Ανάγκη ανεξάρτητης αντιπολεμικής δράσης

Η  πιο φωτεινή είδηση μέσα στο σκοτάδι των ημερών, έρχεται από τις φωνές αντιπολεμικής αντίρρησης στη Ρωσία.

Από την έναρ­ξη της ει­σβο­λής μέχρι και την ώρα που γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές, οι αντι­πο­λε­μι­κές δια­δη­λώ­σεις είναι κα­θη­με­ρι­νές και σε πάρα πολ­λές πό­λεις. Η συμ­με­το­χή είναι πε­ριο­ρι­σμέ­νη, αλλά -στις αφά­ντα­στα σκλη­ρές ρω­σι­κές συν­θή­κες- η ση­μα­σία τους είναι τε­ρά­στια και ο ηρω­ι­σμός των αν­θρώ­πων που συμ­με­τέ­χουν συ­γκλο­νι­στι­κός. Οι αντι­πο­λε­μι­κοί ακτι­βι­στές κι ακτι­βί­στριες με­τρούν αρ­κε­τές χι­λιά­δες συλ­λή­ψεις αυτές τις πρώ­τες μέρες. Σε πολ­λές πό­λεις, τα μικρά με­γέ­θη (σκόρ­πιες ομά­δες, ατο­μι­κοί ακτι­βι­σμοί κ.ο.κ.) είναι και επι­λο­γή των ίδιων των δια­δη­λω­τών για να απο­φύ­γουν μα­ζι­κές συλ­λή­ψεις και κα­τα­στο­λή.  

Πάνος Πέτρου |

Θέ­λου­με να πι­στεύ­ου­με ότι οι άν­θρω­ποι στους δρό­μους εκ­προ­σω­πούν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρους Ρώ­σους από τα με­γέ­θη των δια­δη­λώ­σε­ων. Και η αλή­θεια είναι ότι σε επί­πε­δο δη­λώ­σε­ων, ψη­φι­σμά­των, ανα­κοι­νώ­σε­ων κλπ η αντι­πο­λε­μι­κή αντίρ­ρη­ση είναι ισχυ­ρή. Από εκλεγ­μέ­νους δη­μο­τι­κούς συμ­βού­λους μέχρι ένα ση­μα­ντι­κό τμήμα της δια­νό­η­σης ή της τέ­χνης κι από δη­μο­σιο­γρά­φους μέχρι εκ­παι­δευ­τι­κούς ή ερ­γα­ζό­με­νους στην πλη­ρο­φο­ρι­κή, το «όχι στο όνομά μας», η αλ­λη­λεγ­γύη στους Ου­κρα­νούς, η «συ­γνώ­μη» και η δή­λω­ση «ντρο­πής» απο­τε­λούν αχτί­δα φωτός. Η αντι­πο­λε­μι­κή αντίρ­ρη­ση ξε­περ­νά τα όρια των σκλη­ρών αντι­κα­θε­στω­τι­κών, όπως απο­τυ­πώ­νε­ται από πα­ραι­τή­σεις και κα­ταγ­γε­λί­ες αν­θρώ­πων που δρα­στη­ριο­ποιού­νταν (ει­δη­σε­ο­γρα­φι­κά, επαγ­γελ­μα­τι­κά, καλ­λι­τε­χνι­κά, επι­στη­μο­νι­κά) στο «mainstream» της ρω­σι­κής ζωής.

Στη Ρωσία, όπου λει­τουρ­γεί μια μη­χα­νή απαγ­γε­λιών κα­τη­γο­ρί­ων για υπο­κι­νού­με­νη από το εξω­τε­ρι­κό πρα­κτό­ρι­κη δράση, ακόμα και σε καιρό ει­ρή­νης, μπο­ρεί να φα­ντα­στεί κα­νείς το βάρος που επι­κρα­τεί σε καιρό πο­λέ­μου, καθώς το Κρεμ­λί­νο φου­σκώ­νει τα πανιά του με­γα­λο­ρω­σι­κού εθνι­κι­σμού. Το κλίμα που καλ­λιερ­γεί­ται απέ­να­ντι σε όσους κι όσες εκ­φρά­ζουν την ντρο­πή τους για τον πό­λε­μο, το έθεσε ένα από τα πα­πα­γα­λά­κια του Κρεμ­λί­νου στα κρα­τι­κά ΜΜΕ: «Αν ντρέ­πε­στε που είστε Ρώσοι, δεν είστε Ρώσοι».

