Μαζική αντίσταση στην πανεπιστημιακή αστυνομία

Στις 9 Νοέμβρη να συναντηθούν οι φοιτητικές διεκδικήσεις με το εργατικό κίνημα

Εδώ και ένα μήνα, η κυ­βέρ­νη­ση επι­χει­ρεί να βάλει την πα­νε­πι­στη­μια­κή αστυ­νο­μία στα μέσα στις σχο­λές, χωρίς επι­τυ­χία ωστό­σο. Με την εξαί­ρε­ση του ΑΠΘ, στο οποίο κα­τοι­κο­ε­δρεύ­ουν οι δυ­νά­μεις των ΜΑΤ, σε όλες τις υπό­λοι­πες πε­ρι­πτώ­σεις οι δυ­νά­μεις των ΜΑΤ επι­τί­θο­νταν σε φοι­τη­τές/τριες, κα­θη­γη­τές, ερ­γα­ζό­με­νους/ες στο πα­νε­πι­στή­μιο, έξω από τις πύλες των ιδρυ­μά­των. Παρά τις δια­βε­βαιώ­σεις του Υπουρ­γεί­ου για πε­ρι­πο­λί­ες των ΟΠΠΙ μέσα στις σχο­λές, αυτές ου­δέ­πο­τε έγι­ναν.

Χρήστος Σταυρακάκης

Νέα «αυ­ταρ­χι­κή κα­νο­νι­κό­τη­τα»

Οι συ­νε­χείς επι­θέ­σεις των ΜΑΤ σε πα­νε­πι­στη­μια­κούς χώ­ρους τον τε­λευ­ταίο μήνα προ­κα­λούν οργή και αγα­νά­κτη­ση.  Η πιο αντι­δρα­στι­κή και αντι­δη­μο­κρα­τι­κή πτυχή του νόμου Κε­ρα­μέ­ως-Χρυ­σο­χο­ΐ­δη που θέλει να έχει εγκα­τε­στη­μέ­νη την αστυ­νο­μία μέσα στις στις σχο­λές δεν έχει καμία υπο­στή­ρι­ξη και είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να μην εφαρ­μο­στεί ποτέ. Ήδη οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις των φοι­τη­τι­κών συλ­λό­γων αλλά και οι κι­νη­το­ποί­η­σεις ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή του αυ­ταρ­χι­σμού και της κα­τα­στο­λής τον προη­γού­με­νο χρόνο έχουν μέχρι στιγ­μής εμπο­δί­σει τη γε­νι­κή-κα­θο­λι­κή εί­σο­δο της πα­νε­πι­στη­μια­κής αστυ­νο­μί­ας.

Παρά την έλ­λει­ψη ευ­ρεί­ας συ­ναί­νε­σης τόσο μέσα στην ακα­δη­μαι­κή κοι­νό­τη­τα όσο και ευ­ρύ­τε­ρα στην κοι­νω­νία, η κυ­βέρ­νη­ση επι­μέ­νει στο δόγμα «νόμος και τάξη», επεν­δύ­ο­ντας στην κα­τα­στο­λή και τον αυ­ταρ­χι­σμό. Η εξή­γη­ση δεν μπο­ρεί να βρε­θεί σε ψυ­χο­λο­γι­κούς ή άλ­λους λό­γους αλλά στην πο­λι­τι­κή. Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη έχει εντα­χθεί σε μία διε­θνή τάση αυ­ταρ­χι­κο­ποί­η­σης και γε­νι­κό­τε­ρης πε­ρι­στο­λής δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών. Η αμ­φι­σβή­τη­ση του δι­καιώ­μα­τος στη δια­δή­λω­ση και την απερ­γία, η απάν­θρω­πη πο­λι­τι­κή των pushbacks για τους πρό­σφυ­γες, οι μα­ζι­κές πα­ρα­κο­λου­θή­σεις από την ΕΥΠ, η πα­νε­πι­στη­μια­κή αστυ­νο­μία είναι όλα κομ­μά­τια του ίδιου παζλ. Στο όνομα της κα­νο­νι­κό­τη­τας (της ελευ­θε­ρί­ας της αγο­ράς) και στο όνομα της ασφά­λειας -ιδιαί­τε­ρα της εθνι­κής- η κυ­βέρ­νη­ση προ­σπα­θεί να νο­μι­μο­ποι­ή­σει αυτόν τον αυ­ταρ­χι­σμό και ταυ­τό­χρο­να να στο­χο­ποι­ή­σει και να συ­κο­φα­ντή­σει κάθε φωνή αντί­στα­σης. Σε αυτή την προ­σπά­θεια αξιο­ποιεί μία συ­νε­χή προ­πα­γάν­δα που πα­ρου­σιά­ζει τα πα­νε­πι­στή­μια τάχα ως κέ­ντρα εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας, φτά­νο­ντας στο ση­μείο να ορ­γα­νώ­νει επι­χει­ρή­σεις με πυ­ρο­βο­λι­σμούς μέ­ρα-με­ση­μέ­ρι στην πο­λυ­τε­χνειού­πο­λη του Ζω­γρά­φου.

