Η Αριστερά στο πλευρό του Τραμπ ενάντια στην TPP;

Πράναβ Τζάνι

Η Αριστερά χρειάζεται να είναι εξαιρετικά επιφυλακτική απέναντι στις οικονομικές πολιτικές του Τραμπ που πλασάρονται ως υπεράσπιση των αμερικανικών θέσεων εργασίας.

Ο Ντό­ναλντ Τραμπ υπέ­γρα­ψε προ­ε­δρι­κό διά­ταγ­μα για την επί­ση­μη απο­χώ­ρη­ση των ΗΠΑ από τη Συμ­φω­νία Σύ­μπρα­ξης των Δύο Πλευ­ρών του Ει­ρη­νι­κού (TPP), την εκτε­τα­μέ­νη οι­κο­νο­μι­κή συμ­φω­νία με­τα­ξύ 12 κρα­τών που είχε δια­πραγ­μα­τευ­τεί η απελ­θού­σα κυ­βέρ­νη­ση Ομπά­μα και έμενε να επι­κυ­ρω­θεί από τη Γε­ρου­σία. Ο Τραμπ τή­ρη­σε μια κε­ντρι­κή δέ­σμευ­ση της δε­ξιάς του προ­ε­κλο­γι­κής εκ­στρα­τεί­ας, αλλά ένα τμήμα της Αρι­στε­ράς και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος τον επαί­νε­σε.

Ο Μπέρ­νι Σά­ντερς για πα­ρά­δειγ­μα είπε σε δή­λω­σή του: «Αν ο πρό­ε­δρος Τραμπ επι­διώ­κει ει­λι­κρι­νά μια νέα πο­λι­τι­κή που θα βοη­θά­ει τους Αμε­ρι­κα­νούς ερ­γά­τες, τότε θα ήμουν πολύ ευ­τυ­χής να συ­νερ­γα­στώ μαζί του». Και ο πρό­ε­δρος της ερ­γα­τι­κής συ­νο­μο­σπον­δί­ας AFL-CIO, Ρί­τσαρντ Τράμ­κα, έφτα­σε να πι­στω­θεί την από­φα­ση εκ μέ­ρους «μιας ισχυ­ρής συμ­μα­χί­ας ερ­γα­τι­κών, πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κών, κα­τα­να­λω­τι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των, κοι­νο­τή­των δη­μό­σιας υγεί­ας και συμ­μά­χων δυ­νά­με­ων που ενώ­θη­καν για να στα­μα­τή­σουν την TPP».

Εδώ, ο συ­νερ­γά­της του «Socialistworker», Πρά­ναβ Τζάνι, αμ­φι­σβη­τεί τη λο­γι­κή τoύ να στοι­χί­ζε­ται η Αρι­στε­ρά πίσω από τον Τραμπ, σε ένα άρθρο που βα­σί­στη­κε σε σχό­λιό του στο Facebook.

Με­τά­φρα­ση: Αλέ­ξης Λιο­σά­τος

———————————————-

Μισώ τη Συμ­φω­νία Σύ­μπρα­ξης των Δύο Πλευ­ρών του Ει­ρη­νι­κού (TPP), στην οποία ενα­ντιώ­νε­ται επί­σης και ο Ντό­ναλντ Τραμπ. Αλλά το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να δια­σφα­λί­σουν ότι δεν θα πέ­σου­με στην πα­γί­δα του οι­κο­νο­μι­κού εθνι­κι­σμού του Τραμπ –που απλώς αλ­λά­ζει τους όρους με τους οποί­ους ο αμε­ρι­κα­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός εκ­με­ταλ­λεύ­ε­ται τον ντό­πιο ερ­γα­τι­κό πλη­θυ­σμό, ενώ προ­σπα­θεί να δια­τη­ρή­σει την πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χία του απέ­να­ντι στην άνοδο της Κίνας.

