Περάσαμε τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής μας στον φόβο. Μια πανδημία έπεσε στο κεφάλι μας. Ξοδέψαμε πολύ χρόνο στον φόβο. Ο φόβος είναι το συναίσθημα που μας ακινητοποιεί. Ξεκάθαρα αυτός ο χειμώνας δεν μοιάζει με τους προηγούμενους. Ο ιός φαίνεται να υποτάσσεται. Η καλή διάθεση των ανθρώπων επανέρχεται, με μια παιδική λαχτάρα ξεχυθήκαμε στους δρόμους, αυτές τις γιορτές. Μείναμε πολύ καιρό μόνοι, περικυκλωμένοι από σκοτάδι και σιωπή. Μας μεταμόρφωσε όμως αυτή η εμπειρία πραγματικά; Βλέπω γύρω μου τους ανθρώπους, αυτές τις γιορτές, να συμπεριφέρονται με περισσότερη ευαισθησία και, όταν συναντούν μια στιγμή ύψιστης τρυφερότητας, να μεταμορφώνονται. Η τρυφερότητα που μας απευθύνεται έχει τη μαγική, σχεδόν υπερβατική δύναμη να μας κάνει άτρωτους στα δεινά των καιρών.
Κυριακή Μπεϊόγλου
Ο Τζόις είχε γράψει πως θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο σύγχρονος άνθρωπος διαθέτει πια μια επιδερμίδα, παρά μια ψυχή. Μπορεί η αισθητήρια δύναμη του οργανισμού μας να έχει εξελιχθεί τρομερά, έχει όμως αναπτυχθεί σε βάρος της πνευματικής ικανότητάς μας και, κυρίως, λείπει η δύναμη της επεξεργασίας του χρόνου μας και ίσως και η δύναμη της φαντασίας. Τα πλάγια ρεύματα της χρονιάς που αλλάζει μας περιβάλλουν ήδη και μας εντάσσουν σε εκείνη τη μεγάλη μνήμη, που είναι μεγαλύτερη και πιο γενναιόδωρη από τη δική μας μνήμη, την παγκόσμια συλλογική μνήμη.
Εκεί έχουμε καταγράφει πια ως οι άνθρωποι που επέζησαν από μια πανδημία και που άντεξαν στο φοβερό γεγονός να χάνουν τους πιο αγαπημένους τους, δίχως να μπορούν να τους παρηγορήσουν. Στον χρόνο τον αληθινό, αναβάλαμε τη ζωή και στην επανεκκίνησή του τρέχουμε να κάνουμε ό,τι δεν κάναμε. Πού σπαταλάμε, όμως, πραγματικά τον χρόνο μας; Κυρίως στο Μάτριξ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που ήταν ανακουφιστικό την περίοδο της πανδημίας, αλλά φαντάζει απειλητικό πια για την πραγματικότητα.
Αν κοιτάξει κανείς στις αναμνήσεις του χρονολογίου του στο φέισμπουκ, ίσως τρομάξει από το πόσο ίδιος μοιάζει στα χρόνια που κυλούν. Ιδιες φοβίες, ίδιες αντιδράσεις, ίδιες απορίες, ίδια ενδιαφέροντα, ίδιες απόψεις, σχεδόν ίδιες, ρετουσαρισμένες φωτογραφίες. Και ίσως να τρομάξει λίγο περισσότερο, αν συνειδητοποιήσει πως ο χρόνος τού έχει ξεφύγει, έχει γλιστρήσει μέσα από τα χέρια του δίχως να το καταλάβει.
Εχουμε πράγματι περισσότερο μια επιδερμίδα, παρά μια ψυχή; Θα ήθελα να πιστεύω πως ακόμη δεν έχουμε μεταλλαχθεί τόσο. Ισως αυτό που άφησε η πανδημία είναι ότι η ζωή εκεί έξω, έξω από το παράθυρο της οθόνης μας, είναι πραγματικά πολύτιμη. Και ο χρόνος, ο αληθινός, βρίσκεται στο άγγιγμα ενός άλλου χεριού, στην περιπέτεια ενός ταξιδιού, στις ώρες με έναν καινούργιο ή παλιό φίλο, στη συγκίνηση της κάθε στιγμής που συμμετέχει το σώμα και η ψυχή μαζί. Καλή χρονιά.
efsyn.gr