Ο αυ­ταρ­χι­κός κα­τή­φο­ρος της κυ­βέρ­νη­σης πάει χέ­ρι-χέ­ρι με την πο­λι­τι­κή της φτώ­χειας για τη νε­ο­λαία και για την ερ­γα­τι­κή τάξη. Το κό­στος δια­βί­ω­σης -ή κα­λύ­τε­ρα επι­βί­ω­σης- έχει εκτο­ξευ­θεί. Η εύ­ρε­ση και η συ­ντή­ρη­ση μίας φοι­τη­τι­κής κα­τοι­κί­ας έχει γίνει πο­λυ­τέ­λεια. Σχε­δόν ο µισός πλη­θυ­σµός της χώρας ξο­δεύ­ει πάνω από το µισό µη­νιαίο ει­σό­δη­µά του για την κά­λυ­ψη των πά­γιων εξό­δων και υπο­χρε­ώ­σε­ων (ενοί­κιο, λο­γα­ρια­σµοί). Είναι αυτή η πο­λι­τι­κή που τη στιγ­μή που το ει­σό­δη­μα κα­τα­βα­ρα­θρώ­νε­ται από την ακρί­βεια και τον πλη­θω­ρι­σμό επι­λέ­γει να δώσει 50 εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ για την πα­νε­πι­στη­μια­κή αστυ­νο­μία και δε­κά­δες δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ για πο­λε­μι­κούς εξο­πλι­σμούς. Είναι η ίδια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή που μειώ­νει κάθε χρόνο τις δα­πά­νες για την παι­δεία, αφή­νο­ντας τα πα­νε­πι­στή­μια και τις φοι­τη­τι­κές εστί­ες να κα­ταρ­ρέ­ουν, χωρίς επαρ­κείς υλι­κο­τε­χνι­κές υπο­δο­μές, χωρίς το απα­ραί­τη­το εκ­παι­δευ­τι­κό και διοι­κη­τι­κό προ­σω­πι­κό.

Μα­ζι­κή ενω­τι­κή αντί­στα­ση στην κα­τα­στο­λή

Η κα­τα­στο­λή στις σχο­λές είναι το απα­ραί­τη­το συ­μπλή­ρω­μα για να μπο­ρέ­σει να υλο­ποι­η­θεί ο νέος νόμος πλαί­σιο. Το ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νο πα­νε­πι­στή­μιο που θα διοι­κεί­ται από μα­νά­τζερ και που θέλει η κυ­βέρ­νη­ση δεν μπο­ρεί να έχει ούτε άσυλο, ούτε δη­μο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες, ούτε συλ­λο­γι­κή πο­λι­τι­κή δράση. Θέ­λουν να επι­βάλ­λουν τη λει­τουρ­γία ενός στεί­ρου πα­νε­πι­στη­μί­ου στο οποί­οι οι φοι­η­τές/τριες θα πη­γαί­νουν μόνο για το μά­θη­μά τους, υπό το άγρυ­πνο αστυ­νο­μι­κό βλέμ­μα. Και όπως κάθε επι­χεί­ρη­ση, χρειά­ζε­ται να έχει και την αντί­στοι­χη «ασφά­λεια», μόνο που εδώ αντί για σε­κιού­ρι­τι έχου­με πά­νο­πλα σώ­μα­τα της αστυ­νο­μί­ας που τρο­μο­κρα­τούν και χτυ­πούν φοι­τη­τές/τριες και ερ­γα­ζό­με­νους/ες.

Η εμπει­ρία των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων με βε­βαιό­τη­τα μπο­ρεί να μας πει ότι βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για την αντι­με­τώ­πι­ση της κρα­τι­κής κα­τα­στο­λής είναι η μα­ζι­κή εμπλο­κή συλ­λο­γι­κο­τή­των και αν­θρώ­πων: η δύ­να­μή μας δεν μπο­ρεί να βρί­σκε­ται σε κά­ποια επι­χει­ρη­σια­κή ή «στρα­τιω­τι­κή» υπε­ρο­χή απέ­να­ντι στην αστυ­νο­μία, αλλά στη δυ­να­τό­τη­τά μας να υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε με συλ­λο­γι­κό τρόπο τις γει­το­νιές μας, τις σχο­λές μας και τα σχο­λεία μας από τις επι­θέ­σεις της αστυ­νο­μί­ας ή του πα­ρα­κρά­τους. Η δύ­να­μή μας βρί­σκε­ται στη μα­ζι­κό­τη­τα, στη συλ­λο­γι­κό­τη­τα και την αλ­λη­λεγ­γύη. Απέ­να­ντι στην κρα­τι­κή κα­τα­στο­λή και τα πά­νο­πλα σώ­μα­τα της αστυ­νο­μί­ας ο μόνος τρό­πος να αντι­στα­θού­με είναι οι μα­ζι­κοί αγώ­νες ενά­ντια στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Υπό αυτό το πρί­σμα οι δια­δη­λώ­σεις των άμε­σων απα­ντή­σε­ων απέ­να­ντι στην αστυ­νο­μι­κή βία, χωρίς με­τα­ξύ τους συ­ντο­νι­σμό, δεν έχουν να προ­σφέ­ρουν πολλά και απο­δει­κνύ­ε­ται εκ των πραγ­μά­των ότι έχουν πε­ριο­ρι­σμέ­νη δυ­να­μι­κή.

