Η Ελλάδα σε παρατεταμένη περίοδο ανωμαλίας και πτώχευσης

Το εκλογικό 2019 ξεκίνησε με ορισμένες επικίνδυνες «λύσεις» και πολλές, ανώμαλες καταστάσεις.

Ήταν ηλίου φα­ει­νό­τε­ρον, ότι το μα­κε­δο­νι­κό θα απο­τε­λού­σε την «καλή» αφορ­μή προ­κει­μέ­νου να ανα­δια­τα­χθεί το συ­νο­λι­κό μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό ενό­ψει των πολ­λών και διά­φο­ρων εκλο­γι­κών ανα­με­τρή­σε­ων. Ο Πάνος Καμ­μέ­νος επέ­λε­ξε ανά­με­σα στην ισχυ­ρή πι­θα­νό­τη­τα της προ­σω­πι­κής, πο­λι­τι­κής του επι­βί­ω­σης μέσα από την «αντι­σκο­πια­νή» εκ­στρα­τεία ενό­ψει των εθνι­κών εκλο­γών και την αργή κα­τρα­κύ­λα στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή εξα­φά­νι­ση, αν πα­ρέ­με­νε υπουρ­γός Άμυ­νας και «συμ­φω­νί­ας» των Πρε­σπών, έστω για ένα ακόμη ει­κο­σι­τε­τρά­ω­ρο μετά την πο­λυ­σή­μα­ντη επί­σκε­ψη της Άν­γκε­λα Μέρ­κελ.

Γιάννης Νικολόπουλος

Η έξο­δός του από την κυ­βέρ­νη­ση, είχε στοι­χεία πο­λι­τι­κού θε­α­τρι­νι­σμού κακής ποιό­τη­τας και συμ­βο­λι­κών μη­νυ­μά­των, αντε­γραμ­μέ­νων από τα κακά κεί­με­να του Μα­κΛού­αν, προς πάσα κα­τεύ­θυν­ση – ει­δι­κά το ότι φρό­ντι­σε να κοι­νω­νή­σει στη Μη­τρό­πο­λη της Αθή­νας, υπεν­θυ­μί­ζο­ντας προς όλους όσοι θέ­λουν να δια­βά­ζουν πίσω από τις γραμ­μές, ότι ο ίδιος και το κόμμα του (ό,τι, τέλος πά­ντων απο­μεί­νει από αυτό) είναι οι «εκλε­κτοί» πα­ρά­γο­ντες, του­λά­χι­στον της αρ­χιε­πι­σκο­πής και ση­μα­ντι­κού τμή­μα­τος της εκ­κλη­σί­ας, σε οποια­δή­πο­τε (;) μελ­λο­ντι­κή, κοι­νο­βου­λευ­τι­κή σύν­θε­ση.

 

Το πόσοι και πώς θα ακο­λου­θή­σουν τον Καμ­μέ­νο στην υψη­λού εκλο­γι­κού και ψη­φο­θη­ρι­κού ρί­σκου κί­νη­σή του μένει να φανεί τις επό­με­νες, εξαι­ρε­τι­κά τε­τα­μέ­νες ώρες. Όμως ήδη έχου­με ορι­σμέ­να δε­δο­μέ­να:

 

Πρώ­τον, ότι όλες οι εκλο­γές μέσα στο 2019 θα διε­ξα­χθούν κάτω από τη βαριά και απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κή σκιά του μα­κε­δο­νι­κού. Την ώρα που η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία στε­νά­ζει από τον τα­ξι­κά αι­μα­τη­ρό λο­γα­ρια­σμό της… εξό­δου από τα μνη­μό­νια, το μα­κε­δο­νι­κό παί­ζει τον ρόλο του «εθνι­κού θέ­μα­τος», που τάχα μου και δήθεν ου­δείς μπο­ρεί να αγνο­ή­σει σε έναν νέο, κάλ­πι­κο και ψευ­δε­πί­γρα­φο, κά­θε­το δια­χω­ρι­σμό ανά­με­σα σε «μα­κε­δο­νό­φρο­νες» και «μα­κε­δο­νο­μειο­δό­τες».

