιάς 201304:20) αποδίδει στη ιδιοτελή γερμανική κακοπροαίρετη κωλυσιεργία].
Η κατάληξη είναι ότι από την κατάκτηση της Ευρώπης μέσω της ΕΕ η αυτοκρατορική Γερμανία καταπίπτει στην κατάσταση μιας ομάδας κρατών-μελών της που επιχειρούν να επωφεληθούν ανταγωνιστικά από τις όποιες κακοτυχίες πλήττουν τους συνεταίρους τους ή / και τις ανοησίες που οι ίδιοι διαπράττουν (ορισμένοι -βλ. Ελλάδα- συστηματικά).
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής αναγνωρίζει, βεβαίως, ότι η Γερμανία είδε την κρίση ως πολλαπλά επωφελή ευκαιρία (Κοτζιάς 201304:223, 395-6, κ.α.) αλλά, δυστυχώς, συγχέει τον ανταγωνισμό (που δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να μην είναι αμείλικτος) με την αποικιοκρατία.
Η σύγχυση αυτή κορυφώνεται στον ισχυρισμό του αξιότιμου κου. καθηγητή ότι η ΕΕ/Γερμανία είναι αποικιοκρατική όχι μόνο ως προς τρίτους (που σε καμία απολύτως περίπτωση το σύγγραμμα δεν τους κατονομάζει έστω και υπαινικτικά) αλλά και ως προς τα ίδια τα κράτη-μέλη του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού.
Με τον τρόπο αυτό, ο αξιότιμος κ. καθηγητής δημιουργεί μια ακόμα παγκόσμια θεωρητική πρωτοτυπία, αυτή της συνδιαχείρισης μεταξύ του αποικιοκράτη της και της αποικίας του.
Ας δούμε τώρα αυτή τη συνδιαχείριση από πιο κοντά παίρνοντας όχι μια αλλά δύο Αποικίες Χρέους ταυτόχρονα, π.χ. την Ελλάδα και την Κύπρο. Όταν το υπό συζήτηση ζήτημα αφορά την Ελλάδα, η Κύπρος αποτελεί τμήμα της ιμπεριαλιστικής ΕΕ/Γερμανίας που καταπατάει βάναυσα τα συνταγματικά δικαιώματα της Ελλάδας αλλά όταν το υπό συζήτηση ζήτημα αφορά την Κύπρο, η Ελλάδα μετουσιώνεται αυτόματα σε τμήμα της ιμπεριαλιστικής ΕΕ/Γερμανίας ενάντια στην κυπριακή αποικία της! Τελικά, Κύπρος και Ελλάδα (και οι υπόλοιπες Αποικίες Χρέους) εναλλάσσονται διαδοχικά στο ρόλο του αποικιοκράτη θύτη και του αποικιακού θύματος …
Αυτή η ενδογενής αδυναμία σταθεροποίησηςτης αποικιοκρατικής / ιμπεριαλιστικής ταυτότητας της ΕΕ, απλώς, σημαίνει ότι στο εσωτερικό της δεν υπάρχει ζωτικός χώρος για την κατηγορία της «αποικίας». Ο αξιότιμος κ. καθηγητής θέλει να χώσει σώνει και καλά την κατηγορία της «αποικίας» στο εσωτερικό της ΕΕ (ώστε ξεχνάει εντελώς το εξωτερικό της) και χρησιμοποιεί ως πρόσχημα το «χρέος» για να το κάνει. Όχι ότι δεν ισχύουν όλοι του οι ισχυρισμοί για την συνταγματική και διοικητική υποβάθμιση του υπερχρεωμένου κράτους, αυτοί ισχύουν στο ακέραιο, αλλά αυτή η προσωρινή ακόμα και μόνιμη «υποβαθμιστική περιφερειοποίηση» της κρατικής λειτουργίας αποτελεί μερική / τοπική συστημική επαναρύθμιση που γίνεται αποδεκτή (από τους συνταγματικούς παραβάτες που τυγχάνει να διακυβερνούν) ως εκ του αντιθέτου “εθνική” συμβολή στη δυναμική της ευρωπαϊκής ενοποίησης, δηλαδή νοηματοδοτείται σε ένα άλλο επίπεδο από εκείνο επί του οποίου μεθοδολογικά κινείται ο αξιότιμος κ. καθηγητής («αποικία», Αργεντινή, Λένιν, χρέος, «νέος τύπος παλαιού φαινομένου», κ.ο.κ. …).
Μπορεί κανείς να διαφωνεί ή να συμφωνεί με τον τρόπο της τρέχουσας διαχείρισης τόσο της κρίσης όσο και του ελληνικού χρέους καθώς, γενικότερα, και της προοπτικής της ευρωπαϊκής ενοποίησης από την ίδια την ΕΕ/ΕΖ και από τις κυβερνήσεις της ΕΕ/ΕΖ, συμπεριλαμβανόμενης και της γερμανικής, αλλά αυτός μόνο κατά τα φαινόμενα προσομοιάζει με ιστορικά παρελθούσες αποικιοκρατικές πρακτικές, συμπεριφορές και εθνικιστικές / φυλετικές αυτοκρατορικές φαντασιώσεις.
Η τρίτη παγκόσμια θεωρητική πρωτοτυπία που δημιουργεί ο αξιότιμος κ. καθηγητής είναι ότι όλα αυτά τα πολύ δυσάρεστα για τη Γηραιά Ήπειρο αλλά και τον κόσμο ολόκληρο τα κάνει μια Ηγεμονία, επιπλέονομοσπονδιακή[iii], το Βορειοδυτικό – Κεντροανατολικό τόξο, που πρακτικά είναι και άοπλη και ανυπεράσπιστη έναντι των δυνητικών εχθρών της αφού δεν διαθέτει ούτε ένα αεροπλανοφόρο, ούτε, επίσης, ένα πυρηνικό όπλο, ούτε -τέλος- μια εξειδικευμένη στρατιωτική δύναμη ταχείας επέμβασης!
Βεβαίως, είδαμε προηγουμένως ότι ο αξιότιμος κ. καθηγητής αντιλαμβάνεται αυτή τη δομική ανεπάρκεια ισχύος του γερμανικού αυτοκρατορικού σχεδίου και την αντιπαρέρχεται με μια απλή αντιγεγονική υποκατάσταση: «Η σημερινή Γερμανία είναι μία Πρωσία χωρίς στρατό. Τη θέση του στρατού έχει αναλάβει το Υπουργείο Οικονομικών και η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας.» (Κοτζιάς 201304:14).
