Βενεζουέλα: Η μπολιβαριανή διαδικασία σε διπλό κίνδυνο

Πάνος Πέτρου

Εδώ και πάνω από ένα μήνα η Βενεζουέλα βρίσκεται βυθισμένη σε μια άγρια κρίση.

Η κυ­βέρ­νη­ση του PSUV βρί­σκε­ται σε σύ­γκρου­ση με τη δεξιά αντι­πο­λί­τευ­ση, σε ένα τοπίο με μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις και αντι­δια­δη­λώ­σεις οπα­δών και εχθρών της κυ­βέρ­νη­σης, με συ­γκρού­σεις με­τα­ξύ τους, αλλά και με την αστυ­νο­μία, με λε­η­λα­σί­ες, με πάνω από 30 νε­κρούς (είτε υπο­στη­ρι­κτές του PSUV, είτε αντι­κυ­βερ­νη­τι­κοί δια­δη­λω­τές, είτε και απλοί πε­ρα­στι­κοί). Είναι η με­τα­φο­ρά στους δρό­μους της δια­μά­χης που ξέ­σπα­σε στα πλαί­σια μιας ιδιό­τυ­πης «δυα­δι­κής εξου­σί­ας στο κρά­τος», με το PSUV να έχει την κυ­βέρ­νη­ση και την πλειο­ψη­φία στο δι­κα­στι­κό σώμα, ενώ το MUD (ο συ­να­σπι­σμός της δε­ξιάς αντι­πο­λί­τευ­σης) έχει την πλειο­ψη­φία στο κοι­νο­βού­λιο.

 

Οι­κο­νο­μία

Είναι μια πο­λι­τι­κή κρίση που ξε­δι­πλώ­νε­ται στο υπέ­δα­φος μιας πολύ πιο άγριας οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης. Η πτώση της τιμής του πε­τρε­λαί­ου απο­κά­λυ­ψε τις αντι­φά­σεις του οι­κο­νο­μι­κού μο­ντέ­λου της Βε­νε­ζου­έ­λας. Όσο οι τιμές ήταν ψηλές, οι «τσα­βι­κές» κυ­βερ­νή­σεις ήταν σε θέση να αξιο­ποιούν τα κρα­τι­κά έσοδα για να χρη­μα­το­δο­τούν κοι­νω­νι­κά προ­γράμ­μα­τα, να ει­σά­γουν τρό­φι­μα και είδη πρώ­της ανά­γκης, τα οποία διέ­νει­μαν σε χα­μη­λές τιμές (με επι­δο­μα­τι­κές πο­λι­τι­κές). Έτσι μπο­ρού­σαν να βελ­τιώ­νουν την κα­τά­στα­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των φτω­χών, χωρίς να υπο­χρε­ώ­νο­νται να αντι­με­τω­πί­σουν ρι­ζι­κά την πα­ρα­τε­τα­μέ­νη «επεν­δυ­τι­κή απερ­γία», τον «συ­νει­δη­τό οι­κο­νο­μι­κό πό­λε­μο» ή και την «αυ­θόρ­μη­τη εξέ­γερ­ση του κε­φα­λαί­ου ενά­ντια σε κρα­τι­κούς πε­ριο­ρι­σμούς» που έπαιρ­νε διά­φο­ρες μορ­φές (απο­θή­κευ­ση αγα­θών, διο­χέ­τευ­σή τους στη μαύρη αγορά, σπε­κου­λά­ρι­σμα πάνω στο νό­μι­σμα, με πα­ρά­καμ­ψη του ελέγ­χου πάνω στο ξένο συ­νάλ­λαγ­μα κλπ).

