Εδώ και κάποια χρόνια οι πολιτικές ειδήσεις έχουν υποχωρήσει στην ιεράρχηση της ατζέντας των ΜΜΕ και κυρίως των τηλεοπτικών καναλιών, δίνοντας την ειδησεογραφική πρωτιά σε γεγονότα, ας πούμε, κοινωνικά.
Ίσως αυτό το γεγονός θα μπορούσε εξαιρετικά να αιτιολογηθεί και να δικαιολογηθεί με κάποιο εξαιρετικό γεγονός, φερ’ ειπείν, ένα γεγονός που αγγίζει ή ξεπερνάει τα όρια της εθνικής διάκρισης, όπως ένα ΝΟΜΠΕΛ ή μια ευρωπαϊκή ή Παγκόσμια αθλητική επίδοση ή κάποια μεγάλου βεληνεκούς καλλιτεχνική διάκριση. Ίσως ακόμα και κάποια γεγονότα, όχι απαραίτητα θετικά, ίσως και αρνητικά που πληγώνουν τον άνθρωπο και προσβάλουν την κοινωνία. Όμως δεν πρόκειται περί αυτών καθαυτών των γεγονότων, αλλά ο τρόπος και η ένταση με την οποία προβάλλονται.
Γράφει ο Γιώργος ΠαληγεώργοςΑς είμαστε ρεαλιστές! Στην ειδησεογραφική ατζέντα το κίτρινο χρώμα συνεχώς κερδίζει χώρο σε βάρος της πολιτικής πληροφόρησης, σε βάρος του πολιτικού προβληματισμού, σε βάρος της υγιούς κοινωνικότητας και βέβαια σε βάρος της κοινωνικής και πολιτικής δημοκρατίας. Το αρνητικό γεγονός σε κίτρινο φόντο πουλάει εύκολα, αποπροσανατολίζει εύκολα, διευκολύνει αφάνταστα τις πολιτικές σκοπιμότητες της εξουσίας –της κάθε εξουσίας- και υλοποιεί στρατηγικούς στόχους σε βάρος του λαού και της χώρας.
Κανείς δε λέει να αποκρύβονται τα νοσηρά γεγονότα, ίσα-ίσα πρέπει να αναδεικνύονται και να φωτίζονται πλέρια. Όμως πρέπει να αναλύονται στο κοινωνικό πλαίσιο και στην πολιτική πραγματικότητα(τοπική και διεθνή), όπου σοβούν, με σκοπό την αποκατάσταση της οικογενειακής, κοινωνικής υγείας και της προσωπικής αξιοπρέπειας του καθ’ ενός. Με λίγα λόγια να βρεθούν τα αίτιά τους και οι αποτελεσματικές θεραπείες για να μπούμε σε προοπτική με ανθρωπιστικές αξίες, αλληλοσεβασμό και αλληλεγγύη.
Όλα τα κανάλια κουρδισμένα, κάτω απ’ την ίδια μπαγκέτα, προβάλουν τα ίδια και τα ίδια, με την ίδια λογική, με την ίδια συνταγή, με τον ίδιο στόχο, που δεν είναι άλλος απ’ τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης και της παθητικής αποδοχής της γενικευμένης δυστυχίας . Κανένα κανάλι δε μιλάει την παγκοσμιοποιημένη φτώχεια, που απλώνουν οι λίγοι κάτοχοι του πλούτου του πλανήτη, οι κάτοχοι της ενέργειας, των φυσικών αγαθών, οι απόλυτοι έμποροι της ζωής και του θανάτου, που προσποιούνται ειρήνη και εμπορεύονται πόλεμο.
Άραγε γιατί δε γεμίζουν μ’ ανθρώπινα ιδανικά τις απορίες των παιδιών, αφού θέλουν να μη θρηνήσουμε ξανά άλλον Άλκη;
Κάποιοι λένε πως η πολιτική, η οικονομία, το ποδόσφαιρο, η ζωή είναι από τη φύση τους όλο βρωμιά, αλλιώς δε γίνεται. Είναι αυτοί που καλλιεργούν και κιτρινίζουν τη δυστυχία και τους θρήνους των ανθρώπων!
Υπάρχει κι άλλοι που λένε πως η δίκαιη κοινωνία είναι ιστορική αναγκαιότητα – λίγοι προς το παρόν που την επιδιώκουν, πολλοί που την επιθυμούν-! Είναι αυτοί που αναζητούν κι επιδιώκουν ανθρώπινη πολιτική, αλληλέγγυα οικονομία, ποδόσφαιρο με λαϊκή άμιλλα, ζωή με αξιοπρέπεια! Είναι οι περισσότεροι.
