To κίνημα της Καταλονίας δεν φοβάται και απαντά με αλληλεγγύη

Μετά την επίθεση της 17ης Αυγούστου

«Δεν φο­βά­μαι» («No tinc por») είναι η απά­ντη­ση του κα­τα­λα­νι­κού λαού στο δο­λο­φο­νι­κό χτύ­πη­μα της 17ης Αυ­γού­στου στη Λα Ρά­μπλας στην καρ­διά της Βαρ­κε­λώ­νης και στην πόλη Κα­λί­μπρις. Αντί­θε­τα με τα χτυ­πή­μα­τα στο Πα­ρί­σι και το Λον­δί­νο, καθώς και στο μετρό της Μα­δρί­της το 2004, το κυ­ρί­αρ­χο συ­ναί­σθη­μα της κοι­νω­νί­ας δεν ήταν ο φόβος, ούτε το μίσος απέ­να­ντι στους μου­σουλ­μά­νους, αλλά η αλ­λη­λεγ­γύη και το θάρ­ρος. Και δεν θα μπο­ρού­σε να είναι δια­φο­ρε­τι­κά, αφού στην Κα­τα­λο­νία και ιδιαί­τε­ρα στη Βαρ­κε­λώ­νη έχει ανα­πτυ­χθεί τα τε­λευ­ταία χρό­νια ένα εντυ­πω­σια­κό κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους πρό­σφυ­γες, πα­ρό­μοιο με το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης και πο­λι­τι­κής ανυ­πα­κο­ής στη Χώρα των Βά­σκων.

Κατερίνα Σεργίδου

Η Βαρ­κε­λώ­νη θε­ω­ρεί­ται σή­με­ρα μία από τις πιο πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κές και ανοι­χτές πό­λεις του κό­σμου, με τους κα­τοί­κους όλων των εθνι­κο­τή­των και θρη­σκειών να συ­νυ­πάρ­χουν αρ­μο­νι­κά. Δεν πέ­ρα­σαν πολ­λοί μήνες από τη συ­γκλο­νι­στι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση των 300.000 Βαρ­κε­λω­νέ­ζων, τον Φλε­βά­ρη του 2017 δη­λα­δή, με τον κόσμο στο δρόμο να απαι­τεί το άνοιγ­μα των πό­λε­ων για την υπο­δο­χή των προ­σφύ­γων. Ο δήμος άλ­λω­στε έχει ανα­κη­ρύ­ξει επί­ση­μα τη Βαρ­κε­λώ­νη πό­λη-κα­τα­φύ­γιο για τους πρό­σφυ­γες. Οι κά­τοι­κοι της Βαρ­κε­λώ­νης είναι επί­σης αυτοί που αντι­στά­θη­καν στις μα­ζι­κές εξώ­σεις από τις τρά­πε­ζες επι­λέ­γο­ντάς ως δή­μαρ­χο, με το συν­δυα­σμό Barcelona En Comú, την Άντα Κο­λά­ου, μια απλή γυ­ναί­κα που ανα­δεί­χθη­κε από τους αγώ­νες στους δρό­μους για την υπε­ρά­σπι­ση των αν­θρώ­πων της γει­το­νιάς. Φυ­σι­κά ο αέρας ανε­ξαρ­τη­σί­ας και το μα­ζι­κό αί­τη­μα για ανε­ξαρ­τη­το­ποί­η­ση της Κα­τα­λο­νί­ας ανα­δει­κνύ­ουν ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο την πρω­τεύ­ου­σα της Κα­τα­λο­νί­ας, τη Βαρ­κε­λώ­νη, ως μια πό­λη-σύμ­βο­λο. Είναι για όλους αυ­τούς τους λό­γους που η αντί­δρα­ση των Κα­τα­λα­νών, αλλά και συ­νο­λι­κά των Ισπα­νών, στην επί­θε­ση είχε ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ανα­δει­κνύ­ο­ντας με­γά­λες αντι­φά­σεις και δη­μιουρ­γώ­ντας πο­νο­κέ­φα­λο τόσο στην το­πι­κή κυ­βέρ­νη­ση όσο και στην κε­ντρι­κή ισπα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση.

