«Τι τεράστιος στρατός που είναι οι ανθρώπινες επιθυμίες»: η φράση αποδίδεται στον Σέξπιρ, δεν είμαι σε θέση να γράψω ότι είναι δική του. Ωστόσο λίγη σημασία έχει, αφού ξεπήδησε στο μυαλό μου όταν μες στις γιορτές παρακολουθούσα τα μηνύματα των πολιτικών αρχηγών. Δεν ξέρω αν τα επικοινωνιακά επιτελεία γνωρίζουν τον στίχο, ούτε ασφαλώς αν έχουν επαφή με την ανθρώπινη ψυχολογία – πόσο μάλλον την ψυχολογία των κουρασμένων από την υπερδεκαετή κρίση και την πανδημία ψηφοφόρων. Ωστόσο όλα τα κόμματα -για εντελώς διαφορετικούς λόγους- συνομιλούν με την επιθυμία και την προσδοκία.
Ντίνα Δασκαλοπούλου
Αν κανείς «επισκεφτεί» τις χώρες που κατασκευάζουν με τις λέξεις οι δύο πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας θα διαπιστώσει ένα χάος (και) στο επίπεδο της προσδοκίας που ο καθένας επιθυμεί να διεγείρει, όπως και του φόβου με τον οποίο συνομιλεί. Δύο κόσμοι, δύο φιλοσοφίες, δύο στρατηγικές που στοχεύουν να ξυπνήσουν τον «τεράστιο στρατό των ανθρώπινων επιθυμιών». Και φυσικά άλλα κοινά απεύθυνσης και εντελώς διαφορετική εκλογική βάση – με μόνιμο ωστόσο στόχο τον περίφημο (αν και εξαερωμένο) «μεσαίο χώρο» και την (άλλοτε κραταιά) μεσαία τάξη.
Στις κάλπες όμως δεν κρίνονται μονάχα οι επιθυμίες και οι φόβοι μας. Κρίνεται ένα όραμα για το μέλλον που οφείλει να συνομιλεί ρεαλιστικά με το παρόν, οι συγκεκριμένες πολιτικές και το ταξικό πρόσημό τους, η στρατηγική και οι τακτικές της, οι αρχές και οι αξίες, ακόμα ακόμα και η αισθητική ενός κυβερνητικού σχήματος. Οπως κρίνονται και οι δικές μας αφηγήσεις για το παρόν, το πώς εμείς -και όχι τα επιτελεία ή τα ΜΜΕ- ερμηνεύουμε αυτό που ζούμε κάθε μέρα επί σχεδόν τέσσερα χρόνια. Μας αξίζει;
efsyn.gr
