Η “Αριστερά” ορίζεται συναρθρωτά από έναν ετεροπροσδιορισμό και έναν αυτοπροσδιορισμό.
Ο ετεροπροσδιορισμός της “Αριστεράς” είναι ότι είναι η κατ’ εξοχήν «αντι-δεξιά».
“Δεξιά” είναι, κατά την “Αριστερά”, οι πολιτικοί προστάτες των «εχόντων και κατεχόντων» με πυρήνα τον ενθνικοσοσιαλισμό / φασισμό. Γι’ αυτό, και η “Αριστερά” είναι οργανικά αντι-φασιστική.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου
Ακόμα, κι’ αν δεν υπάρχει “φασισμός”, η “Αριστερά” τον εφευρίσκει εύκολα (δικαιωματισμός) σε κάθε, ακόμη και ήσσονος σημασίας, καταπάτηση (τοπικισμός) κοινωνικού δικαιώματος, πραγματικού ή φανταστικού,για να τον αντιμετωπίσει με την κινητοποίησή της (κινηματισμός). Και πως τον αντιμετωπίζει; Με τη διεκδίκηση της απαγόρευσής του από την κρατική εξουσία (κυβερνητισμός).
Κάθε, όμως, κρατική απαγόρευση ενός πολιτικού κόμματος είναι μία σμίκρυνση του πολυ-κομματισμού. Μετά την κρατική απαγόρευση ενός πραγματικού εθνικοσοσιαλιστικού / φασιστικού κόμματος ακολουθεί η κινητοποίησητης “Αριστεράς”για την απαγόρευση του επόμενου ακροδεξιού και κρυφοφασιστικού κόμματος, κ.ο.κ. Στο τέλος της “αντι-δεξιάς” πορείας, κάθε πολιτικός αντίπαλος της “Αριστεράς” έχει εξολοθρευθεί ως «φασιστικός», «μισοφασιστικός» ή «κρυφοφασιστικός». Πρόσφατη έκφανση αυτής της μανιχαϊκής αντιπαράθεσης «κόκκινου – μαύρου» ήταν και το προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ: «ή Εμείς ή Αυτοί», μεταξύ μας δεν χωράει κι’ ούτε υπάρχει τίποτε απολύτως!
Το συμπέρασμα που προφανώς προκύπτει είναι ότι ο «αντι-δεξιός» ετεροπροσδιορισμός της “Αριστεράς” την κατευθύνει καταληκτικά στο μονοκομματισμό.
Ο υπερασπιστής των δικαιωμάτων γίνεται -τελικά- ο καταπατητής του σημαντικότερου εξ’ αυτών, του πολιτικού δικαιώματος. Για το λόγο αυτό, η “Αριστερά” δεν διανοείται κ’ αν να εκφέρει την εναλλακτική πρότασή της για το πολιτικό σύστημα που φρονεί ότι πρέπει να διαδεχθεί το υφιστάμενο αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού.
Μόνο το ΚΚΕ, που -όμως- δεν θεωρεί τον εαυτό του ότι υπάγεται -και δικαίως- στη “Αριστερά”, έχει το πολιτικό θάρρος να αναγνωρίσει ότι η μετα-καπιταλιστική «προλεταριακή δικτατορία» που επιθυμεί να εγκαθιδρύσει ταυτίζεται με την «κομματική δικτατορία» του επί του κράτους.
Ο «αντι-δεξιός» ετεροπροσδιορισμός της “Αριστεράς” παράγει, λοιπόν, τα πέντε από τα επτά προσδιοριστικά χαρακτηριστικά της: δικαιωματισμός, τοπικισμός, κινηματισμός και απολιτικός κυβερνητισμός.
Ο αυτοπροσδιορισμός της “Αριστεράς” αφορά ειδικά το «δικαίωμα στην εργασία».
Κατ’ αυτήν, το σημαντικότερο από τα κοινωνικά δικαιώματα είναι -και ορθώς- το δικαίωμα στην εργασία. Το κράτος, εφόσον είναι «κοινωνικό» οφείλει να βρίσκει στον καθένα και τη καθεμιά τη δουλειά που του / της πηγαίνει όποια κι’ αν είναι τα προσόντα και η εμπειρία τους. Όποιος θέλει να εργαστεί πρέπει να βρίσκει εργασία. Και είναι ευθύνη και καθήκον του κράτους να του / της παρέχει τις εναλλακτικές ευκαιρίες.
Το «κράτος εργοδότης» είναι η καταληκτική λειτουργική έκφανση του εργασιακού αυτοπροσδιορισμού της “Αριστεράς” που την ωθεί αναπότρεπτα στη συνεχή επέκταση του δημόσιου τομέα και την κρατικοποίηση των θέσεων εργασίας, δηλαδή των επιχειρήσεων, προκειμένου να ελέγχει πλήρως τόσο τις προσλήψεις όσο και τις απολύσεις. Η κρατική οικονομία είναι, λοιπόν, η αναπόφευκτη πρακτική συνεπαγωγή της πλήρους ικανοποίησης του εργασιακού κοινωνικού δικαιώματος.
Μια, όμως, κρατικοποιημένη οικονομία μπορεί να συνάπτει μόνο διακρατικές σχέσεις με τα άλλα κράτη του πλανήτη γη.
Ο αυτοπροσδιορισμός της “Αριστεράς” παράγει, λοιπόν, τα υπόλοιπα δύο από τα επτά προσδιοριστικά χαρακτηριστικά της: κρατισμός και διακρατισμός. Εξυπακούεται, βεβαίως, ότι ο κρατισμός και ο συνημμένος του διακρατισμός περιτυλίγονται με την εθνικο-αστική σημαία του ηρωϊκού αγνού λαϊκού πατριωτισμού.
Εάν τώρα προσθέσουμε το μονοκομματισμό του ετεροπροσδιορισμού και την κρατική οικονομία του αυτοπροσδιορισμού, τότε λαμβάνουμε ως το άθροισμά τους, το Σταλινισμό!
Επομένως, η “Αριστερά”τείνει ενδογενώς -αταβιστικά- προς το Σταλινισμό!
Ο Σταλινισμός έχει -ωστόσο- εγκαταλείψει τον επίγειο κόσμο εδώ και 30 περίπου χρόνια. Η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πλέον. Το εγχώριο λείψανο του, το ΚΚΕ,πιστοποιεί αδιαμφισβήτητα την απουσία του.
Αυτό είναι το δράμα που περιοδικά βιώνει η σύγχρονη Αριστερά: οργανικά κατατείνει σε κάτι που ανήκει πλέον μόνο στο παρελθόν, την ιστορία, άρα είναι επίσης απραγματοποίητο τόσο στο παρόν όσο και το μέλλον. Και τότε, η νέα αποτυχία της τη ξαναδιασπά, άρα και τη σμικρύνει. Κι’ εκείνη ξαναρχίζει από την αρχή την κυκλική διαδρομή της από μία στενότερη κοινωνική βάση. Βεβαίως, η κατάληξη της εσωστρεφούς σπειροειδούς αυτής διαχρονικής κίνησης προς το κέντρο είναι η τελεία. Η τελεία υπάρχει, όμως, μόνο στα μαθηματικά. Στην πραγματική ζωή η τελεία είναι το κοιμητήριο ανθρώπων και ιδεών…
Η Αριστερά, με ή δίχως εισαγωγικά, είναι νεκρή. Εξέπνευσε στις 25 Ιανουαρίου 2015 και ώρα περί την 07.02 εσπερινή.
Ζωή σε λόγου μας.
