Γαλλία: Ξεκινά η νέα μάχη με τον Μακρόν για τις συντάξεις

Το νο­μο­σχέ­διο θέλει να μας κάνει να δου­λεύ­ου­με για πε­ρισ­σό­τε­ρα χρό­νια. Αφε­νός αυ­ξά­νει την ηλι­κία συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης από τα 62 χρό­νια στα 64 και αφε­τέ­ρου αυ­ξά­νει τα χρό­νια ασφά­λι­σης που απαι­τού­νται για το δι­καί­ω­μα σε πλήρη σύ­ντα­ξη.

Τζον Μάλεν* |

Στη Γαλ­λία, κάθε χρόνο βγαί­νουν στη σύ­ντα­ξη 750.000 άν­θρω­ποι. Η τε­λευ­ταία από­πει­ρα του Μα­κρόν να μας κάνει να δου­λεύ­ου­με πε­ρισ­σό­τε­ρο τσα­κί­στη­κε πριν από 3 χρό­νια, από εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους στους δρό­μους και εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες σε απερ­γία. Ο Μα­κρόν τα­πει­νώ­θη­κε. Πρώτα υπο­χρε­ώ­θη­κε να κάνει δια­δο­χι­κές πα­ρα­χω­ρή­σεις στον ένα κλάδο μετά τον άλλο, στη συ­νέ­χεια υπο­σχέ­θη­κε ότι θα θι­χτούν μόνο όσοι γεν­νή­θη­καν μετά το 1975 και τε­λι­κά υπο­χρε­ώ­θη­κε να εγκα­τα­λεί­ψει τη με­ταρ­ρύθ­μι­σή του καθώς οι απερ­γί­ες συ­νε­χί­ζο­νταν, αν και επι­κα­λέ­στη­κε την παν­δη­μία Covid ως αιτία της υπο­χώ­ρη­σής του.

Αυτήν τη φορά, φο­βι­σμέ­νοι από τη βε­βαιό­τη­τα ότι θα υπάρ­ξει μα­ζι­κή αντί­στα­ση, ο Μα­κρόν και η πρω­θυ­πουρ­γός Ελι­ζα­μπέτ Μπορν πρό­σθε­σαν και κά­ποιες πα­ρα­χω­ρή­σεις στο ασφα­λι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο. Οι ηλι­κιω­μέ­νοι που παίρ­νουν συ­ντά­ξεις φτώ­χειας θα κερ­δί­σουν αυ­ξή­σεις με βάση τις οποί­ες στα­δια­κά κα­νέ­νας άν­θρω­πος με πλήρη ερ­γά­σι­μο βίο δεν θα παίρ­νει λι­γό­τε­ρα από 940 ευρώ το μήνα. Το αρ­χι­κό σχέ­διο να αυ­ξη­θεί το όριο συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης στα 65, χα­μή­λω­σε στα 64. Εν τω με­τα­ξύ ο Μα­κρόν έχει επι­μεί­νει να βρε­θεί στην πρώτη γραμ­μή της υπε­ρά­σπι­σης της με­ταρ­ρύθ­μι­σης η Μπορν και όχι ο ίδιος, για την πε­ρί­πτω­ση που πάνε τα πράγ­μα­τα κατά δια­ό­λου. Επι­πλέ­ον, σε αντί­θε­ση με 3 χρό­νια πριν, ο Μα­κρόν πε­ριο­ρί­ζε­ται στον στόχο να μειώ­σει τις κρα­τι­κές δα­πά­νες, εγκα­τα­λεί­πο­ντας το προη­γού­με­νο σχέ­διό του που ήταν να ανα­διορ­γα­νώ­σει όλα τα συ­ντα­ξιο­δο­τι­κά προ­γράμ­μα­τα σε μια νέα βάση συ­στή­μα­τος «πό­ντων», το οποίο θα έκανε πολύ πιο εύ­κο­λη την ιδιω­τι­κο­ποί­η­σή τους στη δια­δρο­μή.

Κάπως έτσι, ξε­κι­νά μια ακόμα μάχη στον τρια­ντα­κο­ντα­ε­τή πό­λε­μο των συ­ντά­ξε­ων.

