Η προοπτική που δημιουργεί η συμφωνία στο Eurogroup: 43 χρόνια λιτότητας / του Αντώνη Νταβανέλου

Η κυ­βέρ­νη­ση πήγε στο Eurogroup έτοι­μη να δώσει τα πάντα, διεκ­δι­κώ­ντας σε αντάλ­λαγ­μα μια σα­νί­δα πο­λι­τι­κής σω­τη­ρί­ας: μια φράση, ένα «μή­νυ­μα», κάτι που θα επέ­τρε­πε να στη­θεί το αφή­γη­μα για «έξοδο από τα μνη­μό­νια» πριν το τέλος του 2018, δη­λα­δή πριν στη­θεί υπο­χρε­ω­τι­κά η γκι­λο­τί­να της κάλ­πης. Δεν πήρε τί­πο­τα απο­λύ­τως, ενώ έδωσε τη δέ­σμευ­ση για εξω­πραγ­μα­τι­κά πλε­ο­νά­σμα­τα μέχρι το 2022 και για δρα­κό­ντεια –υπό επι­τή­ρη­ση– λι­τό­τη­τα μέχρι το… 2060!

Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές οι πα­ρα­τη­ρή­σεις του σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τη «εκ­συγ­χρο­νι­στή» και καλού φίλου του επι­τε­λεί­ου του Αλ. Τσί­πρα, Ν. Χρι­στο­δου­λά­κη. Ο πρώην τσά­ρος της οι­κο­νο­μί­ας ση­μειώ­νει: «η από­φα­ση για πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα 3,5% του ΑΕΠ επί πέντε χρό­νια και 2% για άλλα σα­ρά­ντα, είναι από­λυ­τα δε­σμευ­τι­κή και θα εγκλω­βί­σει τη χώρα σε μια πα­ρα­τε­τα­μέ­νη κα­τά­στα­ση χα­μη­λής ανά­πτυ­ξης».

Μόλις η κυ­βέρ­νη­ση δια­θέ­σει τη δόση που ει­σέ­πρα­ξε στις πλη­ρω­μές των ομο­λό­γων του Ιού­νη-Ιού­λη, θα έχει ήδη ξο­δέ­ψει όλα τα κέρδη της από­φα­σης του Eurogroup. Και θα απο­μέ­νει ο Γολ­γο­θάς: η «αξιο­λό­γη­ση» του κα­λο­και­ριού του 2018, όπου θα απο­τι­μη­θεί συ­νο­λι­κά το 3ο Μνη­μό­νιο, για να χα­ρα­χθεί ο οδι­κός χάρ­της της επι­τη­ρού­με­νης πο­ρεί­ας μέχρι το 2060. Οι κύ­κλοι του Σόι­μπλε χα­ρα­κτη­ρί­ζουν ήδη αυτή τη φάση ως την πιο σύν­θε­τη και πιο δύ­σκο­λη «εμπει­ρία» απ’ όσες είχε μέχρι σή­με­ρα η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση. Και βέ­βαια για να φτά­σει ως εκεί ως πρω­θυ­πουρ­γός ο Αλ. Τσί­πρας, οφεί­λει να έχει ήδη εφαρ­μό­σει κατά γράμ­μα τα μέτρα που ψή­φι­σε πρό­σφα­τα στη Βουλή. Είναι μια θε­α­μα­τι­κή αντι­στρο­φή: Ο Τσί­πρας που απει­λού­σε ότι, αν δεν πάρει συ­γκε­κρι­μέ­νες υπο­σχέ­σεις για ελά­φρυν­ση του χρέ­ους, δεν θα εφαρ­μό­σει τα μέτρα (ομι­λία στην ΚΕ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), υπέ­γρα­ψε τώρα ότι δεν θα αρ­χί­σει ούτε καν μια φι­λο­λο­γι­κή συ­ζή­τη­ση για το χρέος, εάν νω­ρί­τε­ρα δεν έχουν εφαρ­μο­στεί κατά γράμ­μα και εγκαί­ρως όλα τα μέτρα…

