Η Γαλλία δεν «πλήττει»

Οι βου­λευ­τι­κές εκλο­γές στη Γαλ­λία επι­βε­βαί­ω­σαν την πο­λι­τι­κή αστά­θεια που έχει εγκα­τα­στα­θεί στις συν­θή­κες «τρι­χο­τό­μη­σης» του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος. Για πρώτη ίσως φορά, οι εκλο­γές για την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση επι­βε­βαί­ω­σαν τον τίτλο «τρί­τος γύρος», καθώς τα απο­τε­λέ­σμα­τά τους συ­νέ­βαλ­λαν στην απο­τύ­πω­ση του πο­λι­τι­κού-κοι­νω­νι­κού συ­σχε­τι­σμού.

Πάνος Πέτρου

Πέν­θος στη Μα­κρο­νία

Η πιο προ­φα­νής εί­δη­ση, που απα­σχο­λεί δί­καια τη με­ρί­δα του λέ­ο­ντος της συ­ζή­τη­σης στο διε­θνή Τύπο, ήταν το ηχηρό χα­στού­κι στον Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν. Η φθορά αυτής της ζω­ντα­νής εν­σάρ­κω­σης του ακραί­ου κέ­ντρου είχε φανεί από τις προ­ε­δρι­κές. Εκεί όπου φά­νη­κε ότι ο «μα­κρο­νι­σμός» εγκα­θί­στα­ται ως η βα­σι­κή επι­λο­γή αστι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης πάνω στα ερεί­πια των πα­ρα­δο­σια­κών κομ­μά­των, αλλά όπου επί­σης είχε κα­τα­γρα­φεί ότι βγαί­νει τραυ­μα­τι­σμέ­νος από την πρώτη θη­τεία στο Μέ­γα­ρο Ιλι­σί­ων.

Το απο­τέ­λε­σμα του συ­να­σπι­σμού «Ensemble» (το μα­κρο­νι­κό «En Marche» και οι σύμ­μα­χοί του) ήταν μια σκλη­ρή τι­μω­ρία για την αλα­ζο­νεία του Γάλ­λου προ­έ­δρου. Είχε επι­ση­μαν­θεί από τις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές ακόμα, ότι ο Μα­κρόν πρα­κτι­κά δεν συμ­με­τεί­χε στην προ­ε­κλο­γι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση, αρ­νού­με­νος να συ­ζη­τή­σει οποιον­δή­πο­τε απο­λο­γι­σμό της θη­τεί­ας του. Εξί­σου «μπλα­ζέ» μπήκε το κόμμα του και στις βου­λευ­τι­κές.

Η Le Monde έγρα­ψε δει­κτι­κά ότι το κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο έχει εγκα­τα­λεί­ψει το κα­θή­κον «να επι­χει­ρη­μα­το­λο­γεί, να διευ­κρι­νί­ζει και να συ­ζη­τά». Ασφα­λώς υπάρ­χει το στοι­χείο της αλα­ζο­νεί­ας. Ση­μειώ­νει η γαλ­λι­κή εφη­με­ρί­δα ότι «μάλ­λον ενα­πό­θε­σαν τις ελ­πί­δες τους στη φυ­σι­κή τάξη πραγ­μά­των, και την επι­βρά­βευ­ση του νι­κη­τή των προ­ε­δρι­κών… γνω­ρί­ζο­ντας ότι η χα­μη­λή συμ­με­το­χή είναι καλά νέα για ένα κόμμα που υπο­λο­γί­ζει στη στή­ρι­ξη των πιο ηλι­κιω­μέ­νων και πιο εύ­πο­ρων… που συ­νή­θως δεν απέ­χουν».

Ωστό­σο υπάρ­χει κι ένα πο­λι­τι­κό στοι­χείο: Ο Μα­κρόν απέ­χει από το δη­μό­σιο διά­λο­γο γιατί δεν έχει τί­πο­τε (θελ­κτι­κό) να πει. Όταν το «κέ­ντρο» συ­να­παρ­τί­ζε­ται από δύο αντα­γω­νι­στι­κά κόμ­μα­τα, η κα­τα­θλι­πτι­κή συ­ναί­νε­ση μπο­ρεί και να κρυ­φτεί πίσω από σκυ­λο­καυ­γά­δες στα δευ­τε­ρεύ­ο­ντα. Ο «μα­κρο­νι­σμός», παί­ζο­ντας χωρίς αντί­πα­λο σε αυτό το έδα­φος, απο­τε­λεί την πιο κραυ­γα­λέα απο­τύ­πω­ση της πλή­ρους απου­σί­ας (θε­τι­κού ή έστω ικα­νού να πεί­θει και να εμπνέ­ει) ορά­μα­τος από το πο­λι­τι­κό «κέ­ντρο». Ο Μα­κρόν διεκ­δι­κεί να κυ­βερ­νά, γιατί απλώς αυτή είναι η «φυ­σι­κή τάξη πραγ­μά­των».

