Yπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν στο κρύο και άλλοι που αντέχουν στη ζέστη -υπάρχουν και αυτοί που γεύονται το μέλι ως πικρό. Υποκειμενικά όλα τούτα και σεβαστά -αυτό δα έλειπε. Υπάρχουν και άλλοι που θεωρούν ότι η Αριστερά είναι το «α» και το «ω» του νοήματος σε αυτήν τη γη.
Το τι εννοούν λέγοντας Αριστερά, είναι ένα πρόβλημα. Εχει σχέση με τη δημοκρατία, τον σοσιαλισμό, τη σοσιαλδημοκρατία; Είναι από μόνη της πολιτικό – οικονομικό – πολιτισμικό – φιλοσοφικό σύστημα; Είναι ικανή, με αυτά τα εφόδια, να διακυβερνήσει; Αντε να βρεις άκρη.
Γιώργος Σταματόπουλος
Τα τεσσεράμισι πάντως χρόνια που ήταν στην κυβέρνηση, δεν είναι αρκετά στο να δώσουν μια απάντηση στα ως άνω ερωτήματα. Μετά και τον «απολογισμό» των αριστερών, πολλοί διανοητές και άνθρωποι που έχουν πραγματικά κοπιάσει με τις ιδέες, καταθέτουν τις απόψεις τους για το μέλλον της Αριστεράς -είναι βέβαιοι ότι υπάρχει μέλλον, δεν βρίσκουν όμως τρόπους ώστε οι ιδέες να εφαρμόζονται υπέρ της κοινωνίας και της πολιτείας.
Ο σοσιαλισμός έχει πλέον σχεδόν ταυτιστεί με ολοκληρωτικού τύπου καθεστώτα, η δημοκρατία με υποταγή στις επιταγές των γεωπολιτικά και οικονομικά ισχυρών, η σοσιαλδημοκρατία με υποχωρήσεις και συμβιβασμούς σε αυτούς τους ισχυρούς· από πού να πιαστούν οι ψηφοφόροι;. Διότι έτσι συμβαίνει, αφού δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε ένα στήριγμα, για να μπορέσουμε να υπάρξουμε, είτε ως πρόσωπα είτε ως κοινωνία.
Φαίνεται να έχουν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα στον χώρο της Αριστεράς. Το βλέπει κανείς στις αγωνιώδεις προσπάθειες των θεωρητικών της να βρουν μιαν άκρη, να ταιριάξουν τα αταίριαστα, τη θεωρία με την πράξη [την αντιπολίτευση με την κυβέρνηση], να «παντρέψουν» το παλιό με το νέο, την πολιτική με την ηθική [τάχα].
Η αρετή, βεβαίως, είναι έννοια που έχει εκλείψει από τις καθημερινές σχέσεις, ακόμη και από τα λεξικά -δύσκολο να βρεθεί το έτυμόν της. Κανείς δεν μιλάει γι’ αυτήν πια και κανείς δεν ενδιαφέρεται για την έννοια και για τη σημασία της. «Κατοικεί» σε μερικούς, δεν λέω, είναι όμως δυστυχώς πολύ λίγοι αυτοί και ουδείς τους παίρνει στα σοβαρά.
Δεν αλώθηκαν ή αφομοιώθηκαν από την εξουσία, μόνο τα κάποτε πανίσχυρα συνδικάτα, χάθηκε η ίδια η εργατική τάξη· και πώς αλλιώς να γινόταν, όταν όλα τα κόμματα, ανεξαιρέτως, αδιαφόρησαν για τα συμφέροντά της, αγνοώντας τους καημούς και τα πάθη της;
Εχουν αλλάξει δραματικά οι κοινωνικές συνθήκες και κατά συνέπεια και οι απαιτήσεις της εργατικής τάξης. Δεν αρκεί να γεμίσουν οι άνθρωποί της το στομάχι τους -έμαθαν και πλέον απαιτούν να μπορούν να πάνε τις διακοπούλες τους, να έχουν τελευταίας τεχνολογίας κινητά τηλέφωνα, να ταξιδεύουν σε θαυμαστούς, καινούργιους κόσμους του Διαδικτύου, να…να…Φυσιολογικά πράγματα, έλα όμως που πολλοί δεν έχουν πρόσβαση σε αυτά τα αγαθά.
Και αφού δεν έχουν πρόσβαση ή, κι αν έχουν, δεν τα βγάζουν πέρα, τους φταίνε όλοι οι πολιτικοί [που είναι ίδιοι και λοιπά]. Πάντα κάποιοι φταίνε. Δύσκολο, πολύ δύσκολο το έργο όσων έχουν αναλάβει τον απολογισμό της κυβερνώσας Αριστεράς. Πρέπει να λάβουν υπόψη τους το κατεξοχήν πρόβλημα, που δεν είναι άλλο παρά η κατανόηση της πραγματικότητας. Κομμάτι ανέφικτο φαίνεται κάτι τέτοιο, δυστυχώς -λείπει η ανελέητη αυτοκριτική ίσως.
.efsyn.gr
