Πανηγυρίζοντας πάνω στα ερείπια της κοινωνίας

Γιάννης Νικολόπουλος

Ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, επισκέφθηκε το υπουργείο Εργασίας και απέδειξε ξανά ότι μπορεί τη δημόσια συζήτηση να μονοπωλούν τα περί «παράλληλου νομίσματος», αλλά είναι αυτός που βρίσκεται σε παράλληλο σύμπαν.

Στο Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου βλέ­πουν μεί­ω­ση της ανερ­γί­ας και κα­τα­πο­λέ­μη­ση των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των-και μάλ­λον χρειά­ζο­νται έναν καλό οφθαλ­μί­α­τρο. Ο πρω­θυ­πουρ­γός έπλε­ξε το εγκώ­μιο όλων εκεί­νων που όπως είπε συ­νέ­βα­λαν ώστε η ανερ­γία να βρί­σκε­ται στο 21,5%. Πα­ρέ­λει­ψε βέ­βαια να ανα­φέ­ρει ότι μιλά απο­κλει­στι­κά για τη στα­τι­στι­κή ανερ­γία του ΟΑΕΔ και της ΕΛ­ΣΤΑΤ, την ίδια που αρ­νεί­ται να απο­δε­χθεί και τη δια­ψεύ­δει ακόμη και η ίδια η Ευ­ρω­παϊ­κή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα, η οποία υπο­στη­ρί­ζει βά­σι­μα ότι στην Ελ­λά­δα η πραγ­μα­τι­κή ανερ­γία βρί­σκε­ται του­λά­χι­στον στο 31,5%. Ο πρω­θυ­πουρ­γός δια­πι­στώ­νει άμ­βλυν­ση των κοι­νω­νι­κών ανι­σο­τή­των και… αύ­ξη­ση των αμοι­βών στον ιδιω­τι­κό τομέα(!), την ώρα που υπάλ­λη­λοι και ερ­γα­ζό­με­νοι πλη­ρώ­νο­νται (αν πλη­ρώ­νο­νται) με 350 και 400 ευρώ ή συ­μπλη­ρώ­νουν το ει­σό­δη­μά τους, με κου­πό­νια τρο­φί­μων και αγα­θών, που υπο­χρε­ω­τι­κά και πα­ρά­νο­μα αντί μι­σθού, τους χο­ρη­γούν οι εται­ρί­ες στις οποί­ες ερ­γά­ζο­νται. Και αυτά στη χώρα όπου ανθεί η ερ­γο­δο­τι­κή τρο­μο­κρα­τία και αυ­θαι­ρε­σία, με τους ερ­γα­ζό­με­νους στον του­ρι­σμό να κα­τε­βαί­νουν σε απερ­γία και απλή­ρω­τη για πάνω από 15 μήνες ερ­γα­ζό­με­νη σε αλυ­σί­δα σου­περ­μάρ­κετ, προ­χώ­ρη­σε στο απο­νε­νοη­μέ­νο διά­βη­μα.

Ο Τσί­πρας, τέλος, είδε προ­ο­πτι­κές για την απα­σχό­λη­ση των νέων στη χώρα. Πότε; Την ημέρα που σχε­τι­κές έρευ­νες έδει­ξαν ότι τρεις στους τέσ­σε­ρις νέους κάτω των 35 ετών ψά­χνει τρόπο να φύγει από την Ελ­λά­δα και ανα­ζη­τά ενα­γω­νί­ως ερ­γα­σία και σπου­δές έξω από τη χώρα. Πα­ράλ­λη­λα, το όραμα του Γιώρ­γου Πα­παν­δρέ­ου στη ΔΕΘ του 2011, όταν δια­τύ­πω­σε το άθλιο δόγμα του «ενός ερ­γα­ζό­με­νου σε κάθε οι­κο­γέ­νεια» έχει αντι­κα­τα­στα­θεί επί ημε­ρών ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ από το «ένα ει­σό­δη­μα σε κάθε οι­κο­γέ­νεια»-και μά­λι­στα εξα­νε­μι­σμέ­νο ει­σό­δη­μα συ­ντα­ξιού­χου ή υπα­μει­βό­με­νου ελα­στι­κά απα­σχο­λού­με­νου.

Πάνω σε αυτά τα κοι­νω­νι­κά και ερ­γα­σια­κά ερεί­πια πα­νη­γυ­ρί­ζει ο πρω­θυ­πουρ­γός το success story του – μόνο μια γα­λά­ζια γρα­βά­τα και η φωνή του Αντώ­νη Σα­μα­ρά από το βάθος λεί­πουν προ­κει­μέ­νου οι ομοιό­τη­τες στον εμπαιγ­μό και το ψέμα να έχουν πλή­ρως κα­λυ­φθεί.

Ίσως είναι αυτή η μοίρα όλων των μνη­μο­νια­κών πρω­θυ­πουρ­γών, όταν πλη­σιά­ζει η ώρα να λο­γα­ρια­στούν με την λαϊκή ετυ­μη­γο­ρία-να δο­κι­μά­ζουν τις δυ­νά­μεις τους στην κα­τα­σκευή μιας ει­κο­νι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας και τη συγ­γρα­φή σε­να­ρί­ων πο­λι­τι­κής, επι­στη­μο­νι­κής φα­ντα­σί­ας.

Ή, όπως θα το έθετε και η λαϊκή σοφία, αν δεν είχε εν­σκή­ψει η κα­κο­και­ρία, ο βο­ριάς και το χα­λά­ζι, «και που να σφί­ξουν οι ζέ­στες».

rproject.gr