Με την κα­τάρ­ρευ­ση των τιμών του πε­τρε­λαί­ου και των κρα­τι­κών εσό­δων, με την έλευ­ση της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, αυτό δεν ήταν πλέον εφι­κτό. Η κυ­βέρ­νη­ση αδυ­να­τεί να συ­νε­χί­σει να ει­σά­γει αγαθά, με απο­τέ­λε­σμα η «ανταρ­σία» του κε­φα­λαί­ου να προ­κα­λεί πλέον κα­τα­στρο­φι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα (ελ­λεί­ψεις τρο­φί­μων, φαρ­μά­κων, βα­σι­κών αγα­θών ή κα­τα­κό­ρυ­φη αύ­ξη­ση του κό­στους τους στη μαύρη αγορά). Η προ­σπά­θεια της κυ­βέρ­νη­σης Μα­δού­ρο να αντα­πο­κρι­θεί στην κρίση, χωρίς όμως να «επι­τε­θεί» στο κε­φά­λαιο, επι­τεί­νει τα αδιέ­ξο­δα: Ενώ συ­νε­χί­ζο­νται οι απο­πλη­ρω­μές του εξω­τε­ρι­κού χρέ­ους, επι­χει­ρεί­ται να συ­ντη­ρη­θούν οι δη­μό­σιες δα­πά­νες, με απο­τέ­λε­σμα ένα με­γά­λο έλ­λειμ­μα, διαρ­κές τύ­πω­μα χρή­μα­τος για να αντι­με­τω­πι­στεί, που οδη­γεί σε με­γά­λη υπο­τί­μη­ση του νο­μί­σμα­τος και τε­ρά­στιο υπερ­πλη­θω­ρι­σμό, ενώ οι ελ­λεί­ψεις πα­ρα­μέ­νουν σο­βα­ρές.

 

Η Δεξιά

Σε αυτό το φόντο, επι­χει­ρεί την αντε­πί­θε­σή της η Δεξιά, εκ­με­ταλ­λευό­με­νη την τρα­γι­κή οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση που «ρο­κα­νί­ζει» την υπο­στή­ρι­ξη στην κυ­βέρ­νη­ση Μα­δού­ρο και έχει προ­κα­λέ­σει κό­πω­ση ή κυ­νι­σμό σε τμήμα των «τσα­βί­στας». Όταν εξα­πέ­λυε το κύμα κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων στους δρό­μους, η Δεξιά έβαζε ως στόχο να διευ­ρύ­νει την επιρ­ροή της, πέρα από την πα­ρα­δο­σια­κή της βάση στα με­σο­στρώ­μα­τα και στις εύ­πο­ρες συ­νοι­κί­ες. Ο απο­λο­γι­σμός είναι αντι­φα­τι­κός. Δεν κα­τά­φε­ρε να βρει μα­ζι­κή υπο­στή­ρι­ξη σε ερ­γα­το­γει­το­νιές και η βα­σι­κή της δύ­να­μη πα­ρα­μέ­νει η πα­ρα­δο­σια­κή της βάση. Αλλά πα­ρου­σί­α­σε στις συ­γκρού­σεις στους δρό­μους ένα «πε­ζι­κό» πολύ πιο διευ­ρυ­μέ­νο και αρ­κε­τά πιο «πλη­βεια­κό» από τα φοι­τη­τι­κά στρώ­μα­τα (των πιο καλών πα­νε­πι­στη­μί­ων) που απο­τε­λού­σαν το «πε­ζι­κό» της τα προη­γού­με­να χρό­νια. Κρού­σμα­τα συ­γκρού­σε­ων με την αστυ­νο­μία και λε­η­λα­σιών σε φτω­χο­γει­το­νιές δεν μπο­ρούν να υπο­λο­γι­στούν ως τμήμα του πο­λι­τι­κού σχε­δί­ου της αντι­πο­λί­τευ­σης, αλλά είναι ένα ακόμα δείγ­μα δυ­σα­ρέ­σκειας φτω­χό­τε­ρων στρω­μά­των την οποία επι­διώ­κει να αξιο­ποι­ή­σει η Δεξιά.

Η αδυ­να­μία να δη­μιουρ­γή­σει ακόμα μα­ζι­κό­τε­ρο ρεύμα στους δρό­μους, αντι­με­τω­πί­στη­κε με την επι­στρά­τευ­ση των πα­ρα­δο­σια­κών τα­κτι­κών της βε­νε­ζου­ε­λά­νι­κης Δε­ξιάς: Αξιο­ποί­η­ση των ΜΜΕ για προ­πα­γάν­δα, ενερ­γο­ποί­η­ση δι­κτύ­ων που είναι σε επι­κοι­νω­νία με τις ΗΠΑ, εκ­κλή­σεις στο στρα­τό «να κάνει το κα­θή­κον του», αξιο­ποί­η­ση του Ορ­γα­νι­σμού Αμε­ρι­κα­νι­κών Κρα­τών (πα­ρα­βί­α­ση των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των κα­ταγ­γέλ­λουν κράτη όπως η… Κο­λομ­βία και το… Με­ξι­κό) στην κα­τεύ­θυν­ση ξένης επέμ­βα­σης.