Προφανώς, ο αξιότιμος κ. καθηγητής φρονεί ότι η Γερμανία θα καταστρέψει τους εχθρούς της βομβαρδίζοντάς τους -εάν παραστεί ανάγκη- με … (τοξικά;) ευρωχαρτονομίσματα! Ή μήπως -εναλλακτικά- έχει σχηματίσει κάπως την εντύπωση ότι η Γερμανία θα προσλάβει μισθοφόρους, π.χ. τους Έλληνες[iv], για να καθαρίσουν -με οπλικά συστήματα madeinGermany- για πάρτη της αν χρειαστεί;
14. Η χρηματοδότηση του ελληνικού αποικιακού χρέους:
το χρέος των δανειστών
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής αναπαράγει με αταβιστική απερισκεψία τη λενινιστική διαίρεση του κόσμου σε κράτη πιστωτές και σε κράτη οφειλέτες όταν … όλα τα ιμπεριαλιστικά μητροπολιτικά κράτη είναι σήμερα οφειλέτες πνιγμένα από χρέη μέχρι το λαιμό με πρώτη και καλύτερη την ιμπεριαλιστική υπερδύναμη των ΗΠΑ. Ακόμα και στη βιβλιογραφία του αξιότιμου κου. καθηγητή υπάρχει πηγή που αναφέρεται ειδικά στην περίπτωση της Γερμανίας[v].
Ποιος δανείζει, λοιπόν, τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη και τις υπεριμπεριαλιστικές ενώσεις των μικρότερων καθώς και τα μικρά ιμπεριαλιστικά κράτη για να δανείζουν τα υπόλοιπα κράτη του κόσμου και να τα θέτουν υπό την επικυριαρχία τους;
Η απάντηση είναι απλή: ο παγκόσμιος καπιταλισμός στον οποίο περιλαμβάνονται και νομικά και φυσικά πρόσωπα με έδρα τους εκτός των γεωγραφικών ορίων των ιστορικά μητροπολιτικών περιοχών!
Εφόσον νομικά και φυσικά πρόσωπα με έδρα τους την Ελλάδα αγοράζουν ομόλογα του Γερμανικού Δημοσίου το οποίο δανείζει το Ελληνικό Δημόσιο, το όφελος από το ελληνικό χρέος προς τη Γερμανία επιστρέφει τελικά στην Ελλάδα κατά την αντίστοιχη αναλογία! Τελικά, δεν επωφελείται μόνο το Γερμανικό Δημόσιο από το ελληνικό χρέος αλλά οι Έλληνες κεφαλαιούχοι (μέσω της Γερμανίας)! Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα νομικά και φυσικά πρόσωπα με έδρα τους εκτός Γερμανίας που αγοράζουν /επενδύουν στο χρέος του Γερμανικού Δημοσίου.
Βεβαίως, πρέπει να υποσημειωθεί ότι ακόμα και εάν ένα νομικό ή φυσικό πρόσωπο έχει ως έδρα του τη Γερμανία, δηλαδή θεωρείται νομικώς «γερμανικό», αυτό δεν συνεπάγεται ότι τα φυσικά πρόσωπα, οι εταίροι και οι μέτοχοι αυτών των νομικών προσώπων είναι υποχρεωτικά και φυλετικά Γερμανοί. Μπορεί κάλλιστα να είναι ελληνικής, κυπριακής, ιαπωνικής ή κινεζικής υπηκοότητας και φυλετικής καταγωγής.
Η Γερμανία, το γερμανικό κράτος, είναι εν προκειμένω απλώς ο broker, ο ενδιάμεσος, ο μεσολαβητήςτου παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και όχι ο συλλογικός ένοπλος Γερμανός καπιταλιστής που ήταν την εποχή που ο Βλαδίμηρος ολοκλήρωνε στη γαλήνια Ζυρίχη τη σύνταξη του Ιμπεριαλισμού του.
Αυτόν, όμως, το ρόλο τον έχει αναλάβει επισήμως οΕΜΣ εξ ονόματος όλων των κρατών-μελών της Ευρωζώνης συμπεριλαμβανόμενων, φυσικά, και της Ελλάδας και της Κύπρου.
15. Ο «Δανειστής» / «Εκπλειστηριαστής»της «αποικίας χρέους»
OΕΜΣ ως χρηματοπιστωτικός φορέας πιστοληπτικής αξιολόγησης ΑΑΑ δανείζεται από τις παγκόσμιες αγορές χρήματος και κεφαλαίου (με Γραμμάτια, Ομόλογα, και Ομόλογα Ιδιωτικής Τοποθέτησης [Namensschuldverschreibungen (N-Bonds)] για να δανείζει τις Κυβερνήσεις των κρατών-μελών της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν ή προβλέπεται ότι θα αντιμετωπίσουν οξεία χρηματοδοτικά προβλήματα και μόνο εφόσον απειλείται εξ αυτών η νομισματική σταθερότητα της Ευρωζώνης στο σύνολό της. Ο ΕΜΣ δανείζει τις Κυβερνήσεις των κρατών-μελών της Ευρωζώνης μόνο σε πλαίσιο προγραμμάτων μακροοικονομικής προσαρμογής (δηλαδή Μνημονίων).
Δεδομένου ότι η πιστοληπτική αξιολόγηση του ΕΜΣ από τις τρείς “αδελφές” (Standard&Poor’s, Moody’s και FitchRatings)άριστη (ΑΑΑ), ο φορέας δανείζεται με επιτόκια χαμηλότερα από ότι οι μέτοχοί του που χρειάζονται βοήθεια και, επομένως, επίσης τους δανείζει με χαμηλότερα επιτόκια από εκείνα που θα έπαιρναν, εάν έπαιρναν, στην αγορά μόνοι τους.
Το τρέχον υπόλοιπο των δανειοδοτήσεων του ΕΜΣ προς την Ελλάδα στις 10 Ιουλίου 2017 ανερχόταν στο ποσό των €187,5 δις και είχε μέση διάρκεια 30,2 ετών. Επομένως, ο ΕΜΣ είναι ο μεγαλύτερος δανειστής της Ελληνικής Κυβέρνησης (57,5% του συνολικού χρέους της).
ΕΜΣ: Εκταμιεύσεις προς την Ελλάδα, €, δις., 10/07/2017
(Μέγιστη συνολική δέσμευση: 86 δις. € – περίοδος διαθεσιμότητας μέχρι την 20η Αυγούστου 2018)
| Ημερομηνία εκταμίευσης | Εκταμιευθέν ποσό, €, δις. | Τύπος
καταβολής |
Λήξη: χρεολυσία από έως | Σωρευτική εκταμίευση, €, δις. |
| 20/08/2015 | 13 | Μετρητά | 2034 to 2057 | 13 |
| 24/11/2015 | 2 | Μετρητά | 2034 to 2057 | 15 |
| 01/12/2015 | 2,7 | Λογιστικά | 2055 to 2059 for €3,2 billion of €5.4 billion disbursed for bank recapitalisation1; For remaining €2,2 billion, interim maturity: 27/02/2018 2 |
17,7 |
| 08/12/2015 | 2,7 | Λογιστικά | 20,4 | |
| 23/12/2015 | 1 | Μετρητά | 2034 to 2057 | 21,4 |
| 21/06/2016 | 7,5 | Μετρητά | 2034 to 2058 | 28,9 |
| 26/10/2016 | 2,8 | Μετρητά | 2034 to 2058 | 31,7 |
| 10/07/2017 | 7,7 | Μετρητά | 2034 to 2059 | 39,4 |
Σημειώσεις:
Weighted average maturity of loans: 30.2 years (after repayment of €2 bn and not including the €2.2 bn cashless transaction)
1 On 28/02/2017, €1.6 billion from the amount disbursed on 01/12/2015, and €1.6 billion from amount disbursed on 08/12/2015 were merged into a new cash loan
