Ο προεδρικός υποψήφιος ενός εκ των δύο συστημικών κομμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες περιγράφει τους Μεξικανούς μετανάστες ως βιαστές και εγκληματίες, απειλεί να απαγορεύσει σε όλους τους μουσουλμάνους την είσοδο στις ΗΠΑ και καυχιέται ότι χουφτώνει και επιτίθεται σεξουαλικά σε γυναίκες, όποτε του αρέσει.
Οι προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου είναι από τις πιο σημαντικές και μοναδικές στο είδος τους στη πρόσφατη Iστορία.
Σε αυτές κατεβαίνει ο Ντόναλντ Τραμπ, που έκανε τα παραπάνω σχόλια, ως υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ενάντια στη Χίλαρι Κλίντον, την υποψήφια των Δημοκρατικών και σύζυγο του πρώην προέδρου Μπιλ Κλίντον.
Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές διεξάγονται σε μια περίοδο διάχυτης δυσαρέσκειας με τη νεοφιλελεύθερη μορφή του καπιταλισμού, που έχει κυριαρχήσει στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Με την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης, οι ΗΠΑ και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους προέβλεψαν ότι βρισκόμαστε στο τέλος της Ιστορίας και πως η αδιαφιλονίκητη, καθοδηγούμενη από τις αγορές, παγκοσμιοποίηση θα έφερνε πρόοδο και ευημερία στον κόσμο στον αιώνα τον άπαντα.
Σίγουρα αυτό δεν επαληθεύτηκε για τον λαό της Ελλάδας.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουμε δει εκατομμύρια καλοπληρωμένες, με σωματειακή οργάνωση θέσεις εργασίας στη βιομηχανία να μετακυλίονται σε χαμηλά αμειβόμενους εργάτες στο Μεξικό και στην Κίνα, να αυξάνονται τα επίπεδα ανισότητας με τους μισθούς να παραμένουν στάσιμοι για δεκαετίες, ενώ οι απολαβές διευθυνόντων συμβούλων αγγίζουν τα δεκάδες εκατομμύρια, καθώς και μεγάλο αριθμό ανθρώπων να χάνει τα σπίτια του μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.
Ολα αυτά τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα πλήττουν περισσότερο τους Αφροαμερικανούς, τους Λατίνους και τους αυτόχθονες Αμερικανούς.
Παρότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επαίρονται ότι αποτελούν γενέτειρα και πρότυπο για δημοκρατικές εκλογές, η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική.
Το ποσοστό συμμετοχής συχνά δεν ξεπερνά το 50–60% των πολιτών με δικαίωμα ψήφου.
Κάθε τέσσερα χρόνια ο νικητής των προεδρικών εκλογών λαμβάνει κάτι περισσότερο από το μισό αυτού του ποσοστού κι επομένως αντιπροσωπεύει μόνο το 25–30% των πολιτών με δικαίωμα ψήφου.
Οι εκλογές διεξάγονται σε εργάσιμη μέρα, δυσκολεύοντας πολλούς εργάτες με δύο δουλειές να ψηφίσουν.
Οι τακτικές αποτροπής των ψηφοφόρων κλιμακώνονται στις ΗΠΑ και πολλές Πολιτείες, που κυβερνώνται από το συντηρητικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, έχουν εγκρίνει πρόσφατα νόμους που καθιστούν πιο δύσκολο για τους φτωχούς και τους νέους να ψηφίσουν.
Την ίδια ώρα πολλές Πολιτείες έχουν νόμους που περιορίζουν τα δικαιώματα ψήφου σε κατάδικους, ακόμη κι όταν έχουν εκτίσει τις ποινές φυλάκισής τους.
Το αποτέλεσμα είναι ότι 5,8 εκατομμύρια άνθρωποι (σ’ αυτούς, δυσανάλογα περισσότεροι οι μαύροι και Λατίνοι) στερούνται το δικαίωμα να ψηφίζουν.
Πιο ανησυχητικά είναι τα τεράστια χρηματικά ποσά που ξοδεύονται στις εκλογές, με τις προεδρικές εκλογές να καταλήγουν σε δαπάνες πιθανόν άνω του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων για τους υποψήφιους, μεγάλο μέρος του οποίου προέρχεται από χορηγίες επιχειρηματικών κολοσσών.
Αυτό είναι το πλαίσιο των φετινών αμερικανικών εκλογών, που δεν γίνονται μόνο για την ανάδειξη προέδρου αλλά και για πολλές έδρες στο Κογκρέσο, καθώς και για πολιτειακά και τοπικά αξιώματα.
Και στο Ρεπουμπλικανικό και στο Δημοκρατικό Κόμμα υπάρχει ένα μαζικό κύμα δυσαρέσκειας απ’ άκρη σ’ άκρη στη χώρα που έχει οδηγήσει στην απόρριψη του status quo (στο αμερικανικό σύστημα τρίτα κόμματα σπάνια παίζουν κάτι περισσότερο από περιθωριακό ρόλο).
Ο Ντόναλντ Τραμπ κατεβαίνει ως ο δισεκατομμυριούχος αντισυστημικός υποψήφιος, ισχυριζόμενος ότι ως επιχειρηματίας είναι ο καταλληλότερος για να φέρει καλές θέσεις εργασίας πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εχει κάνει πολλές απίθανες και αβάσιμες εξαγγελίες για το πώς θα «ξανακάνει σπουδαία την Αμερική».