 

Το σύ­στη­μα και η μάχη της ενό­τη­τας

 

Από την πρώτη στιγ­μή, ο πρω­θυ­πουρ­γός, η κε­ντρι­κή εξου­σία και τα ΜΜΕ επι­χεί­ρη­σαν να σπεί­ρουν τον τρόμο επι­μέ­νο­ντας στον μου­σουλ­μα­νι­κό «κίν­δυ­νο». Επι­χεί­ρη­σαν επί­σης, πα­ρου­σία του μο­νάρ­χη Φε­λί­πε, να πα­ρα­στούν σε όλες τις λαϊ­κές συ­γκε­ντρώ­σεις και να φω­το­γρα­φη­θούν στο πλάι της το­πι­κής κυ­βέρ­νη­σης, του προ­έ­δρου Πουι­τζ­ντε­μόντ και της δη­μάρ­χου Άντα Κο­λά­ου το­νί­ζο­ντας την ανά­γκη ενό­τη­τας και ομο­ψυ­χί­ας της Ισπα­νί­ας, πε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας προ­φα­νώς σε αυτήν και την Κα­τα­λο­νία. Στη δια­δή­λω­ση της 26ης Αυ­γού­στου, επι­κε­φα­λής της πο­ρεί­ας μισού εκα­τομ­μυ­ρί­ου δια­δη­λω­τών ήταν ο μο­νάρ­χης, ο Ραχόι και όλοι οι εκ­πρό­σω­ποι των πο­λι­τι­κών κομ­μά­των, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και του Podemos δίπλα στους εκ­προ­σώ­πους της μου­σουλ­μα­νι­κής κοι­νό­τη­τας και σε κο­ρί­τσια που φο­ρού­σαν μα­ντί­λα. Εν τω με­τα­ξύ, φα­σι­στι­κές ομά­δες επι­χεί­ρη­σαν να ορ­γα­νώ­σουν ισλα­μο­φο­βι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις μί­σους στο κέ­ντρο της Βαρ­κε­λώ­νης. Η με­γα­λύ­τε­ρη όμως πίεση αφο­ρού­σε το ίδιο το Podemos, αφού η κυ­βέρ­νη­ση ξέ­θα­ψε την παλιά αντι­τζι­χα­ντι­κή συμ­φω­νία που υπέ­γρα­ψαν τα κόμ­μα­τα της Δε­ξιάς (PP), των Σο­σια­λι­στών (PSOE) και τον Πο­λι­τών (Ciudadanos) το 2015, πιέ­ζο­ντας το Podemos να υπο­γρά­ψει το αντι­τρο­μο­κρα­τι­κό σύμ­φω­νο. Πρό­κει­ται για μια πρό­τα­ση νόμου που με­τα­ξύ άλλων πε­ρι­λαμ­βά­νει διώ­ξεις για «τρο­μο­κρα­τι­κές» αναρ­τή­σεις στο Δια­δί­κτυο και που στο­χο­ποιεί ανοι­χτά τους μου­σουλ­μά­νους.