Πώς θα συ­νε­χί­σουν μένει να φανεί. Στις γραμ­μές του MUD και γύρω από το στόχο ανα­τρο­πής του Μα­δού­ρο συ­γκε­ντρώ­νε­ται ένα φάσμα που ξε­κι­νά από «με­τριο­πα­θείς» που στο­χεύ­ουν σε μια κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας που θα τους χω­ρά­ει, περνά από εκεί­νους που θέ­λουν να επι­βά­λουν εκλο­γές για να διώ­ξουν το PSUV από την κυ­βέρ­νη­ση και φτά­νει σ’ εκεί­νους που δη­λώ­νουν πιο ανοι­χτά πως δεν πρέ­πει το αί­τη­μα για εκλο­γές να «απο­προ­σα­να­το­λί­σει» την αντι­πο­λί­τευ­ση από τον πραγ­μα­τι­κό στόχο ρι­ζι­κού ξη­λώ­μα­τος του τσα­βι­κού «κα­θε­στώ­τος», εκεί­νους που συμ­με­τεί­χαν ενερ­γά στο πρα­ξι­κό­πη­μα του 2002 κ.ο.κ. Αυτό που τους ενώ­νει είναι η θέ­λη­ση να επι­βά­λουν νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη θε­ρα­πεία-σοκ στη Βε­νε­ζου­έ­λα και να πά­ρουν τη ρε­βάνς από την «πλέ­μπα» που τόλ­μη­σε να αμ­φι­σβη­τή­σει την κυ­ριαρ­χία τους τα προη­γού­με­να χρό­νια.

 

Το PSUV

Ο απο­λο­γι­σμός της κυ­βερ­νη­τι­κής πλευ­ράς σ’ αυτή τη σύ­γκρου­ση είναι εξί­σου αντι­φα­τι­κός με αυτόν των προ­σπα­θειών της Δε­ξιάς. Κα­ταρ­χήν επι­βε­βαί­ω­σε την ύπαρ­ξη ενός μα­ζι­κού σκλη­ρού πυ­ρή­να ερ­γα­τών και φτω­χών, έτοι­μων να κι­νη­το­ποι­η­θούν του­λά­χι­στον όταν η κυ­βέρ­νη­ση δέ­χε­ται επί­θε­ση από τη Δεξιά ή τον ιμπε­ρια­λι­σμό. Ήταν οι εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες που δια­δή­λω­σαν στις 19 Απρί­λη (επέ­τειος της απο­τρο­πής του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος του 2002) και πλημ­μύ­ρι­σαν από πολύ νωρίς και για ώρες το κέ­ντρο του Κα­ρά­κας κατά την Ερ­γα­τι­κή Πρω­το­μα­γιά. Αυτό απο­τε­λεί ένα πολύ ση­μα­ντι­κό εφό­διο για τον Μα­δού­ρο. Όμως πα­ρα­μέ­νει κε­ντρι­κή η αί­σθη­ση ότι το λαϊκό κί­νη­μα δεν έχει την ορμή και την ισχύ (εν­δε­χο­μέ­νως και τη διά­θε­ση) να πα­ρέμ­βει τόσο μα­ζι­κά και ενερ­γη­τι­κά όσο π.χ. το 2002-2003. Είναι αμ­φί­βο­λο και το αν η κυ­βέρ­νη­ση Μα­δού­ρο επι­θυ­μεί ή  επε­διώ­κει μια τέ­τοιου επι­πέ­δου κι­νη­το­ποί­η­ση. Ως απο­τέ­λε­σμα, η ηγε­σία του PSUV επι­λέ­γει να «οχυ­ρω­θεί» στο κρά­τος και να αντι­με­τω­πί­σει με κα­τα­στο­λή τους πο­λι­τι­κούς της αντι­πά­λους.

