Ίσως η συγκεκριμένη επικαιρότητα – θάνατος του Κ. Γλύξμπουργκ- οδηγεί σε συνειρμούς οπισθοδρόμησης της σκέψης και της συμπεριφοράς πολλών, δεδομένης και της σχετικής συμπεριφοράς(προπαγάνδας) των τηλεοπτικών καναλιών και πολλών λοιπών μέσων μαζικής ενημέρωσης(μμε).
Το ουσιαστικό όμως αποσιωπάται. Ποια είναι τα επίκαιρα θέματα που οφείλει να συζητά ο καλοπροαίρετος δημοκρατικός πολίτης; Αυτά τα ερωτήματα δεν τίθενται στα κυρίαρχα μμε και δεν είναι από λάθος ή παράλειψη, είναι από επιλογή των πολύ ισχυρών που θέλουν να εξελιχτούν σε πανίσχυρους. Τα θέματα εξασφάλισης της στοιχειώδους επιβίωσης αλλά και της αξιοπρεπούς εξέλιξης της ζωής των πολιτών της χώρας δε θίγονται καν.
Οι πολύ ισχυροί (εν δυνάμει πανίσχυροι) του πλούτου που συμπτωματικά είναι και οι μεγάλοι καναλάρχες είναι οι ίδιοι που διαμορφώνουν το σχέδιο των μεγάλων εκπτώσεων στη δημοκρατία, με όλες τις οδυνηρές συνέπειες για τις λαϊκές τάξεις των κοινωνιών, για όλες τις χώρες και κύρια για όσες δε βρίσκονται στο κέντρο των αποφάσεων των πλανητικών κέντρων. Ομοίως και στην Ελλάδα.
Ακούμε πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια ότι η πολλή δημοκρατία βλάπτει. Αυτό εξυπηρετεί αυτούς που θέλουν να αποφασίζουν με συνοπτικές διαδικασίες και να υλοποιούν ανενόχλητοι συγκεκριμένες πολιτικές αρπαγής του φυσικού και κοινωνικού δημόσιου πλούτου, φτωχοποιώντας όλο και περισσότερο καθημερινά τα ανοργάνωτα, αδύναμα κι ανυπεράσπιστα τελικά κοινωνικά τμήματα, δηλαδή τη χωρίς φωνή αντίστασης και πολιτικής έκφρασης κοινωνική πλειοψηφία.
Άρα ποια κριτήρια για την επιλογή της Μοναρχίας ισχύουν ή ίσχυαν; Ο μονάρχης είναι(ήταν) σοφός εκ κληρονομικότητας κι ο λαός είναι(ήταν) ανώριμος για δημοκρατία εκ κληρονομικότητας πάλι; Κι όταν ο λαός ωρίμασε η ωριμότητά του έφτανε μέχρι τα όρια της συνταγματικής μοναρχίας; Κι όταν ο λαός ωρίμασε περισσότερο και κήρυξε έκπτωτο το μονάρχη και καθιέρωσε τη συνταγματική Προεδρευομένη δημοκρατία το γράδο της ωριμότητάς μετρήθηκε κι έφτανε μέχρι το σύνορο του νεποτισμού(οικογενειοκρατίας);
Η πραγματικότητα επικαιροποιεί το Νασρ εν Ντιν Χότζα, ότι η ζωή δημιούργησε τις αντικειμενικές συνθήκες -τι θυμήθηκα τώρα! – έτσι που ο λαός να ωριμάσει, πα να πει, να «φρονιμέψει», έτσι που μέσα από τη διαρκή του φτωχοποίησή του να δεχτεί να εκχωρήσει (έναντι καλαθιού δίχως πάτο) και τις αχρησιμοποίητες δημοκρατικές του ελευθερίες (μεγάλες απεργίες, διαδηλώσεις, εξεγέρσεις), ότι γι’ αυτές του τις ελευθερίες δε μιλούν τα δημοκρατικά μας κανάλια.
Ίσως ο Νικολό Μακιαβέλι, αν ζούσε σήμερα στην Ελλάδα, θα βελτίωνε τον κυνισμό του «Ηγεμόνα» του από όσα θα τον δίδασκαν αυτοί που κυβερνούν κι αυτοί που θέλουν ξανά να κυβερνήσουν.
Είναι βέβαιο όμως πως ο Νικολό αν πέθαινε σήμερα θα κηδεύονταν με τιμές πλανητάρχη της αιωνιότητας, ακολουθούμενος από τις μαυροφορούσες Αντουανέτες της πολιτικής εξουσίας και της καναλαρχίας.