 

Η απά­ντη­ση των «από κάτω»

 

Οι πρώ­τες ώρες μετά το χτύ­πη­μα, βρή­καν την κοι­νω­νία στο πόδι. Άν­θρω­ποι, δια­φο­ρε­τι­κής κα­τα­γω­γής και ιδιαί­τε­ρα οι μου­σουλ­μά­νοι ανέ­λα­βαν να συ­νε­φέ­ρουν την πόλη, προ­σφέ­ρο­ντας τρό­φι­μα και φι­λο­ξε­νία σε όσες και όσους το είχαν ανά­γκη. Διά στό­μα­τος της δη­μάρ­χου εκ­φρά­στη­κε το λαϊκό αί­σθη­μα. «Δε φο­βό­μα­στε», «Η πόλη μας θα συ­νε­χί­σει να είναι μια πόλη ανοι­χτή, μια πόλη της αλ­λη­λεγ­γύ­ης», «Οι μου­σουλ­μά­νοι είναι αδέρ­φια μας». Αμέ­σως δη­μιουρ­γή­θη­κε αυ­θόρ­μη­τα η ιντερ­νε­τι­κή κα­μπά­νια «Θα σε συ­νο­δεύ­σω στο δρόμο», που απευ­θυ­νό­ταν στους μου­σουλ­μά­νους κα­τοί­κους στέλ­νο­ντάς τους το μή­νυ­μα ότι δεν πρέ­πει να φο­βού­νται να κυ­κλο­φο­ρή­σουν και ότι δεν θε­ω­ρού­νται υπεύ­θυ­νοι για το χτύ­πη­μα. Η ίδια η μου­σουλ­μα­νι­κή κοι­νό­τη­τα καθώς και διά­φο­ρες ορ­γα­νώ­σεις μου­σουλ­μά­νων με ανα­κοι­νώ­σεις τους ένιω­σαν την ανά­γκη και την υπο­χρέ­ω­ση να κα­ταγ­γεί­λουν την επί­θε­ση. Χι­λιά­δες πο­λί­τες εμπό­δι­σαν τη φα­σι­στι­κή και ισλα­μο­φο­βι­κή συ­γκέ­ντρω­ση που επι­χεί­ρη­σε να δια­δη­λώ­σει στο κέ­ντρο της Βαρ­κε­λώ­νης. Στη τε­ρά­στια δια­δή­λω­ση που έγινε στις 26/8, με τη ση­μαία της Κα­τα­λο­νί­ας να κυ­ριαρ­χεί, τα χι­λιά­δες πλα­κάτ καθώς και τα πανό των δια­δη­λω­τών εξέ­φρα­σαν το πραγ­μα­τι­κό λαϊκό αί­σθη­μα: «Φε­λί­πε και Μα­ριά­νο, θέ­λου­με ει­ρή­νη και όχι εμπό­ριο όπλων», «Όχι στην ισλα­μο­φο­βία» και «Φα­ντα­στεί­τε μια χώρα που δεν που­λά­ει όπλα». Είναι προ­φα­νές ότι οι μπίζ­νες για την πώ­λη­ση όπλων της Ισπα­νί­ας προς τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, με την πο­λύ­τι­μη βο­ή­θεια του Φε­λί­πε, δεν περ­νούν απα­ρα­τή­ρη­τες και ότι για ένα ση­μα­ντι­κό μέρος του πλη­θυ­σμού, ο θρή­νος της βα­σι­λι­κής οι­κο­γέ­νειας και της κυ­βέρ­νη­σης φαί­νε­ται υπο­κρι­τι­κός.

 

Podemos

 