Το πρό­βλη­μα είναι πως τα αυ­ταρ­χι­κά, «πο­λε­μι­κά» μέτρα κατά της Δε­ξιάς δεν συ­νο­δεύ­ο­νται από ενί­σχυ­ση της δη­μο­κρα­τί­ας και της αυ­τε­νέρ­γειας της κοι­νω­νί­ας. Το αντί­θε­το, καθώς ο Μα­δού­ρο επι­λέ­γει το ερ­γα­λείο του κρά­τους με σκοπό να επι­βιώ­σει η εξου­σία του PSUV, ο αυ­ταρ­χι­σμός παίρ­νει γε­νι­κό­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: Ασκού­νται πιέ­σεις και σε ρεύ­μα­τα του λε­γό­με­νου «κρι­τι­κού τσα­βι­σμού» (στο ΚΚ Βε­νε­ζου­έ­λας, στο Μαρέα Σο­σια­λί­στα, γε­νι­κό­τε­ρα σε όσους δια­τη­ρούν ανε­ξαρ­τη­σία από το PSUV), με την ανα­στο­λή των εκλο­γών και σε το­πι­κό, αλλά και σε συν­δι­κα­λι­στι­κό επί­πε­δο κλπ. Αυτή η αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης είναι μια ει­κό­να αδυ­να­μί­ας, αλλά και μια τα­κτι­κή που πε­ρισ­σό­τε­ρο απο­ξε­νώ­νει παρά κι­νη­το­ποιεί τις κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις που θα μπο­ρού­σαν να τσα­κί­σουν απο­τε­λε­σμα­τι­κά τη Δεξιά.

Την Πρω­το­μα­γιά, ο Μα­δού­ρο ανα­κοί­νω­σε δύο ση­μα­ντι­κές πρω­το­βου­λί­ες. Η μία ήταν η αύ­ξη­ση των μι­σθών κατά 60% και των κου­πο­νιών τρο­φί­μων κατά 15%. Η προ­σπά­θεια να αντε­πε­ξέλ­θει το ερ­γα­τι­κό ει­σό­δη­μα στις άγριες οι­κο­νο­μι­κές συν­θή­κες είναι κα­λο­δε­χού­με­νη, αλλά δεν λύνει το πρό­βλη­μα. Ο Μα­δού­ρο επε­σή­μα­νε πε­ρή­φα­να πως αυτή η αύ­ξη­ση είναι η 15η από όταν έγινε πρό­ε­δρος και η 3η μέσα στη χρο­νιά: Το γε­γο­νός ότι μετά από όλες αυτές τις αυ­ξή­σεις, τα φαι­νό­με­να ελ­λεί­ψε­ων και πεί­νας πα­ρα­μέ­νουν, δεί­χνει το βάθος του προ­βλή­μα­τος (υπερ­πλη­θω­ρι­σμός, υπο­τί­μη­ση της πραγ­μα­τι­κής αξίας του νο­μί­σμα­τος).

Η με­γα­λύ­τε­ρη εί­δη­ση αφο­ρού­σε την πρω­το­βου­λία για σύ­γκλη­ση Συ­ντα­κτι­κής Εθνο­συ­νέ­λευ­σης. Οι αντι­πρό­σω­ποι θα εκλε­γούν και με βάση τις εκλο­γι­κές πε­ρι­φέ­ρειες, αλλά και με βάση την εκ­προ­σώ­πη­ση κοι­νω­νι­κών ομά­δων (ερ­γά­τες, γυ­ναί­κες, ΑΜΕΑ, ιθα­γε­νείς κλπ). Το πώς θα προ­χω­ρή­σει αυτή η πρω­το­βου­λία είναι άγνω­στο. Προς το παρόν, επι­κρα­τεί σκε­πτι­κι­σμός ακόμα και ανά­με­σα στους «τσα­βί­στας», που θυ­μού­νται και το πε­ρί­φη­μο «πα­ράλ­λη­λο κοι­νο­βού­λιο του λαού» που είχε εξαγ­γελ­θεί ως απά­ντη­ση στην εκλο­γι­κή ήττα του 2015, του οποί­ου η εξέ­λι­ξη επι­βε­βαί­ω­σε τους τότε σκε­πτι­κι­στές που φο­βού­νταν πως «ίσως απο­δει­χθεί ένα θε­α­τρι­κό όπου εμείς θα “παί­ζου­με τη δη­μο­κρα­τία” ενώ η κυ­βέρ­νη­ση θα απο­φα­σί­ζει και θα κλεί­νει συμ­φω­νί­ες».

