Ισχυρίζονται μερικοί, απλοί πολίτες, όχι πολιτικοί αναλυτές [ό,τι κι αν σημαίνει ο όρος] ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστεί πανωλεθρία στις επόμενες εκλογές -δεν το συμμερίζομαι. Αλλοι πάλι προβλέπουν ότι αυτό το κόμμα, με όποιους καταφέρει να «επηρεάσει», θα χάσει μεν αλλά με πολύ μικρή διαφορά και άρα θα είναι και πάλι ο ρυθμιστής των εξελίξεων -και αυτό κομμάτι δύσκολο φαίνεται. Υπάρχουν τέλος και μερικοί οι οποίοι μετά και την αποχώρηση Καμμένου [του βαριδιού!] φωνασκούν ότι το κόμμα αυτό θα καταμετρηθεί πρώτο σε ψήφους, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές [Μάρτη, Μάη ή Σεπτέμβρη] -αυτοί μάλλον έχουν κόψει καπίστρι, αλλά δικαίωμά τους.
Γιώργος Σταματόπουλος
Ολα αυτά είναι λόγια του καφενείου θα πει κανείς· προφανώς δεν έχει αναρωτηθεί αν το καφενείο είναι τόπος παραγωγής πολιτικών ιδεών. Αυτό ας μη φανεί υπερβολικό εάν εξεταστεί παράλληλα με τις ιδεολογίες των κομμάτων που συμμετέχουν στην ελληνική Βουλή, γιατί ίσως διαπιστώσει ότι ουδεμία καινούργια ιδέα έχει παραχθεί από τις «δεξαμενές σκέψης» αυτών των κομμάτων. Εδώ που τα λέμε ποιος είναι ικανός να σχεδιάσει την οικονομία όταν καθημερινά συμβαίνουν πράγματα που ξεπερνάνε τη λογική και οποιασδήποτε μορφής «ευταξία»; Είναι να γελάει κανείς [ή να κλαίει, το ίδιο ακριβώς είναι].
Σημασία έχει ότι το επίπεδο της πολιτικής ζωής παραμένει σε χαμηλά βαρομετρικά -όλα εκείνα που ακούγονται για «ιστορικές μέρες», βελούδινα διαζύγια, ανεξαρτησία βουλευτών είναι απλώς κενά, δεν έχουν πολιτικό περιεχόμενο. Εκείνο που θα υπερτερήσει είναι ο τακτικισμός και σε αυτόν τον τομέα πάσχει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, τουλάχιστον συγκρινόμενο με αυτό το «αριστερό-δημοκρατικό-αστικό» κόμμα, που απολαμβάνει, μοναχό του τώρα, την εξουσία.
Και όμως αυτό το πανηγυράκι με τα ναι μεν αλλά, αλλά δεν, αν δεν [και όποιον άλλο συνδυασμό] μονοπωλούν το ενδιαφέρον των μέσων πληροφόρησης [ο θεός να την κάνει…] και εισβάλλουν στη συνείδηση [έστω στο θυμικό] των περισσοτέρων. «Δραματικές εξελίξεις στην πολιτική ζωή του τόπου» ακούς και σε πιάνει ρίγος. Εγινε καμιά κατολίσθηση; Ξέσπασε καμιά επανάσταση; Τι λέμε τώρα, ο Πάνος Καμμένος αποχώρησε από τη συγκυβέρνηση. -Καλά, μόνος του αποχώρησε; -Σχεδόν. -Και οι βουλευτές του; -Ε, καλά τώρα, μην είστε αφελείς. Είμαστε αφελείς· οι πλείστοι.
Αλλά και τι να κάνει κανείς; Να κλείσει τα μάτια του ή να βάλει κερί στ’ αυτιά του; Δεν είναι καλό να αγανακτεί συνέχεια, πρέπει να προσέξει τα νεύρα του, την υγεία του [τους δικούς του και τους φίλους του]. Και ας βασιλεύει η υποκρισία και ο εμπαιγμός εκ μέρους εκείνων που οδηγούν [στην τύχη…] τη χώρα. Πού, αλήθεια, την οδηγούν; Σε δύο πόλους, λένε οι ρεαλιστές: στον κεντροδεξιό και στον κεντροαριστερό, όπως γίνεται δα στα περισσότερα πολιτισμένα κράτη. Ξέρει να αυτοπροστατεύεται η εξουσία -έχει και δεξιά και αριστερή άμυνα. Επιτέλους, θα πουν όσοι τη λιγουρεύονται, δεξιοί και αδέξιοι [συγγνώμη, αριστεροί], ο πιο… επιδέξιος ας την κατακτήσει. Πραγματικά, το δράμα έχει διεισδύσει στη νεοελληνική ιστορία.
efsyn.gr