Η συ­ζή­τη­ση για τη στάση που έπρε­πε να κρα­τή­σει το μοβ κόμμα ήταν έντο­νη, με την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή πτέ­ρυ­γα να κα­ταγ­γέλ­λει την πα­ρου­σία του μο­νάρ­χη και του Ραχόι στη δια­δή­λω­ση και μά­λι­στα στην κε­φα­λή της πο­ρεί­ας. Για πολλά μέλη η πα­ρου­σία του Πά­μπλο Ιγλέ­σιας δίπλα στους δια­φθαρ­μέ­νους πο­λι­τι­κούς αρ­χη­γούς θε­ω­ρή­θη­κε πρό­κλη­ση, και στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα η συ­ζή­τη­ση φού­ντω­σε για τα καλά με με­γά­λο αριθ­μό μελών να δια­τυ­πώ­νουν την άποψη ότι η θέση της ηγε­σί­ας του κόμ­μα­τος βρί­σκε­ται δίπλα στον κα­τα­λα­νι­κό λαό και όχι στις ανα­μνη­στι­κές φω­το­γρα­φί­ες εθνι­κής ενό­τη­τας. Παρά τις πα­ρα­φω­νί­ες σε πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, τόσο το Podemos όσο και οι Αντι­κα­πι­τα­λί­στας απο­μα­κρύν­θη­καν από το λόγο μί­σους, κρα­τώ­ντας ξε­κά­θα­ρη στάση απέ­να­ντι στον πο­λε­μο­χα­ρή χα­ρα­κτή­ρα της ισπα­νι­κής εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής. Όπως ανα­φέ­ρε­ται στην ανα­κοί­νω­ση των Αντι­κα­πι­τα­λί­στας, «Συμ­φω­νού­με με την κρι­τι­κή που γί­νε­ται για την πα­ρου­σία του Μα­ριά­νο Ραχόι και του Φε­λί­πε στη δια­δή­λω­ση. Ο ίδιος μο­νάρ­χης που τον προη­γού­με­νο Γε­νά­ρη έκλει­σε μια συμ­φω­νία με τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία για την πώ­λη­ση όπλων αξίας 2 εκατ. ευρώ δεν έχει το δι­καί­ω­μα να ηγεί­ται του αγώνα ενά­ντια στον φο­ντα­με­ντα­λι­σμό».

 

Όταν τα κι­νή­μα­τα δη­μιουρ­γούν ρήγ­μα­τα

 

Η επό­με­νη μέρα μετά το χτύ­πη­μα δεν είναι μια εύ­κο­λη μέρα. Το πλήγ­μα για την κα­τα­λα­νι­κή κοι­νω­νία είναι με­γά­λο. Η προ­πα­γάν­δα και η στο­χο­ποί­η­ση των μου­σουλ­μά­νων θα συ­νε­χι­στούν. Η πίεση στις αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις για την κα­τα­δί­κη της βίας θα πάρει νέες μορ­φές, η κα­τα­στο­λή θα εντα­θεί. Όμως οι πρώ­τες μέρες μετά το χτύ­πη­μα έδει­ξαν τις δυ­νά­μεις που απε­λευ­θε­ρώ­νο­νται και τις αντι­φά­σεις που δη­μιουρ­γού­νται όταν κοι­νω­νί­ες όπως αυτή της Βαρ­κε­λώ­νης βιώ­νουν πα­ρα­τε­τα­μέ­νες κι­νη­μα­τι­κές πε­ριό­δους. Όταν οι άν­θρω­ποι απα­ντούν με δια­δη­λώ­σεις και αλ­λη­λεγ­γύη μαζί με τους μου­σουλ­μά­νους, τότε οι κυ­βερ­νώ­ντες ανα­γκά­ζο­νται να κα­τέ­βουν (ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους) σε δια­δή­λω­ση, δίπλα σε γυ­ναί­κες με μα­ντί­λα, τότε ανα­γκά­ζο­νται να υιο­θε­τή­σουν ή να ανε­χτούν τις λαϊ­κές πρα­κτι­κές και να απα­ντή­σουν στο αυ­θόρ­μη­το, υπο­τί­θε­ται «εγκρί­νο­ντάς» το. Τότε είναι που ο φόβος αλ­λά­ζει μεριά, και αυτοί που στη­ρί­ζουν τους πο­λέ­μους και τρο­μο­κρα­τούν κα­θη­με­ρι­νά με τις πο­λι­τι­κές τους αρ­χί­ζουν να φο­βού­νται. Πρό­κει­ται για μια υπεν­θύ­μι­ση της ηγε­μο­νί­ας των κι­νη­μά­των στο Ισπα­νι­κό Κρά­τος.

/rproject.gr