2 The final maturity will be in line with the maximum weighted average loan maturity of 32.5 years.
Πηγή:https://www.esm.europa.eu/assistance/greece
Διαπιστώνεται, επομένως, ότι ο σημαντικότερος Δανειστής της Ελλάδας είναι τα καρτελοποιημένα σε μια Μετοχική Χρηματοπιστωτική Ανώνυμη Εταιρεία κράτη – μέλη της Ευρωζώνης. Αυτό, ο γέρο Κάουτσκι ούτε που τολμούσε να το φανταστεί… και ο αξιότιμος κ. καθηγητής ούτε που βλέπει …
Την ίδια σχεδόν χρονική στιγμή κατά την οποία εκδόθηκε το σύγγραμμα του αξιότιμου κου. καθηγητή (Απρίλιος 2013) εκδόθηκε και το έργο του συγγραφέα του παρόντος Αναδιατυπώνοντας το σοσιαλισμό (Μάϊος 2013).
Σ’ αυτό (Λαμπρόπουλος 201305:344-6) περιλαμβάνεται και το ακόλουθο Τμήμα (56.4) ειδικά αφιερωμένο στο Ευρωπαϊκού Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας – ΕΤΧΣ / EuropeanFinancialStabilityFacility–EFSF που είχε ιδρυθεί, όπως ήδη σημειώθηκε, τον Μάιο 2010και αποτέλεσε έναν από τους δύο γεννήτορες του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας – ΕΜΣ / EuropeanStabilityMechanism – ESMο οποίος καιτον διαδέχθηκε τον Οκτώβριο 2012 ως ο καθολικός διάδοχός του.Ο δε έτερος εκ των γεννητόρων του ΕΜΣ υπενθυμίζεται ότι είναι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης – ΕΜΧΣ / European Financial Stabilisation Mechanism – EFSM που είχε ιδρυθεί επίσης το Μάιο 2010.
«Ίσως η προοπτική μετάλλαξης του ΔΝΤ ή της ΕΕ ή των κρατών-μελών της Ευρωζώνης σε μετοχική εταιρία συμμετοχών και ελέγχου περιουσιακών στοιχείων και επιχειρήσεων (holdingcompany) να φαίνεται σε πολλούς συντρόφους και όχι μόνο μια ιστορία επιστημονικής οικονομικής φαντασίας παρόμοιας με τον «υπεριμπεριαλισμό» του Kautsky έναν περίπου αιώνα νωρίτερα. Δεν είναι, ωστόσο, έτσι. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή η εταιρία ήδη υφίσταται και λειτουργεί στην Ευρωζώνη.
Η Διευκόλυνση Ευρωπαϊκής Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ΑΕ – ΔΕΧΣ ΑΕEuropeanFinancialStabilityFacility– EFSFSAείναι μια διακρατική ανώνυμη μετοχική εταιρία με έδρα το Λουξεμβούργο και μετόχους τα 16 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Η εταιρία ιδρύθηκε στις 8 Ιουνίου 2010 κατ’ εφαρμογή σχετικής απόφασης του έκτακτου Συμβουλίου Οικονομικών και Χρηματοπιστωτικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες στις 9-10 Μαΐου 2010.
Μέτοχοι της εταιρίας είναι τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης κατά την αναλογία της αντίστοιχης συμμετοχής τους στο καταβεβλημένο κεφάλαιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – ΕΚΤ.
Toπροσυπογεγραμμένο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρίας ανέρχεται σε € 31.000 διαιρούμενο σε 3,1 εκατ. μετοχές ονομαστικής μοναδιαίας αξίας € 0,01. Το εγκεκριμένο κεφάλαιο της εταιρίας ανέρχεται σε € 30,0 εκατ. διαιρούμενο σε 3,0 δις. μετοχές ονομαστικής μοναδιαίας αξίας € 0,01.
Προς το παρόν οι συμμετοχές στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρίας κυμαίνονται από το ελάχιστο 0,1% (Κύπρος και Μάλτα) μέχρι το μέγιστο 18,9% (Γερμανία). Η Ελλάδα συμμετέχει με 2,0%.
Σκοπός της εταιρίας είναι η συγκέντρωση ρευστών διαθεσίμων μέσω της έκδοσης διεθνών ομολογιακών δανείων (αλλά και άλλων χρηματοπιστωτικών μέσων) μέχρι και του ποσού των € 440 δις για την παροχήπροσωρινής έκτακτης χρηματοδότησης προς όσους εξ’ αυτών αντιμετωπίζουν δημοσιονομικές δυσκολίες, δηλαδή δεν είναι ικανοί να ανταποκριθούν στις τρέχουσες χρηματοπιστωτικές υποχρεώσεις τους, και έχουν συνάψει ένα Μνημόνιο Συμφωνίας με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή το οποίο περιέχει τους όρους της οικονομικής πολιτικής που θα ασκηθεί.
Οι εγγυήσεις που οι μέτοχοι της εταιρίας συνεισφέρουν σ’ αυτή είναι κατά την αναλογία της συμμετοχής τους στο καταβεβλημένο κεφάλαιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – ΕΚΤ και σταθμισμένες με το δείκτη της πιστοληπτικής ικανότητάς τους που καταρτίζουν οι τρείς κυριότεροι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης (Standard&Poor’s, FitchRatings καιMoody’s). Η σταθμισμένη συνεισφορά των μετόχων στις εγγυήσεις κυμαίνεται από το 0,0% (Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία) μέχρι και το 29,1% (Γερμανία).
Η εταιρία δρα συγχρηματοδοτικά με το ΔΝΤ (μέγιστη συμβολή εκ € 250 δις) και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης – ΕΜΧΣ EuropeanFinancialStabilizationMechanism– EFSM(μέγιστη συμβολή € 60 δις)
Μέχρι σήμερα η εταιρία έχει εκδώσει τρία ομολογιακά δάνεια συνολικού ποσού € 15,0 δις. Το πρώτο δάνειο εκ ποσού € 5,0 δις ήταν για την Ιρλανδία και τα δύο επόμενα εκ ποσών € 5,0 δις το καθένα ήταν για την Πορτογαλία. Η πιστοληπτική ικανότητα της εταιρίας αξιολογείται ως η μέγιστη δυνατή και από τους τρείς κυριότερους διεθνείς οίκους αξιολόγησης (AAAγια τιςStandard&Poor’sκαιFitchRatings, Aaaγια τηνMoody’s).
Πρέπει κατ’ αρχήν να επισημανθεί ότι τα ομόλογα που εκδίδει η ΔΕΧΣ ΑΕ αποτελούν τύπο του περίφημου «ευρωομολόγου» για το οποίο έχει κάνει τόσο μεγάλο θόρυβο η ευρωπαϊκή αριστερά, σοσιαλιστική και η μετασταλινική κομμουνιστική, ως έκφραση της διευρωπαϊκής πολιτικής αλληλεγγύης.