 

Αδιέ­ξο­δη ισορ­ρο­πία

Ο συν­δυα­σμός αυτών των δύο «απο­λο­γι­σμών» (της Δε­ξιάς και της κυ­βέρ­νη­σης) εξη­γεί τη ση­με­ρι­νή ει­κό­να αδιέ­ξο­δης ισορ­ρο­πί­ας δυ­νά­με­ων. Ένα φι­λι­κό προς την κυ­βέρ­νη­ση Μα­δού­ρο άρθρο που δη­μο­σιεύ­τη­κε στο venezuelanalysis.com πε­ρι­γρά­φει μια «τρι­χο­τό­μη­ση» της κοι­νω­νί­ας: «Ένα τρίτο που υπο­στη­ρί­ζει την Μπο­λι­βα­ρια­νή Επα­νά­στα­ση, ένα τρίτο που υπο­στη­ρί­ζει τη δεξιά αντι­πο­λί­τευ­ση κι ένα τρίτο που είναι απέ­να­ντι στην κυ­βέρ­νη­ση, αλλά φο­βά­ται βαθιά τους ηγέ­τες της αντι­πο­λί­τευ­σης».

Η εμ­φά­νι­ση αυτού του τε­λευ­ταί­ου «ενός τρί­του» είναι η ποιο­τι­κή αλ­λα­γή στο συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων στη Βε­νε­ζου­έ­λα. Πώς εξη­γεί­ται αυτή η υπο­χώ­ρη­ση της λαϊ­κής στή­ρι­ξης στην κυ­βέρ­νη­ση; Προ­φα­νώς οι ελ­λεί­ψεις, η υπο­χώ­ρη­ση της αγο­ρα­στι­κής δύ­να­μης και των συν­θη­κών ζωής των ερ­γα­ζο­μέ­νων παί­ζουν κε­ντρι­κό ρόλο. Αλλά στο πα­ρελ­θόν είχαν υπο­μεί­νει τέ­τοιες δυ­σκο­λί­ες (όπως κατά το λοκ-άουτ του 2003), γιατί υπήρ­χε μια προ­ο­πτι­κή, γιατί διε­ξα­γό­ταν ένας πό­λε­μος και γιατί έπαιρ­ναν την κα­τά­στα­ση στα χέρια τους.

 

Εσω­τε­ρι­κά προ­βλή­μα­τα

Αυτό που απο­θαρ­ρύ­νει σή­με­ρα είναι η δια­βρω­τι­κή δράση της λε­γό­με­νης «μπο­λι­μπουρ­ζουα­ζί­ας» (κομ­μα­τι­κά και κρα­τι­κά στε­λέ­χη με «κόκ­κι­νους μπε­ρέ­δες» και πα­νά­κρι­βα τζιπ, που μι­λούν για το σο­σια­λι­σμό και πλου­τί­ζουν ή κά­νουν μπίζ­νες με το ιδιω­τι­κό κε­φά­λαιο). Αυτή η ηγε­σία, χωρίς σχέ­διο ή διά­θε­ση να αντι­με­τω­πι­στούν τα προ­βλή­μα­τα των λαϊ­κών στρω­μά­των, δεν μπο­ρεί να εμπνεύ­σει το λαό να υπο­μεί­νει τις δυ­σκο­λί­ες. Είναι τα ίδια στε­λέ­χη που επί χρό­νια «στραγ­γά­λι­σαν» τις ρι­ζο­σπα­στι­κές προ­σπά­θειες ερ­γα­τι­κής-λαϊ­κής αυ­τε­νέρ­γειας στα ερ­γο­στά­σια και στις γει­το­νιές.