Η πρώτη ψυ­χρο­λου­σία ήρθε στον πρώτο γύρο. Όπου το Ensemble κι­νη­το­ποί­η­σε συ­νο­λι­κά 5.857.000 ψη­φο­φό­ρους (25,75%). Ήταν ένα απο­τέ­λε­σμα εμ­φα­νώς μι­κρό­τε­ρο από το σκορ του πρώ­του γύρου στις προ­ε­δρι­κές (9.783.000 και 27,85%) και αρ­κε­τά κάτω από τις επι­δό­σεις στις βου­λευ­τι­κές του 2017, όταν (μαζί με τους ση­με­ρι­νούς συμ­μά­χους) η προ­ε­δρι­κή πλειο­ψη­φία είχε ψη­φι­στεί από πε­ρί­που 7.420.000 αν­θρώ­πους (32%) στον πρώτο γύρο.

Το απο­τέ­λε­σμα σή­μα­νε συ­να­γερ­μό και ο «μα­κρο­νι­σμός» ενερ­γο­ποι­ή­θη­κε. Αλλά το έπρα­ξε με τρόπο που ανέ­δει­ξε την αδυ­να­μία του να χτί­σει ηγε­μο­νι­κό ρεύμα. Το France24 ση­μεί­ω­νε με­τα­ξύ των δύο γύρων: «Το γε­γο­νός ότι οι προ­σπά­θειες να επα­νε­νερ­γο­ποι­ή­σει τη βάση του στη­ρί­ζο­νται στη δαι­μο­νο­ποί­η­ση της αντι­πο­λί­τευ­σης ανα­δει­κνύ­ει μια άλλη αδυ­να­μία του κυ­βερ­νη­τι­κού στρα­το­πέ­δου: τον δι­σταγ­μό του να συ­ζη­τή­σει δη­μό­σια το πο­λι­τι­κό πρό­γραμ­μα του Μα­κρόν για την επό­με­νη 5ετία». Όπως έγρα­ψε ο κοι­νω­νιο­λό­γος Μισέλ Βιε­βιορ­κά, «Το στρα­τό­πε­δο του Μα­κρόν δεν έχει να πει πολλά εκτός από το να επι­τί­θε­ται στον Με­λαν­σόν».

Πράγ­μα­τι, όλη η προ­ε­κλο­γι­κή τα­κτι­κή του Ensemble ανα­λώ­θη­κε σε έναν πα­ρο­ξυ­σμό αντι-αρι­στε­ρών επι­θέ­σε­ων. Λί­γους μήνες πριν, στο «κυ­νή­γι της αρι­στε­ρής ψήφου», προ­κει­μέ­νου να μπο­ρέ­σει να αντι­με­τω­πί­σει την Λεπέν στο δεύ­τε­ρο γύρο, κυ­βερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη έφτα­ναν στο ση­μείο να μι­λά­νε για… «κοι­νές αξίες» με την Αρι­στε­ρά. Σή­με­ρα, αντι­μέ­τω­πα με μια πρό­κλη­ση εξ αρι­στε­ρών τους, διά­φο­ρα στε­λέ­χη της προ­ε­δρι­κής πλειο­ψη­φί­ας έφτα­σαν να μι­λά­νε για «υπε­ρά­σπι­ση της Δη­μο­κρα­τί­ας» απέ­να­ντι στους «ακρο­α­ρι­στε­ρούς». Πρό­κει­ται για μια επι­κίν­δυ­νη ταύ­τι­ση της Αρι­στε­ράς με την ακρο­δε­ξιά (που συμ­βά­λει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο στο «σμπα­ρά­λια­σμα» κάθε έν­νοιας «υγειο­νο­μι­κής ζώνης» απέ­να­ντι στους φα­σί­στες), αλλά και για μια απί­θα­νη ταύ­τι­ση της «Δη­μο­κρα­τί­ας» ου­σια­στι­κά με τις προ­ο­πτι­κές του… Μα­κρόν.

Η τα­κτι­κή ήταν η μόνη ικανή να ενερ­γο­ποι­ή­σει τον πυ­ρή­να της κοι­νω­νι­κής βάσης του μα­κρο­νι­σμού. Ο Μα­κρόν εκ­φρά­ζει «το κόμμα της στα­θε­ρό­τη­τας» και ψη­φί­ζε­ται σε με­γά­λο βαθμό από όσους είναι λι­γό­τε­ρο ή πε­ρισ­σό­τε­ρο ικα­νο­ποι­η­μέ­νοι από το στά­τους κβο ή έστω πιο φο­βι­σμέ­νοι/επι­φυ­λα­κτι­κοί απέ­να­ντι σε μια πι­θα­νή δια­τά­ρα­ξή του. Ο Μα­κρόν μπό­ρε­σε να προ­σελ­κύ­σει την υπο­στή­ρι­ξη 8 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ψη­φο­φό­ρων (38,6%) στο δεύ­τε­ρο γύρο. Αλλά επι­βε­βαιώ­θη­κε ότι αυτή η κοι­νω­νι­κή βάση απο­τε­λεί μια μικρή μειο­ψη­φία της γαλ­λι­κής κοι­νω­νί­ας. Και στις φε­τι­νές συν­θή­κες (σε σύ­γκρι­ση με τη «γεν­ναιο­δω­ρία» που έδει­ξε το εκλο­γι­κό σώμα απέ­να­ντί του το 2017), απο­δεί­χθη­κε ότι δεν έχει καν επαρ­κή στή­ρι­ξη για να δια­σφα­λί­σει την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία. Πρό­κει­ται για ένα εξαι­ρε­τι­κά σπά­νιο «επί­τευγ­μα», να μην κα­τα­φέρ­νει ο νε­ο­ε­κλεγ­μέ­νος πρό­ε­δρος να κερ­δί­σει την από­λυ­τη πλειο­ψη­φία των εδρών 2 μήνες μετά.

