Δεν φταίει ο Τσίπρας. Τόσος είναι.

Στο Μάτι άνοιξε τραγικά η αντιπυρική περίοδος, η οποία ακόμη δεν έχει τελειώσει.

Με κα­θυ­στέ­ρη­ση σχε­δόν μίας εβδο­μά­δας, το μι­κρο­ελ­λα­δι­κό (παρα)κρά­τος απο­φά­σι­σε να… ενη­με­ρώ­σει την κοινή γνώμη σχε­τι­κά με τους ακρι­βείς αριθ­μούς των νε­κρών και των αγνο­ου­μέ­νων. Και ξανά – οποία έκ­πλη­ξις!-, τα έκανε μα­ντά­ρα – από την αρ­χι­κή «δη­μιουρ­γι­κή ασά­φεια» για τους αγνο­ού­με­νους πέ­ρα­σαν σε μια ακόμη άσκη­ση «δη­μιουρ­γι­κής λο­γι­στι­κής» και «υπε­ρε­σια­κών» ση­μειω­μά­των, στα οποία η κα­κο­ποί­η­ση της ελ­λη­νι­κής γλώσ­σας συ­να­γω­νί­ζε­ται επα­ξί­ως την κα­κο­ποί­η­ση της νοη­μο­σύ­νης μας.

Γιάννης Νικολόπουλος

Τε­λι­κά και μάλ­λον, είναι 91 οι νε­κροί. Τε­λι­κά και μάλ­λον, είναι 25 οι αγνο­ού­με­νοι. Μέχρι νε­ω­τέ­ρας «υπε­ρε­σια­κής» κα­τα­γρα­φής. Αν δεν κάνω κά­ποιο λάθος, και ας με συγ­χω­ρέ­σουν οι υπο­μο­νε­τι­κοί ανα­γνώ­στες, αλλά δεν γεν­νη­θή­κα­με όλοι ούτε και στα­διο­δρο­μή­σα­με όλοι με το αλά­θη­το του πρώην υπο­στρά­τη­γου Τε­θω­ρα­κι­σμέ­νων, Νίκου Τόσκα, και των υπό­λοι­πων, επι­κε­φα­λής, γα­λο­νά­των και μη, «υπε­ρε­σιών» και υπουρ­γεί­ων, το αθροι­ζό­με­νο σύ­νο­λο λέει 116. Από την άλλη, οι «υπε­ρε­σί­ες» μπο­ρεί να υπο­στη­ρί­ξουν, σε δεύ­τε­ρο χρόνο, ότι το 25 εμπε­ριέ­χε­ται στο 91, μιας και μόλις 58 σοροί ή υπο­λείμ­μα­τα σορών έχουν απο­κτή­σει ταυ­τό­τη­τα και όνομα. Όπως και να ΄χει, το όλον πλη­σί­α­σε ή και ξε­πέ­ρα­σε την «κα­το­στά­ρα».

 

Στο μπά­σκετ, που με­τριού­νται πό­ντοι, όντως αυτό το σκορ βα­σί­ζε­ται στα λι­γό­τε­ρα λάθη και την με­γα­λύ­τε­ρη ευ­στο­χία, και συ­νή­θως ανα­δει­κνύ­ει νι­κη­τή. Αλλά στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, όπου με­τριού­νται νε­κροί, το απο­τέ­λε­σμα βα­σί­ζε­ται στα κραυ­γα­λέα λάθη και τις απί­στευ­τες αστο­χί­ες του ητ­τη­μέ­νου, δη­λα­δή της κυ­βέρ­νη­σης και των (παρα)κρα­τι­κών «υπε­ρε­σιών» της.