Η πα­ρα­μο­νή του ΔΝΤ στο ελ­λη­νι­κό πρό­γραμ­μα είναι άλλη μια αντι­στρο­φή των επι­διώ­ξε­ων του Τσί­πρα, που μι­λού­σε κά­πο­τε για «κα­θα­ρές ευ­ρω­παϊ­κές λύ­σεις». Και επί­σης η ανά­δει­ξη του ESM ως ευ­ρω­παϊ­κού θε­σμού «εσω­τε­ρι­κής επι­τή­ρη­σης» φα­νε­ρώ­νει πλέον χει­ρο­πια­στά στην ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τον μη­χα­νι­σμό που θα επε­ξερ­γα­στεί τη με­τά­βα­ση προς την ΕΕ των «πολ­λών τα­χυ­τή­των», με πρώτο υπο­ψή­φιο για υπο­βι­βα­σμό στη Β΄ κα­τη­γο­ρία τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό…

Η άκαμ­πτη στάση του Σόι­μπλε, αλλά και όλων των άλλων εκ­προ­σώ­πων των δα­νει­στών, δεν είναι μια ανε­ξή­γη­τη σκλη­ρό­τη­τα, αλλά μια τεκ­μη­ριω­μέ­να τα­ξι­κή και πο­λι­τι­κή σκλη­ρό­τη­τα. Γνω­ρί­ζουν ότι τα μέτρα που επι­βάλ­λουν είναι ο μόνος τρό­πος για να πά­ρουν πίσω τμήμα απ’ αυτά που διέ­θε­σαν για τη σω­τη­ρία των ελ­λη­νι­κών και κυ­ρί­ως των ευ­ρω­παϊ­κών τρα­πε­ζών. Γνω­ρί­ζουν ότι οι ακραί­ες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις που απαι­τούν, συμ­βα­δί­ζουν με τα συμ­φέ­ρο­ντα των ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών. Ξέ­ρουν ότι η κυ­βέρ­νη­ση που ανα­λαμ­βά­νει τόσο ασύ­στο­λα να υπη­ρε­τή­σει αυτή την πο­λι­τι­κή, σε ελά­χι­στο ακόμα χρο­νι­κό διά­στη­μα θα έχει ορι­στι­κά με­τα­τρα­πεί σε μια ανί­σχυ­ρη μα­ριο­νέ­τα.

Για όσους αμ­φι­βάλ­λουν, ας δώ­σου­με με­ρι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα. Η πώ­λη­ση της Εθνι­κής Ασφα­λι­στι­κής είχε ως συ­νέ­πεια την ομα­δι­κή πα­ραί­τη­ση της Ορ­γά­νω­σης Μελών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από την κομ­μα­τι­κή τους ιδιό­τη­τα. Τα έργα και οι ημέ­ρες του Ν. Παππά και του Τ. Πε­τρό­που­λου στα ΜΜΕ με­τέ­τρε­ψαν σε νε­κρο­ζώ­ντα­νο ζόμπι τη «Συ­σπεί­ρω­ση Δη­μο­σιο­γρά­φων», που κά­πο­τε κυ­ριαρ­χού­σε πο­λι­τι­κά και συν­δι­κα­λι­στι­κά στον κλάδο. Τι θα συμ­βεί στις ορ­γα­νώ­σεις και στον κόσμο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μόλις επι­βλη­θεί η πε­ρι­κο­πή των οι­κο­γε­νεια­κών επι­δο­μά­των στους μι­σθούς, η πε­ρι­κο­πή των κα­τα­βαλ­λό­με­νων συ­ντά­ξε­ων και η κα­τάρ­γη­ση του αφο­ρο­λό­γη­του; Ο Αλ. Τσί­πρας και η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχουν ήδη μπει μέσα στην κρε­α­το­μη­χα­νή που πα­ρά­γει τους ΓΑΠ, τους Ρέν­τσι και τους Ολάντ…

«Πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα» της Δε­ξιάς

Η ΝΔ, η ρα­χο­κο­κα­λιά του αστι­σμού στη χώρα, αφε­νός επι­διώ­κει την ιδε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη της συμ­φω­νί­ας (που «κου­μπώ­νει» με τις επι­λο­γές των ελ­λή­νων κα­πι­τα­λι­στών), αφε­τέ­ρου επι­χει­ρεί να χρε­ώ­σει το κό­στος της ολο­κλη­ρω­τι­κά στον Τσί­πρα.

Ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης ασκεί κρι­τι­κή στον Τσί­πρα ότι «άρ­γη­σε επι­κιν­δύ­νως» να υπο­γρά­ψει τη συμ­φω­νία. Ανα­δει­κνύ­ει, επί­σης, το δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό ναυά­γιο και την πλήρη απο­τυ­χία της κυ­βέρ­νη­σης να πάρει οτι­δή­πο­τε συ­γκε­κρι­μέ­νο σε σχέση με το χρέος, την Πο­σο­τι­κή Χα­λά­ρω­ση κ.ο.κ. Ταυ­τό­χρο­να, όμως, κάνει κρι­τι­κή στην κυ­βέρ­νη­ση ότι επι­μέ­νει στον «κρα­τι­σμό» και υπο­τι­μά «τις επεν­δύ­σεις και την ενί­σχυ­ση της επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας». Έτσι ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης προ­σπα­θεί να στρώ­σει το δρόμο προς αυτό που απο­κα­λεί «πρό­γραμ­μα πραγ­μα­τι­κής αλ­λα­γής». Που ση­μαί­νει την οι­κειο­θε­λή στρά­τευ­ση στη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, την εσω­τε­ρι­κευ­μέ­νη υπο­στή­ρι­ξη της μα­κρο­χρό­νιας λι­τό­τη­τας και των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, σε συν­δυα­σμό με μια και μόνη «αντι­μνη­μο­νια­κή» τρο­πο­λο­γία: τη διεκ­δί­κη­ση για τη μεί­ω­ση των ερ­γο­δο­τι­κών ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών και τη μεί­ω­ση στη φο­ρο­λό­γη­ση των κερ­δών των επι­χει­ρή­σε­ων. Στο σκλη­ρό τούτο κόσμο ο κα­θέ­νας (οφεί­λει να) φρο­ντί­ζει για την τάξη του…

Η ακρο­βα­σία αυτή είναι εξαι­ρε­τι­κά απαι­τη­τι­κή και για τον αρ­χη­γό της ΝΔ. Και είναι αρ­κε­τοί αυτοί που εκτι­μούν ότι δεν θα τα κα­τα­φέ­ρει. Γι’ αυτό και τα σε­νά­ρια για αλ­λα­γές στο κόμμα της Δε­ξιάς ή τα σε­νά­ρια περί των «ευ­ρύ­τε­ρων λύ­σε­ων», των κυ­βερ­νή­σε­ων τύπου Εθνι­κής Σω­τη­ρί­ας, εξα­κο­λου­θούν να έχουν υπο­στη­ρι­κτές που ορ­γα­νώ­νουν πρω­το­βου­λί­ες.

Τί­πο­τα απ’ όλα αυτά δεν έχει εν­δια­φέ­ρον από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων. Είτε η κατά γράμ­μα υλο­ποί­η­ση της συμ­φω­νί­ας, όπως δε­σμεύ­ε­ται ο Τσί­πρας, είτε η επί το φι­λο­ερ­γο­δο­τι­κό­τε­ρο τρο­πο­ποί­η­σή της, όπως υπό­σχε­ται ο Μη­τσο­τά­κης, οδη­γούν σε μακρά πε­ρί­ο­δο υπο­βάθ­μι­σης της ζωής όσων ζουν από τη δου­λειά τους. Η αντί­στα­ση σε αυτή την αντι­δρα­στι­κή συμ­φω­νία, η δια­μόρ­φω­ση των όρων για την ανα­τρο­πή της, η ενιαιο­με­τω­πι­κή τα­κτι­κή μέσα στην Αρι­στε­ρά για τη συ­γκρό­τη­ση εναλ­λα­κτι­κής πο­λι­τι­κής λύσης, είναι οι στό­χοι στα βα­σι­κά κα­θή­κο­ντα της πε­ριό­δου.

rproject.gr