Δεν έχουμε την πολυτέλεια για “μία λιγότερη”*

Ας ξα­να­μι­λή­σου­με για προ­τε­ραιό­τη­τες.

Πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μι­κή κρίση, τρο­μα­κτι­κά πο­σο­στά ανερ­γί­ας, φτω­χο­ποί­η­ση με­γά­λων πλη­θυ­σμια­κών στρω­μά­των, άνο­δος ακρο­δε­ξιάς, ένας πλα­νή­της στο χεί­λος της οι­κο­λο­γι­κής  κα­τα­στρο­φής.

Μέσα σ’ αυτό το ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο το να μιλάς για φε­μι­νι­σμό σή­με­ρα σε το­πο­θε­τεί σε ένα αρ­κε­τά υψηλό σκα­λο­πά­τι γρα­φι­κό­τη­τας. Πάντα κάτι άλλο είναι “πιο ση­μα­ντι­κό”.

Μα­δρί­τη, Νά­πο­λη, Ισταν­μπούλ, Βαρ­σο­βία, Λά­ρι­σα, Θεσ­σα­λο­νί­κη. Και χτες προ­στέ­θη­κε και η Μαρ ντελ Πλάτα της Αρ­γε­ντι­νής.

Γυ­ναί­κες ντυ­μέ­νες στα μαύρα για να ακου­στεί φωνή τους. Ανη­συ­χη­τι­κά πολ­λές οι αφορ­μές το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα.

Γυ­ναί­κες ντυ­μέ­νες στα μαύρα στην Ισπα­νία για να δια­μαρ­τυ­ρη­θούν για την αύ­ξη­ση της βίας κατά των γυ­ναι­κών. Γυ­ναί­κες ντυ­μέ­νες στα μαύρα στην Πο­λω­νία για να δια­μαρ­τυ­ρη­θούν ενά­ντια στην απα­γό­ρευ­ση των εκτρώ­σε­ων. Γυ­ναί­κες ντυ­μέ­νες στα μαύρα για να δια­μαρ­τυ­ρη­θούν ενά­ντια στη φρι­κτή κα­κο­ποί­η­ση και δο­λο­φο­νία της Λου­σία Πέρεζ στην Αρ­γε­ντι­νή. Στα 16 της χρό­νια έφυγε από αυτόν τον κόσμο μέσα στον τρόμο που της προ­κά­λε­σαν οι βια­στές και δο­λο­φό­νοι της. “Καρ­δια­κή προ­σβο­λή από την τρο­μα­κτι­κή σε­ξουα­λι­κή βία που της ασκή­θη­κε”. Γί­νε­ται; Κι όμως, γί­νε­ται.

Στις πόσες φορές, λοι­πόν, θα πρέ­πει να ντυ­θού­με στα μαύρα ως “έν­δει­ξη πέν­θους”, για να ακου­στεί η φωνή μας; Υπάρ­χει ένα όριο τρα­γι­κών ιστο­ριών που πρέ­πει να γρά­ψει το κο­ντέρ;  Με αφορ­μή τη δο­λο­φο­νία της Πέρεζ ορ­γα­νώ­θη­καν δια­μαρ­τυ­ρί­ες σε μια σειρά από χώρες της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής, καθώς και στην Ευ­ρώ­πη.

Ας αφή­σου­με τις ιστο­ρί­ες. Ας μι­λή­σου­με με αριθ­μούς, μιας και είναι η γλώσ­σα που δεί­χνουν να κα­τα­λα­βαί­νουν και να εμπι­στεύ­ο­νται οι πε­ρισ­σό­τε­ροι/ες. Κάθε 30 ώρες στην Αρ­γε­ντι­νή μια γυ­ναί­κα δο­λο­φο­νεί­ται. Κάθε 2,5 λεπτά -μόνο στις ΗΠΑ- μια γυ­ναί­κα δέ­χε­ται σε­ξουα­λι­κή επί­θε­ση. Μέχρι να έχετε ολο­κλη­ρώ­σει την ανά­γνω­ση αυτού του άρ­θρου έχετε επο­μέ­νως κι έναν πρό­χει­ρο υπο­λο­γι­σμό για τη βία στην οποία θα εκτε­θεί μια γυ­ναί­κα. Και, αν είναι από τις τυ­χε­ρές, θα επι­βιώ­σει. Πολ­λές όχι.