Στη συγκεκριμένη, ωστόσο, περίπτωση, αυτή η αλληλεγγύη ενέχει –κάτω από ορισμένους όρους- και δυναμικές αλλαγής της ιδιοκτησίας των πραγματικών περιουσιακών στοιχείων αναφοράς.
Εάν η Πορτογαλία και Ιρλανδία και προσεχώς και η Ελλάδα δεν κατορθώσουν να εξυπηρετήσουν πλήρως τα δάνεια που έχουν λάβει από την ΔΕΧΣ ΑΕ, τότε οι αντίστοιχες εγγυήσεις που έχουν δώσει οι υπόλοιποι μέτοχοι θα καταπέσουν. Με τον τρόπο αυτό η εταιρία θα αποκτήσει ισόποσες απαιτήσεις έναντι των κρατών που απέτυχαν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Κατά συνέπεια, θα επαναληφθεί μια από τις διαδικασίες που ήδη περιγράφτηκαν στο Τμήμα 54.8.
Ποια είναι η διαφορά τώρα; Ότι ο κατ’ αρχήν φορέας ιδιοκτησίας των περιουσιακών στοιχείων είναι ήδη μια διακρατική μετοχική εταιρία με κεφάλαιο που απαρτίζεται από 3+ δις μετοχές.
Επομένως, η κοινωνικοποίηση δεν απαιτεί καμία απολύτως μορφολογική αλλαγή στο φορέα ιδιοκτησίας. Η κοινωνικοποίηση θα αλλάξει μία και μόνο μία πτυχή του: θα αποσπάσει την ιδιοκτησία και τον έλεγχο του μετοχικού κεφαλαίου από το μυαλό και τα χέρια της διακρατικής εξουσίας και θα τα αποδώσει στους ίδιους τους πολίτες της Ευρωζώνης.».
Το δε Τμήμα 54.8 στο οποίο παραπέμπειτο κείμενο είναι το ακόλουθο (Λαμπρόπουλος 201305:333-5):
«Το ΔΝΤ είναι ένας διεθνής οργανισμός στον οποίο συμμετέχουν με συμμετοχές κεφαλαίου και ανάλογα δικαιώματα ψήφου όλα ή σχεδόν όλα τα κράτη του κόσμου. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο κάθε διεθνής οργανισμός αποτελεί ένα οιονεί κράτος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι νομικά θεωρείται μη κυρίαρχο κράτος.
Η ΕΕ είναι ένας πολυμερής διακρατικός οργανισμός. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο κάθε παρόμοιος οργανισμός αποτελεί ημι-κράτος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι νομικά διαθέτει ορισμένες καταστατικά αποδοθείσες / εκχωρηθείσες λειτουργίες κυρίαρχου κράτους.
Τώρα, ας προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα: τι θα συμβεί εάν υποτεθεί ότι τα κράτη που διασώθηκαν από τη χρεοκοπία μέσω των χρηματοδοτήσεων του ΔΝΤ ή και των συγχρηματοδοτήσεων του ΔΝΤ και της ΕΕ, όπως συνέβη στην περίπτωση της Ιρλανδίας, Πορτογαλίας και Ελλάδας, δεν κατορθώσουν να ανταποκριθούν πλήρως στις υποχρεώσεις που ανέλαβαν απέναντι στους κατά περίπτωση διασώστες τους, με πρώτη και κύρια την υποχρέωση αποπληρωμής των δανεικών κεφαλαίων που τους χορήγησαν;
Προφανώς, ένα κάποιο μέρος των οφειλόμενων κεφαλαίων θα διαγραφεί ως μονομερής πράξη διεθνούς αλληλεγγύης όπως συνήθως και κατ’ επανάληψη συμβαίνει με τις χρεοκοπίες των αναπτυσσόμενων χωρών.
Τα δανειακά κεφάλαια, ωστόσο, που διατέθηκαν στις πλουσιότερες και περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες απ’ αυτές (π.χ. Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισλανδία, Ουκρανία, κ.α.) είναι τόσο μεγάλα ώστε είναι απολύτως λογικό να υποτεθεί ότι είναι αδύνατη η ολοσχερής διαγραφή τους.
Το όποιο οφειλόμενο υπόλοιπο προκύψει ύστερα από την όποια διαγραφή χρέους θα μετατραπεί, με τον α’ ή τον β’ τρόπο, με την α’ ή την β’ διαδικασία, σε πραγματικά περιουσιακά στοιχεία (υποδομές, επιχειρήσεις, κ.λπ.). Κατά συνέπεια, πλουτοπαραγωγικοί πόροι θα περάσουν από την ιδιοκτησία / κατοχή του χρεοκοπημένου κράτους στην ιδιοκτησία του ΔΝΤ ή / και της ΕΕ. Οι νέοι και μεταβατικοί ιδιοκτήτες θα σπεύσουν να τους εκπλειστηριάσουν, δηλαδή να τους ιδιωτικοποιήσουν. Στους πλειστηριασμούς αυτούς εκτός των ιδιωτικών εταιριών και επενδυτικών κοινοπραξιών θα συμμετέχουν, επίσης, ως επίδοξοι αγοραστές και κρατικές καθώς και μικτές εταιρίες με έδρα όλα ή σχεδόν όλα τα κράτη της υφηλίου.
Ποια μπορεί και πρέπει να είναι η προλεταριακή / κοινωνική εναλλακτική λύση σ’ αυτή την ενδεχόμενη προοπτική;
Είναι μήπως η άρνηση εξόφλησης με πραγματικά περιουσιακά στοιχεία της κρατικής οφειλής, δηλαδή –καταληκτικά- ο «εθνικός» πόλεμος μεταξύ δανειστών και οφειλετών;
Ή μήπως –συμμετρικά- είναι η αναλογική διανομή αυτών των περιουσιακών στοιχείων στα κράτη-μέλη του ΔΝΤ ή / και της ΕΕ και η διατήρηση τους υπό αλλοδαπή κρατική ιδιοκτησία, δηλαδή –καταληκτικά- η αλλοδαπή κρατική κατοχή της χώρας που το κράτος της χρεοκόπησε;
Ή μήπως –τελικά- είναι η διατήρησή τους στην ιδιοκτησία του ΔΝΤ ή / και της ΕΕ με την παράλληλη (τουλάχιστον μερική) μετάλλαξή τους σε κεφαλαιουχικές εταιρίες πολυμετοχικής διακρατικής σύνθεσης για να επωφεληθούν φορολογικά (μείωση φορολογικών συντελεστών), εάν επωφεληθούν, οι πολίτες των κρατών-μελών-μετόχων τους;
Καμία από τις πολιτικές αυτές δεν έχει ταξικό προλεταριακό περιεχόμενο. Όλες τους περιστρέφονται γύρω από την παρωχημένη αντίληψη του «έθνους-κράτους». Κατ’ αντιδιαστολή στην όποια ιμπεριαλιστική επικαιροποίηση του «εθνισμού», ο σύγχρονος προλεταριακός διεθνισμός επιτάσσει την πολυεθνική κοινωνικοποίηση του μετοχικού κεφαλαίου αυτών των πλουτοπαραγωγικών πόρων μέσω της δωρεάν διανομής του στους πολίτες όλων των κρατών του κόσμου (στην περίπτωση του ΔΝΤ) ή των κρατών-μελών της ΕΕ (στην περίπτωση της ΕΕ) κατά την αναλογία της συμμετοχής του κάθε κράτους στην απαίτηση έναντι του χρεοκοπημένου κράτους.