Η προ­ε­δρι­κή συμ­μα­χία συ­γκέ­ντρω­σε μόνο 245 έδρες, 102 λι­γό­τε­ρες από εκεί­νες του 2017. Πρό­κει­ται για πτώση που αντι­στοι­χεί συ­νή­θως σε κόμμα που έχει μόλις χάσει την εκτε­λε­στι­κή εξου­σία κι όχι σε κόμμα που μόλις κέρ­δι­σε τις προ­ε­δρι­κές. Φά­νη­κε ότι ο βα­σι­λιάς Μα­κρόν είναι γυ­μνός.

Μια σειρά από νυν και πρώην υπουρ­γι­κά και άλλα κο­ρυ­φαία στε­λέ­χη έχα­σαν τις έδρες τους. Ανά­με­σα στις τα­πει­νω­τι­κές ήττες, ξε­χω­ρί­ζου­με: Τον Κα­στα­νιέ, υπουρ­γό Εσω­τε­ρι­κών το 2018-20 και «χα­σά­πη» της εξέ­γερ­σης των Κί­τρι­νων Γι­λέ­κων. Τον Εμ­μα­νου­έλ Βαλς, που δια­τέ­λε­σε πρω­θυ­πουρ­γός του Ολάντ αν και δη­λω­μέ­νος θαυ­μα­στής του Σαρ­κο­ζί, ένας «μα­κρο­νι­κός» πριν καν υπάρ­ξει ο όρος. Τον Μπλαν­κέ, τον τρα­μπι­κό υπουρ­γό Παι­δεί­ας που κα­θο­δή­γη­σε ιδε­ο­λο­γι­κά τον πό­λε­μο ενά­ντια στις «δι­καιω­μα­τι­κές σπου­δές» και στους «ισλα­μο­α­ρι­στε­ρούς», που λυ­μαί­νο­νται –λέει– τα γαλ­λι­κά πα­νε­πι­στή­μια. Και την Ρο­ξά­να Μα­ρα­τσι­νε­ά­νου, την πρώην υπουρ­γό Αθλη­τι­σμού που επι­κα­λέ­στη­κε το «Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Μέ­τω­πο» (ο πα­ρα­δο­σια­κός όρος που πα­ρα­πέ­μπει σε αντι-Λε­πέν), απέ­να­ντι στην αντί­πα­λό της, την… Ρασέλ Κεκέ, την Ιβο­ρια­νή με­τα­νά­στρια κα­θα­ρί­στρια  που είχε πρω­τα­γω­νι­στή­σει σε μια με­γά­λη απερ­γία σε ξε­νο­δο­χείο του Πα­ρι­σιού.

Η Ρασέλ τε­λι­κά μπαί­νει στην Εθνο­συ­νέ­λευ­ση. Μια άλλη εμ­βλη­μα­τι­κή υπο­ψη­φιό­τη­τα, υπήρ­ξε ο Στε­φάν Ρα­βα­κλέι, ο φούρ­να­ρης που είχε κάνει απερ­γία πεί­νας ενά­ντια στην απέ­λα­ση του μα­θη­τευό­με­νού του από τη Γου­ϊ­νέα και κα­τόρ­θω­σε να κερ­δί­σει την πα­ρα­μο­νή του στη χώρα. Ο Στε­φάν ητ­τή­θη­κε ορια­κά στο δεύ­τε­ρο γύρο. Είναι τέ­τοιοι άν­θρω­ποι που ανέ­δει­ξαν τις πιο θε­τι­κές πτυ­χές της NUPES.

Το στοί­χη­μα του Με­λαν­σόν

Εί­χα­με ση­μειώ­σει εξαρ­χής ότι η «πρω­θυ­πουρ­γία Με­λαν­σόν» ήταν ένας εξαι­ρε­τι­κά απί­θα­νος στό­χος. Ωστό­σο η συμ­μα­χία της «πλα­τιάς Αρι­στε­ράς» πέ­τυ­χε τους πιο υλο­ποι­ή­σι­μους στό­χους της: Συ­νέ­βα­λε στην απώ­λεια της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας του Μα­κρόν, ενώ η NUPES ανα­δεί­χθη­κε δεύ­τε­ρη δύ­να­μη του κοι­νο­βου­λί­ου, κα­τα­φέρ­νο­ντας ένα πλήγ­μα στο δί­πο­λο «Μα­κρόν-Λε­πέν» και βγά­ζο­ντας την Αρι­στε­ρά από τη «γωνία». Αυτό φά­νη­κε και στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο, όπου κυ­ριάρ­χη­σε στη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση η αντι­πα­ρά­θε­ση του Μα­κρόν με την Αρι­στε­ρά.