Δεν υπάρ­χει λοι­πόν ορατή «προ­ο­πτι­κή» για την οποία να αξί­ζει να αντέ­ξει κα­νείς (και ο φόβος απέ­να­ντι στην επι­στρο­φή της Δε­ξιάς ίσως δεν απο­δει­χθεί αρ­κε­τός, αν συ­νε­χι­στεί η κα­τά­στα­ση), δεν υπάρ­χει η αί­σθη­ση ότι «παίρ­νουν τα πράγ­μα­τα στα χέρια τους» (το αντί­θε­το συμ­βαί­νει). Τέλος, δεν υπάρ­χει η αί­σθη­ση ότι διε­ξά­γε­ται πραγ­μα­τι­κός «πό­λε­μος». Επί Μα­δού­ρο, κυ­ριάρ­χη­σε μια τα­κτι­κή που λέει «πο­λι­τι­κός πό­λε­μος ενά­ντια στην Δεξιά, οι­κο­νο­μι­κή συ­νερ­γα­σία με το κε­φά­λαιο». Εμ­βλη­μα­τι­κή σε αυτή την τα­κτι­κή (που προ­βλέ­πει π.χ. τη δη­μιουρ­γία διά­φο­ρων Ει­δι­κών Οι­κο­νο­μι­κών Ζωνών για τις με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις) είναι η συμ­φω­νία στρα­τού και πο­λυ­ε­θνι­κών για ένα με­γά­λο εξο­ρυ­κτι­κό έργο στη Ζώνη Ορι­νό­κο, που προ­κά­λε­σε θύ­ελ­λα αντι­δρά­σε­ων από τους «τσα­βί­στας» και τις ιθα­γε­νι­κές κοι­νό­τη­τες.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι ακού­νε πολλά για τον «οι­κο­νο­μι­κό πό­λε­μο της ολι­γαρ­χί­ας» που ευ­θύ­νε­ται (πραγ­μα­τι­κά) για την κα­τά­στα­σή τους, αλλά βλέ­πουν την κυ­βέρ­νη­ση, που τους καλεί να αντέ­ξουν τις θυ­σί­ες και να συ­σπει­ρω­θούν γύρω της απέ­να­ντι στη Δεξιά, όχι μόνο να μην απα­ντά σε αυτόν τον πό­λε­μο, αλλά να συ­νερ­γά­ζε­ται με την «ολι­γαρ­χία» την οποία κα­τη­γο­ρεί.

Πρό­κει­ται για τη βε­νε­ζου­ε­λά­νι­κη εκ­δο­χή της γε­νι­κό­τε­ρης κρί­σης του «ροζ κύ­μα­τος» στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, όπου με το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης και την εξά­ντλη­ση της δυ­να­μι­κής του «εξ­κτρα­κτι­βι­σμού» με την πτώση των τιμών των εξα­γώ­γι­μων πρώ­των υλών, οι «προ­ο­δευ­τι­κές» κυ­βερ­νή­σεις έπα­ψαν να μπο­ρούν να ισορ­ρο­πούν ανά­με­σα στα δύο αντί­πα­λα τα­ξι­κά στρα­τό­πε­δα και, αρ­νού­με­νες να επι­τε­θούν στους πλού­σιους, αδυ­να­τούν να συ­νε­χί­σουν να υπε­ρα­σπί­ζο­νται τους φτω­χούς, πριο­νί­ζο­ντας το κλαδί πάνω στο οποίο στέ­κο­νται και ανοί­γο­ντας το δρόμο στη δεξιά πα­λι­νόρ­θω­ση.

Η επί­θε­ση της Δε­ξιάς στην «μπο­λι­βα­ρια­νή δια­δι­κα­σία» πρέ­πει να απο­κρου­στεί. Αλλά για να γίνει αυτό απο­τε­λε­σμα­τι­κά, θα πρέ­πει να συν­δυα­στεί με την ανά­δει­ξη άλλων ηγε­σιών και ενός άλλου δρό­μου, γιατί η υπαρ­κτή ηγε­σία και ο δρό­μος που έχει επι­λέ­ξει το PSUV οδη­γούν την «μπο­λι­βα­ρια­νή δια­δι­κα­σία» στον θά­να­το ή στο πιάτο της Δε­ξιάς…

rproject.gr