Το σοκ ή η οργή της κοι­νω­νί­ας διαρ­κούν συ­νή­θως λίγο. Μέχρι να πάρει τη θέση τους η οργή για κά­ποιο άλλο “πιο σο­βα­ρό”, με­γα­λύ­τε­ρης προ­τε­ραιό­τη­τας ζή­τη­μα.

Η οι­κο­νο­μι­κή κρίση δεν έρ­χε­ται μόνη της. Σέρ­νει πίσω της τη βία ενα­ντί­ον όσων αμ­φι­σβη­τούν τους πα­ρα­δο­σια­κούς έμ­φυ­λους ρό­λους, όσους και όσες δεν χω­ρά­νε στα στε­ρε­ό­τυ­πα. Από εκεί προ­κύ­πτει και η τρο­μα­κτι­κή αύ­ξη­ση στα πο­σο­στά βίας ενά­ντια σε γυ­ναί­κες, ενά­ντια σε άντρες που δεν είναι αρ­κού­ντως αρ­ρε­νω­ποί, ενά­ντια σε τρανς ή με­σο­φυ­λι­κά άτομα που πάνε κό­ντρα στο δί­πο­λο αρ­σε­νι­κό/θη­λυ­κό.

Οι­κο­νο­μι­κή κρίση ση­μαί­νει επι­στρο­φή στα θε­μέ­λια αυτού του συ­στή­μα­τος. Κα­πι­τα­λι­σμός, σε­ξι­σμός και δια­κρί­σεις περ­πα­τά­νε μαζί. Δύ­σκο­λα επι­βιώ­νει το ένα δίχως τ’ άλλα. Κρα­τι­κός έλεγ­χος πάνω στα σώ­μα­τα των γυ­ναι­κών, πε­ριο­ρι­σμός στα ανα­πα­ρα­γω­γι­κά δι­καιώ­μα­τα, σκλη­ρή βία και κα­τα­στο­λή. Κά­ποιοι είναι “πιο ίσοι” από τους άλ­λους. Κά­ποιοι έχουν πε­ρισ­σό­τε­ρα δι­καιώ­μα­τα -ακό­μα κι αν αυτό ση­μαί­νει να εξο­πλί­ζο­νται με το θλι­βε­ρό “προ­νό­μιο” να ασκούν βία.

Ναι, είναι αλή­θεια ότι καμιά γυ­ναί­κα δεν πε­ρισ­σεύ­ει. Αυτό που πε­ρισ­σεύ­ει –πλέ­ον- είναι η οργή μας. Και δεν έχου­με την πο­λυ­τέ­λεια να θυ­μώ­νου­με ή να λυ­πού­μα­στε με κάθε νέο θλι­βε­ρό πε­ρι­στα­τι­κό.

Προ­σπα­θού­με κα­θη­με­ρι­νά σε όποιο με­τε­ρί­ζι έχει επι­λέ­ξει να στα­θεί και να πα­λέ­ψει κα­θε­μία από εμάς: στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή, στον συν­δι­κα­λι­σμό στους χώ­ρους δου­λειάς, στο φοι­τη­τι­κό, στο αντι­ρα­τσι­στι­κό, αντι­φα­σι­στι­κό, οι­κο­λο­γι­κό ή όποιο άλλο κί­νη­μα.

Μια μικρή μο­να­χά λε­πτο­μέ­ρεια:

Για να φέ­ρου­με τις με­γά­λες αλ­λα­γές που θέ­λου­με στον κόσμο, πρέ­πει να εί­μα­στε ζω­ντα­νές.

Κι αυτό δεν το λες μικρό πράγ­μα. Ούτε δευ­τε­ρεύ­ον.

Για φα­ντά­σου, δεν το λες καν πράγ­μα.

*Φράση δα­νει­σμέ­νη από το κά­λε­σμα μέσω twitter για τη «Μαύρη Τε­τάρ­τη/19 Οκτω­βρί­ου» (#MiércolesNegro) στην Αρ­γε­ντι­νή: “Γυ­ναί­κες ντυ­θεί­τε στα μαύρα και φω­νάξ­τε ότι η Αρ­γε­ντι­νή και ο κό­σμος όλος δεν θέλει ούτε μια γυ­ναί­κα λι­γό­τε­ρη” (#NiUnaMenos)

/rproject.gr