Η ενο­ποί­η­ση των δυ­νά­με­ων απο­δεί­χθη­κε εκλο­γι­κά απο­τε­λε­σμα­τι­κή. Η απου­σία αντα­γω­νι­στι­κών ψη­φο­δελ­τί­ων (σε ένα σύ­στη­μα μο­νο­ε­δρι­κών πε­ρι­φε­ρειών και δύο γύρων) διευ­κό­λυ­νε πολ­λές υπο­ψη­φιό­τη­τες της NUPES να βρε­θούν στο δεύ­τε­ρο γύρο και αρ­κε­τές να εκλε­γούν. Η NUPES προ­σέλ­κυ­σε στις κάλ­πες 5.836.079 αν­θρώ­πους (25,66%). Δεν μπό­ρε­σε να ενερ­γο­ποι­ή­σει ση­μα­ντι­κό μέρος των ψη­φο­φό­ρων των προ­ε­δρι­κών (όπου μόνος ο Με­λαν­σόν κέρ­δι­σε 7,2 εκατ. ψή­φους ενώ αθροι­στι­κά η συ­νο­λι­κή «δε­ξα­με­νή» των υπο­ψη­φί­ων της «πλα­τιάς Αρι­στε­ράς» έφτα­νε τα 10 εκα­τομ­μύ­ρια) ή να συ­γκρο­τή­σει ένα ρεύμα ευ­ρύ­τε­ρο της υπο­στή­ρι­ξης που είχαν συ­γκε­ντρώ­σει αθροι­στι­κά το 2017 οι δυ­νά­μεις που την απαρ­τί­ζουν σή­με­ρα (στα­σι­μό­τη­τα σε ψή­φους και σε πο­σο­στό). Ήταν εξαρ­χής πολύ δύ­σκο­λο το έργο να αντι­πα­λέ­ψει η NUPES την τάση της απο­χής: Αυτή συ­νή­θως είναι πιο ενι­σχυ­μέ­νη στους «ητ­τη­μέ­νους» των προ­ε­δρι­κών και -κυ­ρί­ως- αφορά πρώ­τι­στα το κοι­νω­νι­κό ακρο­α­τή­ριο της Αρι­στε­ράς (νε­ο­λαία και ερ­γα­ζό­με­νοι). Η υπό­σχε­ση για απτά απο­τε­λέ­σμα­τα που έφερ­ναν οι κοι­νές υπο­ψη­φιό­τη­τες μπό­ρε­σε να δια­τη­ρή­σει σε ένα ση­μα­ντι­κό επί­πε­δο το εν­δια­φέ­ρον της εκλο­γι­κής βάσης της πλα­τιάς Αρι­στε­ράς -που με­τα­φρά­στη­κε στην εντυ­πω­σια­κή αύ­ξη­ση εδρών, αλλά δεν επαρ­κού­σε για να αντι­στρέ­ψει τη με­γά­λη ει­κό­να απο­χής αυτών των στρω­μά­των από την κάλπη.

Η μα­ζι­κή πα­ρου­σία υπο­ψη­φί­ων σε πολ­λούς δεύ­τε­ρους γύ­ρους και η πα­θια­σμέ­νη προ­σπά­θεια των δυ­νά­με­ων της NUPES ενί­σχυ­σε αυτή τη συ­σπεί­ρω­ση του πυ­ρή­να των αρι­στε­ρών ψη­φο­φό­ρων. Στο δεύ­τε­ρο γύρο, η NUPES κι­νη­το­ποί­η­σε 6.556.000 αν­θρώ­πους, φτά­νο­ντας στο 31,6%, κι εξέ­λε­ξε τε­λι­κά 131 έδρες.

Από αυτές, η Ανυ­πό­τα­κτη Γαλ­λία κα­τα­λαμ­βά­νει 72 έδρες, δη­λα­δή 55 πε­ρισ­σό­τε­ρες από το 2017, επι­βε­βαιώ­νο­ντας ότι είναι πλέον η ηγε­μο­νι­κή δύ­να­μη στην «πλα­τιά Αρι­στε­ρά». Ίσως πιο ση­μα­ντι­κή εί­δη­ση από το συ­νο­λι­κό εκλο­γι­κό σκορ της συμ­μα­χί­ας είναι αυτή η αλ­λα­γή στο συ­σχε­τι­σμό στο εσω­τε­ρι­κό της. Αυτή η αλ­λα­γή άλ­λω­στε (η δη­μό­σια ταύ­τι­ση της NUPES πε­ρισ­σό­τε­ρο με τον Με­λαν­σόν και λι­γό­τε­ρο με τις πιο δε­ξιές «συ­νι­στώ­σες» της) είναι που προ­κά­λε­σε το αυ­ξη­μέ­νο εν­δια­φέ­ρον εχθρών και φίλων.