Η ρη­το­ρι­κή του Τραμπ και οι απει­λές του για ενέρ­γειες ενά­ντια στο ελεύ­θε­ρο εμπό­ριο –ένας τε­λω­νεια­κός φόρος για αμε­ρι­κα­νι­κές εται­ρεί­ες που βγά­ζουν στο εξω­τε­ρι­κό τα ερ­γο­στά­σιά τους, πε­ριο­ρι­σμοί στις ει­σα­γω­γές και τις εξα­γω­γές– έχουν στόχο να δια­τη­ρή­σουν το μύθο ότι πα­λεύ­ει για τους απλούς ερ­γα­ζό­με­νους.

Και από τη στιγ­μή που ο Μπα­ράκ Ομπά­μα, η Χί­λα­ρι και ο Μπιλ Κλί­ντον ήταν λί­γο-πο­λύ υπο­στη­ρι­κτές κάθε συμ­φω­νί­ας υπέρ του ελεύ­θε­ρου εμπο­ρί­ου στην οποία μπο­ρού­σαν να βά­λουν το χέρι τους, η αφή­γη­ση του Τραμπ ότι υπε­ρα­σπί­ζε­ται τους ερ­γά­τες απέ­να­ντι στο κα­τε­στη­μέ­νο των οπα­δών του ελεύ­θε­ρου εμπο­ρί­ου ακού­γε­ται πει­στι­κή.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ωστό­σο είναι αυτή: ο οι­κο­νο­μι­κός εθνι­κι­σμός του Τραμπ και η απόρ­ρι­ψη της TPP εκ μέ­ρους του πάνε χέρι χέρι με τη ρα­τσι­στι­κή και αντι­με­τα­να­στευ­τι­κή ιδε­ο­λο­γία, την ισλα­μο­φο­βία και μια ιμπε­ρια­λι­στι­κή ατζέ­ντα που επι­διώ­κει να επε­κτεί­νει την οι­κο­νο­μι­κή και στρα­τιω­τι­κή κυ­ριαρ­χία των ΗΠΑ.

Για τον Τραμπ, το σύν­θη­μα «Στοπ στην TPP» πάει πα­κέ­το με το «Όχι στους πρό­σφυ­γες από Συρία και Σο­μα­λία», το «Χτί­ζου­με το τεί­χος» και επι­τα­χύ­νου­με τις απε­λά­σεις, το «Έξω οι μου­σουλ­μά­νοι».

Ο Τραμπ ισχυ­ρί­ζε­ται ότι θα κρα­τή­σει τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας στις ΗΠΑ για τους ντό­πιους ερ­γά­τες. Αλλά ταυ­τό­χρο­να ενα­ντιώ­νε­ται στους αγώ­νες για μι­σθο­λο­γι­κές αυ­ξή­σεις και στο συν­δι­κα­λι­σμό, και προ­τεί­νει τη σύλ­λη­ψη και την απέ­λα­ση των ερ­γα­τών χωρίς χαρ­τιά.

Με ποιον τρόπο είναι αυτά νίκη για τους ερ­γά­τες στις ΗΠΑ; Οι δου­λειές που θα προ­κύ­ψουν από τις πο­λι­τι­κές Τραμπ θα είναι για όλους; Θα έχουν αξιο­πρε­πείς μι­σθούς και πα­ρο­χές; Θα ση­μαί­νουν πα­ρο­χές στην υγεία ή κα­το­χύ­ρω­ση των ανα­πα­ρα­γω­γι­κών δι­καιω­μά­των; (ΣτΜ: Τα «ανα­πα­ρα­γω­γι­κά δι­καιώ­μα­τα» πε­ρι­γρά­φουν δι­καιώ­μα­τα όπως οι αμ­βλώ­σεις, η χρήση αντι­συλ­λη­πτι­κών, η σε­ξουα­λι­κή εκ­παί­δευ­ση στα δη­μό­σια σχο­λεία, η πρό­σβα­ση σε σχε­τι­κές υπη­ρε­σί­ες υγεί­ας κ.λπ.).