Αυτή η πολυεθνική μετοχική συνιδιοκτησία προσδίδει άμεσα στο σοσιαλισμό τη διεθνή και μη κρατική διάσταση που ενδογενώς δεν μπορεί παρά να έχει στο πλαίσιο της σημερινής παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.».
Διαπιστώνεται, δεύτερο, ότι το καρτέλ δεν προτίθεται αλλά και ούτε τεχνικά μπορεί να διαχειριστεί τα περιουσιακά στοιχεία που ενδεχομένως αποκτήσει από την τυχόν πτώχευση των κρατών που έχει δανείσει, δηλαδή πρακτικά σήμερα μόνο της Ελλάδας. Απεναντίας, θα τα ιδιωτικοποιήσει με ανοικτούς δημόσιους πλειοδοτικούς διεθνείς διαγωνισμούς.
Το δε γεγονός ότι στους δανειστές της Ελλάδας συγκαταλέγεται και το ΔΝΤ (μέλη του οποίου είναι όλα σχεδόν τα κράτη του πλανήτη πλην, φυσικά, της Βενεζουέλας και της Β. Κορέας) αυτό σημαίνει ότι οι διαγωνισμοί αυτοί θα είναι υποχρεωτικά ανοικτοί σε όλους, διαφανείς και -στο μέτρο του εκάστοτε δυνατού- “δίκαιοι”.
Εάν τώρα υποτεθεί, όπως θεωρεί ο αξιότιμος κ. καθηγητής, ότι το γερμανικό κράτος είναι η επιτομή του ευρωπαϊκής κοπής νεοφιλελευθερισμού, τότε θα χρησιμοποιήσει την αποδιδόμενη απ’ αυτόν «πρωτοκαθεδρία» του για να διασφαλίσει την διαφάνεια και ισότιμη μεταχείριση από τον εκπλειστηριαστή όλων ανεξαιρέτως των συμμετεχόντων στην ανταγωνιστική διαδικασία διεθνούς εκποίησης των περιουσιακών στοιχείων των πτωχευμένων κρατών.
Συνεπώς, ξανά το ουσιωδώς προσδιοριστικό αποικιοκρατικό προνόμιο της «αποκλειστικής εκμετάλλευσης των πόρων της αποικίας» εξατμίζεται και αποδεικνύεται ότι ο πολυευρωπαϊκός κρατικός καπιταλισμός υπό γερμανική «πρωτοκαθεδρία» του αξιότιμου κου. καθηγητή είναι μια φευγαλέα, περαστική, μεταβατική, στιγμή στην παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική ιδιωτικοποίηση των περιουσιακών στοιχείων των κρατών που πτωχεύουν (εφόσον -τελικά- πτωχεύσουν).
Ο πολυδιαφημισμένος από την Αριστερά και τη Δεξιά νεοφιλελευθερισμός της Ευρώπης γενικά και της Γερμανίας ειδικά είναι -δυστυχώς για τη θέση του αξιότιμου κου. καθηγητή- ισχυρότερος του κρατισμού, αυτοκρατορικού ή εθνικού, … επειδή ακριβώς είναι απλώς ολοκληρωτικά καπιταλιστικός, άρα -εξ΄ορισμού- και παγκοσμιοποιημένος ή πολυεθνικοποιημένος!
12. Η «Ελλάδα»
Τι είναι η «Ελλάδα» στο σύγγραμμα του αξιότιμου κ. καθηγητή;
Δυστυχώς, ότι και η «Γερμανία» του: μια χεγκελιανή ιδέα ιπτάμενη πάνω από την πραγματικότητα που δεν έχει καμία απολύτως σχέση μ’ αυτήν.
Το μόνο σχετικό με την πραγματική Ελλάδα για το οποίο μας πληροφορεί το ογκώδες σύγγραμμα του αξιότιμου κου. καθηγητή είναι ότι η νομοθέτηση και εφαρμογή των Μνημονίων κατ’ εκβιασμό επί του χρέους εκ μέρους του Αποικιοκράτη Δανειστή διασάλευσε πλήρως -τόσο ως διαδικασία όσο και ως αντιπροσωπευτικό κοινωνικό περιεχόμενο- την έννομη κρατική, κυβερνητική, κοινοβουλευτική και συνταγματική τάξη με προφανές αποτέλεσμα την κατάπτωση της Ελλάδας της σε κατάσταση αποικίας.
Ο αξιότιμος κ. καθηγητής διαπιστώνει και απολύτως ορθώς την περίοδο αναφοράς του συγγράμματος του, δηλαδή το 2010-3, μια πολιτειακή κατάσταση έξωθεν κατευθυνόμενης κοινοβουλευτικής δικτατορίας της εκάστοτε κομματικής / διακομματικής πλειοψηφίας και εξ’ αυτού βγάζει ανεπιφυλάκτως το συμπέρασμα ότι η Ελλάδα μετατράπηκε σε αποικία του δανειστή της.
Δυστυχώς, διαφεύγει της προσοχής του αξιότιμου κ. καθηγητή μια μικρή αλλά κρίσιμη ιστορική λεπτομέρεια, ότι αυτή η πολιτειακή κατάσταση που περιγράφει και χαρακτηρίζει ως «τυπικά αποικιοκρατική» ήταν η συνήθης “δημοκρατική” καθημερινότητα της Ελλάδας καθ’ όλη τη μεταπολεμική, εμφυλιοπολεμική και μετεμφυλιοπολεμική περίοδο, μέχρι και τώρα, τη στιγμή αυτή που γράφονται και διαβάζονται αυτές οι γραμμές.
Υπενθυμίζεται στον αξιότιμο κ. καθηγητή ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος οικοδομήθηκε ως αντεπαναστατικό ταξικό και κομματικό κράτος ενάντια στο ΚΚΕ, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας υπό κοινοβουλευτικό μανδύα (κι’ αυτό – ας το θυμίσουμε- χάριν της δομικής αντιμοναρχικής επιμονής και εμμονής των Αμερικανών φίλων μας).
Στο διαδικαστικό εκλογικό επίπεδο η κομματική δικτατορία επί του κοινοβουλίου στήνεται με μια ενισχυμένη αναλογική κομμένη και ραμμένη κάθε φορά στα εκάστοτε μέτρα της (προβλεπόμενης) «αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος» στο όνομα της “βέλτιστης” διακυβερνησιμότητας του κράτους (και καθυπόταξης της αντιπολίτευσης και του συνόλου της κοινωνίας των πολιτών).