Με­γά­λοι κερ­δι­σμέ­νοι ανα­δει­κνύ­ο­νται και οι Πρά­σι­νοι, οι οποί­οι εκλέ­γουν 27 βου­λευ­τές, ενώ στην προη­γού­με­νη Εθνο­συ­νέ­λευ­ση διέ­θε­ταν μόλις ένα. Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα εκλέ­γει 12 (δύο πε­ρισ­σό­τε­ρους από το 2017). Οι μόνοι που δεν κα­τά­φε­ραν να ενι­σχυ­θούν ήταν οι… Σο­σια­λι­στές, πράγ­μα εν­δει­κτι­κό της κα­θο­δι­κής τους δια­δρο­μής. Εκλέ­γουν 26 έδρες, 4 λι­γό­τε­ρες από το 2017. Όμως υπάρ­χει και μια άλλη ανά­γνω­ση σε αυτό το απο­τέ­λε­σμα. Με βάση την πο­ρεία του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος, η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή του επι­βί­ω­ση (αυ­το­δύ­να­μα) ήταν ένα ερω­τη­μα­τι­κό. Η συ­μπε­ρί­λη­ψή του στη NUPES ήταν ένα «σω­σί­βιο» που του επέ­τρε­ψε να δια­σφα­λί­σει την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή του πα­ρου­σία -και μά­λι­στα μια πα­ρου­σία δυ­σα­νά­λο­γη σε σύ­γκρι­ση με την επιρ­ροή που είχε κα­τα­γρά­ψει στις προ­ε­δρι­κές, όπου είχε βρε­θεί πίσω από το ΚΚΓ και πολύ πιο πίσω από τους Πρά­σι­νους. Με στενά κοι­νο­βου­λευ­τι­κούς όρους, η συμ­φω­νία που πέ­τυ­χε ο Με­λαν­σόν με τους Σο­σια­λι­στές απο­δεί­χθη­κε «αμοι­βαία επω­φε­λής», διευ­κο­λύ­νο­ντας την εκλο­γή πε­ρισ­σό­τε­ρων βου­λευ­τών όλων των εμπλε­κό­με­νων. Με ευ­ρύ­τε­ρους πο­λι­τι­κούς όρους, με αυτή τη συμ­φω­νία εξα­σφά­λι­σε την επι­βί­ω­σή του ένας μη­χα­νι­σμός που δεν θα έλει­πε σε κα­νέ­ναν αν συ­ντρι­βό­ταν ορι­στι­κά και του οποί­ου ο αιφ­νι­δια­στι­κός «προ­ση­λυ­τι­σμός» στις από­ψεις της Ανυ­πό­τα­κτης Γαλ­λί­ας δεν πεί­θει κα­νέ­ναν…

Όσον αφορά την επό­με­νη μέρα, η έκ­κλη­ση Με­λαν­σόν για συ­γκρό­τη­ση ενιαί­ας κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ομά­δας της NUPES (για να μην κα­τα­γρα­φεί η Λεπέν ως αξιω­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, βλ. πα­ρα­κά­τω), συ­νά­ντη­σε κα­ταρ­χήν αρ­νη­τι­κές αντι­δρά­σεις από όλους τους συμ­μά­χους. Σο­σια­λι­στές, Κομ­μου­νι­στές και Πρά­σι­νοι δη­λώ­νουν ότι η NUPES δεν ήταν «ενο­ποί­η­ση», αλλά σύ­μπρα­ξη μπρο­στά στην κάλπη, που προ­βλέ­πει έπει­τα τη δη­μιουρ­γία δια­κρι­τών κοι­νο­βου­λευ­τι­κών ομά­δων.

Ενί­σχυ­ση και εδραί­ω­ση της ακρο­δε­ξιάς

Στη «σκιά» της αντι­πα­ρά­θε­σης των προ­ε­δρι­κών με την Αρι­στε­ρά, κα­τα­γρά­φη­κε η έκ­πλη­ξη που πέ­τυ­χε το κόμμα της Μαρίν Λεπέν. Η ακρο­δε­ξιά θί­χτη­κε επί­σης από την αποχή -σε σύ­γκρι­ση με το τί θα μπο­ρού­σε να προσ­δο­κεί με βάση το υψηλό σκορ στις προ­ε­δρι­κές. Κα­τόρ­θω­σε να ενερ­γο­ποι­ή­σει 4.200.000 ψη­φο­φό­ρους (πε­ρί­που τους μι­σούς της Λεπέν πριν 2 μήνες) που αντι­στοι­χούν στο 18,68% (23,15% στις προ­ε­δρι­κές). Όμως αυτή η κι­νη­το­ποί­η­ση υπήρ­ξε ση­μα­ντι­κά με­γα­λύ­τε­ρη του 2017 (2.990.000 και 13,2%) και της εξα­σφά­λι­σε την πα­ρου­σία σε 200 πε­ρί­που δεύ­τε­ρους γύ­ρους (από 120 το 2017).