Θα θέσει πε­ριο­ρι­σμούς ο Τραμπ στους αγω­γούς πε­τρε­λαί­ου και θα υπε­ρα­σπι­στεί τα δι­καιώ­μα­τα των Ιν­διά­νων, ή θα δια­τά­ξει μια εκρη­κτι­κή κα­τα­σκευα­στι­κή ανά­πτυ­ξη τέ­τοιων αγω­γών και θα πο­δο­πα­τή­σει αυτά τα δι­καιώ­μα­τα;

Κι όταν οι ερ­γά­τες των ΗΠΑ αμυν­θούν, θα αντι­με­τω­πί­σουν μια πιο κα­τα­σταλ­τι­κή αστυ­νο­μι­κή δύ­να­μη, οπλι­σμέ­νη με ακόμα βα­ρύ­τε­ρο στρα­τιω­τι­κό εξο­πλι­σμό και εν­θαρ­ρυ­μέ­νη από τις επι­θέ­σεις του Τραμπ στο κί­νη­μα «Οι Μαύ­ρες Ζωές Με­τρά­νε». Η πρό­σβα­ση σε στέ­γα­ση και εκ­παί­δευ­ση θα συ­νε­χί­σουν να απο­τε­λούν έναν σκλη­ρό αγώνα για την ερ­γα­τι­κή τάξη και τους φτω­χούς, ιδιαί­τε­ρα για τους μη λευ­κούς.

Ενώ διά­φο­ροι με­μο­νω­μέ­νοι κα­πι­τα­λι­στές μπο­ρεί να ζη­μιω­θούν προ­σω­ρι­νά από τις πο­λι­τι­κές που βά­ζουν όρια στο ελεύ­θε­ρο εμπό­ριο και επι­βάλ­λουν προ­στα­τευ­τι­σμό, ο στό­χος του Τραμπ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι να εν­δυ­να­μώ­σει την εξου­σία της αμε­ρι­κα­νι­κής αστι­κής τάξης ως συ­νό­λου. «Μεί­νε­τε στην πα­τρί­δα και θα αντα­μει­φθεί­τε με μια γλυ­κιά συμ­φω­νία για με­γά­λα κέρδη», αυτό είναι το μή­νυ­μά του στους κα­πι­τα­λι­στές.

Και με δε­δο­μέ­νο ότι οι επι­χει­ρή­σεις ιδιο­κτη­σί­ας του ίδιου του Τραμπ απλώ­νο­νται διε­θνώς, δεν πι­στεύω ότι πραγ­μα­τι­κά οι πε­ριο­ρι­σμοί που προ­τεί­νει θα εμπο­δί­σουν το αμε­ρι­κα­νι­κό κε­φά­λαιο από το να αρ­πά­ζει διε­θνείς ευ­και­ρί­ες, απλά θα αλ­λά­ξουν τους όρους με τους οποί­ους το κάνει.

Ενώ φαί­νε­ται ότι η γλώσ­σα των συ­νό­ρων και των φραγ­μών είναι το ενο­ποι­η­τι­κό στοι­χείο όλων των πο­λι­τι­κών του Τραμπ, αυτή είναι επι­λε­κτι­κή. Όσον αφορά τη στρα­τιω­τι­κή ισχύ ή τις εμπο­ρι­κές συ­ναλ­λα­γές με συμ­μά­χους όπως το Ισ­ρα­ήλ, η Ινδία και η Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, οι πο­λι­τι­κές του θα αφο­ρούν απρό­σκο­πτη κί­νη­ση και πρό­σβα­ση πέρα από τα σύ­νο­ρα.

Οπότε η Αρι­στε­ρά χρειά­ζε­ται να είναι εξαι­ρε­τι­κά επι­φυ­λα­κτι­κή απέ­να­ντι στις οι­κο­νο­μι­κές πο­λι­τι­κές του Τραμπ που πλα­σά­ρο­νται ως υπε­ρά­σπι­ση των αμε­ρι­κα­νι­κών θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, γιατί αυτές απο­τε­λούν τμήμα μιας πολύ ευ­ρύ­τε­ρης ατζέ­ντας, της ίδιας που υλο­ποιού­σαν ο Ομπά­μα και ο Κλί­ντον, με δια­φο­ρε­τι­κά μέσα και δια­φο­ρε­τι­κή ρη­το­ρι­κή, απευ­θυ­νό­με­νοι σε ένα δια­φο­ρε­τι­κό ακρο­α­τή­ριο.