 

Φα­ντά­ζο­μαι, επί­σης, ότι κυ­βέρ­νη­ση και «υπε­ρε­σί­ες» έχουν αντι­λη­φθεί πως στο Μάτι δεν έκλει­σαν με τρα­γι­κό τρόπο το κα­λο­καί­ρι και η αντι­πυ­ρι­κή πε­ρί­ο­δος – στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όλα τώρα αρ­χί­ζουν και δο­κι­μά­ζο­νται. Και αν δεν έγι­ναν λάθη (!;) στην Ανα­το­λι­κή Ατ­τι­κή, ούτε και η πιο ορ­για­στι­κή και νο­ση­ρή φα­ντα­σία δεν καλ­πά­ζει ανά­με­σα σε στά­χτες και απο­κα­ΐ­δια, σε πε­ριο­χές που θα κα­τα­στρα­φούν μελ­λο­ντι­κά, επει­δή, τότε, θα έχουν γίνει λάθη…

 

Βέ­βαια, ο πρω­θυ­πουρ­γός, ο Αλέ­ξιος ο Κουρ­τσί­πρας ανέ­λα­βε την πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη! Κουρτς, όπως ο ομό­λο­γός του ο της Αυ­στρί­ας, ο Μι­κρού­λης, μιας και στα γερ­μα­νι­κά, Κουρτς ση­μαί­νει μι­κρός, το­σο­δού­λης.

 

Είναι μια στά­σις και αυτή, νιώ­θε­ται… Από μι­κρούς αν­θρώ­πους, πρω­θυ­πουρ­γό και υπουρ­γούς, «υπε­ρε­σια­κούς» πα­ρά­γο­ντες και αυ­το­διοι­κη­τι­κούς, άν­δρες και γυ­ναί­κες, δεν πε­ρι­μέ­νου­με (στο τέλος της μαύ­ρης μέρας…) και κάτι πε­ρισ­σό­τε­ρο.

 

Δεν φταί­νε αυτοί, τόσοι είναι. «Τάχα η θέ­λη­σή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου με­γά­λος, η ζημιά ήτανε στο ζύγι, πάντα φταί­ει κά­ποιος άλλος». Και τους δό­θη­κε το μο­να­δι­κό, αλάν­θα­στο τεστ για να το απο­δεί­ξουν, η ίδια η εξου­σία.

 

Όπως κά­ποια χρό­νια νω­ρί­τε­ρα, εν έτει 2007, όταν ο Κω­στά­κης ο Κα­ρα­μαν­λής δεν έφται­γε και αυτός, τόσος ήτανε και έκανε τζορ­τζ­ντα­μπλου­γιου­μπου­σι­κή εμ­φά­νι­ση, με το αε­ρο­πο­ρι­κό τοπ γκαν μπου­φα­νά­κι και την υπερ­πτή­ση στη Ζα­χά­ρω και το ον κά­με­ρα συμ­βού­λιο κρί­σε­ων, δήθεν ότι η κα­τά­στα­ση ήταν υπό έλεγ­χο και ότι ανα­λάμ­βα­νε προ­σω­πι­κή δέ­σμευ­ση ο αρ­χι­πυ­ρο­σβέ­στης πρω­θυ­πουρ­γός πως «ο Καϊ­ά­φας δεν πρό­κει­ται να καεί!».

 

Και ο Καϊ­ά­φας έγινε στά­χτη το ίδιο βράδυ και το επό­με­νο πρωί μέ­τρα­γαν νε­κρούς και κάρ­βου­να νε­κρών και μι­σο­λιω­μέ­να ρο­λό­για στου Κου­μου­θέ­κρα (Αρ­τέ­μι­δα επί το νε­ο­ελ­λη­νι­κό­τε­ρον). Μετά, έβρε­ξε προ­σω­ρι­νά τρι­χί­λια­ρα, επί πυ­ρο­πλή­κτων δι­καί­ων και αε­το­νύ­χη­δων αδί­κων, μετά πήρε ξανά εκλο­γές η Νου­Δού­λα (με πο­σο­στό ρεκόρ στην Ηλεία, μάλ­λον χάρη στα λεφτά…), μετά τα τρι­χί­λια­ρα ανα­ζη­τή­θη­καν και συμ­ψη­φί­στη­καν και εν μέρει επε­στρά­φη­σαν εις την υπε­ρε­σί­αν ως κακώς κα­τα­βλη­θέ­ντα (μύλος!), μετά εγέ­νε­το Τα­μείο Δω­ρε­ών Μο­λυ­βιά­τη, μετά, αυτό «χά­θη­κε», μετά… Μετά, εγέ­νε­το Μάτι και μετά ήρθαν τα πε­ντο­χι­λί­α­ρα και οι κυ­βερ­νη­τι­κές πα­ρο­χές, και μετά… Η ζωή, κύ­κλους κάνει.