Ομως σε τελική ανάλυση χρησιμοποιεί το προσωπικό του χάρισμα, τη διασημότητά του, τον φόβο, τον θυμό, τον ρατσισμό και τις ψεύτικες ελπίδες για να κινητοποιήσει όσους δεν πιστεύουν ότι οι συστημικοί πολιτικοί έχουν κάτι να προσφέρουν και είναι πρόθυμοι να πάρουν το ρίσκο μαζί του.
Η Χίλαρι Κλίντον είναι η υποψήφια του Δημοκρατικού Κόμματος που κατά παράδοση αυτοπροβάλλεται ως το κόμμα των φτωχών, των μεταναστών, των Αφροαμερικανών, των εργατών, των γυναικών και των νέων.
Αλλά μια ανταρσία συντελείται και στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος, και η Χίλαρι θεωρείται ότι εκπροσωπεί τις αποτυχημένες οικονομικές πολιτικές που στηρίζει η Wall Street.
Μετά βίας κέρδισε το χρίσμα του κόμματος απέναντι στον Μπέρνι Σάντερς, που κατέβηκε ως σοσιαλιστής υποψήφιος.
Ο Μπέρνι επέκρινε τον έλεγχο που ασκούν το χρηματοπιστωτικό και επιχειρηματικό σύστημα στην αμερικανική πολιτική και πρότεινε προοδευτικές ιδέες, όπως δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση για όλους (σήμερα είναι εξαιρετικά ακριβή), προσιτή υγειονομική περίθαλψη για όλους (πολλά εκατομμύρια πολίτες τη στερούνται), ελάχιστο ωρομίσθιο 15 δολαρίων (σήμερα είναι στα 7,25 δολ.), κατάργηση των καταχρηστικών συμφωνιών «Ελεύθερου Εμπορίου», στήριξη για τα συνδικάτα και μια μη στρατιωτική προσέγγιση της εξωτερικής πολιτικής.
Κανένας σοσιαλιστής δεν είχε κατεβεί ως σοβαρός προεδρικός υποψήφιος εδώ και πολλές δεκαετίες στις ΗΠΑ.
Ο Σάντερς κέρδισε 13 εκατομμύρια ψήφους έχοντας απέναντί του έναν πανίσχυρο πολιτικό μηχανισμό του Δημοκρατικού Κόμματος.
Παρότι η Χίλαρι κέρδισε το χρίσμα, η πρόκληση του Σάντερς την ανάγκασε να υιοθετήσει πολλές από τις θέσεις που εκείνος προωθούσε.
Ενώ ο Τραμπ θεωρείται ευρέως από τις προοδευτικές δυνάμεις ένας ανεξέλεγκτος και απρόβλεπτος κίνδυνος τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για τον κόσμο, η Χίλαρι, παρά τα πολλά μειονεκτήματα, θεωρείται μια μακράν καλύτερη επιλογή.
Ομως πολλοί εργάτες είναι λογικό να νιώθουν μπερδεμένοι, μπαίνοντας στον πειρασμό να ψηφίσουν Τραμπ επειδή υπόσχεται ελπίδα, ενώ η Χίλαρι θεωρείται μέρος του προβλήματος.
Καθώς οι εκλογές πλησιάζουν, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η κούρσα είναι πολύ περισσότερο αμφίρροπη από ό,τι πίστευαν οι προοδευτικές δυνάμεις και γίνονται τιτάνιες προσπάθειες να ηττηθεί ο Τραμπ, παρά τις αδυναμίες της Χίλαρι.
Αλλά υπάρχει μια ελπιδοφόρα νότα εδώ. Ο Μπέρνι Σάντερς και τα 13 εκατομμύρια των υποστηρικτών του κατέστησαν σαφές ότι μόλις η Χίλαρι εκλεγεί θα στρέψουν την προσοχή τους σε αυτήν και θα απαιτήσουν να εφαρμόσει τις πολιτικές που οι δυνάμεις του Σάντερς επέβαλαν στην προγραμματική πλατφόρμα του Δημοκρατικού Κόμματος.
Με πρωτοφανή τρόπο, το στρατόπεδο Σάντερς σχεδιάζει αμέσως μετά τις εκλογές να κινητοποιηθεί στους δρόμους, στο Κογκρέσο και σε μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις, ώστε να εξοστρακίσει το μεγάλο κεφάλαιο από τις πολιτικές διαδικασίες, να στηρίξει τα πολιτικά δικαιώματα και τα δικαιώματα των μεταναστών, να αυξήσει τους μισθούς, να προωθήσει τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, να δώσει τέλος στη μαζική φυλάκιση των Αφροαμερικανών και να οικοδομήσει ειρηνικές, χωρίς αποκλεισμούς και πιο αυθεντικά δημοκρατικές Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Οι Αμερικανοί προοδευτικοί πολίτες είναι έτοιμοι να αγωνιστούν γι’ αυτές τις αξίες.
Αλλά το πρώτο βήμα είναι να ηττηθεί ο Ντόναλντ Τραμπ. Μείνετε συντονισμένοι.
Ο Τζιν Μπρούσκιν είναι βετεράνος του αμερικανικού εργατικού κινήματος. Εχει υπάρξει πρόεδρος πολλών μαχητικών συνδικάτων, μετείχε ως υπεύθυνος Εργατικού του πολιτικού Κινήματος Συμμαχία Ουράνιο Τόξο του αιδεσιμότατου Τζέσε Τζάκσον, υπήρξε διευθυντής εκστρατειών της μεγαλύτερης αμερικανικής ομοσπονδίας εργατικών συνδικάτων AFL-CIO, έχει οργανώσει καμπάνιες αλληλεγγύης με εργάτες του κόσμου, ανάμεσά τους με ιρακινά συνδικάτα, και είναι ιδρυτής του κινήματος Αμερικανοί Εργάτες κατά του Πολέμου.