Η μόνη περίοδος που η Ελλάδα δεν ήταν κοινοβουλευτική δικτατορία της εκάστοτε κομματικής / διακομματικής πλειοψηφίας ήταν την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας το 1967-1974… Αλλά ακόμα και τότε, κανείς δεν είχε τη φαεινή ή καινοτόμα ιδέα να ονομάσει τη δικτατορία «αποικία των Αμερικάνων». Αλλά ακόμα και να ήταν (“Yankeesgohome!”) -εν πάση περιπτώσει έχει σαφώς μεγαλύτερες πιθανότητες να ήταν απ’ ότι έχει η σημερινή πολιτειακή κατάσταση να είναι αποικία- αποδείχθηκε ιδιαίτερα βραχύβια και για δικτατορία αλλά και για αποικία …
Επομένως, η καθ’ υπαγόρευση κυβερνητική υπέρβαση νόμων, διαδικασιών και συνταγματικών επιταγών δεν αποτελεί από καμία απολύτως άποψη ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο που απαιτεί ρηξικέλευθη ερμηνεία. Απεναντίας αποτελεί δομικό στοιχείο και λειτουργία αυτού που έχω ονομάσει το «λαϊκό κράτος»[i] του «μικροαστικού κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα»[ii].
Το μόνο στοιχείο το οποίο εναλλάσσεται διαχρονικά είναι το ποιος είναι ο εκάστοτε «υπαγορεύων»: Ο στρατηγός SirRonald MacKenzie Scobie, ο Στρατάρχης, τα Ανάκτορα, η αμερικανική πρεσβεία, η ΕΟΚ, η ΕΕ, ή -προσφάτως- η ΕΚΤ και η Γερμανία;
Δυστυχώς, ο αξιότιμος κ. καθηγητής παραφράζει την ενδογενή αυταρχική στρέβλωση του γηγενούς κοινοβουλευτισμού -απόρροια του ετεροχρονισμένου σχηματισμού του ελλαδικού κράτους από τη μια και της εγχώριας καπιταλιστικής τάξης (εμποροπλοίαρχοι, έμποροι, τραπεζίτες, βιομήχανοι) από την άλλη- σε ιστορικό πλαίσιο ελλειμματικών κοινωνικών / ταξικών ιεραρχήσεων και περιβάλλουσας γενικής πολιτιστικής καθυστέρησης εξ’ αιτίας της μακρόχρονης οθωμανικής κατοχής (1071/1453-1821) ως «έξωθεν αποικιοποίηση» …
Και για να κλείνουμε το θέμα της δήθεν «προ-αποικιακής πλήρους νομιμότητας και κανονικότητας της λειτουργίας του Ελληνικού Δημοσίου» να υπενθυμίσουμε μόνο την παγκόσμια αποκλειστικότητα του εντελώς παράνομου και άκρως καταχρηστικού άτυπου χρέους του προς τους προμηθευτές του. Μόνο το 2010, τη χρονιά της “αποικιοποίησης”, ο Κρατικός Προϋπολογισμός διέθεσε 8,8 δις. € (δηλαδή, το 14,6% των πρωτογενών δαπανών του) για την εξόφληση οφειλών των Δημόσιων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων προς τους προμηθευτές τουςεκ προηγούμενων ετών!
Επίσης, πρέπει να υπενθυμιστεί ότι ο «Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος» – «ΔΟΕ» δεν είναι καθόλου άγνωστος στην Ελλάδα λόγω των απανωτών επίσημων και ανεπίσημων στάσεων πληρωμών επί του εξωτερικού χρέους, χρεοκοπιών, διακανονισμών, κ.ο.κ.
Ο Πίνακας που ακολουθεί μας δίνει την συνοπτική και περιεκτική εικόνα του μόνιμου φλερτ της πατρίδας με τη χρεοκοπία και το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο …
Χρεοκοπίες και στάσεις πληρωμών |
|
| 1827 | παύση πληρωμών |
| 1843 | προσωρινό χρεοστάσιο (παύση πληρωμών |
| 1827 – 1878 | αποκλεισμός από τις διεθνείς χρηματαγορές (άτυπος ∆ΟΕ) |
| 1857 | Διεθνής Οικονομική Εξεταστική Επιτροπή (επισήμως άτυπος ∆ΟΕ) |
| 1860 | προσωρινή ανάπαυση (!) πληρωμών του εξωτερικού χρέους |
| 1864 | νέα συμφωνία & αναδιάρθρωση αποπληρωμής του χρέους |
| 1878-1879 | ανοίγουν οι “κρουνοί” δανειοδότησης … |
| 1893 | … δυστυχώς επτωχεύσαµεν … |
| 1898 | διακανονισμός & ∆ιεθνής Οικονομικός Έλεγχος (∆ΟΕ) |
| 1921 | µερική παύση πληρωμών |
| 1922 | αναγκαστικό δάνειο & σωτηρία |
| 1928 -1932 | συμβιβασμοί |
| 1932 | προσωρινό χρεοστάσιο (παύση πληρωμών) |
| 1932 – 1933 | επανάληψη πληρωμών και διακανονισμός |
| 1942 – 1943 | παύση πληρωμών (εξωγενείς παράγοντες) |
| 1953 | Νομισματική µμεταρρύθμιση, υποτίμηση της δραχμής & σύνδεση µε το δολάριο – προσωρινή σωτηρία |
| 1964 | δανειακή σύμβαση µε την οποία ρυθμίζονταν τα προπολεμικά χρέη |
| 1973 & 1978 | πετρελαϊκές κρίσεις … |
| 1985 | στα πρόθυρα της χρεοκοπίας |
Πηγή: Καρανάτσης (201203)
Ο κ. Καρανάτσης (201203) επισημαίνει, τέλος, ότι «Επισήμως, η Ελλάδα πτώχευσε (παύση πληρωμών) δύο φορές. Η µία ήταν το 1893 και η άλλη το 1932. Η παύση πληρωμών επί Καποδίστρια δεν λογαριάζεται, διότι το ελληνικό κράτος δεν είχε συσταθεί, ενώ αυτή του 1843 τελούσε ήδη υπό αποκλεισμό και το 1943 είχε να κάμει µε εξωγενείς παράγοντες.»
12. Η «Αποικία»
Η αποικία συναρθρώνεται από δύο τμήματα:
α) τον επιτόπιο αποικιοκρατικό μηχανισμό ισχύος και διοίκησης, και
β) την αποκλειστική οικονομική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων του χώρου από τις μητροπολιτικές επιχειρήσεις (ιδιωτικές, κρατικές ή μεικτές).
Το πρώτο τμήμα -ορθότερα πολιτειακό / πολιτικό υποσύστημα- μπορεί να προσλάβει πρακτικά άπειρες μορφές – διαρρυθμίσεις της αποικιοκρατικής τάξης των πραγμάτων.
Πάντως, μετά απόλυτης βεβαιότητας, από τις εναλλακτικές διαμορφώσεις της αποικιοκρατικής διαρρύθμισης απουσιάζει εκείνη της «πλήρους κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», δηλαδή με καθολικό εκλογικό δικαίωμα των πολιτών, δηλαδή η «λαϊκή κυριαρχία».