Το 1982, η Σο­σια­λι­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση του Φραν­σουά Μι­τε­ράν μεί­ω­σε την ηλι­κία συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης στα 60 χρό­νια, ενώ όρισε τον ερ­γά­σι­μο βίο που απαι­τεί­ται για πλήρη σύ­ντα­ξη στα 37μι­ση χρό­νια. Από το 1993 και μετά, δια­δο­χι­κές κυ­βερ­νή­σεις της Δε­ξιάς και της σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης Αρι­στε­ράς επι­χει­ρούν διαρ­κώς να πε­τσο­κό­ψουν το ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Κά­ποιες φορές το κα­τά­φε­ραν, κά­ποιες φορές η αντί­στα­ση τις οδή­γη­σε σε υπο­χώ­ρη­ση και κά­ποιες άλλες οι αγώ­νες κα­τέ­λη­ξαν σε ισο­πα­λία.

Το 1993, μια δεξιά κυ­βέρ­νη­ση πρό­σθε­σε άλλα 2μιση χρό­νια ει­σφο­ρών ως ανα­γκαία για να λάβει πλήρη σύ­ντα­ξη ένας ερ­γα­ζό­με­νος στον ιδιω­τι­κό τομέα, αυ­ξά­νο­ντας τον ερ­γά­σι­μο βίο που κα­το­χυ­ρώ­νει δι­καί­ω­μα πλή­ρους σύ­ντα­ξης στα 40 χρό­νια. Επι­πλέ­ον, οι συ­ντά­ξεις του ιδιω­τι­κού τομέα θα υπο­λο­γί­ζο­νταν πλέον με βάση τον μέσο όρο απο­λα­βών 25 χρό­νων και όχι με βάση τα κα­λύ­τε­ρα 10 χρό­νια, όπως ίσχυε μέχρι τότε.

Το 1995, η Δεξιά ητ­τή­θη­κε κατά την από­πει­ρά της να επι­τε­θεί στις συ­ντά­ξεις του δη­μό­σιου τομέα. Μετά από έναν μήνα απερ­γιών, στη διάρ­κεια των οποί­ων το μετρό του Πα­ρι­σιού πα­ρέ­μει­νε απο­λύ­τως κλει­στό για εβδο­μά­δες, ο πρω­θυ­πουρ­γός Ζιπέ υπο­χρε­ώ­θη­κε να εγκα­τα­λεί­ψει πα­νι­κό­βλη­τος το σχέ­διό του.

Το 2003, οι συ­ντά­ξεις του δη­μο­σί­ου δέ­χθη­καν μια νέα επί­θε­ση. Πλέον και οι δη­μό­σιοι υπάλ­λη­λοι υπο­χρε­ού­νταν να ερ­γά­ζο­νται για 40 χρό­νια προ­κει­μέ­νου να πά­ρουν πλήρη σύ­ντα­ξη. Ωστό­σο, ο υπο­λο­γι­σμός των συ­ντά­ξε­ων εξα­κο­λού­θη­σε να βα­σί­ζε­ται στις απο­λα­βές των τε­λευ­ταί­ων 6 μηνών ερ­γα­σί­ας πριν τη συ­ντα­ξιο­δό­τη­ση.

Το 2010, το όριο ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης ανέ­βη­κε από τα 60 στα 62.

Το 2014, ήταν μια κυ­βέρ­νη­ση του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος που αύ­ξη­σε ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο τα χρό­νια που είναι ανα­γκαία για το δι­καί­ω­μα σε πλήρη σύ­ντα­ξη. Μαζί με άλλα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα εγκλή­μα­τα, αυτή η πράξη κα­τέ­στρε­ψε εκλο­γι­κά το Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα (που σή­με­ρα έχει απο­μεί­νει με 30 έδρες στη Βουλή).