Υπο­γραμ­μί­ζου­με τις τε­ρά­στιες δυ­σκο­λί­ες που αντι­με­τω­πί­ζει η δη­μό­σια  αντι­πο­λε­μι­κή αντίρ­ρη­ση στη Ρωσία, όχι μόνο για να φω­τί­σου­με το σθέ­νος όσων το κά­νουν, αλλά κυ­ρί­ως για να ανα­δει­χθεί ότι το αντι­πο­λε­μι­κό αί­σθη­μα μπο­ρεί να είναι πολύ με­γα­λύ­τε­ρο από αυτό που φαί­νε­ται. Από πριν την ει­σβο­λή, Ρώσοι σύ­ντρο­φοι πε­ριέ­γρα­φαν ότι το κλίμα δεν συ­γκρί­νε­ται κα­θό­λου με τον πα­τριω­τι­κό εν­θου­σια­σμό του 2014 και ελά­χι­στοι στη­ρί­ζουν θερμά τις επι­διώ­ξεις του Πού­τιν. Ο φόβος της κα­τα­στο­λής, η κυ­νι­κή πα­ραί­τη­ση («άλλοι απο­φα­σί­ζουν για μας, δεν έχου­με τη δύ­να­μη να αλ­λά­ξου­με κάτι»), η εξοι­κεί­ω­ση με την ύπαρ­ξη «εμπό­λε­μης κα­τά­στα­σης» στο Ντον­μπάς τα τε­λευ­ταία 8 χρό­νια και η προσ­δο­κία ο πό­λε­μος να πα­ρα­μεί­νει μα­κριά ή να λήξει σύ­ντο­μα συμ­βά­λουν σε μια πιο πα­θη­τι­κή απο­δο­χή ή σιω­πη­λή δια­φω­νία, αλλά οι συγ­γε­νι­κοί δε­σμοί με τον ου­κρα­νι­κό λαό, το σοκ της μα­ζι­κής ει­σβο­λής και ιδιαί­τε­ρα η πε­ρί­πτω­ση ο πό­λε­μος και οι συ­νέ­πειές του να τρα­βή­ξουν σε πιο πα­ρα­τε­τα­μέ­νο χρο­νι­κό διά­στη­μα, υπο­νο­μεύ­ουν την υπο­στή­ρι­ξη στη ρω­σι­κή επέμ­βα­ση. Αυτό το κλίμα και αυτή τη δυ­να­μι­κή αντα­να­κλά έμ­με­σα η δια­φο­ρο­ποί­η­ση ενός βου­λευ­τή του ΚΚ Ρω­σί­ας, που ψή­φι­σε την πρό­τα­ση του κόμ­μα­τός του για ανα­γνώ­ρι­ση των αυ­το­α­πο­κα­λού­με­νων «Λαϊ­κών Δη­μο­κρα­τιών»: «Ψή­φι­σα να γίνει η Ρωσία ασπί­δα, όχι να βομ­βαρ­δι­στεί το Κίεβο».