Μόλις σημειώθηκε ότι η κοινοβουλευτική δικτατορία της εκάστοτε κομματικής / διακομματικής πλειοψηφίας, το καθ’ ημάς λαϊκό κράτος του μικροαστικού κρατικού και μονοπωλιακού καπιταλισμού, αποτελεί εάν δε είναι επιπλέον έξωθεν κατευθυνόμενη, τότε αποτελεί στοιχείο του νέο-αποικιακού διανύσματος εξάρτησης και ελέγχου, δηλαδή προκατασκευασμένη «λαϊκή κυριαρχία» και ανούσια «εθνική ανεξαρτησία».
Αν τώρα, η εκάστοτε κομματική / διακομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία που αποδέχεται και υπερψηφίζει κακήν – κακώς τις αποικιοποιούσες συμφωνίες που “επιθυμεί” ο Αποικιοκράτης χαρακτηριστεί -από την κάθε αντιπολίτευση- ως ενδοτική, ως προσκείμενη σ’ αυτόν, ως ραγιάδικη, ως διαπλεκόμενη, ως διεφθαρμένη ή ακόμη και δοσιλογική ευθέως καταγόμενη από τους μαυραγορίτες της γερμανικής κατοχής 1941-4 (Κοτζιάς 201304: 46, 132, 144, 300, κ.α.) τότε ο δημοκρατικός πολιτειακός περιορισμός αίρεται και η νέου τύπου «αποικία χρέους» γίνεται -τελικά- «κοινοβουλευτική αποικία χρέους»!
Σχεδόν “όπερ έδει δείξαι” …αλλά μόνο με την προσθήκη του κοινοβουλευτισμού που λεκιάζει ντροπιαστικά την “καλή αποικιακή φήμη” της πατρίδας που προσπαθεί παντοιοτρόπως να ενισχύσει ο αξιότιμος κ. καθηγητής! Αυτό το λεκέ, ο αξιότιμος κ. καθηγητής (Κοτζιάς 201304:239) ψεκάζει στα πεταχτά με το καθαριστικό sprayτης «ολιγαρχικής μετα-δημοκρατίας»μπας και τον κάνει αν μη τι άλλο “αόρατο”.
Η ολιγαρχική μετα-δημοκρατική υπεκφυγή είναι, ωστόσο, δυστυχώς ασύμβατη με το “παράλληλο αποικιοκρατικό μηχανισμό ελέγχου και διοίκησης του κράτους” που ισχυρίζεται ο αξιότιμος κ. καθηγητής ότι στήνουν οι συνασπισμένοι στην ΕΕ/ΕΖ αποικιοκράτες υπό τη γερμανική “πρωτοκαθεδρία”. Το ένα από τα δύο είναι απλώς περιττό: ή έχετε μια «ολιγαρχική μετα-δημοκρατία» για να σας κάνει τη δουλειά -όπως νομίζει ο συγγραφέας του παρόντος- ή έχετε μια αποικιοκρατική διοίκηση γι’ αυτό – όπως ισχυρίζεται ο αξιότιμος κ. καθηγητής. Στην πρώτη περίπτωση μιλάτε, όμως, για «άνιση – μη ισότιμη – διαβαθμισμένη ενσωμάτωση στην ΕΕ/ΕΖ» και ότι άλλο συναφές μπορείτε να σκεφτείτε ή φανταστείτε∙ στη δεύτερη περίπτωση μιλάτε για «εσωτερική / ευρωζωνική δικτατορικήαποικία» της ΕΕ/ΕΖ.
Βεβαίως, μέτρο της δημοκρατικότητας ενός πολιτεύματος δεν είναι -προσέξτε το αυτό κ. καθηγητά- το περιεχόμενο των λαμβανομένων απ’ αυτό αποφάσεων αλλά -τελικά- είναι η παρεχόμενη απ’ αυτό πραγματική δυνατότητα εναλλαγής των κομμάτων στην διακυβέρνηση του κράτους. Σύμφωνα με το κριτήριο αυτό, ο ελληνικός κοινοβουλευτισμός μάλλον πάσχει από υπερδημοκρατικότητα καθότι εντός του συντομότατου χρονικού διαστήματος μιας πενταετίας (2009 – 2015) σημειώθηκε εναλλαγή όχι δύο αλλά τριών μεγάλων κομμάτων plusτριών μικρών plusπολιτικών ομάδων (Μικρό-Αριστερό-ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι) στη διακυβέρνηση του κράτους. Για να μην πολυλογούμε: η απόλυτη απόδειξη του δημοκρατικού χαρακτήρα του εγχώριου πολιτεύματος, τουλάχιστον μέχρι τότε, είναι η ίδια η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην διακυβέρνηση του κράτους το 2015 μαζί με την εκλογή του αξιότιμου κου. κ. καθηγητή ως βουλευτού του και η επακολουθήσασα ανάθεση σ’ αυτόν των καθηκόντων τού Υπουργού Εξωτερικών!
Το δεύτερο τμήμα -ορθότερα οικονομικό υποσύστημα- έχει πολύ πιο περιορισμένο μορφολογικό εύρος με μόνιμο, ωστόσο, χαρακτηριστικό την ανέγερση τειχών τελωνειακών ή άλλων στην είσοδο και έξοδο επιχειρήσεων τρίτων.
Μπορεί ένα κράτος-μέλος της ΕΕ/ΕΖ να καταστεί αποικία της ΕΕ/ΕΖ, δηλαδή των υπολοίπων κρατών-μελών αλλά και του ίδιου του εαυτού του;
Σύμφωνα με το Λένιν αλλά και με την κοινή επίσης λογική, ένα κράτος-μέλος της ΕΕ/ΕΖ δεν μπορεί να γίνει / είναι αποικία κανενός απολύτως κράτους επειδή εξ ορισμού υφίσταται -τουλάχιστον προς το παρόν- ελευθερία εισόδου – εξόδου και εγκατάστασης – μετεγκατάστασης φυσικών προσώπων, επιχειρήσεων και κεφαλαίων και ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών και παροχή υπηρεσιών τόσο ως προς τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ΕΕ όσο και ως προς -πρακτικά όλες- τις τρίτες χώρες.
Παράδειγμα: το λιμάνι του Πειραιά το έχει αγοράσει εταιρία κινεζικών συμφερόντων, το σιδηρόδρομο τον έχει αγοράσει εταιρεία ιταλικών συμφερόντων, τα αεροδρόμια τα έχει αγοράσει εταιρεία γερμανικών συμφερόντων, η γαλακτοβιομηχανία Δωδώνη και ο ΠΑΟΚ ανήκουν σε εταιρείες ρωσικών συμφερόντων, τα ορυχεία χρυσού στη Χαλκιδική τα εκμεταλλεύεται εταιρεία καναδικών συμφερόντων όπως είναι επίσης και ο μεγαλύτερος μέτοχος στο Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος των Αθηνών, οι ΗΠΑ διαθέτουν αεροναυτική στρατιωτική βάση στην Κρήτη, ο ρωσικός στόλος διαθέτει τρία αγκυροβόλια στο Αιγαίο (Βόρεια της Αστυπάλαιας, Νοτιοανατολικά της Λήμνου και κεντρικό Αιγαίο).