Στον αντα­γω­νι­σμό εντός ακρο­δε­ξιάς, η «πρό­κλη­ση» Ζε­μούρ υπέ­στη μία ακόμα ήττα από την Λεπέν. Το RN απέρ­ρι­ψε τις εκ­κλή­σεις του Ερίκ Ζε­μούρ για κοι­νές υπο­ψη­φιό­τη­τες. Σύμ­φω­να με τον Ερουάν Λε­κο­άρ, πο­λι­τι­κό κοι­νω­νι­κο­λό­γο που ει­δι­κεύ­ε­ται στην με­λέ­τη της ακρο­δε­ξιάς, μια συμ­μα­χία θα της απέ­δι­δε 10-30 έδρες πα­ρα­πά­νω, αλλά: «Ήθελε να βάλει το καρφί στο φέ­ρε­τρο του Ζε­μούρ, ξε­κά­θα­ρα. Και το πέ­τυ­χε. Η Reconquete συ­γκε­ντρώ­νει 4% της ψήφου πα­νε­θνι­κά… καμία υπο­ψη­φιό­τη­τά της δεν πέ­ρα­σε στο δεύ­τε­ρο γύρο. Ούτε ο Ζε­μούρ… [η Λεπέν] ήθελε πάνω από όλα να σκο­τώ­σει τον Ζε­μούρ και δεν της και­γό­ταν καρφί για το αν θα απο­κτή­σει κι άλλες έδρες, ει­δι­κά εφό­σον αυτές οι έδρες θα ήταν Ζε­μου­ρι­κές και άρα ανε­ξέ­λεγ­κτες…».

Δεν γνω­ρί­ζου­με ποιο θα είναι το μέλ­λον του Ερίκ Ζε­μούρ στην πο­λι­τι­κή σκηνή. Αλλά η πρό­σκαι­ρη εκτί­να­ξή του έπαι­ξε ση­μα­ντι­κό ρόλο: Ακόμα δε­ξιό­τε­ρης με­τα­τό­πι­σης της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης και κατ’ επέ­κτα­ση πε­ρε­ταί­ρω «κα­νο­νι­κο­ποί­η­σης» της Λεπέν. Πα­ρε­μπι­πτό­ντως, η μα­κρο­πρό­θε­σμη-στρα­τη­γι­κή με­θο­δο­λο­γία που επέ­δει­ξε η Λεπέν (να «σκο­τώ­σει» τον αντα­γω­νι­σμό χωρίς να της «καί­γε­ται καρφί» για με­ρι­κές δε­κά­δες έδρες πα­ρα­πά­νω) προ­σφέ­ρε­ται για δι­δάγ­μα­τα και στο αρι­στε­ρό φάσμα και τη βρα­χυ­πρό­θε­σμη «ρεάλ πο­λι­τίκ» στην οποία στη­ρί­χθη­κε η ανά­γκη συμ­φω­νί­ας με τους Σο­σια­λι­στές.

Με­τα­ξύ των δύο γύρων, οι πε­ρισ­σό­τε­ρες εκτι­μή­σεις έδι­ναν στην ακρο­δε­ξιά πε­ρί­που 50 έδρες. Ακόμα κι αυτό θα ήταν μια ιστο­ρι­κή επι­τυ­χία για τη γαλ­λι­κή ακρο­δε­ξιά, που δεν κα­τόρ­θω­σε ποτέ να απο­κτή­σει ανε­ξάρ­τη­τη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα (που απαι­τεί πάνω από 15 εκλεγ­μέ­νους), με εξαί­ρε­ση τις 35 έδρες που κέρ­δι­σε ο πα­τέ­ρας Λεπέν το 1986, σε ένα βρα­χύ­βιο πεί­ρα­μα εκλο­γών με ανα­λο­γι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση. Έκτο­τε, το εκλο­γι­κό σύ­στη­μα της Γαλ­λί­ας έκανε τις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές «εχθρι­κό έδα­φος» για την ακρο­δε­ξιά: που είχε να αντι­με­τω­πί­σει πα­ντού την «υγειο­νο­μι­κή ζώνη» στο δεύ­τε­ρο γύρο, αλλά και την πα­ντε­λή έλ­λει­ψη το­πι­κών στε­λε­χών που να μπο­ρούν να διεκ­δι­κή­σουν τις όποιες πι­θα­νό­τη­τές τους, όπως μπο­ρού­σαν σε κε­ντρι­κό επί­πε­δο οι Λεπέν. Κά­ποιοι λένε ότι η σχέση ήταν αμοι­βαία: Το FN/RN, ένα κά­θε­το, συ­γκε­ντρω­τι­κό, προ­σω­πο­κε­ντρι­κό κόμμα, «προ­τι­μού­σε» τις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές αλλά αδια­φο­ρού­σε πλή­ρως και το ίδιο για την εκλο­γή βου­λευ­τών.