Τα αντι­πο­λε­μι­κά νέα από τη Ρωσία απο­τε­λούν ένα διπλό «κά­λε­σμα» σε όλους κι όλες μας. Αφε­νός, για την πο­λι­τι­κή στάση απέ­να­ντι στο ρω­σι­κό κρά­τος και τον πό­λε­μό του: Εί­μα­στε στο πλευ­ρό των αν­θρώ­πων που αντι­στέ­κο­νται στον πό­λε­μο, που αυτήν τη στιγ­μή υιο­θε­τούν την πιο αυ­θε­ντι­κά αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή και αντι-εθνι­κι­στι­κή στάση, ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση που τους φυ­λα­κί­ζει. Αφε­τέ­ρου, για τη στάση που οφεί­λου­με να κρα­τή­σου­με στις χώρες μας. Έχου­με να εμπνευ­στού­με από τους αγω­νι­στές και τις αγω­νί­στριες που πάνε κό­ντρα στις φι­λο­πό­λε­μες ιαχές της «δικής τους» κυ­βέρ­νη­σης και να αντα­πο­δώ­σου­με πράτ­το­ντας τα ανά­λο­γα και εδώ, απέ­να­ντι στις «δικές μας».

Οι κυ­βερ­νή­σεις και τα με­γά­λα ΜΜΕ στον λε­γό­με­νο «δυ­τι­κό κόσμο» ενορ­χη­στρώ­νουν μια χυ­δαία κι επι­θε­τι­κή κα­μπά­νια που επι­χει­ρεί να με­τα­τρέ­ψει την αγω­νία για τον ου­κρα­νι­κό λαό σε πο­λε­μο­κά­πη­λη κραυ­γή. Οι, τάχα, υπε­ρα­σπι­στές του «ελεύ­θε­ρου κό­σμου»απέ­να­ντι στο «ρω­σι­κό αυ­ταρ­χι­σμό», αντι­γρά­φουν συ­στη­μα­τι­κά τον Πού­τιν. Στη Ρωσία, όποιος δε συ­σπει­ρώ­νε­ται εν­θου­σιω­δώς γύρω από τη ρω­σι­κή ση­μαία, «είναι άν­θρω­πος της Δύσης». Στις δυ­τι­κές χώρες, όποιος δεν συ­σπει­ρώ­νε­ται με εν­θου­σια­σμό γύρω από τον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σμό, «κάνει τη δου­λειά των Ρώσων». Τα ρω­σι­κά ΜΜΕ απα­γο­ρεύ­ουν φρά­σεις όπως «ει­σβο­λή», «επί­θε­ση» ή «κή­ρυ­ξη πο­λέ­μου». Στην ΕΕ, συ­ζη­τά­νε την απα­γό­ρευ­ση ΜΜΕ ρω­σι­κών συμ­φε­ρό­ντων -για την υπε­ρά­σπι­ση της ελευ­θε­ρί­ας και της δη­μο­κρα­τί­ας πάντα! Δια­μορ­φώ­νε­ται ένα κλίμα, που αν εμπε­δω­θεί, θα θυ­μί­ζει «μα­καρ­θι­σμό». Και αξί­ζει να θυ­μό­μα­στε ότι ο αυ­θε­ντι­κός «μα­καρ­θι­σμός», αυτό το συ­νώ­νυ­μο συ­κο­φά­ντη­σης και διώ­ξε­ων, γεν­νή­θη­κε επί­σης στη «δη­μο­κρα­τι­κή Δύση», την τε­λευ­ταία φορά που και πάλι κα­λού­σε τους πλη­θυ­σμούς να συ­σπει­ρω­θούν γύρω της απέ­να­ντι στον «ολο­κλη­ρω­τι­σμό».

Αυτή η πίεση αφορά την συ­κο­φά­ντη­ση της Αρι­στε­ράς, την επι­βο­λή σιω­πη­τη­ρί­ου στο αντι­πο­λε­μι­κό κί­νη­μα και την προ­σπά­θεια να απο­σπά­σει τη συ­ναί­νε­ση των πλη­θυ­σμών σε πο­λε­μο­κά­πη­λους σχε­δια­σμούς. Έχου­με να δι­δα­χθού­με από το σθέ­νος των Ρώσων δια­δη­λω­τών. Έχου­με να τρί­ψου­με στη μούρη των «γε­ρα­κιών» που στέλ­νουν όπλα και φτιά­χνουν κλίμα σύ­γκρου­σης, στο όνομα τάχα της ει­ρή­νης, τις φωνές μέσα από τη Ρωσία, που ανα­δει­κνύ­ουν την πα­ρά­νοια του ισχυ­ρι­σμού του Κρεμ­λί­νου ότι εξα­πέ­λυ­σε πό­λε­μο γιατί νοιά­ζε­ται για την ει­ρή­νη.