Επί 30 χρό­νια λοι­πόν, κά­ποιες επι­θέ­σεις πέ­ρα­σαν ενώ άλλες εμπο­δί­στη­καν. Τα συ­ντα­ξιο­δο­τι­κά συ­στή­μα­τα της Γαλ­λί­ας είναι σύν­θε­τα, αλλά κά­ποιες βα­σι­κές στα­τι­στι­κές απο­δει­κνύ­ουν την τε­ρά­στια αξία που είχε η αντί­στα­ση. Στη Γαλ­λία σή­με­ρα, με­τα­ξύ των αν­θρώ­πων άνω των 65 ετών, το 4,4% ζει στη φτώ­χεια. Το αντί­στοι­χο πο­σο­στό στη Βρε­τα­νία είναι 15,5% και στη Γερ­μα­νία 9,1%, σύμ­φω­να με τον ΟΟΣΑ. Αν η κα­τά­στα­ση στη Γαλ­λία ήταν εξί­σου κακή με τη Βρε­τα­νία, αυτό θα με­τα­φρα­ζό­ταν σε άλλα δύο εκα­τομ­μύ­ρια ηλι­κιω­μέ­νους να ζουν στη φτώ­χεια. Η τα­ξι­κή πάλη έχει απο­τέ­λε­σμα!

Οδεύ­ο­ντας προς μια έκρη­ξη

Οι πι­θα­νό­τη­τες για μια κοι­νω­νι­κή έκρη­ξη τον ερ­χό­με­νο μήνα είναι εξαι­ρε­τι­κές. Σε μια δη­μο­σκό­πη­ση αυτής της εβδο­μά­δας, το 46% του γαλ­λι­κού πλη­θυ­σμού δη­λώ­νει έτοι­μο να συμ­με­τέ­χει σε ένα κί­νη­μα αντί­στα­σης! Σε αυτό συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται το 32% όσων έχουν ήδη συ­ντα­ξιο­δο­τη­θεί [και δεν θί­γο­νται]. Μόνο το 23% του πλη­θυ­σμού δη­λώ­νει ότι «δεν πρό­κει­ται με τί­πο­τα» να συμ­με­τά­σχει στην αντί­στα­ση. Το 60% δη­λώ­νει ότι υπο­στη­ρί­ζει την αντί­στα­ση, ενώ μόνο το 27% είναι ενα­ντί­ον της.

Αξί­ζει να ση­μειώ­σου­με ότι και με­τα­ξύ των ψη­φο­φό­ρων της Λεπέν στις περ­σι­νές προ­ε­δρι­κές εκλο­γές, υπάρ­χει μια πλειο­ψη­φία που δη­λώ­νει έτοι­μη να κι­νη­το­ποι­η­θεί για να υπε­ρα­σπι­στεί τις συ­ντά­ξεις. Αυτό έχει υπο­χρε­ώ­σει την Μαρίν Λεπέν να προ­σποιεί­ται φω­να­χτά ότι σε αυτό τον αγώνα είναι με το μέρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ενώ τα συ­ντη­ρη­τι­κά ΜΜΕ θα είναι ευ­τυ­χή που θα μπο­ρέ­σουν να ισχυ­ρι­στούν ότι αυτός ο αγώ­νας θα είναι μια συμ­μα­χία της Αρι­στε­ράς με την ακρο­δε­ξιά. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, μόνο η Αρι­στε­ρά είναι αυτή που θα ορ­γα­νώ­σει τον αγώνα και αυτή είναι μια στιγ­μή που θα μπο­ρού­σε να τρα­βή­ξει αρ­κε­τούς από αυ­τούς που ψή­φι­σαν τους φα­σί­στες προς μια άλλη κο­σμο­α­ντί­λη­ψη,  στη­ριγ­μέ­νη στην τα­ξι­κή πάλη. Κά­ποιες συν­δι­κα­λι­στι­κές ομο­σπον­δί­ες έχουν ήδη ανα­κοι­νώ­σει ότι θα απο­τρέ­ψουν κάθε από­πει­ρα ακρο­δε­ξιών ορ­γα­νώ­σε­ων να συμ­με­τέ­χουν στις δια­δη­λώ­σεις του κι­νή­μα­τος.