Πρέ­πει να εί­μα­στε εξαι­ρε­τι­κά επι­φυ­λα­κτι­κοί ιδιαί­τε­ρα σή­με­ρα, που η αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή της Αρι­στε­ράς είναι αρ­κε­τά αδύ­να­μη, μετά την υπο­χώ­ρη­ση του αντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος πριν από μια δε­κα­ε­τία.

Δεν είναι σύμ­πτω­ση ότι η κρι­τι­κή του Μπέρ­νι Σά­ντερς στο κα­τε­στη­μέ­νο των Δη­μο­κρα­τι­κών σε ό,τι αφορά το εμπό­ριο απο­τε­λού­σε το ση­μείο στο οποίο η πο­λι­τι­κή και η ρη­το­ρι­κή του προ­σέγ­γι­ζαν πε­ρισ­σό­τε­ρο αυτές του Τραμπ. Όπως είχα γρά­ψει και κατά τη διάρ­κεια της κα­μπά­νιας του Σά­ντερς για τη διεκ­δί­κη­ση του χρί­σμα­τος των Δη­μο­κρα­τι­κών, η αρι­στε­ρή εκ­δο­χή οι­κο­νο­μι­κού εθνι­κι­σμού που εκ­προ­σω­πού­σε είχε πολ­λές αδυ­να­μί­ες.

Η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να υπε­ρα­σπί­ζε­ται στα­θε­ρά και να ανα­πτύσ­σει τις δικές μας αρχές: Όχι αυτές του οι­κο­νο­μι­κού εθνι­κι­σμού ή της «αντι­πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης», αλλά –όπως λέ­γα­με στην πε­ρί­ο­δο με­τα­ξύ της μάχης του Σιατλ και των επι­θέ­σε­ων της 11ης Σε­πτέμ­βρη– της «πα­γκό­σμιας δι­καιο­σύ­νης». Αυτό πη­γαί­νει χέρι χέρι με τον αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμό και το διε­θνι­σμό.

Αλλά πρέ­πει να τα πάμε κα­λύ­τε­ρα από το κί­νη­μα της «πα­γκό­σμιας δι­καιο­σύ­νης» στα τέλη του ’90, του­λά­χι­στον στην αμε­ρι­κα­νι­κή εκ­δο­χή του, η οποία εν­σω­μά­τω­νε και μια δόση οι­κο­νο­μι­κού εθνι­κι­σμού στο εσω­τε­ρι­κό του. Η από­δει­ξη ήταν η κα­τά­λη­ξή του: Μετά την 11η Σε­πτέμ­βρη και την έναρ­ξη του πο­λέ­μου στο Αφ­γα­νι­στάν, αυτό το κί­νη­μα κα­τέρ­ρευ­σε, ενώ οι φι­λε­λεύ­θε­ροι και οι προ­ο­δευ­τι­κοί ευ­θυ­γραμ­μί­στη­καν με την υπο­στή­ρι­ξη στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πό­λε­μο –έναν πό­λε­μο διαρ­κεί­ας που δεν έχει τε­λειώ­σει ακόμα.

Ο ιμπε­ρια­λι­σμός αφορά οι­κο­νο­μι­κές και στρα­τιω­τι­κές πο­λι­τι­κές που συν­δυά­ζο­νται για να δια­σφα­λί­σουν τη διαιώ­νι­ση της κυ­ριαρ­χί­ας των πλου­σιό­τε­ρων κα­πι­τα­λι­στι­κών κρα­τών και των συμ­μά­χων τους πάνω στα υπό­λοι­πα. Οι μορ­φές αυτών των πο­λι­τι­κών αλ­λά­ζουν: Ελεύ­θε­ρη αγορά ή προ­στα­τευ­τι­σμός. Απο­στο­λή στρα­τού ξηράς ή βομ­βαρ­δι­σμοί με drones. Πο­λυ­με­ρώς μέσω του ΟΗΕ ή μο­νο­με­ρώς από την πλευ­ρά των ΗΠΑ. Αλλά για την ερ­γα­τι­κή τάξη στις ΗΠΑ και τον υπό­λοι­πο πλα­νή­τη, ένα πράγ­μα δεν αλ­λά­ζει: ο ιμπε­ρια­λι­σμός δο­λο­φο­νεί. Τε­λεία.

rproject.gr/