 

Φέτος εί­χα­με ον κά­με­ρα συμ­βού­λιο κρί­σε­ων, όπου σκιές αν­θρώ­πων υπο­δύ­θη­καν τις μα­ριο­νέ­τες της ανεύ­θυ­νης ευ­θύ­νης ή της υπεύ­θυ­νης ανευ­θυ­νό­τη­τας, δεν ξέρω ποιο γί­νε­ται κα­λύ­τε­ρο μοτό στα νον πέ­η­περ του Με­γά­ρου Μα­ξί­μου, Ηρώ­δου Ατ­τι­κού και Αλά­θη­του Βα­τι­κα­νού γωνία.

 

Είναι μια κά­ποια… πρό­ο­δος, εξάλ­λου το κακό είχε ήδη συ­ντε­λε­στεί, δεν υπο­σχέ­θη­καν καν ότι θα το στα­μα­τή­σουν, καθώς όπως γνω­ρί­ζου­με, λάθη δεν έγι­ναν. Μετά ακο­λού­θη­σε το υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο της πο­λι­τι­κής ευ­θύ­νης και της ανεύ­θυ­νης πο­λι­τι­κής, με τα κα­τε­βα­σμέ­να κε­φά­λια και τις επι­με­λώς βα­ρυ­πεν­θού­σες υπουρ­γούς που είχαν ντυ­θεί μα­νιά­τισ­σες μοι­ρο­λο­γί­στρες με χά­σταγκ #Maksimou_penthos – λες και την όλη σκη­νο­θε­σία είχε ανα­λά­βει το μο­να­δι­κό πε­πει­ρα­μέ­νο μέλος της κυ­βέρ­νη­σης, σε τρα­γω­δί­ες και χο­ρι­κούς θρή­νους, ένα θέ­α­τρο του συ­στη­μι­κού πα­ρα­λό­γου.

 

Και (στο τέλος της μαύ­ρης εβδο­μά­δας…) έφται­γε η άναρ­χη δό­μη­ση, τα αυ­θαί­ρε­τα, οι κα­τα­πα­τή­σεις, τα σα­ρά­ντα και βάλε (τα πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κά και χω­ρο­τα­ξι­κά εγκλή­μα­τα της χού­ντας) χρό­νια ανο­μί­ας… Ομο­λο­γου­μέ­νως, είναι ωραίο να τα ακούς και να τα δια­βά­ζεις όλα αυτά από πο­λι­τι­κούς της ευ­θύ­νης που έως πρό­τι­νος ήταν πο­λι­τι­κοί μη­χα­νι­κοί και ερ­γο­λά­βοι.

 

Γιατί φα­ντά­ζο­μαι ότι ου­δείς από όσους κα­τέ­χουν κυ­βερ­νη­τι­κή ή «υπε­ρε­σια­κή» θέση και είχαν πρό­τε­ρο, επαγ­γελ­μα­τι­κό στίβο το τσι­μέ­ντο και την οι­κο­δο­μή δεν έχει υπο­γρά­ψει και δεν έχει επι­βλέ­ψει αυ­θαί­ρε­τη κα­τα­σκευή, στο σύ­νο­λο του ελ­λα­δι­κού χώρου πολλώ δε μάλ­λον στον ελ­λα­δι­κό χώρο που πλήτ­τε­ται από πυρ­κα­γιές.

 

Γιατί φα­ντά­ζο­μαι ότι το μα­χαί­ρι της πο­λι­τι­κής ευ­θύ­νης θα φτά­σει κόκ­κα­λο – δεν θα την πλη­ρώ­σουν, με­τα­ξύ άλλων, – και αν την πλη­ρώ­σουν… – μόνο οι ιδιο­κτή­τες αυ­θαι­ρέ­των κτι­σμά­των κάθε χρή­σης και πα­ρά­νο­μων κα­τα­σκευών, αλλά και εκεί­νοι που συ­νήρ­γη­σαν ώστε οι πρώ­τοι να γί­νουν ιδιο­κτή­τες αυ­θαι­ρέ­των και πα­ρά­νο­μων κα­τα­σκευών. Ετσι δεν είναι; Έτσι δεν επι­τάσ­σει η δι­καιο­σύ­νη; Το ταγκό της πα­ρα­νο­μί­ας θέλει του­λά­χι­στον δύο, και εις εξ αυτών ήταν αεί­πο­τε το (παρα)κρά­τος σε δια­τε­ταγ­μέ­νη «υπε­ρε­σία».

