«Στις περιπτώσεις που το Κομμουνιστικό (βλ. Επαναστατικό) Κόμμα είναι ακόμα μια οργάνωση της αριθμητικά ασήμαντης μειοψηφίας, το ζήτημα της στάσης του στο μέτωπο της μαζικής πάλης δεν αποκτά αποφασιστική πρακτική και οργανωτική σημασία. Σ’ αυτές τις συνθήκες, οι μαζικές δράσεις παραμένουν υπό την ηγεσία των παλαιών οργανώσεων οι οποίες εξ’ αιτίας των ακόμα πανίσχυρων παραδόσεών τους συνεχίζουν να παίζουν τον αποφασιστικό ρόλο.
Παρόμοια, το πρόβλημα του ενιαίου μετώπου δεν τίθεται στις χώρες όπου -όπως, για παράδειγμα, στη Βουλγαρία- το Κομμουνιστικό (βλ. Επαναστατικό) Κόμμα είναι η μοναδική ηγετική οργάνωση των εργαζόμενων μαζών.». Λ. Τρότσκι, 2.3.1922.
Στην περίπτωση, λοιπόν, της σύγχρονης Ελλάδας και ταξικής και πολιτικής συγκυρίας, ποιος είναι ο επαναστατικός φορέας ο οποίος προτείνει το Τριμερές Ενιαίο Μέτωπο μεταξύ του ιδίου (?), των σταλινικών (ΚΚΕ) και των ρεφορμιστών {ΣΥΡΙΖΑ (?), ΓΣΕΕ(?)};
Η ΛΑΕ έκανε πρόταση ενιαιομετωπικής συνεργασίας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ η οποία και την απέρριψε μετά βδελυγμίας λόγω του αστικο-ρεφορμιστικού χαρακτήρα που θεωρεί ότι έχει η ΛΑΕ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκανε πρόταση ενιαιομετωπικής συνεργασίας στο ΚΚΕ το οποίο και παρέπεμψε -λόγω του ασήμαντου μεγέθους της- σε συνεργασία στη δράση και τη βάση ανάλογα με τον όγκο των δυνάμεων που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά περίπτωση συνεισφέρει.
Η δε «Πρωτοβουλία των 1.000» (δηλαδή, όλοι οι υπόλοιποι συνασπισμένοι στο Ενιαίο Μέτωπο της Άκρας Αριστεράς) που είχε βάλει “το θέμα του «ενιαίου μετώπου», της συνεργασίας των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς, πολύ ψηλά στις προτεραιότητές της” (9.11.2012) έχει πλέον ολοσχερώς διαλυθεί.
Εν ολίγοις, το ενιαίο μέτωπο είναι ανέφικτο στην Ελλάδα, τουλάχιστον την ιστορική περίοδο που διανύουμε, ακόμα και ως μακροπρόθεσμη χρονική κλίμακα (πέραν της 7ετίας).
Γιατί, λοιπόν, ασχολούμαστε με το ενιαίο μέτωπο;
Επειδή είναι το μόνο που έχει απομείνει στην αυτοθεωρούμενη “Επαναστατική Αριστερά” ως ταυτοτικός πολιτικός προσδιορισμός και μάλιστα παραφθαρμένος.
Η παραφθορά του συνίσταται στο ότι επειδή η κάθε μια οργάνωση είναι ασήμαντη από άποψη μεγέθους και πολιτικής επιρροής για να ισχυριστεί ότι αυτή αποτελεί σήμερα ή έστω αύριο το Επαναστατικό Κόμμα (χωρίς να δολοφονήσει μαζικά το ακροατήριό της από τα γέλια που θα προκαλούσε μια τέτοια δημόσια δήλωση) και να “νομιμοποιηθεί” για να προτείνει το ενιαίο μέτωπο στις υπόλοιπες οργανώσεις και κόμματα, συναθροίζονται όλες μαζί (βλ. Πρωτοβουλία 1000) για να αποκτήσουν την κρίσιμη επαναστατική μάζα που προϋποθέτει η υιοθέτηση της τακτικής του ενιαίου μετώπου διατηρώντας, όμως, ταυτόχρονα όλες τους, en block, την αυτοθεώρησή τους ως διακριτών αλλά και αντίπαλων επαναστατικών οργανώσεων!
Επομένως, κατασκευάζουν εξ αντικειμένου και χωρίς τα ίδια τα φυσικά πρόσωπα που τις απαρτίζουν να έχουν σχετική επίγνωση μια νέα και παγκοσμίως πρωτότυπη “αριστερή” θεωρία, αυτή της ενιαιομετωπικής μετάβασης στο σοσιαλισμό μέσω ενός κοινού μεταβατικού προγράμματος (επί του οποίου προσπαθούν συνεχώς και δίχως αποτέλεσμα να συμφωνήσουν).
