Όσον τουλάχιστον αφορά την Ευρώπη, με διαχρονικά μεταβλητό ανθρωπολογικό περιεχόμενο και γεωγραφικό προσδιορισμό, η συνολική ιστορία της έχει διέλθει από τέσσερα μεγάλα διαδοχικά στάδια ενώ σήμερα διανύει το πέμπτο.
Το πρώτο στάδιο εντοπίζεται κυρίως στην Ν. Α. Μεσόγειο. Πρόκειται πρώτα για την κρητομυκηναϊκή και μετά για την αρχαιοελληνική εποχή.
Το δεύτερο στάδιο εντοπίζεται σ’ ολόκληρη τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Πρόκειται για την ελληνιστική και αμέσως μετά ρωμαϊκή εποχή.
Το τρίτο στάδιο εντοπίζεται σ’ ολόκληρη την Ευρώπη (και τις θάλασσές της). Πρόκειται, συνδυασμένα και αλληλεπιδραστικά, για τη βυζαντινή εποχή στην Ανατολή, τη φεουδαλική εποχή στη Δύση και την ελευθεροπολειτιακή εποχή στο Βορρά.
Το τέταρτο στάδιο είναι αυτό του Ατλαντικού. Αποικισμός και εποικισμός της Αμερικής πρώτα της Νότιας και Κεντρικής και μετά της Βόρειας. Μετά ακολουθεί η βιομηχανική επανάσταση γύρω από τη Μάγχη, τη Βόρεια Θάλασσα και τη Βαλτική. Το βασικό αναπτυξιακό δίπολο είναι: Ευρώπη – Αμερική.
Η διαπίστωση που πρέπει να υπογραμμιστεί με πολλές γραμμές είναι ότι το πέρασμα σε κάθε επόμενο στάδιο συντελούταν / επέφερε την παρακμή / καταστροφή των δομικών πυρήνων του προηγούμενου σταδίου.
Σήμερα, το ένα συστατικό στοιχείο του ατλαντικού σταδίου, η Αμερική, έχει εισέλθει στο νέο στάδιο του Ειρηνικού ενώ το άλλο, η Ευρώπη, απλώς ασφυκτιά στην απομόνωσή της τις παρακμιακές επιπτώσεις της οποίας και επιχειρεί να αντισταθμίσει με .την «εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».
Ποιο είναι -στο πλαίσιο της συντελούμενης Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης- το έδαφος για την άνθηση της νέας ευρωπαϊκής βιομηχανίας;
Η δυνητική βιομηχανική ενδοχώρα της Ευρώπης βρίσκεται στη Ρωσία από τη μια και τη Β. Αφρική – Μ. Ανατολή από την άλλη.
Η «ρωσική λύση» συνεπάγεται και προϋποθέτει συμμετοχικές διαρρυθμίσεις μεταξύ Δυτικοευρωπαίων και Ρώσων που η μεν δυτικοευρωπαϊκή καπιταλιστική τάξη δεν επιθυμεί να αποδεχθεί (καθότι υποβαθμίζεται με την εισαγωγή νέων συνεταίρων στην ευρωπαϊκή μετοχική εταιρεία), η δε πουτινική πολιτική τάξη δεν επιθυμεί επίσης να αποδεχθεί (καθότι υποβαθμίζεται με την συνεπαγόμενη αποποίηση της κρατικο-καπιταλιστικής οικονομικής βάσης πάνω στην οποία στρογγυλοκάθεται).
Η «βορειοαφρικανική – μεσανατολική λύση» συνεπάγεται και προϋποθέτει την απαλλαγή των αυταρχικών κρατικο-καπιταλιστικών καθεστώτων των κρατών της περιοχής και την αντικατάστασή τους από δημοκρατικά ή δικτατορικά καθεστώτα (εντελώς αδιάφορο) άκρατου -όμως- οικονομικού φιλελευθερισμού, δηλαδή εντελώς συναινετικά στις δυτικοευρωπαϊκές επενδύσεις.
Εν ολίγοις πρόκειται για μια δυτικοευρωπαϊκή σταυροφορία πολυεθνικής καπιταλιστικοποίησης της Β. Αφρικής και Μ. Ανατολής η οποία υποβοηθείται από τη στρατιωτική ισχύ αλλά και τα όποια ειδικότερα οικονομικά ενδιαφέροντα των ΗΠΑ.
Στη σταυροφορία αυτή, ο δυτικοευρωπαϊκός καπιταλισμός επιτυγχάνει την εσωτερική ταξική συναίνεση του προλεταριάτου με δύο συμπληρωματικά μέσα: πρώτο, με το προπαγανδιστικό φόβητρο της τρομοκρατίας του Ισλαμικού Κράτους και, δεύτερο, με την σιωπηλή υπόσχεση ότι μετά τον πόλεμο που πρέπει να πολεμήσει το προλεταριάτο θα ανοίξουν και οι δουλειές για να απασχοληθεί στις «Νέες Ευρωπαϊκές Χώρες» ώστε η Ευρώπη να επιστρέψει στην πολυπόθητη πλήρη απασχόληση.
Το προτελευταίο επεισόδιο αυτής της σταυροφορίας διαδραματίζεται σήμερα στη Συρία και το τελευταίο επεισόδιό της έχει ήδη αρχίσει να εκτυλίσσεται στην Τουρκία.
Στη Συρία οι καπιταλιστές σταυροφόροι απέτυχαν να ανατρέψουν τον Άσαντ χάριν της στρατιωτικής και άλλης στήριξης που του προσέφεραν η Ρωσία και το Ιράν. Κέρδισαν, όμως, πρακτικά ανέξοδα το σχηματισμό ενός οιονεί ανεξάρτητου αλλά εντελώς εξαρτημένου απ’ αυτούς κουρδικού κράτους (Rojavayê Kurdistanê) που αποτελεί -επί της ουσίας- μια τεράστια στρατιωτική βάση τους μεταξύ Τουρκίας – Ιράν – Ιράκ – Συρίας.
Στην Τουρκία, οι καπιταλιστές σταυροφόροι θα πετύχουν να ανατρέψουν τον αντιστεκόμενο με νύχια και με δόντια Ερντογάν;
Την απάντηση στο ερώτημα αυτό θα τη νοιώσουμε στο πετσί μας επειδή δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι στους δυτικούς καπιταλιστές σταυροφόρους περιλαμβάνονται επίσης τόσο το ελληνικής ιδιοκτησίας κεφάλαιο όσο και οι Ελληνικές Ένοπλές Δυνάμεις.
Αυτός είναι και ο πραγματικός απώτατος λόγος της τουρκο-ελληνικής αντιπαράθεσης και όχι η «εθνική» ιδιοκτησία σε μια βραχονησίδα του Αιγαίου …