Για όλους αυ­τούς τους λό­γους, η εκλο­γή δε­κά­δων βου­λευ­τών απο­τε­λεί μια με­γά­λη τομή στην ιστο­ρία του FN/RN. Ο Ούγκο Πα­λέ­τα ση­μεί­ω­νε μετά τον πρώτο γύρο: «Για να κά­νεις προ­ε­κλο­γι­κή κα­μπά­νια στις βου­λευ­τι­κές, χρειά­ζε­σαι στε­λέ­χη σε όλη τη χώρα και το RN δεν έχει. Αλλά τα καλά του απο­τε­λέ­σμα­τα δεί­χνουν ότι οι πο­λι­τι­κές και εκλο­γι­κές του ρίζες είναι πολύ συ­μπα­γείς σε αρ­κε­τές πε­ριο­χές, με ικα­νό­τη­τα να πε­τυ­χαί­νει πολύ με­γά­λα σκορ ακόμα κι αν οι υπο­ψή­φιοί του δεν είναι επαρ­κείς».

Ο ίδιος ση­μειώ­νει τη θε­τι­κή πλευ­ρά ότι «η Λεπέν δεν βρήκε απά­ντη­ση στη δυ­να­μι­κή της NUPES και θα υπο­χρε­ω­θεί να ζήσει με μια Εθνο­συ­νέ­λευ­ση που ένα πολύ με­γά­λο αρι­στε­ρό μπλοκ φαί­νε­ται ότι θα παί­ζει το ρόλο της βα­σι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης στην κυ­βέρ­νη­ση». Πράγ­μα­τι, η γε­νι­κή ει­κό­να πα­ρα­μέ­νει αυτή της «τρι­χο­τό­μη­σης» (με­τα­ξύ Αρι­στε­ράς, Κε­ντρο­δε­ξιάς και Ακρο­δε­ξιάς). Ωστό­σο η Λεπέν μπο­ρεί να ισχυ­ρί­ζε­ται ότι το κόμμα της ήταν το μόνο που «αυ­ξά­νει διαρ­κώς την επιρ­ροή του» (επι­κα­λού­με­νη τη στα­σι­μό­τη­τα της NUPES σε από­λυ­το αριθ­μό ψήφων σε σύ­γκρι­ση με το άθροι­σμα των συ­νι­στω­σών της το 2017) και να πε­ρι­γρά­φει το RN ως δεύ­τε­ρο με­γα­λύ­τε­ρο κόμμα στη Βουλή (μιας και η NUPES είναι σύ­μπρα­ξη 4 κομ­μά­των).

Η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα της ακρο­δε­ξιάς έφτα­σε στις 89 έδρες (από 8 το 2017), καθώς στο δεύ­τε­ρο γύρο κι­νη­το­ποί­η­σε 3.589.000 ψη­φο­φό­ρους (17,3%). Ήταν η μόνη πα­ρά­τα­ξη (από τις 3 «με­γά­λες») που έπεσε σε ψή­φους και πο­σο­στό από τον πρώτο γύρο στο δεύ­τε­ρο, αλλά φά­νη­κε ότι είχε την δύ­να­μη να πε­τύ­χει πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρες νίκες από όσες προ­βλέ­πο­νταν. Εδώ αξί­ζει να ση­μειώ­σου­με την εκλο­γι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά διά­φο­ρων κε­ντρώ­ων και  κε­ντρο­δε­ξιών, όπου υπήρ­ξε ανα­μέ­τρη­ση με­τα­ξύ NUPES και RN: οι πε­ρισ­σό­τε­ροι απεί­χαν ενώ αρ­κε­τοί έκλι­ναν προς τα ακρο­δε­ξιά απέ­να­ντι στην «κόκ­κι­νη απει­λή», κάτι που μάλ­λον έπαι­ξε με­γά­λο ρόλο στη διά­ψευ­ση των αρ­χι­κών εκτι­μή­σε­ων (για 50 έδρες μά­ξι­μουμ) και την απο­γεί­ω­ση των λε­πε­νι­κών στις 89 έδρες. Οι ρωγ­μές στην «υγειο­νο­μι­κή ζώνη» έχουν ανοί­ξει διά­πλα­τα…

Το ανη­συ­χη­τι­κό είναι ότι η επι­τυ­χία του RN/FN να «ρι­ζώ­σει» εκλο­γι­κά, πλέον του δίνει δυ­να­τό­τη­τες να «ρι­ζώ­σει» και πο­λι­τι­κά-ορ­γα­νω­τι­κά. Η επι­τυ­χία στις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκλο­γές στη Γαλ­λία έχει πλού­σια υλικά οφέλη. Η γαλ­λι­κή ακρο­δε­ξιά, το πλέον υπερ­χρε­ω­μέ­νο κόμμα της Γαλ­λί­ας, που επι­βί­ω­νε οι­κο­νο­μι­κά με «μη­χα­νι­κή υπο­στή­ρι­ξη» από τη Μόσχα και τη Βου­δα­πέ­στη, απο­κτά πλέον τους πό­ρους και τις δυ­να­τό­τη­τες, όχι μόνο να ξε­χρε­ώ­σει, αλλά και να χτί­σει τις υπο­δο­μές του και το στε­λε­χι­κό του δυ­να­μι­κό…