Περί του σχετικού λόγου το αληθές, τρία παραδείγματα διαφορετικών “επαναστατικών” μικρο-οργανώσεων που συναποτελούν μια ενιαία διαχρονική διαδικασία θεωρητικού εκφυλισμού:
1. “Για τον σκοπό αυτό πρέπει να καλέσουμε (οι Συριζαίοι) τα άλλα κόμματα της αριστεράς, το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε ένα Ενιαίο Μέτωπο δράσης στη βάση όχι μόνο άμεσων ζητημάτων όπως η πάλη κατά του φασισμού και του παρακράτους, αλλά κι ενός μεταβατικού προγράμματος που θα απαντά καίρια στην ανάγκη για την ταξική ενότητα της Αριστεράς. Το μέτωπο αυτό δεν θα εμποδίσει την κριτική στις διαφορετικές απόψεις και πολιτικές, αλλά θα δώσει τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα στο εργατικό κίνημα.”. 31.12.2014.
2. “Απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνεπή υπηρέτηση μιας νικηφόρας σοσιαλιστικής προοπτικής είναι η ενότητα δράσης με το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ είναι ένα μαζικό κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου, που διαδραματίζει αποφασιστικό ρόλο στην ταξική πάλη. Η λαθεμένη σεχταριστική πολιτική της ηγεσίας του, όπως εκφράστηκε χαρακτηριστικά στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, δεν θα πρέπει να γίνεται άλλοθι για μια αντίστοιχα σεχταριστική, διχαστική στάση από τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς. Το υπό ίδρυση νέο αριστερό κόμμα (η ΛΑΕ) θα πρέπει να επιδιώκει σταθερά την αλληλέγγυα, ταξική ενότητα δράσης με τις δυνάμεις του ΚΚΕ ενάντια στον κοινό εχθρό, το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις που το υπηρετούν.” 14.8.2015.
3. “Αν η στρατηγική σου επιδίωξη είναι η επανάσταση και ο σοσιαλισμός το πρόγραμμα το οποίο θα συζητήσεις είναι συγκεκριμένο – θα είναι το Μεταβατικό Πρόγραμμα με την μπολσεβίκικη έννοια του όρου, που θα αποτελεί τη γέφυρα των αγώνων του σήμερα με την εργατική εξουσία και εργατική δημοκρατία του αύριο. Παράλληλα με το πρόγραμμα αυτό, βέβαια, θα πρέπει να συζητηθούν θέματα τακτικής – με κεντρική ασφαλώς αναφορά στην «Τακτική του Ενιαίου Μετώπου».”
“Οι Μπολσεβίκοι δεν μας προσφέρουν μόνο πολύτιμα γραπτά, αλλά και πολύτιμες εμπειρίες. Τα Σοβιέτ που δημιουργήθηκαν το Φλεβάρη του 1917, δεν ήταν παρά μία μορφή του Ενιαίου Μετώπου καθώς σ’ αυτά συναντιόντουσαν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς και του μαζικού κινήματος.” 4.7.2017.
Η θεωρία της ενιαιομετωπικής σοσιαλιστικής μετάβασης και η απορρέουσα “μεταβατική” πολιτική πρακτική συνεργασίας με τους σταλινικούς και τους ρεφορμιστές και γενικότερα με όλον τον κόσμο και ντουνιά προφανώς αποτελεί εκδήλωση και σύμπτωμα του απώτατου αριστερού ρεφορμισμού, τουλάχιστον με το λενινιστικό κριτήριο της «ταξικής μοναδικότητας του επαναστατικού κόμματος»: αν συμφωνείτε σε όλα, απλώς συγχωνεύεστε. Αν διαφωνείτε κάπου, πως θα προχωρήσετε μέχρι του τέλους μαζί;
Επομένως, η μόνη χρησιμότητα αυτής της εγχώριας καινοφανούς θεωρητικά παράλογης και πρακτικά ανεφάρμοστης αντίληψης είναι να προμηθεύει απλώς λόγο ύπαρξης σε πολιτικές οργανώσεις μινιατούρες να συνεχίσουν τις δραστηριότητές τους ως συνήθως προς τέρψη των ολιγάριθμων μελών και των λίγο περισσότερων οπαδών τους.
Με την “αριστερή” ελπίδα νεκρή στην Ελλάδα από το Σεπτέμβρη 2015, υπάρχει πλέον μόνο η καλή πίστη των οπαδών, η άγνοια των μελών και η ιδιοτέλεια των στελεχών αυτών των οργανώσεων.