Οι ηγε­σί­ες των οκτώ συν­δι­κα­λι­στι­κών συ­νο­μο­σπον­διών έχουν κα­λέ­σει σε απερ­γί­ες την Πέμ­πτη 19 Γε­νά­ρη. Είναι η πρώτη φορά εδώ και 12 χρό­νια που κά­λε­σαν σε κι­νη­το­ποί­η­ση όλες μαζί: Συ­νή­θως κά­ποιες επι­χει­ρούν να είναι οι «με­τριο­πα­θείς», ελ­πί­ζο­ντας ότι θα εξα­σφα­λί­σουν κα­λύ­τε­ρη αντι­με­τώ­πι­ση από την κυ­βέρ­νη­ση. Το 1995, μια από τις με­γα­λύ­τε­ρες συν­δι­κα­λι­στι­κές συ­νο­μο­σπον­δί­ες, η CFDT, υπο­στή­ρι­ξε το ασφα­λι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο, κάτι που προ­κά­λε­σε μια τε­ρά­στια κρίση στις γραμ­μές της. Αυτήν τη φορά, το 2023, ακόμα και σω­μα­τεία των αστυ­νο­μι­κών επι­κρί­νουν το νο­μο­σχέ­διο.

Τα φρένα των ηγε­σιών

Όταν μι­λά­με για το επί­πε­δο μα­ζι­κών συ­νο­μο­σπον­διών, οι συν­δι­κα­λι­στές ηγέ­τες, ακόμα και οι πιο ρι­ζο­σπα­στι­κοί, είναι επαγ­γελ­μα­τί­ες δια­πραγ­μα­τευ­τές. Ακόμα κι αν -στη Γαλ­λία- οι συν­δι­κα­λι­στές ηγέ­τες δεν έχουν τις πα­ρα­φου­σκω­μέ­νες απο­λα­βές που έχουν στο Ηνω­μέ­νο Βα­σί­λειο και αλλού, δεν θα βά­λουν την αντί­στα­ση στο επί­κε­ντρο της στρα­τη­γι­κής τους. Στο ση­με­ρι­νό ζή­τη­μα των συ­ντά­ξε­ων, με τη με­ταρ­ρύθ­μι­ση να είναι τόσο αντι­δη­μο­φι­λής και καθώς η ερ­γα­τι­κή τάξη έχει απο­δεί­ξει τα τε­λευ­ταία χρό­νια την προ­θυ­μία της να απερ­γή­σει, θα ήταν απο­λύ­τως εφι­κτό να συ­ντο­νι­στεί μια γε­νι­κή απερ­γία για τη μέρα της ανα­κοί­νω­σης της με­ταρ­ρύθ­μι­σης. Τις ερ­χό­με­νες εβδο­μά­δες, οι συν­δι­κα­λι­στι­κές γρα­φειο­κρα­τί­ες θα προ­τι­μή­σουν να κα­λούν σε με­μο­νω­μέ­νες «μέρες δρά­σης» και θα κα­λέ­σουν μια γε­νι­κή απερ­γία μόνο αν δε­χθούν τε­ρά­στια πίεση από τα κάτω.[1]

Πα­ρό­λα αυτά, ο Φιλίπ Μαρ­τί­νεζ, επι­κε­φα­λής της CGT, δή­λω­σε αυτήν την εβδο­μά­δα ότι οι απερ­γί­ες θα είναι «κα­λύ­τε­ρες από αυτές του 1995», οπότε έχου­με μια καλή αρχή. Ενώ κά­ποιες ομά­δες ερ­γα­ζο­μέ­νων είναι απο­φα­σι­σμέ­νες να προ­χω­ρή­σουν πιο τολ­μη­ρά. Οι ερ­γά­τες στα δι­υ­λι­στή­ρια πε­τρε­λαί­ου έχουν ήδη ανα­κοι­νώ­σει 2ή­με­ρες και 3ή­με­ρες κα­θο­λι­κές απερ­γί­ες για τις επό­με­νες 2 βδο­μά­δες.

