Ο χώρος του Αιγαίου αποτέλεσε, αν και στις παρυφές του και σε κλίμακα σαφώς μικρότερη, οργανικό τμήμα του πρωτοπολιτισμού που αναπτύχθηκε λίγο-πολύ παράλληλα στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη και Κεντρική Μ. Ασία, Μεσοποταμία, Κοιλάδα του Ινδού και στις Κοιλάδες του Κίτρινου Ποταμού και του Γιανγκτσέ στην Κίνα.
- Κώστας Λαμπρόπουλος |
| red line
Η μετα-ομηρική ή μετα-μηνωική/μυκηναϊκή ή κλασσική Ελλάδα αποτέλεσε το δεύτερο στάδιο στην (επεκτατική) ανάπτυξη του παγκόσμιου πολιτισμού σε διαρκή αλληλεπίδραση αλλά και αντιπαράθεση με το πρώτο.
Η σύμμειξη του πρώτου και του δεύτερου σταδίου του παγκόσμιου πολιτισμού εκκίνησε από την περσική εισβολή στην Ελλάδα (492 π.Χ.), την (προληπτική) ανταπόδοση από τους Μακεδόνες και Έλληνες υπό τον Μέγα Αλέξανδρο (334 – 323 π.Χ.), τη συγκρότηση των ελληνιστικών βασιλείων που επακολούθησε (323 π.Χ. – 30 π.Χ.) και, τέλος, με τη ρωμαϊκή κατάκτηση του Ελληνικού και μετα-αλεξανδρινού Ελληνιστικού όλου (146 – 30 π.Χ.).
Διαμορφώθηκε, επακόλουθα, ο ελληνο-ρωμαϊκός πολιτισμός που επέκτεινε τα πολιτισμικά σύνορα στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη και τα Βόρεια και Δυτικά Βαλκάνια και τον Καύκασο.
Αν, λοιπόν, αποσπάσεις τη Μακεδονία από την Ελλάδα, τότε -δια της συνεπαγόμενης εξάλειψης μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής- ο ρόλος της Ελλάδας καταπίπτει από σημαντικό δομικό τελεστή του παγκόσμιου ιστορικού γίγνεσθαι σε εκείνον μιας Boutiqueτης Δημοκρατίας και Σχολής Φιλοσοφίας για Ελίτ σε μερικές πόλεις-κράτη του Νότιου άκρου της Βαλκανικής που διαρκώς αλληλοτρωγόντουσαν μεταξύ τους αδιαφορώντας παντελώς για τον γύρω τους κόσμο.Επινοητικοί μεν οι Έλληνες και καλοί παραμυθάδες, εσωστρεφείς και γραφικοί δε …
Εν κατακλείδι χωρίς τη «Μακεδονία», η “αγωνιώδης ελληνική οδύσσεια για επιβίωση στο χωρόχρονο” υποβαθμίζεται εν τοις πράγμασι από (πραγματικό ή φαντασιακό) πρωταγωνιστή σε κομπάρσο της παγκόσμιας διαδικασίας επέκτασης του πολιτισμού στον κόσμο. Αυτήν την υποβάθμιση του (πραγματικού ή φαντασιωτικού) ιστορικού ρόλου τους δεν είναι, φυσικά -καλώς ή κακώς, ορθώς ή λανθασμένα- πρόθυμοι να αποδεχτούν οι Έλληνες … και μάλιστα εν ονόματι των «μοντέρνων» «αρχών» της «αυτοδιάθεσης» και «αυτοπροσδιορισμού» ενός γεωργοκτηνοτροφικού σλαβόφωνου λαού[i].
Η απόρριψη αυτής της μεγα-ιστορικής υποβάθμισης είναι κατά τη γνώμη μου το ουσιαστικό (και αυτοπροσδιοριστικό) νόημα που η πλειοψηφία των Ελλήνων βρίσκει / προσδίδει συνοπτικά και επιγραμματικά στην πρόταση «Η Μακεδονία είναι Ελληνική» και όχι το απροκάλυπτα επιθετικό προσκλητήριο ενός νεκροαναστημένου μεγαλοϊδεατικού σωβινισμού στα Βαλκάνια όπως φρονούν ή επιθυμούν ορισμένοι -αντίστοιχα Αριστεροί και Δεξιοί- συμπολίτεςμας.
Και -για την αποφυγή ενδεχόμενων παρεξηγήσεων- κλείνω παραθέτοντας απλώς τη γνώμη μου για το «μακεδονικό»: η μακεδονική ιστορία είναι ελληνική. Η Μακεδονία δεν είναι μόνο ελληνική.
Σημειώσεις
[i] Το πρώτο σχολικό εγχειρίδιο γραμματικής εκδόθηκε το 1950,KrumeKepeski, Marcedo HcicazpcuiarttKa, 1950.http://damj.manu.edu.mk/pdf/0013%20Horace%20Lunt_Macedonian%20grammar%201952.pdf