 

Δεύ­τε­ρον, ο Βαγ­γέ­λης Βε­νι­ζέ­λος που πάντα κάτι ξέρει πα­ρα­πά­νω σε τέ­τοιες κρί­σι­μες στιγ­μές και ώρες, έχει προει­δο­ποι­ή­σει ότι η κυ­βέρ­νη­ση πλέον Τσί­πρα και όχι Τσί­πρα – Καμ­μέ­νου έχει βρει τις ψή­φους τόσο για την ψήφο εμπι­στο­σύ­νης όσο και για τη «συμ­φω­νία» των Πρε­σπών. Ανα­πό­φευ­κτα τα φώτα της ρά­μπας στο κακής ποιό­τη­τας πο­λι­τι­κό θέ­α­τρο που πα­ρα­κο­λου­θού­με πέ­φτουν στο Πο­τά­μι και ίσως όχι μόνο σε αυτό. Πού έχει χαθεί εκεί­νη η ψυχή, ο έμπο­ρος βι­βλί­ων, πρό­ε­δρος του Ευ­ρω­παϊ­κού Κοι­νο­βου­λί­ου και ητ­τη­μέ­νος σο­σιαλ­δη­μο­κρά­της στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές, Μάρ­τιν Σουλτς που επι­θυ­μού­σε μια κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Πο­τα­μιού ήδη από το 2015, προ­κει­μέ­νου να μας δια­φω­τί­σει για τα μελ­λού­με­να!;

 

Τρί­τον, προ­φα­νώς η επί­σκε­ψη Μέρ­κελ έδρα­σε κα­τα­λυ­τι­κά, ώστε να δια­μορ­φω­θούν οι ανι­σόρ­ρο­πες «ισορ­ρο­πί­ες» της προ­ε­κλο­γι­κής ου μη και της με­τε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου μέσα στο 2019, καθώς το εν­δια­φέ­ρον του Βε­ρο­λί­νου για τα Βαλ­κά­νια, γε­νι­κά και τη Δη­μο­κρα­τία της Μα­κε­δο­νί­ας, ει­δι­κά, είναι από πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή σκο­πιά οξυμ­μέ­νο – η Γερ­μα­νία είναι, πο­σο­στιαία, η πρώτη χώρα σε επεν­δύ­σεις-επι­δρο­μές στα Σκό­πια, και κα­τό­πιν ακο­λου­θεί η Ελ­λά­δα.

 

Τέ­ταρ­τον, οι πο­λι­τι­κοί κλυ­δω­νι­σμοί με αφορ­μή την απο­χώ­ρη­ση Καμ­μέ­νου, τη­ρου­μέ­νων των ανα­λο­γιών, θυ­μί­ζουν τα στρα­τη­γι­κά αδιέ­ξο­δα και τις αντι­συ­νταγ­μα­τι­κές και αντι­δη­μο­κρα­τι­κές λύ­σεις που επι­βλή­θη­καν, μέσα και έξω από τη χώρα, το φθι­νό­πω­ρο του 2011, με την ανάρ­ρη­ση του τρα­πε­ζί­τη Λουκά Πα­πα­δή­μου στην πρω­θυ­πουρ­γία και την τρι­κομ­μα­τι­κή τότε κυ­βέρ­νη­ση ΠΑ­ΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑ­ΟΣ ει­δι­κού σκο­πού. Κα­νο­νι­κά, αν ο Τσί­πρας χάσει την ψήφο εμπι­στο­σύ­νης, πάμε σε εκλο­γές. Κα­νο­νι­κά… Ακόμη πιο… «κα­νο­νι­κά» θα ετί­θε­το προ­κοι­νο­βου­λευ­τι­κό και συ­νταγ­μα­τι­κό ζή­τη­μα αν ο Τσί­πρας μπο­ρεί να ζη­τή­σει σή­με­ρα τέ­τοια ψήφο εμπι­στο­σύ­νης. Αλλά αυτά ανή­κουν στη σφαί­ρα της συ­νταγ­μα­τι­κής «ερ­μη­νεί­ας», που ενί­ο­τε την τρα­βούν από τα μαλ­λιά οι πο­λι­τι­κοί ταγοί της χώρας, για να υπο­κρυ­φτούν μι­κρο­πο­λι­τι­κές και μι­κρο­κομ­μα­τι­κές σκο­πι­μό­τη­τες. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, ακόμη και η φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κή και πάλαι ποτέ αρι­στε­ρή «Αυγή» φθά­νει να υπο­νο­εί ξε­διά­ντρο­πα ότι οι εκλο­γές, δη­λα­δή οι εθνι­κές, δε… χρειά­ζε­ται να γί­νουν στον χρόνο τους! Μνη­μείο ανω­μα­λί­ας και κε­κα­λυμ­μέ­νης εκτρο­πής, όπως συ­νέ­βη και το 2011.