Από τις δια­δη­λώ­σεις αυτών των ημε­ρών ενά­ντια στη ρω­σι­κή ει­σβο­λή, ξε­χώ­ρι­σαν οι 100.000 δια­δη­λω­τές στο Βε­ρο­λί­νο. Σύμ­φω­να με κά­ποιες εκτι­μή­σεις -που δεί­χνουν εύ­λο­γες- το πλή­θος ήταν ανά­μι­κτο και το μή­νυ­μα θολό. Αν­θρω­πι­στι­κά ανα­κλα­στι­κά («ανη­συ­χώ γι’ αυτό που γί­νε­ται στην Ου­κρα­νία και μόνο να δια­δη­λώ­σω μπορώ»), πα­τριω­τι­κά ή και εθνι­κι­στι­κά αι­σθή­μα­τα της με­γά­λης ου­κρα­νι­κής κοι­νό­τη­τας, ένα φάσμα από­ψε­ων και συν­θη­μά­των στις πι­κέ­τες που πε­ρι­λάμ­βα­νε το γε­νι­κό αί­σθη­μα «να κά­νου­με κάτι», τη συ­μπά­θεια προς τις κυ­ρώ­σεις, την απαί­τη­ση στρα­τιω­τι­κής ενί­σχυ­σης των Ου­κρα­νών, αλλά και την αυ­θε­ντι­κή αντι­πο­λε­μι­κή αντίρ­ρη­ση, κυ­ρί­ως με το «Όχι σε Τρίτο Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο», που ήταν εμ­φα­νές ότι αφο­ρού­σε την προ­ο­πτι­κή δυ­τι­κής «αντα­πά­ντη­σης». Παίρ­νο­ντας υπόψη το μέ­γε­θος της αντι­μι­λι­τα­ρι­στι­κής διά­θε­σης στο γερ­μα­νι­κό λαό, που πα­ρέ­με­νε συ­γκλο­νι­στι­κή ψηλά στις δη­μο­σκο­πι­κές έρευ­νες μέχρι και λίγο πριν την ει­σβο­λή, εί­μα­στε σί­γου­ροι ότι οι κα­λο­προ­αί­ρε­τοι άν­θρω­ποι σε αυτή τη δια­δή­λω­ση ήταν πολ­λοί. Αλλά αυτοί οι άν­θρω­ποι γύ­ρι­σαν σπίτι τους για να μά­θουν εμ­βρό­ντη­τοι από την τη­λε­ό­ρα­ση ότι εκεί­νη τη μέρα ο «σο­σιαλ­δη­μο­κρά­της» Σολτζ ανα­κοί­νω­σε τη με­τα­τρο­πή της Γερ­μα­νί­ας σε πο­λε­μι­κή υπερ­δύ­να­μη, δα­πα­νώ­ντας 100 δισ. ευρώ (!) σε όπλα. Και διά­βα­σαν ρε­πορ­τάζ που επι­χει­ρού­σαν χυ­δαία να συν­δέ­σουν όσα γί­νο­νταν στους δρό­μους του Βε­ρο­λί­νου με όσα γί­νο­νταν στη Βουλή, ως «αφύ­πνι­ση της Γερ­μα­νί­ας». Ελ­πί­ζου­με ότι με την πα­ρέμ­βα­ση και της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, η αντι­μι­λι­τα­ρι­στι­κή διά­θε­ση θα στρα­φεί ενά­ντια σε αυτή την κο­λοσ­σιαία πρό­κλη­ση για την ει­ρή­νη.

