Τα γεγονότα
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε πρώτο κόμμα στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού με τους ΑΝΕΛ επειδή είχε υποσχεθεί στο εκλογικό σώμα ότι θα «έσχιζε το Μνημόνιο» και θα πετύχαινε μια «γενναία μείωση του χρέους». Επιπλέον, είχε υποσχεθεί ότι θα συνέδραμε τους εξαθλιωμένους και ανήμπορους συμπολίτες μας.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τήρησε τις υποσχέσεις του. Επιπλέον, συνομολόγησε με ολέθρια καθυστέρηση ένα 3ο Μνημόνιο που και του κόστισε τη διάσπασή του.
Ο προσ-γειωμένος ΣΥΡΙΖΑ πήγε -προς τιμήν του- στις εκλογές του Σεπτεμβρίου για να λάβει την εξουσιοδότηση της εφαρμογής της δικιάς του -επιβεβλημένης είναι αλήθεια- συμφωνίας. Απέτυχε ξανά να κερδίσει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία και συνέχισε να συγκυβερνά με τους ΑΝΕΛ υλοποιώντας καλώς – κακώς το Μνημόνιο του.
Υποστήριξε -και ορθώς- ότι το μνημόνιο άφηνε χώρο για την εφαρμογή ενός παράλληλου προγράμματος παράλληλης παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης με κεντρικό πυρήνα την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία.
Εκτός από ένα Νόμο για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία που ψήφισε με τις ευλογίες όλων μας, η συγκυβέρνηση δεν έχει στην πράξη υλοποιήσει το πρόγραμμα ούτε κατά ένα ιώτα, ακόμα και μικρό.
Το φαντασιωτικό
Ο προεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε τον εαυτό του ως την «αιχμή του δόρατος του Μετώπου του Νότου» (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία) που θα έπληττε κατάκαρδα τον γερμανικής κοπής ευρωπαϊκό νέο-φιλελευθερισμό, πηγή της αέναης δημοσιονομικής λιτότητας, άρα και αιτία μόνιμης κοινωνικής δυστυχίας.
Το Μέτωπο αποσυντέθηκε σταδιακά πριν ακόμα λάβει σάρκα και οστά. Το Μέτωπο διαλύθηκε οριστικά όταν οι PODEMOS αποστασιοποιήθηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ σε μία απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσουν τις ισπανικές εκλογές τι οποίες -τελικά- και έχασαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε μόνος κι’ έρημος στην Ευρώπη.
Αναζήτησε υποκατάστατες υπερατλαντικές συμμαχίες τις οποίες -υποτίθεται- ότι βρήκε στις ΗΠΑ και το ΔΝΤ για να περικόψει από το χρέος ότι μπορούσε, έστω και συμβολικά.
Η πρόκριση Τραμπ στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ ισοπέδωσε ό,τι έχτιζε ο ΣΥΡΙΖΑ πέραν του Ατλαντικού. Ο Τραμπ ένιψε τας χείρας του για τις γερμανικές υποθέσεις και το ΔΝΤ υπέδειξε 4ο Μνημόνιο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε μόνος κι’ έρημος στον κόσμο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε το συμβολικό νόημα της ευρωπαϊκής ύπαρξής του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε σανίδα σωτηρίας στην συντριβή της διαπλοκής. Η διευθέτηση του άναρχου τηλεοπτικού τοπίου θα αποκεφάλιζε το τέρας της διαπλοκής μεταξύ ΜΜΕ, τραπεζών και πολιτικών κομμάτων. Τελικά, αφού ο προσφιλής του νεόκοπος καναλάρχης αποδείχθηκε άευρος και υπερχρεωμένος σε φιλοκυβερνητικά τραπεζικά ιδρύματα, το Συμβούλιο της Επικρατείας τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί το όλο εγχείρημα και το εναπόθεσε -κατά τα άλλα φιλικότατα- στον κάλαθο των αχρήστων.
Το κατά ΣΥΡΙΖΑ τρίγωνο της διαπλοκής έγινε τετράγωνο.
Η χρησιμότητα
Σε τι, λοιπόν, χρησιμεύει ιστορικά ο ΣΥΡΙΖΑ;
Στο να αποδεικνύει καθημερινά σε όλους μας -με εκείνα, με τούτα και με τα άλλα- ότι «Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση στο Μνημόνιο».
Η «Αριστερά» -ριζοσπαστική, ρεφορμιστική, επαναστατική- πνέει πλέον τα λοίσθια και απλώς περιμένει στωικά τις εκλογές – νεκροθάφτη της .
Ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ δεν προσφέρει τίποτα το εναλλακτικό ως προς τη φιλελεύθερη και μνημονιακή διαχείριση του καπιταλισμού. Απεναντίας, ως αντιπολίτευση μπορεί ακόμα να προσφέρει πολλά στην αντιμετώπιση των κοινωνικά αδικαιολόγητων και ταξικά άδικων υπερβολών της.
Υπό την προϋπόθεση ότι θα δράσει έγκαιρα, όσο είναι ακόμα καιρός, όσο δεν έχει ακόμα εγκαταλειφθεί από τους πάντες για πάντα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση είναι κοινωνικά και ταξικά χρήσιμος. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση είναι κοινωνικά και ταξικά όχι απλώς άχρηστος αλλά επιζήμιος.