Η πα­ρα­δο­σια­κή Δεξιά υπο­χρε­ώ­θη­κε στο ρόλο του κο­μπάρ­σου. Έχασε 66 έδρες σε σχέση με το 2017 και κα­τρα­κύ­λη­σε από δεύ­τε­ρο με­γα­λύ­τε­ρο κόμμα της Βου­λής σε τέ­ταρ­το, καθώς συ­νε­χί­ζει να χάνει κε­ντρο­δε­ξιούς προς τον Μα­κρόν και σκλη­ρούς δε­ξιούς προς την Λεπέν. Ωστό­σο ο μη­χα­νι­σμός του άντε­ξε την πίεση για να κα­τα­φέ­ρει να δια­τη­ρή­σει 64 έδρες. Οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι ανα­κοί­νω­σαν ότι θα πα­ρα­μεί­νουν σε θέση αντι­πο­λί­τευ­σης και δεν θα προ­σχω­ρή­σουν στην προ­ε­δρι­κή πλειο­ψη­φία, κά­νο­ντας ακόμα πιο δύ­σκο­λη τη ζωή του Μα­κρόν. Αλλά απο­τε­λούν μια χρή­σι­μη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή «εφε­δρεία» σε επι­λο­γές στρα­τη­γι­κής ση­μα­σί­ας για τη γαλ­λι­κή άρ­χου­σα τάξη (όπως, εν­δε­χο­μέ­νως, και οι διά­φο­ροι κε­ντρο­α­ρι­στε­ροί που εξε­λέ­γη­σαν ως τμήμα της NUPES).

Αχαρ­το­γρά­φη­τα νερά

Με όλες τις στρε­βλώ­σεις του ιδιό­μορ­φου εκλο­γι­κού συ­στή­μα­τος, με το «θό­λω­μα» του πραγ­μα­τι­κού συ­σχε­τι­σμού στα αρι­στε­ρά που προ­κά­λε­σαν οι ετε­ρο­βα­ρείς συμ­φω­νί­ες συ­γκρό­τη­σης της NUPES, με όλες τις «σκιές» που ρί­χνει στην οποια­δή­πο­τε εκτί­μη­ση η ιστο­ρι­κά υψηλή αποχή (όπως το έθεσε χιου­μο­ρι­στι­κά Γάλ­λος δη­μο­σιο­γρά­φος: «οι βου­λευ­τι­κές εκλο­γές φέτος έχουν πε­ρισ­σό­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον από ποτέ, αλλά δεν εν­δια­φέ­ρο­νται οι Γάλ­λοι»), η ει­κό­να της νέας Βου­λής απο­τυ­πώ­νει την ρι­ζι­κή αλ­λα­γή του πο­λι­τι­κού χάρτη.

Απο­τυ­πώ­νε­ται πλέον και εκεί (πιο στρε­βλά) η γε­νι­κή «τρι­χο­τό­μη­ση» της Γαλ­λί­ας, η ενί­σχυ­ση των πα­λιών «μι­κρών» που κά­πο­τε αδυ­να­τού­σαν να εκλέ­ξουν βου­λευ­τές (από την ακρο­δε­ξιά ως τους Πρά­σι­νους και τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά), η απο­δυ­νά­μω­ση των πα­λιών «με­γά­λων» ακόμα και στο πλέον προ­νο­μια­κό για τους μη­χα­νι­σμούς τους γή­πε­δο, η με­γά­λη φθορά του Μα­κρόν που απο­τε­λεί τον πιο ητ­τη­μέ­νο νι­κη­τή στην πρό­σφα­τη γαλ­λι­κή ιστο­ρία…

Είναι ένα εκρη­κτι­κό τοπίο, καθώς η κάλπη απο­τύ­πω­σε (στρε­βλά) κοι­νω­νι­κές δυ­να­μι­κές: Όπου η αντι­δρα­στι­κο­ποί­η­ση και η δεξιά με­τα­τό­πι­ση (που στη­ρί­ζουν την εδραί­ω­ση της Λεπέν) συ­νυ­πάρ­χουν με ένα ζωηρό κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα και μια αν­θε­κτι­κή τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση (που στή­ρι­ξαν τις προ­ο­πτι­κές του Με­λαν­σόν). Η Γαλ­λία αναμ­φί­βο­λα δεν «πλήτ­τει» -εί­ναι ικανή να μας απα­σχο­λή­σει με τις κα­λύ­τε­ρες και τις χει­ρό­τε­ρες ει­δή­σεις τα επό­με­να χρό­νια…

rproject.gr