Ο χώρος της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς αποσυντίθεται συρρικνούμενος
Η σοσιαλδημοκρατικοποίηση (μεταΠΑΣΟΚ) της συντριπτικής πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι 2015 προκάλεσε αντιφατικές ροπές εντός του χώρου που αποτρέπουν το σχεδιασμό και εφαρμογή ορθολογικών στρατηγικών και πολιτικών από όλες τις οργανώσεις που τον συναποτελούν. Επομένως, η ίδια η ιστορική ύπαρξη του χώρου βρίσκεται σε κατάσταση ακραίου κινδύνου.
Εάν, η αυτοαποκαλούμενη Αριστερά επιθυμεί να αποφύγει το μοιραίο (κάτι που δεν είναι εξ ορισμού δεδομένο) οφείλει να αναλάβει ανατρεπτικές πρωτοβουλίες όχι για το σύστημα (έχει ήδη αναλάβει πολλές και εντελώς αποτυχημένες) αλλά για την ίδια (δεν έχει αναλάβει ουδεμία).
Πρώτο: η Αριστερά πρέπει να αποφασίσει κατά πλειοψηφία μέσω μιας συνδιάσκεψης όλων εκείνων που συνεχίζουν να αυτοαποκαλούνται «Αριστεροί» για το ποιος πολιτικός φορέας ανήκει και ποιος δεν ανήκει στις τάξεις της.
Ειδικότερα, η συνδιάσκεψη θα πρέπει να αποφασίσει εάν:
· ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει ή όχι στην Αριστερά;
· το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ ανήκουν ή όχι στην Αριστερά;
· το ΔΗΚΚΙ ανήκει ή όχι στην Αριστερά;
· η Πλεύση Ελευθερίας ανήκει ή όχι στην Αριστερά;
· το ΕΠΑΜ ανήκει ή όχι στην Αριστερά;
· Η Οδός Δραχμής ανήκει ή όχι στην Αριστερά;
Εξυπακούεται ότι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΚΚΕ πρόκειται ποτέ να συμμετάσχουν σε μια τέτοια διαδικασία. Συνεπώς, αυτή αφορά το νυν εξωκοινοβουλευτικό τμήμα της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς.
Εξυπακούεται, επίσης, ότι τα όποια αποτελέσματα μιας τέτοιας συνδιάσκεψης δεν μπορούν να είναι δεσμευτικά για τους όποιους συμμετέχοντες.
Δεύτερο: η Αριστερά πρέπει να πάψει να αυτοαποκαλείται «Αριστερά» και να επανέλθει στους κυριολεκτικούς ιστορικούς πολιτικούς επιμέρους εναλλακτικούς αυτοπροσδιορισμούς της ως Κομμουνιστών, Σοσιαλιστών και Αναρχικών.
Η συντριπτική πλειονότητα των οργανώσεων που συναποτελούν το χώρο που νεφελωδώς αυτοπροσδιορίζεται ως «Αριστερά» κατάγονται από το ΚΚΕ ως ιστορικές διασπάσεις του: πρώτα οι τροτσκιστές, μετά οι μαοϊκοί, ύστερα οι ανανεωτές / ευρωκομμουνιστές, και τέλος οι ομάδες Λαφαζάνη (ΛΑΕ) και Γράψα (ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Οι σημερινές πολιτικές διαμορφώσεις όλων αυτών των τάσεων και ρευμάτων είναι όλες τους μηδεμιάς εξαιρουμένης κομμουνιστικές οργανώσεις (σταλινικού ή μαοϊκού χαρακτήρα).
Οι οργανώσεις εκείνες που δεν προέρχονται από τον ιστορικό κομμουνιστικό χώρο αλλά από το χώρο του σοσιαλισμού (π.χ. ΔΗΚΚΙ) δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να αυτοπροσδιορίζονται ως «Σοσιαλιστική Αριστερά».
Τρίτο: η Αριστερά πρέπει να πάψει να χρησιμοποιεί τον όρο «αντικαπιταλισμός» (ως ουσιαστικό και επίθετο) και να τον αντικαταστήσει με τον όρο «μετακαπιταλισμός».
Ο σύνθετος όρος «αντι-καπιταλισμός» έχει δύο παράλληλες νοηματοδοτήσεις. Πρώτο, υποδηλώνει κάτι στη θέση, αντι, του καπιταλισμού και δεύτερο, υποδηλώνει την αντίθεση στον καπιταλισμό.
Με την πρώτη έννοια, η ΕΣΣΔ ήταν «αντικαπιταλιστική» αλλά δυστυχώς δεν ήταν -όπως ιστορικά αποδείχθηκε ακριβώς γι’ αυτό- «μετακαπιταλιστική».
Με τη δεύτερη έννοια, οι μικροαστοί (αγρότες, έμποροι, βιοτέχνες, ελεύθεροι επαγγελματίες, κ.ο.κ.) είναι αντικαπιταλιστές, δηλαδή στρέφονται εναντίον του καπιταλισμού του μεγάλου κεφαλαίου (που τους συνθλίβει μέσω του ανταγωνισμού και του τραπεζικού συστήματος).
Ο αντικαπιταλισμός, λοιπόν, δεν είναι μετακαπιταλισμός, εκείνο το σύστημα που ο καθένας -κατά την κρίση του- θεωρεί ως καθολικό διάδοχο του καπιταλισμού.
Τέταρτο: η Αριστερά πρέπει να καταλήξει εάν θα συμπορευτεί στο μέλλον μέσω του Ενιαίου Μετώπου ή του Λαϊκού Μετώπου.
Ενιαίο Μέτωπο σημαίνει συστράτευση με το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ.
Λαϊκό Μέτωπο σημαίνει εκλογική συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι προφανές ότι το Ενιαίο Μέτωπο αποκλείεται εκ των πραγμάτων: το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ σε καμία απολύτως περίπτωση δεν πρόκειται να συστρατευτεί με τους πρώην διασπαστές του (κάτι που ιστορικά και πολιτικά θα τους δικαίωνε…).
Είναι, επίσης, προφανές ότι το Λαϊκό Μέτωπο αποκλείεται εκ των πραγμάτων: ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον ως ολότητα, ποτέ του δεν θα συνέπραττε με τους διασπαστές του για να … ανατρέψει τη μνημονιακή πολιτική που το ίδιο ως λαϊκομετωπική συγκυβέρνηση εφαρμόζει …
Πέμπτο: η Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά πρέπει να συμπήξει ένα εκλογικό μέτωπο, ενιαίο ή λαϊκό δεν έχει την παραμικρή σημασία) για να μπει στη Βουλή στις εκλογές που ήδη διαγράφονται στον ορίζοντα.
Αυτό είναι σχετικά εύκολο να επιτευχθεί όσον αφορά τις “μεγάλες” δυνάμεις της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς: ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Πλεύση. Οι μικρο-οργανώσεις μάλλον θα μείνουν εκτός αφού δεν διαθέτουν κοινωνική απήχηση που να είναι σε θέση να τους αποδώσει κοινοβουλευτική έδρα. Βεβαίως, υπάρχει και η εκ περιτροπής βουλευτική θητεία (εάν τηρηθούν τα συμφωνηθέντα).
Εάν η Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά δεν κοινοβουλευτοποιηθεί, απλώς -μετά τις εκλογές που έρχονται- δεν θα υπάρχει (παρά μόνο ως Πολιτιστικές ΜΚΟ τοπικού χαρακτήρα κι’ αυτό σε ορισμένες μόνο “ρεφορμιστικές” περιπτώσεις).