 

Γιατί εντέ­λει, το μι­κρο­ελ­λα­δι­κό (παρα)κρά­τος πά­ντο­τε τη­ρού­σε τις δε­σμεύ­σεις του – pacta sunt servanda – προς τους ρα­γιά­δες του, συγ­γνώ­μη, τους πο­λί­τες του. Γιατί παρά τα θρυ­λού­με­να, ούτε δυ­τι­κό κρά­τος γί­να­με ποτέ, ούτε «Σο­βιε­τία» υπήρ­ξα­με – εί­μα­στε το τε­λευ­ταίο κα­τά­λοι­πο της Οθω­μα­νι­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, το τε­λευ­ταίο απο­λί­θω­μα πε­ρα­σμέ­νων αιώ­νων, με κάθε λογής δερ­βέ­να­γες, κο­τζα­μπά­ση­δες και κα­δή­δες και το πα­πα­δα­ριό της ιε­ραρ­χί­ας σε θέση πάντα πε­ριω­πής.

 

Και μπα­χτσί­σι [για να… ρο­λά­ρει το κατά τα άλλα αργό (παρα)κρά­τος] και ρου­σφέ­τι [για να… απο­θε­ω­θεί η μι­κρο­ελ­λα­δι­κή δη­μο­κρα­τία] και χα­ρά­τσι (σε νέες προ­θε­σμί­ες, γιατί μπο­ρεί να είσαι πυ­ρό­πλη­κτος, αλλά δεν παύει να είσαι φο­ρο­λο­γού­με­νος πυ­ρό­πλη­κτος και δεν πρέ­πει να χα­θούν από τον ορί­ζο­ντα τα καλά λόγια της Moody’s και της Standard and Poor’s, τώρα που βγαί­νου­με από τα μνη­μό­νια και μπαί­νου­με στα μνη­μό­συ­να). Και τα­ρά­φια, πια με την ευ­γε­νι­κή επι­χο­ρή­γη­ση εφο­πλι­στών και βιο­μη­χά­νων, πρό­ε­δρων και ιδιο­κτη­τών ΠΑΕ και ΚΑΕ και γε­νί­τσα­ροι, άλ­λο­τε πρά­σι­νοι, άλ­λο­τε γα­λά­ζιοι, άλ­λο­τε ροζ και βα­θυ­μπλέ.

 

Και αυτή πα­ρα­μέ­νει μια δια­φω­νία μου με ορι­σμέ­νους συ­ντρό­φους (και) της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Σωστή η κρι­τι­κή για την έλ­λει­ψη πόρων, μέσων και προ­σω­πι­κού. Ορ­θό­τα­τη δια­πί­στω­ση.

 

Αλλά στο μι­κρο­ελ­λα­δι­κό (παρα)κρά­τος των κυ­βερ­νη­τι­κών και «υπε­ρε­σια­κών» αλά­θη­των, της θε­σμι­σμέ­νης ανευ­θυ­νό­τη­τας και της θε­σπι­σμέ­νης ατι­μω­ρη­σί­ας, και πε­ντα­κό­σια κα­να­ντέρ και 40.000 πυ­ρο­σβέ­στες και χίλια ελι­κό­πτε­ρα να δώ­σεις, τα ίδια σκατά θα κά­νουν – χθες, με επι­κε­φα­λής τον Κω­στά­κη, τον Γιωρ­γά­κη ή τον Αντω­νά­κη, σή­με­ρα, με τον Αλέξη και αύριο, με τον Κούλη.

 

Γιατί εί­πα­με, δεν φταί­νε αυτοί. Τόσοι είναι.

rproject.gr