Σαν να τους βλέπω μπροστά μου: τα έπιπλα παρατεταγμένα σε κύκλο. Ο καναπές, η πολυθρόνα, το ντιβάνι. Ο Μαρξ να κάθεται στον καναπέ, ο Φρόιντ να γράφει στην πολυθρόνα και ο Νίτσε να κλαίει στο ντιβάνι… Οπως καταλάβατε, με το παρόν χρονογράφημα ολοκληρώνεται (και μάλιστα ενδόξως) η «τριλογία των στοχαστών επί των επίπλων τους» (!): «Ο καναπές που έκατσε ο Μαρξ», «Η πολυθρόνα που έγραφε ο Φρόιντ» και τώρα «Το ντιβάνι που έκλαψε ο Νίτσε».
Νόρα Ράλλη
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, θα μπορούσε η εν λόγω «τριλογία» να κυκλοφορήσει με χορηγό συγκεκριμένη επιπλοβιοτεχνία. Πρώτη φορά θα ‘ναι εξάλλου που πρωτοπόροι του πνεύματος γίνονται βορά στην καταναλωτική αγορά; Τον Τσε τον έχουν πάρει εργολαβία οι αναπτήρες, τον Λένιν τα μπλουζάκια, ε ας πάρουν κάτι και οι επιπλοποιοί!
Πλάκα πλάκα, έτσι και το έπαιρναν είδηση οι κατέχοντες μάλλον θα το έκαναν πράξη και τότε θα μου κοβόταν το γέλιο. Προς το παρόν εύχομαι να δώσει έμπνευση μόνο σε κάποιο δρώμενο. Οχι από αυτά που γίνονται στα θέατρα. Από τ’ άλλα, «του δρόμου». Ενεκα που τα πρώτα φαίνεται πως έχουν αποκτήσει περισσότερα συντηρητικά κι από τα φαστφουντάδικα. Ενεκα που ένας μετά τον άλλον, γνωστοί και καλοί ηθοποιοί τείνουν να συναγωνίζονται σε συντηρητισμό Τραμπ, Μπολσονάρο και γω δε ξέρω ποιον ακόμα…
Θα μου πεις, είσαι υπερβολική! Φταίει δηλαδή ο Βούρος (που από τα θέατρα πέρασε στη Βουλή, μετά πάλι στα θέατρα και τώρα είναι δήμαρχος Ν. Φιλαδέλφειας) που βγήκε και μίλησε όπως μίλησε; Και τι είπε δηλαδή; Χαρακτήρισε νεαρά κορίτσια «γελοία υποκείμενα». Το ξαναλέω: Γελοία υποκείμενα! Νεαρά κορίτσια!.. Αναφέρομαι φυσικά σ’ αυτές τις άτιμες, που με δόλιο τρόπο παρεισέφρησαν στην παρέλαση της 28ης και άρχισαν να περπατούν κάπως περίεργα, κάπως ασύνδετα, «παρότι δεν είναι ανάπηρα» που είπε κι ο Βορίδης βάζοντας τις τελικές «πινελιές»… (Απίστευτη η δύναμη της σάτιρας -για να την χωνέψουν, στάζουν αγνό φαρμάκι.)
Μα επιτέλους! Ποιος γελοίος υπάνθρωπος ήταν αυτός που ετόλμησε ν’ αμφισβητήσει χωρίς αιδώ και με περισσή γενναιότητα νιτσεϊκού υπερανθρώπου τα ιερά και όσια του έθνους ΤΟΥΣ; Αυτού που αφήνει ιερείς να βιάζουν ανήλικα κορίτσια (όχι τα δικά ΤΟΥΣ. Των άλλων -των μεταναστών, των ξένων), που ψηφίζει (και όχι μόνο ψηφίζει, τη χαίρεται κιόλας!) μια κυβέρνηση που λέει πως το ’40 οι Ελληνες ως «εθελοντές» πολέμησαν τον «λαϊκισμό»! Δεν ήταν αντάρτες -αυτοί ήταν κάτι «ψυχικά νοσούντες» αριστεροί φιλοπόλεμοι. Στην Ιστορία του δικού ΤΟΥΣ έθνους, ήταν εθελοντές. Ενάντια στον «Λαϊκισμό»! Οχι ενάντια στον φασισμό/ναζισμό (Σουτ! Ούτε καν να λέμε αυτές τις λεξούλες πρέπει, γιατί μετά πώς θα φέρει την ανάπτυξή ΤΟΥ ο Αδωνις; Με τους κομμουνιστάς;)
Δεν ξέρω για τους δικούς μας «εθελοντές», πάντως ο Νίτσε ενάντια σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού έγραφε. Αλλά ήταν κι αυτός άτυχος. Αν οι δικοί μας αντάρτες έπεσαν στα χέρια της Κεραμέως και της πολυαγαπημένης μου Δόμνας (μα να το ‘χω στην καρδιά μου αυτό το κορίτσι!), ο Νίτσε έπεσε στα χέρια της Λίζας.
Η Ελίζαμπεθ Φούρστερ-Νίτσε ήταν αδερφή του. Μαζί με τη φροντίδα του λίγο πριν πεθάνει, ανέλαβε και την επιμέλεια των κειμένων του. Και τα πέθανε κι αυτά. Βλέπεις ήταν παντρεμένη με τον Φούρστερ, πρωτοπαλίκαρο της γερμανικής Aκροδεξιάς. Τι να λέμε και τι να κλαίμε… Πήρε τα κείμενα του φιλοσόφου και τους άλλαξε τον αδόξαστο. Εξαιτίας της επιμελούς «επιμέλειάς» της ο Νίτσε έγινε συνώνυμο του γερμανικού μιλιταρισμού και ναζισμού, ενώ ήταν εντελώς (εντελώς όμως) το αντίθετο. Δικαίως έκλαιγε σ’ όποιο ντιβάνι έβρισκε ο δόλιος…
Είναι να μην πέσεις στην ανάγκη τους. Ακόμα χειρότερα, στα χέρια τους. Για πότε γίνεται το άσπρο μαύρο (επί του προκειμένου το μαύρο άσπρο) μήτε που το παίρνεις χαμπάρι. Ειδικά αν δεν είσαι «γελοίο υποκείμενο».
«Πώς ήταν τα πράγματα στην Κατοχή;» ρωτάω τον 87χρονο καπετάν Κωσταντή που συνάντησα σ’ ένα τσακώνικο χωριό τη μέρα της Επετείου Ενάντια στον Λαϊκισμό. «Ανάποδα», μου λέει.
Πώς να του πω ότι ακόμα και σήμερα έτσι τα βιώνουμε;