Η απα­ραί­τη­τη απο­φα­σι­στι­κή αντί­στα­ση του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος στις πύλες των πα­νε­πι­στη­μια­κών ιδρυ­μά­των, δεν αρκεί από μόνη της, δυ­στυ­χώς. Για να μπο­ρέ­σει να μπει φρένο στον αυ­ταρ­χι­κό κα­τή­φο­ρο της κυ­βέρ­νη­σης, χρειά­ζε­ται να συ­να­ντη­θεί η αντί­στα­ση των φοι­τη­τών/τριών με τη δύ­να­μη του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, σε μία κα­τεύ­θυν­ση ανα­τρο­πής της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής. Απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση είναι η με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή ενό­τη­τα των δυ­νά­με­ων της φοι­τη­τι­κής Αρι­στε­ράς.

Η δύ­να­μη όμως του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, η δύ­να­μη της απερ­γί­ας, είναι αυτή που μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει με­γά­λους τριγ­μούς στο σύ­στη­μα και να βάλει τις βά­σεις για με­γα­λύ­τε­ρες ανα­τρο­πές. Κάθε υπο­νό­μευ­ση αυτής της συ­νά­ντη­σης, είναι υπο­νό­μευ­ση της προ­ο­πτι­κής του αγώνα.

Οι διεκ­δι­κή­σεις του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος ενά­ντια στην κα­τα­στο­λή και υπε­ρά­σπι­σης ενός πραγ­μα­τι­κά δη­μό­σιου και δω­ρε­άν πα­νε­πι­στη­μί­ου μπο­ρούν και πρέ­πει να συ­να­ντη­θούν με τις διεκ­δι­κή­σεις για αυ­ξή­σεις σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, για την κα­τα­πο­λέ­μη­ση της ακρί­βειας, για αύ­ξη­ση των δα­πα­νών για υγεία και παι­δεία. Αυτά είναι τα αι­τή­μα­τα που αφε­νός μπο­ρούν να ενώ­σουν δυ­νά­μεις και αφε­τέ­ρου απο­δει­κνύ­ουν σε όλη την κοι­νω­νία και τους ερ­γα­ζό­με­νους το δί­καιο των αι­τη­μά­των των φοι­τη­τών/τριών. Η γε­νι­κή απερ­γία στις 9 Νο­έμ­βρη είναι η ευ­και­ρία να συ­να­ντη­θούν στο δρόμο του αγώνα όλες οι αντι­στά­σεις, η αγα­νά­κτη­ση για την πο­λι­τι­κή της φτώ­χειας, της κα­τα­στο­λής και των επι­δο­μά­των πεί­νας με τη με­γά­λη δύ­να­μη των συν­δι­κά­των. Το αμέ­σως επό­με­νο διά­στη­μα χρειά­ζε­ται με κάθε τρόπο, σε κάθε σχολή να γίνει κα­μπά­νια προ­πα­γάν­δας και ορ­γά­νω­σης της απερ­γί­ας, με εξορ­μή­σεις και πα­ρεμ­βά­σεις (και στους ερ­γα­ζο­μέ­νους των πα­νε­πι­στη­μί­ων), με μα­ζι­κές γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις των συλ­λό­γων. Κάθε δύ­να­μη της φοι­τη­τι­κής αρι­στε­ράς θα κρι­θεί σε αυτό τον στόχο.

Ο αγώ­νας ενά­ντια στην πα­νε­πι­στη­μια­κή αστυ­νο­μία είναι αγώ­νας υπε­ρά­σπι­σης του δη­μό­σιου πα­νε­πι­στη­μί­ου αλλά και αγώ­νας υπε­ρά­σπι­σης των δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών. Είναι αγώ­νας για την ανα­τρο­πή της πο­λι­τι­κής της κυ­βέρ­νη­σης.

/rproject.gr