H ημέρα, τουλάχιστον καιρικά…, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ονειρική. Ποιος να σκέφτεται πως σε μία εβδομάδα μπαίνει ο Νοέμβριος; Πριν αρχίσει το μεγάλο ποδοσφαιρικό ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, μάλιστα, όλα έμοιαζαν ιδανικά για να έχει κάποιος ή κάποια μεγάλη όρεξη για να το παρακολουθήσει. Και το πρώτο ημίχρονο ήταν ικανοποιητικό, προϊδέαζε και για ένα ακόμα πιο σπουδαίο δεύτερο ημίχρονο (αν και σε αυτά δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος, γιατί κάποιες φορές διαψεύδεσαι πανηγυρικά).
Και μόλις ισοφάρισε ο Ολυμπιακός, ανέλαβε τα ηνία η νεοελληνική φαυλότητα. Γιατί χωρίς κροτίδες δεν μπορούν κάποιοι να πανηγυρίσουν ένα γκολ. Γιατί αν δεν τη ρίξεις προς το μέρος του αντιπάλου, στο μυαλό (πάρα) πολλών δεν στοιχειοθετείται η έννοια της «επιβολής της έδρας». Γιατί μετά από ένα τέτοιο περιστατικό, και την πιθανή διακοπή ενός αγώνα, αν δεν αρχίσει από τις ΠΑΕ και όσους εκπορεύονται από αυτές ο σφετερισμός, το αναποδογύρισμα των προτεραιοτήτων, η διαστρέβλωση, ακόμα και ορισμένες φορές η χυδαιότητα, «αισθανόμαστε» πως δεν υπηρετούμε με ακρίβεια και ολότητα την ιδέα που υπερασπιζόμαστε (ερυθρόλευκη, πράσινη, κιτρινόμαυρη, ασπρόμαυρη, κοκ).
Το ποδόσφαιρο το ίδιο πάντως δεν έχει πρόβλημα, όσο και αν το πληγώνουμε εμείς. Εμείς είμαστε διαρκώς σε αναταραχή, εσωτερική και εξωτερική, αυτό μας βλέπει και χαμογελάει (παλαιότερα ίσως και να θλιβόταν)… Το ποδόσφαιρο θα συνεχίσει να υπάρχει και να «βασιλεύει». Εμείς; Εντάξει, κατά πάσα πιθανότητα, και οι κοινωνίες θα συνεχίσουν να υπάρχουν, το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα μπορέσουν σύντομα να λάμψουν ξανά… Γιατί στο σήμερα το αγαπημένο τους χρώμα είναι το γκρίζο, με αρκετά σημάδια μαύρου πάνω του…
Το βασικό ζήτημα που προέκυψε από τη διακοπή του ντέρμπι είναι η ρίψη αντικειμένων σε παίκτες. Και αυτό δεν είναι ζήτημα Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ, και πάει λέγοντας, αλλά όλων μαζί. Οι κίνδυνοι πολλοί. Ας σκεφτεί ο καθένας που ρίχνει αντικείμενα σε κάποιον ανυπεράσπιστο και ανύποπτο αθλητή, αν θα του άρεσε να του ρίξουν του ίδιου ένα αντικείμενο στην καθημερινή του ζωή. Θέλει κάποιος να του σκάσει κροτίδα ακόμα και στα δέκα μέτρα απόσταση; Το να είσαι εκ του ασφαλούς θύτης δημιουργώντας αθώα θύματα, δείχνει πολλά πράγματα για το ποιόν σου. Ή τέλος πάντων, για να είμαι πιο δίκαιος, ενδεχομένως για την ανωριμότητά σου.
Γιατί, μην κοροϊδευόμαστε, πολλοί έχουμε κάνει στο παρελθόν πράξεις που στο σήμερα μας φαίνονται λανθασμένες. Ικανές ακόμα και για ακραίους χαρακτηρισμούς «αυτοπροσδιορισμού»…
Το θέμα είναι να μάθουμε αυτά που πρέπει, πριν βλάψουμε κάποιον που δεν φταίει σε κάτι… Υπάρχουν κοινωνίες πάνω στη Γη στις οποίες έχει ήδη υπογραφεί σχετικό κοινωνικό συμβόλαιο σεβασμού κάποιων βασικών κανόνων συμβίωσης. Και το οποίο κατά βάση τηρείται… Η Lady Hope είναι πεπεισμένη πως η ελληνική κοινωνία μάλλον δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Ή, για να το πούμε με περισσότερη ακρίβεια, ακόμα και αυτό το στοιχείο διαρκώς φιλτράρεται και εφαρμόζεται κατά το δοκούν. Κοινωνία κατά το δοκούν, λοιπόν, δεν μπορεί να ευημερήσει.
ΥΓ. Πριν λίγα χρόνια, τα δικαστήρια που έκριναν την έκβαση του πρωταθλήματος της Super League ξεκίναγαν μετά το Φεβρουάριο. Φέτος μάλλον βιαζόμασταν. Ξεκινήσαμε από Οκτώβριο τις σχετικές διαδικασίες… Ας ελπίσουμε πως δεν ήταν μόνο η αρχή, γιατί αυτό θα συνιστούσε τη μεγαλύτερη υπονόμευση σε ένα πρωτάθλημα που προδιαγράφεται και φέτος συναρπαστικό ως προς τον ανταγωνισμό για την (αγωνιστική) κορυφή του…
ΥΓ1. (σαρκαστικό σχόλιο) Όσοι παρακολουθούσαμε τηλεοπτικά το ντέρμπι, και φιλοδοξούσαμε κάποια στιγμή να ξεκινήσει ξανά και να ολοκληρωθεί…, τι καταφέραμε; Την ώρα που σε άλλο κανάλι έδειχνε Μίλαν-Γιουβέντους εμείς κοιτάγαμε στις κερκίδες του «Γ.Καραϊσκάκης» μήπως αναγνωρίσουμε κανένα συμμαθητή ή συμμαθήτρια, κανένα γείτονα ή γειτόνισσα, ίσως και κανένα συγγενή. Εγώ προσωπικά έβαλα το ιταλικό ματς γύρω στο 25ο του λεπτό…
efsyn.gr
