Ο πρωταθλητισμός από τη φύση του εμπεριέχει μια μορφή ηλικιακού ρατσισμού. Η αναπόφευκτη φθορά που προκαλεί ο χρόνος αποτυπώνεται στην αντοχή, την έκρηξη, την ταχύτητα, τη δύναμη και σε όποιες άλλες συνιστώσες οδηγούν στην επίτευξη υψηλών επιδόσεων και σηματοδοτούν την αρχή του τέλους μιας μεγάλης καριέρας. Οποιος αθλητής μπορεί να συμφιλιωθεί πιο έγκαιρα με αυτή την ιδέα, τόσο πιο ομαλή και αξιοπρεπή κάνει την πορεία προς την ημερομηνία λήξης.
Γιάννης Ντεντόπουλος
Ουσιαστικά διευκολύνει και τον εαυτό του αλλά και τους γύρω του να νιώσουν πιο γλυκά την πληρότητα μιας μεγάλης διαδρομής. «Να μη στενοχωριέσαι που τελείωσε, αλλά να χαίρεσαι επειδή συνέβη». Από την άλλη, για να φτάσει να γίνει κάποιος μεγάλος πρωταθλητής, προφανώς χρειάζεται ως κινητήριος δύναμη και ο καλώς εννοούμενος αθλητικός εγωισμός. Ενα χαρακτηριστικό της προσωπικότητας που με τα χρόνια μετατρέπεται σε παραμορφωτικό καθρέφτη, αν δεν συνοδεύεται από επίγνωση. Το πιο αμήχανο αλλά και καθοριστικό στάδιο που καλείται να διαχειριστεί ένας προπονητής είναι η δύση μιας μεγάλης καριέρας.
Τότε που κρίνεται και η δική του προσωπικότητα, γιατί επιβάλλεται να βάλει πάνω από όλα τη λογική και το καλό της ομάδας, πέρα από τις συναισθηματικές αγκυλώσεις, που ενίοτε παρασύρουν τον περίγυρο, όπως τους οπαδούς και τα περισσότερα media. Το πιο πρόσφατο, διεθνές παράδειγμα ήταν ο Κριστιάνο Ρονάλντο, που έκανε άνω-κάτω τόσο τη Γιουνάιτεντ όσο και την Εθνική Πορτογαλίας όταν δεν ξεκινούσε στην 11άδα ή γινόταν αλλαγή. Ξίνιζε, μεταφέροντας μια τοξικότητα δυσαρέσκειας, το βασικότερο επιχείρημά του ήταν ότι δεν του έδειχναν τον σεβασμό που στην προκειμένη περίπτωση είχε την έννοια «να παίζω και ας μην το αξίζω, εν ονόματι των κατορθωμάτων του παρελθόντος (σ.σ.: κανείς δεν τα αμφισβητεί)». Κάτι τέτοιο εννοούσε ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ, Παναγιώτης Γιαννάκης, όταν πολλά χρόνια πριν είχε περιγράψει το φαινόμενο με μια φράση: «Οταν είσαι νέος και διεκδικείς ζητάς δικαιοσύνη και όταν φτάνεις να γίνεις πρώτος, απαιτείς σεβασμό».
efsyn.gr
