Δεν έχω φίλους στη Γάζα ή στο Τελ Αβίβ να αγωνιώ αν ζουν, πώς ζουν. Αν φοβούνται, αν ψάχνουν τον ουρανό για βόμβες και ρουκέτες, αν τρέχουν σε καταφύγια ή απλώς προσεύχονται μην τους πέσει το σπίτι στο κεφάλι. Οι δικοί μου φίλοι είναι μέσα σε σελίδες βιβλίων και πλάνα σινεμά. Ασφαλείς. Εστω κι αν μέσα τους βράζουν ή κουβαλάνε πένθη και νευρώσεις.
Βένα Γεωργακοπούλου
Είναι ήρωες βιβλίων και ταινιών, περισσότερων από το Ισραήλ, λιγότερων από τη Γάζα. Και είναι όλοι τους ευάλωτοι, τρυφεροί άνθρωποι, χωρίς μίσος ή φανατισμό. Η τέχνη, ακόμα κι αυτή που παίρνει θέση, βάζει τον άνθρωπο πάνω από πολιτικές και εθνικές ατζέντες. Αυτές χωρίζουν και φανατίζουν. Μερικές από τις πιο φιλοπαλαιστινιακές γραμμές που έχω ποτέ διαβάσει, είναι από κάτι πελώριους Ισραηλινούς, τον έναν, τον Αμος Οζ, τον χάσαμε, μας λείπει. Και γίνονται ακόμα πιο πολύτιμες, γιατί τη δικιά τους πατρίδα δεν την αρνούνται, κι ας την κρίνουν. Γιατί δείχνουν πως υπάρχει περιθώριο για λύση και ειρήνη.
Τρία πρόσωπα με στοιχειώνουν τις τελευταίες μέρες. Ο 65χρονος Ισα, ψαράς από τη Γάζα, ρομαντικός και ερωτιάρης, που δεν θέλει πολέμους και αντίποινα, μόνο να ζει με ειρήνη και αγάπη με την όμορφη Σιχάμ να του κρατάει το χέρι, όπως στην παλαιστινιακή ταινία «Γάζα, αγάπη μου». Και αυτή η Βελγίδα κορυφαία κινηματογραφίστρια, που παλεύει με την υπαρξιακή της αγωνία, κλεισμένη σε διαμέρισμα του Τελ Αβίβ κοιτάει από τις γρίλιες τους γείτονές της και αναρωτιέται για τις εβραϊκές της ρίζες γυρνώντας το ντοκιμαντέρ «Εκεί κάτω». Σαντάλ Ακερμάν τη λένε, αυτοκτόνησε το 2015.
w.efsyn.gr