Πα­ρα­φρά­ζο­ντας το σύν­θη­μα της αμε­ρι­κα­νι­κής αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς μετά την 11η Σε­πτέμ­βρη («ο θρή­νος μας δεν είναι κραυ­γή πο­λέ­μου») θα πρέ­πει να δοθεί σκλη­ρή μάχη για να εμπε­δω­θεί ότι «η ενα­ντί­ω­σή μας στη ρω­σι­κή ει­σβο­λή δεν είναι απαί­τη­ση για πε­ρισ­σό­τε­ρο πό­λε­μο».

Άλ­λω­στε, οι προ­θέ­σεις και οι δια­θέ­σεις των κυ­βερ­νή­σε­ων στη Δύση δεν κρύ­βο­νται. Στη Βρε­τα­νία, η αντι­πο­λε­μι­κή ομπρέ­λα Stop The War Coalition, έβγα­λε μια ανα­κοί­νω­ση που κα­τήγ­γει­λε τη ρω­σι­κή επέμ­βα­ση, ζη­τού­σε από­συρ­ση των ρω­σι­κών στρα­τευ­μά­των, ανα­δεί­κνυε τις ευ­θύ­νες του ΝΑΤΟ στην κλι­μά­κω­ση και ζη­τού­σε να στα­μα­τή­σει η επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ και να «επι­στρέ­ψει η δι­πλω­μα­τία». Μια αυ­το­νό­η­τη δή­λω­ση όποιου εν­δια­φέ­ρε­ται πραγ­μα­τι­κά για την ει­ρή­νη, την οποία συ­νυ­πέ­γρα­ψαν 11 βου­λευ­τές του Ερ­γα­τι­κού Κόμ­μα­τος. Αλλά η ηγε­σία του κόμ­μα­τος τους απεί­λη­σε με δια­γρα­φή, οδη­γώ­ντας στην από­συρ­ση των 11 υπο­γρα­φών. Αμέ­σως μετά, η ηγε­σία «κα­τέ­λα­βε» το λο­γα­ρια­σμό της Νε­ο­λαί­ας του κόμ­μα­τος στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα, επει­δή δια­τύ­πω­νε κρι­τι­κές -και- στο ΝΑΤΟ. Δεν τους εν­δια­φέ­ρει η ει­ρή­νη, ούτε η κα­τα­δί­κη της Ρω­σί­ας: το μή­νυ­μα είναι ότι δεν ανέ­χο­νται καμιά κρι­τι­κή του ρόλου του ΝΑΤΟ. Γιατί μι­λά­νε για ει­ρή­νη, αλλά σκέ­φτο­νται τα επό­με­να πο­λε­μι­κά επει­σό­δια.

Όλα τα πα­ρα­πά­νω, υπο­γραμ­μί­ζουν την κρι­σι­μό­τη­τα που έχει η δια­φύ­λα­ξη της ανε­ξαρ­τη­σί­ας της Αρι­στε­ράς ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την ανά­πτυ­ξη ενός πραγ­μα­τι­κού αντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος, για να μη χάσει το «Όχι στον Πό­λε­μο» το νόημά του στα χέρια των πο­λε­μο­κά­πη­λων προ­πα­γαν­δι­στών.

Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός χα­ρα­κτή­ρας του πο­λέ­μου και η Αρι­στε­ρά

 