Το βα­σι­κό κόμμα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, η Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία του Ζαν Λυκ Με­λαν­σόν, έχει ορ­γα­νώ­σει από κοι­νού με αρ­κε­τές άλλες αρι­στε­ρές ορ­γα­νώ­σεις μια σειρά από δη­μό­σιες συ­γκε­ντρώ­σεις/εκ­δη­λώ­σεις σε όλη τη Γαλ­λία, με στόχο την οι­κο­δό­μη­ση της αντί­στα­σης, ενώ οι βου­λευ­τές της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς επι­τί­θε­νται στο νο­μο­σχέ­διο Μα­κρόν από την τη­λε­ό­ρα­ση. Το πρό­γραμ­μα της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας πε­ρι­λαμ­βά­νει την απο­κα­τά­στα­ση της σύ­ντα­ξης στα 60 για όλους κι όλες. Στην πρώτη δη­μό­σια εκ­δή­λω­ση στο Πα­ρί­σι, την ημέρα που η πρω­θυ­πουρ­γός ανα­κοί­νω­νε το νο­μο­σχέ­διο, συμ­με­τεί­χαν πε­ρί­που 1.000 άν­θρω­ποι. Ομι­λη­τής ήταν ο βου­λευ­τής της Α.Γ., Φραν­σουά Ρου­φέν: «Η συ­ντα­ξιο­δό­τη­ση είναι κάτι το υπέ­ρο­χο, είναι το δι­καί­ω­μά μας σε μια χα­ρού­με­νη ζωή. Είναι το δι­καί­ω­μά μας να έχου­με χρόνο να πε­ρά­σου­με με τα εγ­γό­νια μας, να πάμε για ψά­ρε­μα ή να μά­θου­με ζού­μπα. Αλλά γι’ αυτό πρέ­πει να βγαί­νου­με στη σύ­ντα­ξη ενώ έχου­με ακόμα καλή υγεία». Μια άλλη βου­λευ­τής της Α.Γ., η Μα­τίλντ Πανό, επέ­μει­νε ότι το ασφα­λι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο είναι «κή­ρυ­ξη πο­λέ­μου».

Στις 21 Γε­νά­ρη θα γίνει μια πα­νε­θνι­κή δια­δή­λω­ση, μετά από κά­λε­σμα αρι­στε­ρών ορ­γα­νώ­σε­ων νε­ο­λαί­ας και με την υπο­στή­ρι­ξη της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας. Λε­ω­φο­ρεία θα με­τα­φέ­ρουν αν­θρώ­πους από κάθε γωνιά της χώρας. Πρό­κει­ται για με­ταρ­ρύθ­μι­ση-ναυαρ­χί­δα του Μα­κρόν και πρέ­πει να την βυ­θί­σου­με γρή­γο­ρα. Για κάτι τέ­τοιο, θα απαι­τη­θούν πε­ρισ­σό­τε­ρα από τις «μέρες δρά­σης» των συν­δι­κά­των.

1 [ΣτΜ]: Για να γίνει αντι­λη­πτή η κλί­μα­κα των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων του επό­με­νου δια­στή­μα­τος αλλά και ο διά­λο­γος για το τι πα­ρα­πά­νω απαι­τεί­ται, χρειά­ζε­ται μια διευ­κρί­νι­ση. Αυτό που στη Γαλ­λία απο­κα­λούν «μέρα δρά­σης» των συν­δι­κά­των είναι κοντά σε αυτό που απο­κα­λού­με «24ωρη γε­νι­κή απερ­γία»: Οι γε­νι­κές συ­νο­μο­σπον­δί­ες προ­σφέ­ρουν συν­δι­κα­λι­στι­κή κά­λυ­ψη σε όσους/ες θε­λή­σουν να απερ­γή­σουν εκεί­νη την ημέρα. Στη γαλ­λι­κή αργκό, χρη­σι­μο­ποιεί­ται αυτός ο πιο «σε­μνός» όρος λόγω του ει­δι­κού βά­ρους που κου­βα­λά στη γαλ­λι­κή πα­ρά­δο­ση ο όρος «Γε­νι­κή Απερ­γία» (1936, 1968), που συ­νή­θως υπο­νο­εί ανοι­χτή διάρ­κεια ή/και τη συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια για πραγ­μα­τι­κά κα­θο­λι­κή συμ­με­το­χή, με ανώ­τε­ρες μορ­φές πάλης κ.ο.κ.

*Ο Τζον Μάλεν είναι ενερ­γός επί χρό­νια στην αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά στην πε­ριο­χή του Πα­ρι­σιού και υπο­στη­ρι­κτής της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας. Το σάιτ του είναι το www.randombolshevik.org

rproject.gr