Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και με τη σειρά τους.
Ο κ. Τσίπρας υπερψηφίστηκε στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 επειδή -ανάμεσα σε άλλους επίσης λόγους- υποσχέθηκε στο εκλογικό σώμα ορισμένα πράγματα:
Πρώτο: διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους, άρα μη φορολογική επιβάρυνση των πολιτών για την εξυπηρέτησή του.
Δεύτερο: διαγραφή ενός μέρους του ιδιωτικού χρέους προς τις τράπεζες, άρα μη αντισταθμιστική μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων προς τους μέχρι τότε υπερχρεωμένους πολίτες.
Τρίτο: τερματισμό της λιτότητας και επανεκκίνηση της οικονομίας μέσω δανειακά χρηματοδοτούμενων δημόσιων δαπανών, άρα προσλήψεις στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
Οι υποσχέσεις του κου. Τσίπρα δεν ήταν ψευδείς. Ήταν τυπικά απολύτως πραγματοποιήσιμες μόνο, όμως, εφόσον η Ελληνική Κυβέρνηση εγκατέλειπε το Ευρώ και την ΕΕ, γύριζε στη δραχμή και αρνούνταν μονομερώς να αναγνωρίσει το εξωτερικό δημόσιο χρέος.
Αυτή ήταν άλλωστε, εν ολίγοις, και η θέση και η μεταβατική τακτική της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον κ. Λαφαζάνη. Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, ωστόσο, μειοψηφία σ’ αυτόν.
Η Δεξιά Πτέρυγά του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον κ. Τσίπρα και την Ομάδα του νόμιζαν (αφελώς) ότι η βαρουφάκειος εκβιαστική απειλή εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ήταν αρκετή για να συμβιβαστούν οι εταίροι και δανειστές της Ελλάδας σε μια γενναία περικοπή του εξωτερικού δημόσιου χρέους που θα επέτρεπε την ταχεία δημοσιονομικού χαρακτήρα ανάκαμψη της οικονομίας υπό το καθεστώς του Ευρώ.
Έσφαλαν και βρέθηκαν εντελώς απροετοίμαστοι μπροστά στο πραγματικό ενδεχόμενο εξόδου από το Ευρώ, την ΕΕ και επιστροφής στη Δραχμή.
Το ίδιο απροετοίμαστοι ήταν και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που προερχόμενοι από το χώρο του ΠΑΣΟΚ ήταν αξεδιάλυτα συνδεδεμένοι με την Ευρώπη και το Ευρώ και -απ’ ότι φάνηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015- μη διατεθειμένοι να ακολουθήσουν τον τριτοκοσμικό δρόμο της δραχμής.
Ο κ. Τσίπρας βρέθηκε μπροστά σε ένα απλό πολιτικό δίλλημα: ή παραιτείται και ως «αφελής» πηγαίνει στο σπίτι του για να παίζει πολιτικά βιντεοπαιχνίδια ή συνεχίζει την πολιτική σταδιοδρομία του ως «μνημονιακός» πρωθυπουργός. Ο κ. Τσίπρας επιλέγει τη δεύτερη λύση και μετουσιώνεται σε μνημονιακό πρωθυπουργό κεντρο-αριστερών πεποιθήσεων.
Το μνημόνιο που ψηφίζει και εφαρμόζει ο κ. Τσίπρας δεν συναντάει καμιά απολύτως σοβαρή κοινωνική αντίδραση.
Γιατί;
Επειδή η σχεδόν στιγμιαία μετάλλαξη του κου. Τσίπρα από αντιμνημονιακό σε μνημονιακό μπορεί κατά το εκλογικό σώμα να οφείλεται εναλλακτικά σε δύο λόγους: ή ο Τσίπρας (Κοτζιάς, Καμμένος, κ.α.) είναι πληρωμένοι πράκτορες των Γερμανών, Αμερικάνων, κ.ο.κ. ή δεν υπάρχει άλλη λύση πέραν της μνημονιακής…
Το σενάριο του πράκτορα ήταν ήδη πολύ φθαρμένο από την προηγούμενη ιστορικά περίπτωση του Α. Παπανδρέου και δεν παίζει. Παίζει, επομένως, το σενάριο TINA: There is no Alternative…
Αφού, λοιπόν «δεν υπάρχει εναλλακτική» ας φάμε το μνημόνιο, ας δεχτούμε αδιαμαρτύρητα μείωση μισθών και συντάξεων καθώς και αύξηση της φορολογίας, να πάμε παραπέρα μπας και κάποτε ξεμπερδέψουμε…
Προσοχή, όμως! Το ότι ο θυμός για την «απώλεια των κεκτημένων» δεν εκδηλώνεται / εκτονώνεται εμπράκτως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ως κατάθλιψη.
Στην κοινωνικο-πολιτική αυτή κατάσταση, ο κ. Τσίπρας -στο δρόμο προς τις εκλογές- αποφασίζει να ανοιγοκλείσει το «μακεδονικό»[i].
Το «Βόρεια» που δίνει στους Σλαβομακεδόνες το παίρνει από τους «Νότιους» πλέον Μακεδόνες. Ο κ. Τσίπρας πάλι ξαναπαίρνει κάτι (από ατομικά εντελώς ασήμαντο έως ατομικά πολύ σημαντικό) από το εκλογικό σώμα για να το δώσει σε ξένους που δεν είναι, όμως, ούτε εταίροι, ούτε δανειστές. Η «βόρεια» λύση στο «μακεδονικό» δεν είναι, όμως, μνημονιακός μονόδρομος: There are many alternatives!
Επομένως, οι πολίτες βγαίνουν από την κατάθλιψή τους εξεγειρόμενοι κατά της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ορισμένοι αποκλειστικά για τη «συμφωνία», ορισμένοι αποκλειστικά για το «μνημόνιο» και οι περισσότεροι και για τα δύο ταυτόχρονα (σε κατά περίπτωση διαφορετική σύνθεση και συνειδητότητα).
Ο κ. Τσίπρας έσπασε μόνος του τις αλυσίδες που συγκρατούσαν την κατάθλιψη που προκάλεσε από το να στραφεί εναντίον του. Τώρα πλέον είναι, αυτός και η συγκυβέρνησή του, οι κεντρικοί αποδέκτες της κοινωνικής βίαιης αντι-βίας.
Σημειώσεις
[i] Στο επόμενο άρθρο αναλύονται οι λόγοι ανοιγοκλεισίματος του «μακεδονικού».
