Η παραίτηση της Τζασίντα Άρντερν από την πρωθυπουργία της Νέας Ζηλανδίας, προκάλεσε έκπληξη και σοκ παγκοσμίως, καθώς όλα έδειχναν πως θα ξεκινήσει σύντομα, για τρίτη φορά, την διεκδίκηση των εκλογών.
Ο λόγος; Ούτε η εμπλοκή της σε κάποιο σκάνδαλο διαφθοράς, ούτε κάποιο πολιτικό τερτίπι, ούτε κάποιο επείγον θέμα υγείας, ούτε φυσικά ότι “τελικά οι γυναίκες είναι για το σπίτι”, όπως πρόλαβαν κάποιοι να πουν στις -αναμενόμενες- σεξιστικές τοποθετήσεις τους για μια γυναίκα πολιτικό.
«Ξέρω τι χρειάζεται αυτή η δουλειά και ξέρω ότι δεν έχω πια αρκετά στη δεξαμενή για να τη γεμίσω. Είναι τόσο απλό».
Κρυσταλλένια Μανάβη*
Τα έξι χρόνια της πρωθυπουργίας της, δεν ήταν εύκολα, για την ακρίβεια ήταν τρομερά απαιτητικά. Κλήθηκε να διαχειριστεί πλειάδα κρίσεων, τόσο εγχώριων, όσο και διεθνών. Πανδημία, τρομοκρατικές επιθέσεις, θανατηφόρα ηφαιστειακή έκρηξη, είναι μερικά από τα όσα αντιμετώπισε. Συν την απόκτηση του παιδιού της, και τον οχετό σχολίων που ακολούθησαν. Στην θητεία της, πήρε δύσκολες αποφάσεις και επαινέθηκε για την ηγετικότητα και την αποτελεσματικότητα της. Σίγουρα, το κατά πόσο ήταν μια καλή πολιτικός θα κριθεί και μακροπρόθεσμα. Όμως, ήδη μπορούμε να μιλάμε για μια παρακαταθήκη που αφήνει πίσω της: η Τζασίντα Άρντερν άλλαξε την “γλώσσα” της πολιτικής και μας υπενθύμισε κάτι σημαντικό.
Σε ένα κόσμο που ακόμα παίζει παιχνίδια εξουσίας στις πλάτες των πολιτών, με πολιτικούς να συναγωνίζονται -με συχνά τραγελαφικά αποτελέσματα- στο ποιος θα φανεί πιο άγριος και επιθετικός στα ΜΜΕ, για ποιον θα γράψουν ότι ήταν πιο αγέρωχος και αγέλαστος από τους υπόλοιπους, διαιωνίζοντας την μάτσο εικόνα του πολιτικού…παλιάς κοπής, η Jacinda υπογράμμισε με τον πιο ενδεικτικό τρόπο μια μεγάλη έλλειψη στην σύνδεση πολιτικών – πολιτών: την ενσυναίσθηση. Σε όλη την πορεία της, τόνιζε τη σημασία της καλοσύνης, της αλληλεγγύης, της κατανόησης και της δημοκρατίας.
Πέτυχε να εισάγει στην πολιτική “γλώσσα” τη σημασία της φροντίδας του εαυτού μας και θύμισε ότι η πολιτική δεν -θα έπρεπε να- είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα. Στο κέντρο, πρέπει να είναι ο Ανθρωπος. Με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η τόσο ανθρώπινη παραδοχή της, μοιάζει μια αναπάντεχα φωτεινή εξαίρεση. Αλήθεια, μπορούν τα μέλη της πολιτικής ηγεσίας, ιδίως σε μια χώρα όπου παραιτήσεις δεν γίνονται ακόμα και μετά από την εμπλοκή σε σκάνδαλα, να κάνουν ένα βήμα πίσω, όταν απλά αντιληφθούν ότι δεν έχουν πια την αντοχή που πρέπει για να ασκήσουν το αξίωμα τους όπως πρέπει; Ή το Σύνδρομο της Καρέκλας δεν τους επιτρέπει να έχουν αυτή τη γενναιότητα, συντηρώντας παθογένειες χρόνων, διαμορφώνοντας μια πολιτική σκηνή μη λειτουργική, αποκομμένη από κάθε ανθρώπινο στοιχείο, κάτι που σαφώς αντικατοπτρίζεται και στην αντιμετώπιση τους προς τους πολίτες;
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν είχαμε περισσότερους πολιτικούς σαν την Τζασίντα Άρντερν; Πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα αν δεν έπασχε από το Σύνδρομο της Καρέκλας;
*Πολιτικός επιστήμονας
efsyn.gr