Τ α πρό­σφα­τα γε­γο­νό­τα προ­σφέ­ρο­νται για ένα αυ­το­κρι­τι­κό συ­μπέ­ρα­σμα. Ο Πέ­τρος Πα­πα­κων­στα­ντί­νου γρά­φει εύ­στο­χα ότι ο Μπάι­ντεν αντι­με­τω­πί­στη­κε όταν προει­δο­ποιού­σε για επι­κεί­με­νη ρω­σι­κή ει­σβο­λή σαν τον «ψεύτη βοσκό». Επι­ση­μαί­νει τα ελα­φρυ­ντι­κά, όπως προ­κύ­πτουν άλ­λω­στε και από την εύ­στο­χη επι­λο­γή της ανα­λο­γί­ας (ο βο­σκός του πα­ρα­μυ­θιού είχε φω­νά­ξει πολ­λές φορές ψευ­δώς «λύκος» ώστε να μην τον πι­στέ­ψουν οι συ­χω­ρια­νοί όταν τε­λι­κά ο λύκος εμ­φα­νί­στη­κε). Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, η εξέ­λι­ξη θυ­μί­ζει μια άλλη ρήση, του Μπό­ρις Κα­γκαρ­λί­τσι: «το ότι κά­ποιος έχει μανία κα­τα­δί­ω­ξης, δεν απο­κλεί­ει ότι κά­ποια στιγ­μή ίσως τον κα­τα­διώ­κουν όντως». Ο Ρώσος μαρ­ξι­στής την είχε χρη­σι­μο­ποι­ή­σει για τον Πού­τιν, ανα­δει­κνύ­ο­ντας ότι ενώ το ρω­σι­κό κα­θε­στώς καλ­λιερ­γού­σε ένα σο­βι­νι­στι­κό κλίμα αντι-δυ­τι­κής υστε­ρί­ας που αξιο­ποιού­σε ερ­γα­λεια­κά, αυτό δεν αναι­ρού­σε το γε­γο­νός της πε­ρι­κύ­κλω­σης της Ρω­σί­ας από το ΝΑΤΟ. Σή­με­ρα μπο­ρεί να πει κα­νείς ότι το γε­γο­νός ότι καλ­λιερ­γεί­ται κι ερ­γα­λειο­ποιεί­ται στη Δύση μια ρω­σο­φο­βι­κή υστε­ρία, δεν αναι­ρεί το γε­γο­νός ότι στη Ρωσία υπάρ­χουν φι­λο­δο­ξί­ες αυ­το­κρα­το­ρι­κής «πα­λι­νόρ­θω­σης» που απει­λούν γει­το­νι­κά της  κράτη.

Η απο­τυ­χία πρό­βλε­ψης μιας τέ­τοιας ρω­σι­κής επί­θε­σης αφορά τους πε­ρισ­σό­τε­ρους (αν όχι όλους!) από όσους γρά­ψα­με σχε­τι­κά για την ου­κρα­νι­κή κρίση το προη­γού­με­νο διά­στη­μα. Σε ό,τι μας αφορά, δεν θα το γρά­φα­με δια­φο­ρε­τι­κά από το Ρώσο σύ­ντρο­φο Ιλία Μπου­ντρα­ΐ­τσκις:

«Όπως και οι πε­ρισ­σό­τε­ροι σχο­λια­στές στη Ρωσία, μέχρι και την τε­λευ­ταία στιγ­μή δεν πί­στευα ότι ήταν πι­θα­νή μια πλή­ρους κλί­μα­κας επί­θε­ση στην Ου­κρα­νία. Ωστό­σο μου ήταν ξε­κά­θα­ρος ο επι­θε­τι­κός προ­σα­να­το­λι­σμός της Ρω­σι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής και η υβρι­δι­κή εμπλο­κή του ρω­σι­κού στρα­τού στον πό­λε­μο στο Ντον­μπάς. Αλλά όσοι στη δυ­τι­κή Αρι­στε­ρά μέχρι το τε­λευ­ταίο λεπτό πα­ρου­σί­α­ζαν τη Ρωσία σαν θύμα και απο­κα­λού­σαν αδιά­κο­πα το ου­κρα­νι­κό κα­θε­στώς “να­ζι­στι­κό”, έχουν σή­με­ρα τη δική τους ευ­θύ­νη μπρο­στά στον πό­λε­μο. Κι αν θέ­λουν να είναι ει­λι­κρι­νείς με τους εαυ­τούς τους και τους υπο­στη­ρι­κτές τους, θα όφει­λαν να πα­ρα­δε­χτούν το λάθος τους».