Συγνώμη, αλλά αυτό δεν πρόκειται περί μιας περιχαρακωμένης αποικίας, μιας ζώνης αποκλειστικής μονοπωλιακής και μονοψωνιστικής οικονομικής εκμετάλλευσης, αλλά περί μιας διάτρητης περιοχής με βασική γλώσσα την ελληνική, ένα noman’sland… για να μην χρησιμοποιηθεί βαρύτερος και απρεπής χαρακτηρισμός.
Συνεπώς, η αποκλειστικότητα της οικονομικής εκμετάλλευσης από ένα κράτος ή ακόμα και από μια συνασπισμένη ομάδα κρατών που ορίζει την εννοιολογική πεμπτουσία της «αποικίας» απλώς δεν υφίσταται στην περίπτωση της Ελλάδας.
Συνεπώς, η Ελλάδα της χρεοκοπίας και της κρίσης μπορεί να είναι οτιδήποτε μπορεί κανείς να σκεφτεί πλην αποικίας!
Προσοχή, όμως, εάν η Ελλάδα αποχωρήσει οικειοθελώς ή εκδιωχθεί από την ΕΕ/ΕΖ μπορεί -ως μοναχικό / πλήρως ανεξάρτητο κράτος- να γίνει πάραυτα αποικία του κάθε ενός δυνάμενου αλλά και επιθυμούντος (της ΕΕ, της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Κίνας, της Ρωσίας, των ΗΠΑ, κ.ο.κ.).
Εξυπακούεται ότι το κράτος / συνασπισμός που θα καταστήσει την “απελευθερωμένη” από τον “ζυγό” της ΕΕ/ΕΖ Ελλάδα αποικία του θα αναλάβει και τα όποια χρέη της έναντι των δανειστών της[i]. Η επένδυση είναι μεγάλη και η απόδοση μικρή κι’ αυτή αμφίβολη …
Συνεχίζεται…
[i]https://tradingeconomics.com/euro-area/rating [ii] Εάν τώρα παραπέμψουμε τον αξιότιμο κ. καθηγητή στον «εξωγενή παραμετρικό έλεγχο συστημάτων» μάλλον θα δημιουργηθεί μια πολύ δυσάρεστη λογική κατάσταση για τη θέση της «πρωτοκαθεδρίας». Εκλαϊκευμένο παράδειγμα εφαρμογής: «Spiegel: Η Μέρκελ απέσυρε το σχέδιο Σόιμπλε για Grexit για να μην τα χαλάσει με τον Ολάντ», Ναυτεμπορική, 20170805, http://www.naftemporiki.gr/finance/story/1264877/spiegel-i-merkel-apesure-to-sxedio-soimple-gia-grexit-gia-na-min-ta-xalasei-me-ton-olant.Εν πάση περιπτώσει ας έχει υπόψη του ο αξιότιμος κ. καθηγητής το “ευαγγέλιο” του «παραμετρικού ελέγχου»: MesarovićM.D., MackoD., TakaharaY. (1970) Théoriedessystèmeshiérarchiquesaniveauxmultiples, Economica, Paris, 1980. [iii] Πλην της Γερμανίας τα υπόλοιπα ομοσπονδιακά κράτη στην Ευρώπη είναι το Βέλγιο, η Αυστρία και η Ελβετία. [iv] Διακεκριμένοι μισθοφόροι στη Ν.Α. Μεσόγειο ήδη πριν από τον Ξενοφώντα και τους μυρίους του… Υποψήφιοι εξέχοντες συνάδελφοι μισθοφόροι είναι, επίσης, οι Σέρβοι… [v] Τρίψας (20120804/05) Σ., Η Γερμανία χρωστάει και της Μιχαλούς, Ελλάδα Αύριο, Αθήνα. [vi] Λαμπρόπουλος (20151106) Κ., Αποχαιρετισμός στο Λαϊκό Κράτος,http://redlineagrinio.gr/publications/kostaslampropoulos/6039-apoxairetismos-laiko-kratos [vii] Λαμπρόπουλος (20151019) Κ., Η παγκόσμια ελληνική ιδιαιτερότητα: ο μικροαστικός κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός μας, http://redlineagrinio.gr/publications/kostaslampropoulos/5151-pagkosmia-elliniki-idiaiterotita-mikroastikos-kratikos-monopoliakos-kapitalismos-kosta-lampropoulou [viii] Υπενθυμίζεται ότι το 1867 οι ΗΠΑ εξαγόρασαν την Αλάσκα από την Αυτοκρατορική Ρωσίαέναντι USD 7,2 εκατ. Ποιο πρόσφατα, το 1990, η Δυτική Γερμανία εξαγόρασε νομισματικά την Ανατολική Γερμανία θέτοντας τη βασική ισοτιμία αντικατάστασης του ανατολικογερμανικού μάρκου (DDM) με το δυτικοευρωπαϊκό (DM) στην αναλογία 1:1ενώ η ισοτιμία τους ήταν 5:1! Πρακτικά, επρόκειτο περί εξαγοράς (πολιτικής ιδιωτικοποίησης) των πολιτών της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Βιβλιογραφία
Bernstein (1899) E., Evolutionary socialism, a criticism and an affirmation (Die Voraussetzungen des Sozialismus und die Aufgaben der Sozialdemokratie), 7th impression, Schocken Books, N.Y., 1975.
Καρανάτσης (201203) Κ. Β., “Περί̟πλους” στο Δανεισμό & τις Χρεοκοπίες του Ελληνικού Κράτους, Γραπτή εκδοχή της παρέμβασης που έγινε τον Μάρτιο του 2012 σε εκδήλωση του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων για την παρούσα οικονομική κρίση 2010 – … !.
Kautsky (19140911) K., Ultra-imperialism, Die Neue Zeit, 1914, 2, 19140911:921.
Κοτζιάς (201304) Ν., Ελλάδα αποικία χρέους, ευρωπαϊκή αυτοκρατορία & γερμανική πρωτοκαθεδρία, 4η Έκδοση, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 201503.
Λαμπρόπουλος (20151019) Κ., Η παγκόσμια ελληνική ιδιαιτερότητα: ο μικροαστικόςκρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός μας, http://redlineagrinio.gr/publications/kostaslampropoulos/5151-pagkosmia-elliniki-idiaiterotita-mikroastikos-kratikos-monopoliakos-kapitalismos-kosta-lampropoulou
Λαμπρόπουλος (20151106) Κ., Αποχαιρετισμός στο Λαϊκό Κράτος,
http://redlineagrinio.gr/publications/kostaslampropoulos/6039-apoxairetismos-laiko-kratos
Mesarović M.D., Macko D., Takahara Y. (1970) Théorie des systèmes hiérarchiques a niveaux multiples, Economica, Paris, 1980.
Τρίψας (20120804/05) Σ., Η Γερμανία χρωστάει και της Μιχαλούς, Ελλάδα Αύριο, Αθήνα.