 

Πέμ­πτον και προς ώρας, τε­λευ­ταίο. Είναι πρω­το­φα­νής η κί­νη­ση του Τσί­πρα να ανα­θέ­σει το υπουρ­γείο Άμυ­νας έστω και προ­σω­ρι­νά(;) στον εν ενερ­γεία αρ­χη­γό ΓΕΕΘΑ, Απο­στο­λά­κη, συ­μπυ­κνώ­νο­ντας κατά τρόπο απί­στευ­το, τους ρό­λους της πο­λι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής ηγε­σί­ας στο Πε­ντά­γω­νο. Εν ενερ­γεία στρα­τιω­τι­κοί ανα­λάμ­βα­ναν υπουρ­γοί μόνο σε εξαι­ρε­τι­κά, ανώ­μα­λες πο­λι­τι­κές συν­θή­κες και στις πιο μαύ­ρες σε­λί­δες της νε­ό­τε­ρης, ελ­λη­νι­κής ιστο­ρί­ας! Ίσως όμως είναι ένα ακόμη δείγ­μα του γε­γο­νό­τος ότι το υπουρ­γείο επί ημε­ρών Τσί­πρα-Καμ­μέ­νου ήταν ολο­κλη­ρω­τι­κά αυ­το­νο­μη­μέ­νο από το Μέ­γα­ρο Μα­ξί­μου και ο Τσί­πρας προ­σπα­θεί με μια τέ­τοια κί­νη­ση να… ανα­κτή­σει τον απω­λε­σθέ­ντα «έλεγ­χο». Τι έχουν να πουν επί τού­του οι φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κές εφη­με­ρί­δες που τάχα μου και δήθεν κό­πτο­νται για την… ποιό­τη­τα της δη­μο­κρα­τί­ας και την…αρι­στε­ρο­σύ­νη της κυ­βερ­νη­σά­ρας τους!; Δεν ενο­χλού­νται που επι­βρα­βεύ­τη­κε με υπουρ­γείο, και με­τα­ξύ άλλων, ο αρ­χη­γός ΓΕΕΘΑ με τις πρό­σφα­τες, πο­λε­μο­χα­ρείς δη­λώ­σεις περί… ισο­πέ­δω­σης βρα­χο­νη­σί­δων στο Αι­γαίο προς χάριν της ΑΟΖ, των πε­τρε­λαί­ων, της Τοτάλ και της Έξον Μό­μπιλ;

 

Το 2019 ξε­κι­νά σε μια εξαι­ρε­τι­κά νο­ση­ρή, ανώ­μα­λη και ολι­σθη­ρή πο­λι­τι­κή και κυ­βερ­νη­τι­κή κα­τά­στα­ση. Το εν­δε­χό­με­νο πρό­ω­ρης, εθνι­κής κάλ­πης δεν μπο­ρεί να απο­κλει­στεί, όπως φυ­σι­κά και εκεί­νο μιας σει­ράς από επι­κίν­δυ­νων και αντι­δη­μο­κρα­τι­κών «λύ­σε­ων» στα πρό­τυ­πα του φθι­νο­πώ­ρου του 2011, με πυ­ρή­να τον Τσί­πρα, προ­σω­πι­κά, και την πρω­θυ­πουρ­γι­κή κα­μα­ρί­λα, γε­νι­κά.

Και, ανα­πό­φευ­κτα, το ζή­τη­μα που ανα­κύ­πτει είναι σε ποια κα­τά­στα­ση βρί­σκο­νται τα αντα­να­κλα­στι­κά της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και η πο­λι­τι­κή της κι­νη­το­ποί­η­ση μπρο­στά στις τε­χνη­τές Συ­μπλη­γά­δες των «μα­κε­δο­νο­φρό­νων» και των «μα­κε­δο­νο­μειο­δο­τών» και την ανοι­χτή Χά­ρυ­βδη μιας εντε­λώς ανώ­μα­λης εκτρο­πής διά χει­ρός Αθη­νών, Βε­ρο­λί­νου, Βρυ­ξελ­λών και Ουά­σιγ­κτον.

rproject.gr