Η ανά­λυ­ση για τον άδι­κο-ιμπε­ρια­λι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα των αντα­γω­νι­σμών στην εποχή που έχου­με μπει είναι πο­λύ­τι­μη. Σή­με­ρα, μπο­ρεί να δεί­ξει κα­νείς κα­τα­νό­η­ση σε Ου­κρα­νούς που υπε­ρα­σπί­ζο­νται το «δίκιο τους» απέ­να­ντι στη ρω­σι­κή ει­σβο­λή. Όπως και χθες θα μπο­ρού­σε κα­νείς να δεί­ξει κα­τα­νό­η­ση σε αν­θρώ­πους του Ντον­μπάς, που υπε­ρα­σπί­ζο­νταν το «δίκιο τους» απέ­να­ντι στο κα­θε­στώς του Κιέ­βου. Αλλά, δυ­στυ­χώς, η υπό­θε­σή τους κα­θο­ρί­ζει τη φύση και τα επί­δι­κα της σύ­γκρου­σης όσο κα­θό­ρι­σε και η δί­καιη υπό­θε­ση των Σέρ­βων απέ­να­ντι στην Αυ­στρο­ουγ­γα­ρία τον Πρώτο Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο.

Από την αντι­πο­λε­μι­κή Αρι­στε­ρά εκεί­νης της επο­χής έχου­με να αντλή­σου­με πολλά μα­θή­μα­τα. Στην αντι­πα­ρά­θε­ση με τις κυ­βερ­νή­σεις τους, ο Γερ­μα­νός Λί­μπ­κνε­χτ έδει­ξε σθέ­νος παρά τη χυ­δαία συ­κο­φά­ντη­ση ως υπο­στη­ρι­κτής του Τσά­ρου της Ρω­σί­ας κι ο Ρώσος Λένιν αντί­στοι­χα παρά τη χυ­δαία συ­κο­φά­ντη­ση ως άν­θρω­πος του Γερ­μα­νού Κάι­ζερ. Αλλά δεν θα βρει κα­νείς ούτε λέξη τους που να αφή­νει την πα­ρα­μι­κρή υπο­ψία «κα­τα­νό­η­σης» στις επι­διώ­ξεις του Τσά­ρου ή του Κάι­ζερ στον Με­γά­λο Πό­λε­μο. Στα αντι­πο­λε­μι­κά γρα­πτά του Τρό­τσκι, θα βρει κα­νείς τις πιο λα­μπρές επι­ση­μάν­σεις για τα όρια της «αυ­το­διά­θε­σης» των μι­κρών εθνών, όταν η σχε­τι­κή από­φα­ση παίρ­νε­ται με το πι­στό­λι στο κρό­τα­φο ή δένει τις τύχες της με την «προ­στα­σία» του ενός ή τον άλλου ιμπε­ρια­λι­σμού.

Σή­με­ρα η υπο­κρι­σία ξε­χει­λί­ζει. Ο Πού­τιν, δι­καιο­λο­γεί την ιμπε­ρια­λι­στι­κή του επέμ­βα­ση αντι­γρά­φο­ντας σε βαθμό «τρο­λα­ρί­σμα­τος» τη φρα­σε­ο­λο­γία που επι­στρά­τευ­σαν οι ευ­ρω­α­τλα­ντι­κές κυ­βερ­νή­σεις στο Κό­σο­βο (απο­τρο­πή εθνο­κά­θαρ­σης, υπε­ρά­σπι­ση της «αυ­το­διά­θε­σης»), στο Ιράκ (γκρέ­μι­σμα αυ­ταρ­χι­κού κα­θε­στώ­τος, που κάνει εγκλή­μα­τα κατά των Κούρ­δων ή ει­σβά­λει στο Κου­βέιτ), στη Λιβύη (ο εμ­φύ­λιος πό­λε­μος προ­ϋ­πήρ­χε, πα­ρεμ­βαί­νου­με για να στα­μα­τή­σου­με τη σφαγή). Όλα αυτά τα προη­γού­με­να πρέ­πει να τρί­ψου­με στη μούρη των δυ­τι­κών όψι­μων υπε­ρα­σπι­στών της «εδα­φι­κής ακε­ραιό­τη­τας», της «διε­θνούς νο­μι­μό­τη­τας» και του «σε­βα­σμού στην κυ­ρί­αρ­χη κυ­βέρ­νη­ση». Αλλά για να το κάνει κα­νείς αυτό πει­στι­κά, οφεί­λει να ανα­γνω­ρί­σει ότι οι ισχυ­ρι­σμοί του Πού­τιν σή­με­ρα είναι εξί­σου προ­σχη­μα­τι­κά φύλλα συκής για μια εξί­σου αντι­δρα­στι­κή πο­λι­τι­κή. Όσα λέ­γα­με -για το Κό­σο­βο, το Ιράκ, τη Λι­βύη- συ­νε­χί­ζουν να ισχύ­ουν -και για την Ου­κρα­νία.

