«Δεν υπάρχει πρόοδος χωρίς αλλαγή, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως κάθε αλλαγή είναι πρόοδος» (Τζον Γούντεν)
Προχωρημένος Απρίλης πια και αυτός ο μήνας τη δεκαετία του 1990, για την ακρίβεια από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, ήταν συνυφασμένος με ορισμένα -συναφή μεταξύ τους…- πράγματα. Την κορύφωση των ευρωπαϊκών διασυλλογικών Κυπέλλων στο μπάσκετ, ειδικά στον πρώτο στην ιεραρχία θεσμό, με την -αρκετά συνηθισμένη- έντονη συμμετοχή ελληνικών ομάδων και το απαραίτητο συνοδευτικό: το ανεπανάληπτο περιοδικό Τρίποντο, ένα εβδομαδιαίο εξειδικευμένο περιοδικό που γαλούχησε γενιές στα μυστικά της πορτοκαλί μπάλας.
Κώστας Μαρούντας
Για πολλά χρόνια συνεχίστηκε αυτό το χούι… Για πάρα πολλά χρόνια, ακόμα και όταν το Τρίποντο αποσύρθηκε…, το ελληνικό διασυλλογικό μπάσκετ «απασχολούσε» (που λένε και στην αστυνομική διάλεκτο) την ελίτ του ανταγωνισμού. Στο σήμερα μοιάζει το μπασκετικό ναδίρ να βαρέθηκε τον ίδιο του τον εαυτό… Η Lady Hope θεωρεί πως είναι κρίμα να αποκοπεί το μαζικό υποσυνείδητο από τη σύγχρονη εγχώρια μπασκετική εντροπία… Το παρόν είναι πολύ κρίσιμο.
Η δημοφιλία του συγκεκριμένου αθλήματος στον ελλαδικό χώρο εκτοξεύτηκε και αποκαλύφθηκε πως ταίριαζε και με την ψυχοσύνθεση του εγχώριου πληθυσμού, και με τη νοητική του μενταλιτέ. Το μπάσκετ, είτε μέσω των Εθνικών ομάδων, είτε μέσω των συλλόγων, έμαθε στους Έλληνες τι σημαίνει να νικάς και να καταξιώνεσαι στο υψηλότερο επίπεδο του διεθνούς στερεώματος. Πως κάθε κορυφή είναι προσιτή, αρκεί να έχεις μεράκι, στόχους, σχεδιασμό για σωστή οργάνωση, καλό «μάτι» και επαρκείς πόρους. Τα τελευταία χρόνια η Εθνική ομάδα και οι σύλλογοι αποδεικνύουν πως η εποχή των ισχνών αγελάδων κρατάει πολύ γιατί αφορά σε δομικές δυσλειτουργίες. Γιατί πια έχουν εγκαταλειφθεί οι μεγάλες προσδοκίες, τόσο ώστε να καταλαμβάνουν περισσότερο μερίδιο οι αρνητισμοί και οι παθογένειες. Γιατί το όλο εγχείρημα θέλει ολική ανακατασκευή…
Η παρατεταμένη οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τους προϋπολογισμούς των ελληνικών ομάδων. Οι παίκτες που έρχονται από το εξωτερικό δεν είναι του βεληνεκούς που ήταν παλιότερα. Η εγχώρια παραγωγή εμφανίζει ορατές υστερήσεις. Ο πήχης κατέβηκε, και εξαναγκαστικά, και συνειδητά… Υπάρχουν, δε, ανταγωνιστικές ομάδες από κάποιες χώρες που -να το πούμε εκλαϊκευμένα- «τα στάζουν». Η ψαλίδα έχει ανοίξει, οι ελληνικές ομάδες από βασικές πρωταγωνίστριες έγιναν αρχικά ομάδες δεύτερης ταχύτητας. Δηλαδή, ικανές να περάσουν στην οκτάδα αλλά «δυσκοίλιες» στο να δουν final four. Για τίτλο Ευρωλίγκας; Πια, ούτε λόγος… Στο σήμερα, ακόμα και η πρόκριση στην οκτάδα μοιάζει «ορεινός όγκος». Φέτος, φερ΄ειπείν, ο Ολυμπιακός Πειραιώς τερμάτισε δωδέκατος με ρεκόρ 16-18 και ο Παναθηναϊκός δέκατος έκτος με 11-23… Απολογισμός ξένος με τα παραδοσιακά εγχώρια στάνταρντς, αλλά ενδεικτικός της ουσίας των καιρών…
Oι όποιες ελπίδες για κάτι καλό, όπως και να το ερμηνεύσει ο οποιοσδήποτε αυτό το καλό, επενδύθηκαν στην «αξιοποίηση των έξυπνων λύσεων». Δηλαδή, όσο το δυνατόν περισσότερη προσφορά με το μικρότερο δυνατό κόστος… Αποδεικνύεται περίτρανα πως μία τέτοια στρατηγική επιτρέπει κάποιες εκλάμψεις που μπορεί να είναι ακόμα και εκθαμβωτικές. Π.χ. ένα καλό σερί νικών, ή σπουδαίες νίκες ακόμα και εκτός έδρας απέναντι σε ομάδες από το λεγόμενο πάνω ράφι. Όμως, δεν διασφαλίζει σταθερότητα, οι λύσεις που δίνονται είναι λιγότερες από τα μέτωπα που παραμένουν ανοιχτά. Έχει χαθεί η εμπιστοσύνη και η γκρίνια των υποστηρικτών είναι στην ημερήσια διάταξη. Σε μάκρος χρόνου αναδεικνύονται -και επικρατούν…- οι χτυπητές αδυναμίες. Οι ήττες και οι αποτυχίες έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ουσίας, που ζητάει επειγόντως έκτακτη διαχείριση για την αποφυγή περαιτέρω οπισθοδρομήσεων.
Στο σήμερα είναι επιτακτική όσο ποτέ η ανάγκη για μία νέα πορεία. Που θα είναι συμβατή με την ιστορική παρακαταθήκη του ελληνικού μπάσκετ. Τη γνωρίζουν όλοι και κυρίως οι υπεύθυνοι των ομάδων. Όμως, θέλουν τη διασφάλιση πως θα ξεκινήσουν την προσπάθεια σε ένα περιβάλλον που δίνει απτή προοπτική. Τόσο ως προς τον εγχώριο ανταγωνισμό, όσο και ως προς τον ευρωπαϊκό. Τα δίκια είναι πολλά, εξίσου πολλά με την επιθυμία για μία διαφορετική τροπή. Για να επενδύσεις πρέπει να αποσκοπείς σε αξιόλογα οφέλη. Και φυσικά είναι καλύτερο να έχεις και συμπαίκτες, θα έλεγε κάποιος, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος… Τα δέλεαρ παντού και πάντα αποτελούν βασική παράμετρο.
To ελληνικό μπάσκετ έχει παράδοση, έχει προτεινόμενες τεχνοτροπίες, έχει ανθρώπους που το αγαπάνε. Χρειάζεται στο σήμερα μία έξτρα ώθηση που θα του τονώσει την αυτοπεποίθηση και θα του επιτρέψει να αναπτύξει τους δικούς του βηματισμούς. Όπως τότε: στα τέλη των 80s και στα 90s. Η Lady Hope πιστεύει πως διανύουμε μία εποχή που οι όποιοι παρελθοντολάγνοι δεν πρέπει να ντρέπονται καθόλου… Αρκεί να έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους σύγχρονες ρετσέτες που είναι προσγειωμένες στα αεροδρόμια της λογικής και του εφικτού.
.efsyn.gr/