Δυ­στυ­χώς, η επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά βρί­σκε­ται σε πολύ αδύ­να­μη κι άσχη­μη θέση διε­θνώς, όπως και το ερ­γα­τι­κό-σο­σια­λι­στι­κό κί­νη­μα συ­νο­λι­κά. Αυτά αυ­ξά­νουν τις «στρα­το­πε­δι­κές» πιέ­σεις, μιας και φθεί­ρουν την παλιά αι­σιο­δο­ξία των «κλασ­σι­κών», ότι απέ­να­ντι και στην φρίκη του πο­λέ­μου και στην προ­ο­πτι­κή μιας άδι­κης(και υπο­νο­μευ­μέ­νης) ει­ρή­νης, την απά­ντη­ση θα δώσει «η τρίτη δύ­να­μη», ο σο­σια­λι­σμός. Αλλά αυτή η «ου­το­πι­κή» απά­ντη­ση, πα­ρα­μέ­νει η μόνη δί­καιη, καθώς κάθε άλλη «άμεση λύση» (στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς, στις εθνι­κές αντι­πα­λό­τη­τες) που προ­τεί­νε­ται είναι υπο­νο­μευ­μέ­νη στον κόσμο που ζούμε. Όταν ο πό­λε­μος έρ­χε­ται στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη, το «σο­σια­λι­σμός ή βαρ­βα­ρό­τη­τα» γί­νε­ται πολύ πιο χει­ρο­πια­στό. Το γε­γο­νός ότι δεί­χνου­με να απέ­χου­με από το σο­σια­λι­σμό, δεν απο­τε­λεί λόγο να δια­λέ­ξου­με εκ­δο­χή βαρ­βα­ρό­τη­τας. Αν το κά­νου­με, μπο­ρού­με μετά κάλ­λι­στα να αυ­το­κα­ταρ­γη­θού­με, αυτό το «έργο» το επι­τε­λούν άλλοι κα­λύ­τε­ρα από την Αρι­στε­ρά.

Η ανε­ξάρ­τη­τη δράση της υπάρ­χου­σας Αρι­στε­ράς και η πιο θερμή εμπλο­κή στην οι­κο­δό­μη­ση ενός πλα­τιού κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο, την κούρ­σα εξο­πλι­σμών, τους αντα­γω­νι­σμούς, πα­ρα­μέ­νει ο μόνος δρό­μος να ανα­τρα­πεί και ο ση­με­ρι­νός αρ­νη­τι­κός συ­σχε­τι­σμός. Άλ­λω­στε και στο λα­μπρό πα­ρελ­θόν, δεν ήταν (όπως απο­δεί­χθη­κε τρα­γι­κά) η έτοι­μη από τα πριν σο­σια­λι­στι­κή απά­ντη­ση που στα­μά­τη­σε στον πό­λε­μο, αλλά η γε­νί­κευ­ση της αντι­πο­λε­μι­κής διά­θε­σης και δρά­σης που άνοι­ξε το δρόμο για το σο­σια­λι­σμό…

rproject.gr